บทที่ 422 เจอการลอบสังหาร

“แน่นอน องค์กรไม่เคยโกหก ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ใจไม่อยู่กับ องค์กรจะบังคับให้อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ได้ ฉันรับปาก!”

“ดีมาก เซียฉวนเธอไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง ฉันหวังว่าครั้งนี้ก็ เช่นกัน”

เซียฉวนยิ้มอย่างเย็นชา

วางสายไม่พูดอะไรอีก

ลมในตอนกลางคืนพัดแรง เธอเดินไปที่ระเบียงด้านนอกมอง แสงไฟในตอนกลางคืนแล้วหรี่ตา

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เม้มริมฝีปากแล้วหยิบโทรศัพท์ออก มาจากกระเป๋ากางเกง

เปิดเครื่อง มองไปยังหมายเลขที่โทรไปไม่นาน มีความซับ

ซ้อน ในแววตา

“Seven ธุระของฉันจัดการเสร็จรึยัง เรื่องที่เธอให้ฉันไปสืบ ฉันส่งคนไปให้เธอแล้ว ตอนนี้ในมือมีข้อมูลบางส่วน เธอสะดวก จะมาคุยกับฉันตัวต่อตัวมั้ย?”

ฝั่งตรงข้ามวิ่งหนึ่งได้ยินเธอพูดเช่นนั้นก็รีบตกลง “ได้ เธออยู่ ไหน? ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้
“ฉันจะส่งที่อยู่ให้”

” โอเค”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สายตาก็เย็นชา จากนั้นเธอก็แก้ไข ข้อความแล้วส่งต่ออย่างรวดเร็ว

จิ่งหนิงกับลู่วิ่งเซินขับรถจนถึงที่อยู่ที่ให้ถึงพบว่าที่นี่เป็น โรงแรมหรู

เธอรีบขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่สิบแปดตามที่เซียฉวนบอก

ทันทีที่ฉันเดินออกจากห้องโถงก็มาถึงที่สวนกลางแจ้งด้าน นอกก็เห็นเซียฉวนนั่งอยู่บนโซฟาพอดี

รอบกายเธอมีผู้ชายล้อมรอบดูสนุกสนานราวกับว่าพวกเขา

กําลังรินเหล้าของเธอ

จิ่งหนึ่งขมวดคิ้ว พอเห็นว่าสีหน้าเซียฉวนดูไม่สู้ดีนักจึงวิ่งไป ผลักผู้ชายเหล่านั้นออกแล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า “พวกคุณทำอะไร น่ะ?”

พอคนเหล่านั้นเห็นว่ามีคนมาก็พูดด้วยรอยยิ้ม “โอ้ แม่นางคน นี้มาจากไหนเนี่ย สวยจริง!!

พูดพลางก็ยื่นมือออกไปเพื่อลูบใบหน้าเธอ

แต่ทว่ามือเพิ่งจะยื่นออกไปได้ครึ่งทาง ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ยึดไว้ ตามด้วยเสียง “กร๊อบ” ข้อมือบิด ก

ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วถอยล้มลงพลางด่าว่า”ไอ้หน้าไหนที่ตาบอดกล้านําร้าย? ”

วินาทีต่อมาก็ถูกเตะเข่าจนขาทั้งสองอ่อนแรง มีเสียง “ตุ๊บ!” แล้วเขาก็คุกเข่าลงกับพื้น

สีหน้าสู่จึงเป็นดุดัน “ทำปากแกให้สะอาดหน่อย!”

ชายคนนั้นเสียเปรียบ สายตากวาดมองการแต่งตัวของเขาก็ รู้ทันทีว่าฐานะไม่ธรรมดา จึงไม่กล้าพูดอะไรไปชั่วขณะแล้ว ประคองข้อมือที่เจ็บหนีหายไป

เซี่ยฉวนถึงจะดูเหมือนได้สร้างขึ้นมา พอเห็นวิ่งหนึ่งก็ยิ้มแล้ว พูดว่า “Seven เธอมาแล้ว มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนฉัน!”

วิ่งหนึ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเมามายของเธอ

ลู่จิ่งเซินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“เธอบอกว่าจะบอกข่าวให้เราฟังไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงดื่มจน เมาขนาดนี้?”

ความจริงจิ่งหนิงก็แปลกใจเช่นกัน

แต่เธอไม่ได้ติดต่อกับกลุ่มมังกรมาหลายปีแล้ว แม้ว่าแต่ก่อน เซี่ยฉวนจะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อมาหลายปีแล้ว ย่อทำให้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายมากนัก

ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไร จึงพูดอย่างเคร่งขรึม “พยุงเธอกลับ เข้าไปก่อนแล้วค่อยคุยเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยกัน”

ลู่วิ่งเซินพยักหน้าเห็นด้วย
ดังนั้นจึงหนิงจึงก้าวไปคว้าแก้วเหล้าในมือเธอแล้วพูดอย่าง เคร่งขรึม “ไม่ต้องดื่มแล้ว ไปกับฉัน!”

พูดพลางก็พยุงเธอขึ้นจากโซฟา

“ไม่ไม่! ดื่มกับฉันสิ! ฉันยังดื่มไม่พอเลย”

เชียฉวนตะโกน จะเข้าเอาแก้ว

จิ่งหนึ่งไม่สนใจเธอสักนิดเลยแล้วพยุงเธอเข้าไปข้างใน แต่ทว่าเธอตัวเล็กเกินไปทำให้การพยุงเซียฉวนที่เมานั้นกิน แรงมาก

ลู่วิ่งเซินทนดูไม่ได้จึงเข้าไปช่วย ” ให้ฉัน!”

พูดพลางรับเซี่ยฉวนไปจากมือเธอ ทั้งสองช่วยพยุงเธอเดิน กลับเข้าไปข้างในด้วยกัน

แต่ทว่าตอนนั้นเอง จู่ๆสายตาเย็นซาก็กะพริบขึ้นเร็วกว่าที่คิด วินาทีถัดมาเสียง “ปัง” ดังขึ้นลู่วิ่งเซินถูกเตะไปข้างหลังสอง

ก้าว

ทำให้เลือดไหลไปในอากาศโดยที่ลู่จึงเป็นไม่ได้สังเกต เขาส่ง เสียงฮี คุกเข่าลงบนพื้น

จิ่งหนิงตกตะลึงอยู่ตรงนั้น ไม่ทันตอบสนอง

จากนั้นก็เห็นเซียฉวนหยิบกริชที่ไม่รู้มาจากไหนออกมาบิน ตรงหน้า แล้วแทงหัวใจชายหนุ่มอีกครั้ง
ตอนนั้นเธอรู้สึกหายใจติดขัด

เธออ้าปากกว้างนิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับว่าเวลาได้หยุดลง ไม่ ได้ยินเสียงอะไรอีก

จนกระทั่ง…

ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาแล้วล้มลงกับพื้น

จิ่งหนิงได้สติ กรีดร้องแล้วพุ่งไปหาเขา

“ลู่จิ่งเซิน!”

ผู้คนรอบข้างต่างหลั่งไหลเข้ามาตามเสียงร้อง พอเห็นคนนอน อยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดก็ตกใจจนหน้าซีดแล้วร้อง ด้วยความตกใจ

เกิดความวุ่นวายในห้องอาหาร ซึ่งหนึ่งโผเข้าหาลู่วิ่งเซินได้

ยาก เธอเห็นว่าเขาถูกแทงที่อกสองครั้ง เลือดไหลเหมือนสายน้ำ

เธออยากจะรีบเอื้อมมือไปกดห้ามเลือด แต่ไม่รู้ว่าควรกดตรง ไหน เลือดไหลเปื้อนหน้าอกของเขาทันที เธอทำอะไรไม่ถูก

พอเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่เลือดเย็น ก็เห็นเธอยืนอึ้งๆอยู่ตรง นั้นด้วยสายตาที่แจ่มใสไร้ซึ่งอาการเมา

น้ำตาของจิ้งหนิงไหลลงมาทันที เธอมองเธอนิ่ง แววตาเต็มไป ด้วยความเกลียดชัง

สีหน้าของเซียฉวนซีดลง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ที่แท้คนที่คุ้นเคยตอนนี้ก็เหมือนเพิ่งจะรู้จักกันเป็นครั้งแรกช่างแปลกหน้าและน่ากลัวยิ่งนัก

“รถพยาบาล ได้โปรด ใครก็ได้ช่วยเรียกรถพยาบาลหน่อย!!

มีคนที่ใจดีรีบโทรเรียกรถพยาบาลให้

จิ่งหนิงกอดลู่วิ่งเซินร้องไห้อย่างหนัก

สายตาของเซียฉวนปรากฏแววเยาะเย้ยจางๆ จากนั้นก็หมุน ตัวจากไป

คนรอบๆไม่มีใครหยุดเธอได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงมองดู ฆาตกรจากไปในฝูงชนที่วุ่นวายอย่างรวดเร็ว

จิ่งหนิงกอดลู่วิ่งเซินแน่นพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ลู่วิ่งเซิน อย่าเป็น อะไรนะ อย่าเป็นอะไรเด็ดขาด อดทนไว้ ต้องอดทนไว้นะ”

ความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งออกมาจากก้นบึงหัวใจเหมือนมือ

ยักษ์ที่จับเธออย่างรุนแรงแล้วดึงเธอลงสู่ก้นบึ้งที่ไร้ขอบเขต

เธอไม่เคยกลัวเหมือนตอนนี้มาก่อน

เธอกลัวมากจนไม่สามารถไล่จับฆาตกรได้ กลัวมากจนไม่มี

แรงจะถามว่าทำไม

เธอรู้แค่ว่าเขาจะเป็นอะไรไปไม่ได้ เขาตายไม่ได้

ไม่มีทาง

ลู่จิ่งเซินหลับตา พูดไม่ออกทำได้เพียงจับมือเธอไว้แน่น

มือนั้นดูเหมือนจะมีพลังมหาศาลจนนิ้วของเธอแทบจะหัก แต่ทว่าเธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิต

จิ่งหนิงกอดเขา ในหัวสับสน นึกถึงจุดประสงค์ที่มาประเทศ แล้วนึกถึงสายที่จู่ๆเซียฉวนโทรมาเมื่อกี้

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจบางอย่างแล้วคร่ำครวญ “ฉันขอโทษ มัน เป็นความผิดของฉันทั้งหมด มันเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ควร ให้นายมาเป็นเพื่อนฉัน ฉันโง่เกินที่จะเชื่อเธอ ฉันขอร้องล่ะ อย่า เป็นอะไรไปนะ อย่าเป็นอะไรไปเด็ดขาด”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ