บทที่ 431 จะฆ่าเธอ

ภายในใจลึกๆ ของเธอมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้น

ดั่งทีคาด หลังจากที่โจวเหวินจงวางสายลง แล้วเดินมาหาเธอ ด้วยสีหน้าที่ร้ายกาจ

“คุณผู้หญิง คุณบอกว่าคุณไม่มีค่าเท่าหนึ่งพันล้าน คุณก็ดูถูก ตัวเองจนเกินไปหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าจึงเป็นใกล้ไปถึงแล้ว ตอน นี้ฉันพาคุณไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย แล้วถือโอกาสให้คุณดู ท่านประธานชื่อกรุ๊ป มันคลานอยู่ใต้แทบเท้าของฉันเหมือน หมาที่กำลังขอร้องอ้อนวอนฉัน! ฮ่าๆ!

โจวเหวินจงพูดจบ ก็ไม่รู้ว่าไปเอาผ้าชำรุดหนึ่งผืนมาจากไหน แล้วเอามายัดปากของเธอไว้ จากนั้นก็ช้อนตัวเธอขึ้นแล้วเดิน ออกข้างนอก

จึงหนิงถูกอุดปากไว้ แล้วพูดอะไรไม่ออก แค่ทำเสียงอู้อี้ แล้ว พยายามดิ้นรนสุดชีวิต

ทว่ากําลังของเธอสําหรับโจวเหวินจงแล้ว แทบจะไม่มีค่าพอที่ จะเอ่ยถึง แล้วจับเธอและเอาเชือกมัดไว้ จากนั้นก็แขวนไว้เสา ของเรือ ทั้งร่างของเธอเหมือนธงของเรือ แล้วกำลังลอยอยู่กลาง อากาศ

ฮือ…ฮือ…ฮือ

โจวเหวินจงเงยหน้าจับจ้องวิ่งหนึ่งที่ทำหน้าตาดิ้นรนไม่หยุดอย่างไม่คลาดเคลื่อนสายตา สีหน้าของเขาเคล้าด้วยรอยยิ้มที่ โหดเหี้ยม

“อย่ากลัวเลย! รอให้ได้เงิน แกค่อยส่งฉัน ฉันจะปล่อยแกลง มา! แถวางใจเถอะ ฉันแค่ขอเงิน ไม่ได้ต้องการจะทำร้ายแก ตอนนี้ต่อให้ฉันทำร้ายแก ก็นอกจากจึงเป็นไล่ฆ่าฉันไปทั่ว ไม่มี ผลประโยชน์อย่างอื่น

โจวเหวินจงพูดขึ้น แล้วมองนาฬิกาข้อมือที่อยู่บนมือ “เขาใกล้ จะมาถึงแล้ว! แกก็วาสนาให้การค้าขายของพวกเราผ่านไปอย่าง ราบรื่นเถอะ!

และตอนนี้ ในอีกด้านหนึ่ง

มีรถทหารฮัมเมอร์ที่เขียวแกมดำจออยู่ข้างถนน จึงเป็นนั่งอยู่ ในรถ หัวเข่าของเขาวางโน๊ตบุ๊คหนึ่งเครื่องไว้ และกำลังทำงาน อย่างคล่องแคล่ว

พอเปิดประตู เรือนร่างของซูมก็ยื่นเข้ามาจากด้านนอก

“ท่านประธาน คนมาครบแล้ว”

ลู่จิ่งเซินทําสีหน้าที่เลือดเย็น ปลายนิ้วมือเคาะบนแป้นพิมพ์ ด้วยความว่องไวและรวดเร็วมาก มีแผนที่ปรากฏ บนนั้นมีจุดสี แดงกะพริบขึ้นไม่หยุด

“จัดเตรียมให้ที่นี่เป็นจุดศูนย์กลาง ใต้น้ำ ค และครอบคลุมทั้ง เรือนทุกลำที่อยู่รอบๆ! ”

ซูมู่พยักหน้า แล้วดูลังเลเล็กน้อย “ท่านประธาน ท่านจะไปที่นี่คนเดียวจริงๆ หรือ? อันตรายเกินไปแล้ว! ”

ลู่จิ่งเซ็นไม่ได้ตอบกลับเขา ซูมเห็นสถานการณ์นี้ จึงรู้ว่าเขาได้ ทําการตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีอะไรน่าพูดถึงอีก แค่หันหลังไปทำ ธุระของตัวเอง

จี้หลินยวนจึงโทรหาเขาอีกครั้ง

“ลู่จิ่งเซิน ทางผมก็ได้จัดการทุกอย่างไว้แล้ว และรอฟังคำตอบ ตลอดเวลา”

“อืม” เขาพยักหน้าด้วยความนิ่งเฉย จากนั้นนิ่งงันไปสักพัก แล้วพูดด้วยเสียงเรียบ “ขอบคุณมาก”

“เหอะ”

ฝ่ายตรงข้ามยิ้มสักพัก แล้วพูดอะไร วางสายลง

ลู่วิ่งเซินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วก้าวลงจากรถ พลางเดินไปที่

ท่าเรือ

บนเรือประมง

ร่างของจิ่งหนึ่งถูกแขวนไว้กลางอากาศ เชือกรัดตัวเขาไว้จน เหมือนถูกมีดเชือดคอ ดูทุกข์ทรมานมาก

เธอกัดฟัน ไม่ง่ายเลยที่จะคลายเศษผ้าที่อัดไว้ในปากออก แล้วถุยหนึ่งคำ จากนั้นก็มองโจวเหวินจงที่ดึงเชือกแล้วกำลังสูบ บุหรี่ ทั้งเครียดทั้งหวาดกลัว

“โจวเหวินจง แกอย่าทำต่อไปนะ ต่อให้แกได้เงิน แต่เรือประมงลำชำรุดนี้ไม่มีทางพาแกหนีไปได้หรอก! การลักพาตัว อย่างน้องก็ถูกตัดสินคดีติดคุกสิบห้าปีขึ้นไป แกต้องคิดให้ดีๆ ถ้าหากถูกจับแล้ว ไปมอบตัวตอนนี้ไม่ดีกว่าหรอ!!

โจวเหวินจงเงยหน้ามองเธอเพียงพริบตาด้วยความเย็นชา ภายใต้ท้องฟ้าตอนกลางคืน ก้นบุหรี่ที่จุดไฟคล้ายมีความสว่าง คล้ายมีความมืด ในขณะเดียวกัน ทำให้เขาแลดูโดดเดี่ยวและ โหดเหี้ยม

“อย่าพูดมาก! แค่แกอยู่ในมือของฉัน อย่าว่าแต่เรือประมง ชุดๆ ลำหนึ่งเลย ต่อให้เป็นแผ่นไม้หนึ่งแผ่น แกเชื่อไหมฉันก็จะ พาแกหนีไปที่ไกลๆ เลย? ”

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว “ไม่ใช่บอกแล้วว่าจะเอาของแลกเงินหรือไง? แกจะพาฉันไปทำไม? ”

“แกเห็นว่าฉันโง่หรือไง! ถ้าเกิดซึ่งเป็นแอบซ่อนคนไว้รอบๆ แล้วจะทำยังไง? แกต้องส่งฉันไปที่ปลอดภัยก่อน ถึงเวลาฉันจะ ปล่อยแกอยู่แล้ว! ”

“โจวเหวินจง แกทำเกินไปแล้ว ต่อให้เป็นผู้ลักพาตัว ก็ต้องมี คุณธรรมของอาชีพผู้ลักพาตัวหรือเปล่า! แกเอาเงินแล้วไม่ปล่อย คน ลู่วิ่งเป็นต้องไม่มีทางยอมแน่นอน! ”

แกปล่อยฉันไปตั้งแต่ตอนนี้เถอะ ฉันตกลง ฉันจะช่วยแก ขอร้อง ฉันใช้ความเป็นคนของฉันรับประกัน! ”

“แกจะพูดมากขนาดนี้ไปทำไม? ”
โจวเหวินจงโยนก้นบุหรี่ออกไปอย่างค่อนข้างรู้สึกไม่พอใจ แล้วมองไปยังท้องฟ้าค่ำคืนที่อยู่ที่ไกลและกว้างใหญ่

ผ่านไปสักพัก มีแค่ร่างคนหนึ่งที่เดินมาจากที่ไกลๆ มุมปาก ของเขากระตุกความเลือดเย็นออกมา แล้วควักมือถือพลางพิมพ์ ข้อความสั้นส่งออกไป “คนมาถึงแล้ว”

จิ่งหนิงยังคงเกลี้ยกล่อมโจวเหวินจง ถึงแม้จะรู้ดีว่าไม่มี ประโยชน์ ทว่าต้องทำอะไรสักหน่อย ก็ยังถือว่าสามารถเบี่ยง ความสนใจของตัวเอง จะได้ไม่ต้องทำให้รู้สึกทรมานขนาดนั้น

“โจวเหวินจง ไม่งั้นแกปล่อยฉันลงมาเถอะ! ฉันถูกแขวนไว้ แบบนี้มันทรมาน!

ถ้าแกไม่ระวังพลั้งมือไปเลื่อนเชือกล่ะ ฉันไม่ใช่ว่าจะตกลงไป

ในนาแล้วกลายเป็นอาหารปลาหรอ?

น้ำที่นี่เชี่ยวขนาดนี้ ถ้าตกลงไปต้องไม่รอดชีวิตแน่นอน ถึง เวลาฉันเสียชีวิตไปก็คงไม่เป็นไร แต่แกต้องเหนื่อยฟรีๆ สุดท้าย ไม่ได้เงินสักบาทแล้วยังต้องตายเป็นเพื่อนฉันอีก งั้นคงไม่คุ้มเกิน ไปแล้ว!!

โจวเหวินจงถูกเธอกล่อมหูจนอยากจะเอาสำลีมาอุดหูไว้

“โจวเหวินจง! แกได้ยินคำพูดที่ฉันพูดไหม? ”

จึงหนิงตะโกนด้วยอย่างหมดเรี่ยวแรง

“ได้ยินแล้วๆ! ”
สุดท้าย โจวเหวินจงก็อดทนไม่ไหว แล้วตะคอกใส่เธอ “หุบปาก! ผู้ชายของแกมาแล้ว เขาให้เงินฉัน ฉันต้องปล่อย แกลงมาอยู่แล้ว! ”

จิ่งหนิงนิ่งงันไป

แล้วเงยหน้ามองไปเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ตรงท่าเรือจริงๆ

คือล่จิ้งเซิน!

สีหน้าที่เธอซีดเซียวทันที

เวลานี้ สิ่งที่เธอนึกถึงเป็นอันดับแรกไม่ใช่ความปลอดภัยของ ตัวเอง แต่เป็นแผลบนร่างของเขา บาดแผลที่หนักขนาดนั้น หลายวันก่อนเพิ่งจะหลุดพ้นจาก

อันตราย! หมอบอกว่าแม้แต่ลงจากเตียงยังไม่อนุญาตให้เขา

ขยับ ทําไมเขาถึงไม่สนใจชีวิตตัวเองแบบนี้ กลับวิ่งมาที่นี่ด้วยตัว

เองจริงๆ?

นัยน์ตาของสิ่งหนึ่งผ่าวร้อนขึ้นมาทันที ภายในใจเหมือนถูก บีบ ทำให้รู้สึกปวดใจจวนจะขาดใจ

โจวเหวินจงทำสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นมา แล้วจับเชือกไว้แน่นๆ รอให้ลู่วิ่งเซินขึ้นเรือมาเจรจา

ท่าเรือมีเรือลำเล็กเทียบอยู่หนึ่งล่า เขาออกคำสั่งจึงเป็นอ ย่างเสียงดังว่าให้ลู่วิ่งเซินนั่งเรือมา ตัวเองกลับไม่ได้เทียบท่า

ลู่วิ่งเซินก็ไม่ได้พูดอะไร ตัวเองนั่งเรือเล็กมาคนเดียว แล้วพายเรือไปฝั่งนี้

และในเวลานี้ หูฟังบลูทูธ ในหูของโจวเหวินจงส่งเสียงๆ หนึ่ง

“ซุ่มโจมตี! ฆ่าเขาเถอะ! ”

ในมือถือมีแค่คำพูดนี้สั้นๆ โจวเหวินจงจึงเอ๋อไปทันที แล้วเงย หน้ามองจึงหนิงเพียงพริบตาเดียว จากนั้นก็หันไปมองจึงเป็นที่ ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้

“ไอ้สารเลว! ”

จู่ๆ เขาก็ตวาดด้วยเสียงเข้ม จิ้งหนึ่งยังไม่ได้สติกลับมา กลาง อากาศที่มืดมัวจึงมีเสียง “ปัง” ดังขึ้น

แค่เห็นโจวเหวินจงไม่รู้ว่าควักปืนหนึ่งกระบอกออกมาจาก

ไหน แล้วยิงไปยังทิศทางที่จึงเป็นอยู่ แล้วพูดด้วยเสียงเข้ม

“หยุดก่อน! อย่าเข้ามาใกล้! ”

เรือเล็กของลู่จิงซินจอดอยู่ตรงนั้น

จึงหนึ่งชะงักไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!

“ฆ่าเธอ! ”

ในหูฟังมีเสียงสั่งการอันเย็นชาส่งมาอีกครั้ง จากนั้น โจวเหวินจงก็ทำนัยน์ตาที่เลือดเย็น กลับไม่ได้ยินฝั่ง ตรงข้ามพูด

และค่อยๆ ปล่อยเชือกลง ท่าทีของเขาค่อนข้างสั่นเทาสามารถมองออกว่าภายในใจรู้สึกหวาดกลัว

และวิ่งหนึ่งที่เห็นสีหน้าที่กระวนกระวายของเขา ไม่รู้ว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้