บทที่ 430 คดีลักพาตัว

จี๋หลินยวนเห็นดังนั้นก็พูดอะไรไม่ได้

“งั้นนายก็ระวังตัวหน่อย โอกาสมาถึงก็รีบทำ ส่วนไอ้บ้าที่จน ตรอกก็ไม่ต้องเสียน้ำลายต่อปากต่อค่าเยอะ ถ้าไม่ได้จริงๆก็ฆ่า ทิ้งไปเลย พวกเราจะปกป้องนายลับๆ

ลูจิ่งเซินพยักหน้า

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

จึงหนึ่งถูกเสียงฝีเท้าปลุกให้ตื่น

เธอยังรู้สึกวิงเวียนหัว ตาหนักอึ้งเสียจนลืมแทบไม่ขึ้น มันไม่ ง่ายเลยกว่าที่จะสามารถลืมตาได้ เธอรู้สึกเพียงว่ารอบกายมีด ไปหมด ใกล้มีแสงส่องลอดเข้ามา เธอเห็นเงาลางๆของคนคน หนึ่งกำลังขยับอยู่

นี่มันที่ไหน?

เธอพยายามนึกอย่างเลือนราง ในความทรงจำเธอเพิ่งเดิน ออกจากโรงพยาบาล เดิมทีเธออยากจะไปซื้ออาหารจีนที่ลู่วิ่ง เซ็นชอบ จากนั้นพอขึ้นรถก็

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว คิดอย่างเลือนราง จากนั้นเธอมาได้ยังไง?

ในความทรงจําฉากต่างๆขยับออกมา เธอตัวสั่นทันที

แย่แล้ว!
จึงหนึ่งได้สติขึ้นมาทันที เธอแทบจะกระโดดขึ้นมาจากพื้นจาก จิตสำนึก

พอเห็นรอบตัวมืดไปหมด ข้างหน้ามีประตูที่ปิดไม่สนิทบาน

ทำให้มีแสงส่องเข้ามา มือทั้งสองของเธอถูกมัดไว้ข้างหลัง เท้าก็ถูกมัด ด้านล่างตัวเป็นพื้นที่ทำจากไม้ที่แผ่ไอความเค็มออก มา เธอได้ยินเสียงลมที่ข้างหูราวกับอยู่บนเรือ

บนเรือ?

ค่าตอบนี้ทําให้เธอตกใจ ข้อมือเธอเจ็บจากการถูกมัดจนแน่น เธอขมวดคิ้ว ออกแรงถอดมันออกหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ แต่มัน กลับยิ่งที่ทำให้ข้อมือยิ่งเจ็บกว่าเดิม

ใจของเธอหนักแน่นขึ้น เธอเม้มปากแล้วพยายามเคลื่อนตัว ไปทางประตูอย่างยากลำบาก อาศัยลำแสงนั้นแอบมองคนที่อยู่ ข้างนอก

แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นเคยเสียจริง

เธอพยายามนึกย้อน ในความทรงจำ ไม่นานก็นึกออก บังเอิญ ที่คนคนนั้นหมุนตัวหันมา ตอกย้ำสิ่งที่เธอเดาไว้ เป็นโจวเหวินจง จริงไปด้วย

“โจวเหวินจง!” เธอตะโกนเสียงดัง “คุณลักพาตัวฉันมาที่นี่ ทําไม?”

ตอนนั้นโจวเหวินจงกำลังร้อนใจในการรออีกฝ่ายตอบกลับ
พอได้ยินเสียงแล้วหันหน้าไปก็เห็นเธอปืนมาถึงประตู ก็รีบก้าว เท้ายาวมาหาด้วยแววตาดุร้าย จากนั้นก็ถีบไหล่เธอ

จุดศูนย์ถ่วงของสิ่งหนึ่งไม่คงที่จึงทำให้ล้มถอยหลังไป

โจวเหวินจงก็ตามไปหาแล้วเปิดไฟห้องเก็บของของเรือ เขา นิ้วเธอไปข้างๆพลางตะโกนว่า “อยู่ดีๆซะ! ไม่งั้นฉันจะเอาชีวิต เธอตอนนี้!!

การเคลื่อนไหวของเขาไปแตะใส่แผลที่ขาเธอ ทำให้เธอร้อง ออกมาด้วยความเจ็บปวด คิ้วสวยขมวดแน่น

“โจวเหวินจง คุณคิดจะทำอะไร? ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะว่าการ กระทำของคุณตอนนี้มันผิดกฎหมายสามารถถูกจำคุกได้เลย มัน ผิดกฎหมายนะ!!

วิ่งหนึ่งพูดอย่างใจเย็นมีเหตุผล

มุมปากของโจวเหวินจงเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา เขานั่ง ยองๆหน้าเธอแล้วหยิบกริชที่สะท้อนแสงออกมา

“ติดคุก? ผิดกฎหมาย? เธอคิดว่าตอนนี้ฉันยังกลัวเรื่องพวกนี้ อีกหรอ?”

เขาเหมือนจะบอกเธอ แต่ก็เหมือนจะพูดคนเดียว “ตระกูลจิ้น ตามฆ่าฉัน ถ้าหากไม่จับตัวเธอ เธอคิดว่าวันต่อๆไปในอนาคตจะ ดีไปกว่าการติดคุกงั้นหรอ?”

จิ่งหนิงหรี่ตา “ฉันไม่ใช่คนตระกูลจิ้นสักหน่อย แล้วมันเกี่ยว อะไรกับฉัน?”
“คิดว่าไงล่ะ?” ทันใดนั้นสายตาโจวเหวินจงก็เป็นขาขึ้นมา และฉายแววความเกลียดชัง

“ถ้าหากคุณไม่บอกความลับให้ลู่วิ่งเซิน จึงเป็นคงไม่เอา เรื่องนี้ไปบอก หลินยวน ฉันจะตกอยู่ในสภาพเช่นวันนี้งั้นหรอ?

จึงหนิง ครั้งที่แล้วที่ไม่ได้เอาเธอตายก็เพราะเธอดวงแข็ง ถ้า หากเธอหุบปากอยู่อย่างนี้ บางทีฉันอาจจะปล่อยเธอไป แต่ถ้า เธอไม่รู้สถานการณ์ฉันก็จะช่วยให้เธอสมหวัง อย่างมากก็แค่สูญ เสียด้วยกันทั้งสองฝ่าย

จึงหนิงตัวสั่น เธอร่นถอยหลัง

“คุณคิดจะทำอะไร? ฆ่าฉันหรอ?” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

“ไม่ๆๆ!” โจวเหวินจงส่ายหน้า “ถ้าตอนนี้ฆ่าเธอไปก็เหนื่อย เปล่า? วางใจได้ ชีวิตของเธอยังมีราคาพันล้านแหนะ ก่อนที่จะ ได้เงินฉันจะยังไม่ฆ่าเธอหรอก”

พันล้าน?

จึงหนิงอึ้งไป ตอนนั้นเองโทรศัพท์ของโจวเหวินจงก็ดังขึ้น เขา ควักออกมา จากนั้นก็ออกไปคุยข้างนอก

ประตูถูกปิดลง จึงหนิงแอบฟังเสียงจากข้างนอก

“ถึงรึยัง?”

“ฉันขอเตือนแกไว้ก่อนนะว่าแกมีเวลาทั้งหมด 2 ชั่วโมง ถ้าหากหลังจากนี้ 2 ชั่วโมงยังมาไม่ถึงหรือเล่นลูกไม้อะไร งั้นก็รอ เก็บศพผู้หญิงของแกไว้ได้เลย!!

สายเหมือนจะพูดเท่านี้แล้วถูกตัดไป ไม่นานประตูก็ถูกเขาเตะ เปิดออก โจวเหวินจงเดินเข้ามา

จึงหนึ่งเห็นใบหน้ามองหน้าเคร่งของเขาแล้วพูดเสียงสั่น “โจว

เหวินจง! คุณบ้าไปแล้วหรอ? นี่มันคือคดีลักพาตัวเลยนะ!”

โจวเหวินจงหัวเราะเยาะเขานั่งลงดึงผมของเธอแล้วกัดฟันพูด ว่า “เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่านี่เป็นคดีลักพาตัว? แม่ถึงตาย คิด หรอว่าถ้ามีทางสํารองฉันจะเลือกเดินทางนี้?

เงินหนึ่งพันล้าน! ต่อให้ฉันได้ไปชีวิตที่เหลือก็ต้องหนีจากการ ไล่ล่าของตระกูลจิ้นกับตระกูลทั้งสองตระกูล มีหนึ่งพันล้านแล้ว จะมีประโยชน์อะไร?”

เขาเหมือนกำลังโกรธจึงเอาหัวเธอทุบกำแพงเพื่อระบายความ โกรธแค้นในใจ

จิ่งหนิงส่งเสียงด้วยความเจ็บปวดแล้วกัดฟันพูดว่า “แล้วคุณ จะทำแบบนี้ทำไม?”

“เพราะพวกมันจะเอาฉันเข้าคุก! เข้าคุก เธอเข้าใจมั้ย?”

ไม่รู้ว่าโจวเหวินจงเป็นอะไร จู่ๆก็ระเบิดออกมาแล้วมองวิ่งหนี งอย่างดุร้าย

“ที่นั่นมันโรคจิต! ถ้าฉันเข้าไปแล้วจะออกมาอย่างปลอดภัย งั้นหรอ? ฉันก็ไม่มีทางเลือก! พวกเขาบีบบังคับฉัน บีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้!”

“ไม่ใช่! ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณรนหาที่เอง!

จิ่งหมิงข่มความกลัวในใจแล้วตะโกนพูด “ใช้เงินกองกลาง อย่างมากก็แค่ติดคุกไม่กี่ปี แต่ถ้าฉันเป็นอะไรไป งั้นก็เป็นคดี ฆาตกรรม มีโทษประหารเลยนะ”

ทำไมคุณไม่คิดบ้างล่ะ ลำพังแค่ฉันคุณคิดว่าคุ้มค่ากับเงินพัน ล้านหรอ? ถ้าตอนนี้คุณปล่อยฉัน ฉันยังสามารถไปขอความ เห็นใจให้คุณได้ เพียงแค่คุณเอาเงินไปคืน ไม่แน่ว่าอาจไม่ต้อง เข้าคุกก็ได้ ยังไงซะคุณก็เป็นลุงเขยของหลินยวน แล้วยังเป็น พ่อแท้ๆของซูหยุนอีกไม่ใช่หรือ? ยังไงก็ต้องเห็นแก่หน้าผู้หลัก ผู้ใหญ่อย่าง หยุนหรือคุณป้าจิ้นหง พวกเขาคงไม่เอาเรื่องคุณจน เกินไปหรอก”

โจวเหวินจงดูเหมือนจะลังเล

แววตาของเขาเป็นประกายราวกับกำลังพิจารณาคำพูดเธอ

จิ่งหนิงจึงรีบอาศัยจังหวะนี้ “โจวเหวินจง พวกเราทั้งสองก็ไม่ ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะครั้งที่แล้วคุณ ทำร้ายฉัน ฉันก็คงไม่เอาเรื่องของคุณไปบอกลู่วิ่งเซิน ถ้าตอนนี้ คุณปล่อยฉัน ฉันรับรองได้ว่าจะช่วยคุณขอร้องลู่จึงเป็นแน่ๆ”

“อีกอย่างคุณป้าจิ้นหงคงไม่ยอมเห็นคุณเข้าคุกหรอกใช่มั้ย ล่ะ? มีพวกเขาช่วยกันขอร้อง คุณจะยังกลัวอะไร? ทุกคนล้วนเป็น ญาติกันต้องไว้หน้ากันก็พูดกันง่าย ถ้าหากตอนนี้คุณยังดึงดันจะ ลักพาตัวฉัน ถ้าตอนนั้นเรื่องถึงตำรวจ คุณก็จะไม่มีทางที่จะถอยกลับแล้วนะ!”

ขณะที่เธอพูด ตอนนั้นเองโทรศัพท์ของโจวเหวินจงก็ดังขึ้น เขามองวิ่งหนึ่งอย่างดุดัน ครั้งนี้เขาไม่ได้ออกไปคุย แต่คุยต่อ หน้าเธอ

จึงหนึ่งไม่รู้ว่าปลายสายคือใคร คุยกับเขาว่ายังไงบ้าง เห็นแค่ ว่าสีหน้าเขามืดลงเรื่อยๆ