วิวาห์หวาน นายซาตาน ที่รักของฉัน

บทที่ 421 หน้าที่พิเศษ



บทที่ 421 หน้าที่พิเศษ

คนเหล่านั้นเข้าใจจึงเข้ามาถามด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นอะไรรึเปล่า? ดื่มเยอะไปใช่มั้ย?”

หญิงสาวดูเหมือนจะไม่รู้ถึงเจตนาไม่ดีของพวกเขาจึงพยัก หน้าด้วยความงุนงง

มีคนหนึ่งยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเราช่วยประคองพา ไปพักผ่อนดีมั้ย?”

หญิงสาวพยักหน้าอีกครั้ง

คนเหล่านั้นดีใจมากจึงรีบพยุงเธอออกไปข้างนอก

พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปห้องพักที่ชั้น 28 ทันทีที่มาถึงประตูห้องผู้ หญิงคนนั้นก็บ่นด้วยความไม่พอใจ “พวกแกหลายคนตามฉันมา ทําไม? ไปให้พ้น!”

คนเหล่านั้นยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าพวกเราช่วยคุณกลับไป พักผ่อนไง ดูสิ เราเปิดห้องให้คุณไว้แล้ว”

หญิงสาวมองเขา ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ นิ้วขาวแตะจมูก

เขา

เธอพูดด้วยใบหน้าที่เมา “ไอ้บ้ากาม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านะ ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันจะบอกให้ว่า พวกแกหยุดคิดซะ ถ้าฉัน ชอบใครจะนอนกับใครนั่นมันเรื่องของฉัน ถ้าฉันไม่ชอบก็ใสหัวออกไป!”

พูดแล้วก็กลอกตา สุดท้ายก็ล้มลงไปใส่ผู้ชายหนึ่งในนั้นแล้ว พูดพร้อมรอยยิ้มว่า “เธอสวยดีนี่ งั้นคืนนี้ก็เธอแล้วกัน

พูดจบเขาก็คว้าเนกไทของชายคนนั้นแล้วเข้าไปในห้องจาก นั้นก็ปิดประตูดัง “ปัง”

สีหน้าของคนอื่นเปลี่ยนไป ขณะกำลังจะทุบประตู ประตูก็ถูก เปิดออกอย่างกะทันหัน

ก็เห็นผู้ชายที่ถูกเธอดึงเข้ามาในตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ขยิบตา ให้พวกเขา “เหล่าพี่น้องที่แสนดี ในเมื่อผู้หญิงคนนี้พอใจฉัน จึงขอร้องให้

โอกาสฉันสักครั้ง อย่ารบกวนกันเลย ข้างนอกมีผู้หญิงสวยเยอะ

แยะ แค่ไปหาคนอื่นก็จบแล้ว ครั้งหน้าฉันเลี้ยงเหล้าเอง”

พอคนเหล่านั้นได้ยินก็มีท่าทีบอกใจ ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะเจอ สาวที่สวยเลิศล้ำขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะโดนเด็กนี่คาบไปซะได้

แต่พวกเขาไม่กล้าโวยวายอะไร ยังไงซะที่นี่ก็แตกต่างจากที่ อื่น เจ้าของที่อยู่เบื้องหลังเป็นชาวจีนที่มีอำนาจมากในท้องถิ่น

ถ้าคุณต้องการฉันเต็มใจย่อมไม่มีใครว่าอะไร แต่ถ้ามีเรื่อง อะไรเกิดขึ้นจริงก็ยากที่จะแก้ไข

คนที่เหลือก็หันหน้าออกไปโดยไม่พูดอะไร

ในขณะนั้นเองภายในห้อง ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่หน้าดูเมาเล็กน้อย ยิ้มจนดวงตาแทบลืมไม่ขึ้นที่นั่งอยู่บนโซฟา

เขาไม่รู้ว่าวันนี้ได้โชคดีแบบไหน ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่ฐานะแม่ ที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เพื่อนๆดึงดันจะพาเขามาเที่ยว เขาไม่มี ทางเข้าที่นี่ได้เลยด้วยซ้ำ

กลับไม่คาดคิดว่าคืนนี้จะถูกสาวสวยเลือก ถูกรางวัลได้รับ โชคที่จู่ๆก็ได้สาวงามน่าทึ่งเช่นนี้

สายตาที่น่าสมเพชกวาดมองเรือนร่างที่ได้สัดส่วนของหญิง สาว แรงปรารถนาในดวงตารุนแรงขึ้น เขาลูบฝ่ามือแล้วโผ เข้าไปพลางพูดว่า “ที่รักจ๊ะ ฉันมาแล้ว”

แต่ทว่ายังไม่ทันเข้าใกล้สีหน้าหญิงสาวบนโซฟาก็เปลี่ยนเป็น ดูถูก สายตาที่แจ่มใสดูอุกอาจ ไม่เหมือนผู้หญิงที่ดื่มจนเมาเลย สักนิด?

ชายหนุ่มผงะ ยังไม่ทันได้สติ หมัดก็พุ่งเข้าที่จมูก

เขาเปล่งเสียงอุทานด้วยความเจ็บออกมาอย่างตกใจแล้วถอย หลัง วินาทีต่อมาหญิงสาวก็ขึ้นคร่อมกดเขาลงกับพื้น

หลังจากนั้นหมดก็ตกลงมาราวกับห่าฝน

เขาถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กจึงไม่เคยเห็นการต่อสู้ เขาจึงถูกหญิง สาวกดถูกต่อยจนไม่มีแรงต่อกลับ

หลังจากถูกทุบยับ ชายใต้ร่างก็หายใจเข้าไม่ทัน ถ้าต่อยต่อ คงจะถึงแก่ชีวิต
เซียฉวนถึงลุกขึ้นจากร่างชายหนุ่มแล้วลูบหมัด ส่งเสียงดูถูก อย่างเย็นชา เธอยังรู้สึกว่ามันไม่หนำใจจึงเตะอีกครั้งทำเอา สภาพชายด้านล่างเหมือนหมูที่ตาย

“เฮอะ! กล้าคิดจะมากินฉันหรอ แกมันยังอ่อนหัดนัก”

ชายที่อยู่บนพื้นส่งเสียงฮึดฮัดใส่ เขาพูดอะไรไม่ออกแล้วจึงได้ แตกลอกตาแล้วหมดสติไป

เซี่ยงวนไม่ชอบที่เขาอ่อนหัด เธอไม่คิดจะเรียกหมอให้จึงเดิน

เข้าไปข้างใน

ในขณะที่กำลังจะล้างหน้าให้ตื่นก็มีเสียงดังขึ้นในหูฟัง จากนั้น เสียงผู้ชายก็ดังขึ้น

“เซี่ยฉวน พอแล้ว เลิกเล่น ถึงเวลาทำธุระแล้ว”

เธอขมวดคิ้วอย่างรําคาญ “ฉันเข้าใจแล้ว”

สักพักจึงพูดว่า “นายแน่ใจนะว่าหลังจากจบเรื่องนี้ เราจะขีด ทิ้งในครั้งเดียว”

อีกฝ่ายดูเหมือนจะยิ้มเงียบๆ ไม่ตอบแต่ถามขึ้นแทน “ตอนนี้ เธอกำลังจะคุยเงื่อนไขกับฉันหรือ?”

“แล้วไง?”

คนที่เผชิญหน้าพูดว่า “ฉันจำได้ว่าฉันเคยสอนเธอว่า ฉัน เกลียดคนที่ชอบสร้างเงื่อนไขกับฉัน”

“ยกตัวอย่างเปรียบเทียบเดิมที่ฉันเคยชื่นชมคนๆนี้ อยากจะทำดีกับเธอ ฉันสามารถให้เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ แต่ถ้า เธอตั้งเงื่อนไขกับฉัน ฉันจะรู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนที่ไม่รู้จักพอ ฉันก็ ไม่อยากจะดีกับเธอแล้ว เซียฉวน เธอว่ามั้ย?”

เซี่ยฉวนพูดอย่างเย็นชา “ทิ้งทฤษฎีนายไปซะ ฉันขอเตือนว่านี่ เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าหลังจากนี้นายมาทำให้ฉันเดือดร้อนอีก แม้ว่าฉันจะตายฉันก็จะไม่ช่วยนายอีก!”

อีกฝ่ายหัวเราะอย่างเงียบๆ “ฉันรู้ ตระกูลเก่อของเราก็ไม่ได้ จําเป็นเอาแต่เธอคนเดียว ครั้งนี้เป็นเพราะงานนี้ต้องเป็นเธอ คนเดียวก็เท่านั้น มิฉะนั้นฉันก็ไม่ไปหาเธอหรอก”

เซียฉวนเลิกคิ้วเงียบ “มันคือภารกิจอะไรกันแน่?

อีกฝ่ายกล่าว”ฉันส่งข้อมูลงานไปที่อีเมลเธอแล้ว เธอคลิกดูก็รู้ แล้ว”

เชี่ยฉวนได้ยินเช่นนั้นก็หยิบโทรศัพท์ลงมาโดยไม่วางสาย แล้วคลิกเปิดดูอีเมลโดยตรง

แต่ทว่าพอเธอเห็นข้อมูลภารกิจข้างในสีหน้าก็เปลี่ยนอย่างอด ไม่ได้ เธอรีบคว้าโทรศัพท์แล้วพูดอย่างเคร่งเครียดว่า “ภารกิจนี้ ฉันไม่รับ”

คนตรงข้ามเยาะเย้ย “ทำไม”

เซี่ยฉวนคำราม “นายก็รู้ว่าทำไม!”

อีกฝ่ายหัวเราะอีกครั้ง แต่เสียงหัวเราะนั้นเยือกเย็นมาก “เป็น เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”
เชียฉวนไม่ตอบ

อีกฝ่ายเยาะเย้ย “ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกเธอไปตั้งนานแล้วว่า นักฆ่าไม่สามารถมีความรู้สึกได้ ความรู้สึกเป็นสิ่งที่ทำให้เสีย เรื่องได้ง่ายที่สุด หรือว่าแค่สิ่งเหล่านี้เธอลืมไปหมดแล้ว?”

เชียฉวนเม้มปากแน่นพูดด้วยเสียงแผ่วเบาเย็นชา “ฉันไม่ได้ ลืม”

“แล้วเธอจะลังเลอะไรอีกล่ะ?”

เซี่ยฉวนหยุดสักพักแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “เธอแตกต่างจาก คนอื่น”

“เฮอะ! มีอะไรแตกต่าง? เซียนวนอย่าลืมนะว่าใครเอาชีวิตคืน มาให้เธอ! และใครกันที่ทำให้ครอบครัวของเธอต้องย่อยยับ ตั้งแต่แรก ตอนนี้ศัตรูตัวฉกาจอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่เธอกลับ ลงมือไม่ได้เนี่ยนะ? หึ! นี่ไม่ใช่เธอที่ฉันรู้จัก”

เซียฉวนกาโทรศัพท์แน่น สักพักเสียงกระแอมของเขาก็ดังขึ้นมา

“เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น…ฉันตรวจสอบแล้ว จะไปโทษ ตระกูลลูไม่ได้”

“มีแต่คนขี้ขลาดเท่านั้นที่สามารถพูดได้ว่าคุณไม่สามารถโทษ ศัตรูได้ หรือเธอลืมไปแล้วหรือว่าตอนนั้นพ่อเธอถูกบังคับให้ กระโดดลงจากตึกยังไง?สีหน้าเชี่ยฉวน ตกใจเธอกัดฟันนิ่งเงียบอยู่นาน

หลังจากนั้นไม่นานถึงหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “แล้วนาย แน่ใจเหรอว่าองค์กรจะปล่อยฉันไป ถ้าฉันทำงานนี้สำเร็จ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ