บทที่ 436 สู้กับแกสุดชีวิต

“หลังจากพวกแกฆ่าคน ก็โยนความผิดไปให้บุคคลหนึ่งที่อาจจะ ไม่มีอยู่จริง ตำรวจก็แค่ทำงานตามคน แน่นอนว่าต้องช่วยพวก แกอยู่แล้ว! จิ้งหนิง แกฆ่าสามีของฉัน ฉันจะสู้กับแกสุดชีวิต! ”

พูดจบ จึงพุ่งไปหาเธอ แล้วพยายามฉีกเสื้อของเธออย่างสุด ชีวิต

จิ่งหนิงสะดุ้งตกใจ จึงรีบถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว ยังดีที่ไม่ หนานกับซูหยุนดึงเธอไว้ทัน นี่ถึงจะทำให้สามารถหลบไปได้

“บังอาจ! ‘

คุณนายรู้สึกเครียดสุดขีด จึงตบหน้าเธอไปหนึ่งที “จิ้นหง แก บ้าไปแล้วหรือไง? ”

จิ้นหงถูกฝ่ามือที่ตบมานี้ทำให้ตกตะลึง

เธอมองคุณนายอย่างเหม่อลอย และไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ยังไง เธอถือว่าเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณนายจิ้น หลายปีมานี้ คุณ นายจิ้นก็รักและเอ็นดูเธอมากที่สุด

“แม่ ฉันไม่ได้ผิด พวกเขาเป็นคนฆ่าเองจริงๆ! พวกเขาฆ่าเห วินจงจริงๆ

เธอพูดไป ก็ร้องไห้ขึ้นมา

คุณนายก่นด่าด้วยความโมโห “หุบปาก! ไม่ต้องพูดถึงว่าคนจะใช่พวกเขาที่เป็นคนฆ่าหรือไม่ ต่อให้ใช่งั้นโจวเหวินจงก็ สมควรตาย! ”

จิ้นหงก็นิ่งงันไปอีกครั้ง

หลายปีที่ผ่านมา มีเรื่องมากมายแค่ไหนที่คุณนายไม่สะดวกที่ จะกระทำ ก็มักจะมอบหมายให้เธอ และเธอก็ให้โจวเหวินจงไป

ยังไงตระกูลจิ้น ภายนอกเหมือนจะทำธุรกิจ ทว่าเรื่องพวกนั้น หากปล่อยให้คนในตระกูลขึ้นไปออกหน้าออกตาจัดการ คิดว่า คงจะทำให้คนอื่นเอาเรื่องนี้ไปจับจุดอ่อน

ทว่าโจวเหวินจงไม่เหมือนกัน

ตั้งแต่เด็กเขาก็เร่ร่อนอยู่ในซอกในซอย เพราะว่าภูมิหลังที่เขา เกิดมาและสภาพแวดล้อมที่เติบโตขึ้น จึงได้คบหากับบุคคลที่มี นํานาจมืดไม่น้อย

หลายปีมานี้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำงานที่เป็นทางการ ทว่าตอน ที่ทำงานที่มีความสามารถของตัวเองดังนั้นแม้มองจากภายนอก คือทำให้บริษัทจริงๆ แล้วกลับเป็นไส้ศึกของคุณนาย

หลายปีนี้ เขาทำงานที่ทุจริตไปมากมายอย่างเงียบๆ แต่วันนี้ เขาตายไปแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบกลับพูดค่าพูดแบบนี้?!

จู่ๆ จิ้นหงก็หัวเราะอย่างซื่อบื้อ ดวงตากำลังยิ้ม ทว่ากลับมา

น้ำตาตรงหางตา

เธอนึกว่า เธอทำงานเพื่อบ้านนี้อย่างเต็มที่มายี่สิบกว่าปี ยังไงก็ต้องมีตำแหน่งอยู่บ้าง โจวเหวินจงเป็นสามีของเธอ ถึงแม้จะผิด ทว่าเขาก็ตายไปแล้ว หลังตายก็ควรที่จะให้ความเป็นธรรมกับ เขา

กลับนึกไม่ถึง………กันว่าคนตายไปชาก็เย็นหมด คนๆ นี้เพิ่ง จากไปเมื่อวาน ซากเย็นขนาดนี้เลยหรอ?

จิ้นหงรู้สึกเย็นยะเยือก ในใจลึกๆ และในเวลานี้ จึงเป็นถูกคน ผลักเข้าไปด้านใน

“เขาสมควรตายจริงๆ! ”

น้ำเสียงของเขานิ่งเฉย และกำลังมองจิ้นหง แล้วพูดด้วยความ เย็นชา “ผมไม่ใช่ว่าไม่ให้โอกาสเขา แต่เขาเอาคนที่สำคัญที่สุด ของผมมาข่มขู่ผม คุณจิ้น คุณคิดว่าผมควรทำยังไง? ใจดีปล่อย เขาไป ไม่ถือสาในสิ่งที่เขาเคยทำมาก่อนหน้านี้ แล้วปล่อยให้ เขามีโอกาสทำร้ายภรรยาและลูกของผมอีกครั้งงั้นหรอ? ”

จิ้นหงตกตะลึงอย่างมาก

เธอมองลู่วิ่งเซินด้วยความไม่น่าเชื่อ แล้วพูดด้วยเสียงเข้ม “คุณทำแบบนี้ หรือว่าไม่เชื่อว่าคนอื่นจะพูดว่า……..

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ลู่วิ่งเซินขัดจังหวะ

ลู่วิ่งเซินยิ้มอย่างเลือดเย็น มุมปากกระตุกเป็นทรงโค้งที่ดู เลือดเย็น “แกคิดว่า ผมจะสนใจคำพูดของคนนอกหรอ? ” 11

จิ้นหงถูกนัยน์ตาอันเลือดเย็นของเขามองจนตัวสั่น มุมปากสั่น เล็กน้อย
“แก แก……”

เธออยากจะบอกคําพูดที่โหดเหี้ยม เพื่อที่จะระบายความ หวาดกลัวและความโกรธภายในใจ ทว่าเธอพูดไม่ออก

คุณนายจึงโบกด้วยความประหม่า “ซูหยุน พาแม่แกออกไป เถอะ! อย่าให้ฉันเห็นหน้าแม่แกอีก ฉันเห็นแล้วอารมณ์ไม่ดี! ”

ซูหยุนแค่สามารถพูดด้วยเสียงเบา จากนั้นก็เดินหน้าเข้าไป พยุงมือของจิ้นหง

ตอนที่จับมือของจิ้นหง เพิ่งจะสัมผัสได้ว่ามือของแม่เย็นมาก ทั้งเรือนร่างสั่นเทาเล็กน้อย

เธอเม้มปากแน่น ก็รู้สึกสงสารและทนดูไม่ได้เล็กน้อย ยังไง หนึ่งคนก็คือแม่ของเธอ หนึ่งคนคือพ่อของเธอ ยังไง เธอไม่ได้ชื่อว่าจิ้นซูหยุน แต่เธอชื่อว่าโจวหยุน

พอนึกถึงแบบนี้ ขอบตาของเธอก็แดงระเรื่อเล็กน้อยไปตาม กำลังคิดอยากจะพูดอะไรที่ปลอบโยนจิ้นหง กลับถูกฝ่ายตรง ข้ามสะบัดมือออก

จากนั้น ก็เห็นเธอหันไปเดินออกไปด้านนอกด้วยความโดด เดี่ยว

ซูหยุนโอนเอนไปสักพัก แล้วอยากจะวิ่งไล่ตาม

คุณนายขมวดคิ้วด้วยความเกลียดชัง “ปล่อยให้เธอไป ไอ้ คนไม่ได้เรื่อง! ”
ฝีเท้าของซูหยินแค่หยุดชะงักไป แล้วกลับไปอยู่ข้างคุณนาย จากนั้นก้มหัวแล้วกัดริมฝีปากล่าง

คุณนายหันหน้าไป สีหน้าที่โมโหจึงเปลี่ยนเป็นหน้าระรื่นขึ้น

มาทันที และก็ปลอบโยนจิ่งหนึ่งไปสักพัก จนกว่าไม่หนานเข้ามาพูดว่า

ข้างนอกมีตำรวจสองคน บอกว่าจะมาให้จิ้งหนึ่งให้ปากคำ

จิ่งหนึ่งนึกถึงเมื่อวานที่ลู่จึงเป็นตอบตกลงกับผู้บังคับบัญชา ตำรวจเจสซีว่าจะให้ปากคำพวกเขา ดังนั้นพยักหน้าแล้วให้โม่ หนานปล่อยคนเข้ามา

คุณนายเห็นแบบนี้ จึงลุกขึ้นจากไป

ตอนก่อนที่ไป ก็ดึงมือเธอแล้วปลอบโยนไปหนึ่งชุด จึงหนิงรู้ ว่าการปลอบโยนของเธอไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นการปลอบโยนลู่วิ่ง เงิน ดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

แค่สนองโดยการยิ้มอ่อนๆ คุณนายถึงจะจากไป

ตำรวจสองคนยังหนุ่มมาก หลังจากเข้ามาก็ให้นางลงบันทึก อย่างมืออาชีพ จึงหนิงถูกโจวเหวินจงลักพาตัวยังไง ขบวนการ ทุกอย่างก็ถูกพูดออกมาทั้งหมด

และตอนนี้ อีกฝั่งหนึ่ง

จิ้นหงยังไม่ได้กลับบ้าน แต่เดินเร่ร่อนอยู่บนถนนตามลำพัง แล้วกำลังเดินไปยังทิศทางทางไปบ้านตระกูลโจว
เธอก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากนั่งรถ แต่เพราะว่าตอนมาเธอนั่งรถคัน เดียวกับคุณนาย ตอนนี้คุณนายก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเธออย่าง เห็นได้ชัดเจน

เธอก็ไม่อยากจะอยู่ทนรับอารมณ์ ทว่าในโรงพยาบาล ชานเมืองนี้ ก็แทบจะเรียกรถแท็กซี่ไม่ได้ ดังนั้นนอกจากเดิน ก็ ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ผ่านไปไม่นาน ด้านหลังมีเสียงแตรรถดังขึ้น เธอจึงถอยไปข้าง ถนน กลับเห็นรถของตระกูลจิ้นขับไปด้านหน้า

ในรถคนนั้น มีคุณนายและซูหยุนและคนอื่นๆ นั่งอยู่ แม้กระทั่ง พี่ชายของเธอจนชิงซานก็ยังนั่งอยู่

พวกเขาเห็นเธออยู่แล้ว ทว่าไม่มีใครจอดรถ

เสียงคำรามรถยนต์ดังขึ้น จากหน้าต่างที่เปิด เธอมองเห็น

หน้าข้างที่เย็นชาของคุณนายและจิ้นชิงซานและคนอื่นๆ

จิ้นหงรู้สึกจะเป็นบ้าขึ้นมาทันที แล้วตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหลัง หยุนหยุน! ”

รถแค่ชะลอลงเล็กน้อย จากนั้น หน้าต่างรถจึงมีหัวของซูหยุน ยื่นออกมา

และไม่นาน หัวนั้นก็ถูกมือข้างหนึ่งดันกลับไป เสียงคำรามของ รถม้าก็ขับเคลื่อนไปไกล

จิ้นหงถอดรองเท้าส้นสูงที่กินแรง แล้วตะโกนร้องไห้เสียงดัง “ซูหยุน! แกนี่มันสารเลว! แม้แต่แกก็ยังไม่มีจิตใจขนาดนี้เลยหรอ? ”

รถขับเคลื่อนออกไปไกลๆ ในรถไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธออีก จิ้นหงทรุดตัวลงบนถนนด้วยความบ้าบิน แล้วร้องไห้เสียงดัง เธอนึกถึงแต่ก่อน ตัวเองยังเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง ในตระกูลจิ้น ครั้งแรกที่เธอเจอ โจวเหวินจง ถึงแม้ฝ่ายตรงข้ามเป็น

อันธพาล ทว่าก็ดีกับเธอมาก ตอนที่คนอื่นรังแกเธอ เขามักจะ เป็นคนที่ออกหน้าปกป้องเธอเป็นคนแรก

ตอนนั้น ตระกูลจิ้นอยู่ในเมืองก็ยังถือว่าไม่ได้สูงส่งเหมือน ตอนนี

เพราะว่าเธอหน้าตาดี ตอนสมัยเรียนหนังสือก็มักจะถูกผู้ชาย คนอื่นกลั่นแกล้ง

ตอนนี้ โจวเหวินจงจึงมุ่งเข้าไปชกต่อยกับพวกเขา ต่อยจน จมูกเขียวหน้าบวม ฝ่ายตรงนั้นก็ถูกต่อยจนจมูกเขียวหน้าบวม

จากนั้นผู้ปกครองของฝ่ายตรงข้ามก็มาคุยถึงที่บอกให้เขา จ่ายค่ารักษาพยาบาล ตระกูลโจวอับจนมาก จะมีเงินคืนคนอื่นได้ ยังไง