บทที่ 417 แอบใส่ร้ายป้ายสี

คําพูดของคุณหญิงย่า ทำให้หยุนแก้มแดงนิดๆ เขินอายจึง แลบลิ้น

มีคุณหญิงท่านหนึ่งช่วยเธอแก้ต่างให้เธอว่า “หยุนหยุนยัง กำลังเติบโตอยู่ไงคะ ชอบอาหารการกินเป็นเรื่องที่ดี”

“พวกคุณก็ เอาใจเธอตลอดเลยนะ!”

ทั้งกลุ่มหัวเราะกันอย่างมีความสุข ไม่นานนัก คนรับใช้มาแจ้ง ว่าจัดเตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหญิงย่าจึงเชิญทุกคน ไปรับประทานอาหารกันที่ห้องอาหาร

เข้าไปถึงห้องอาหารกันแล้ว จึงหนิงได้เห็นลู่วิ่งเซิน ขณะ

เดียวกันก็เห็นหนุ่มคนที่อยู่ด้านหลังของลู่วิ่งเซิน

นั่นคือหนุ่มวัยรุ่นที่ตัวขาวซีดเซียวดั่งหยกคนหนึ่ง อายุ ประมาณสิบแปดสิบเก้า แววตาสดใส มีมารยาทเรียบร้อย รูป ร่างผอม เพราะป่วยมานานหลายปี สีหน้าซีดเซียวอย่างผิดปกติ นั่งอยู่บนวีลล์แซร์ มีคนรับใช้คนหนึ่งกำลังเป็นเดินหน้า

มองดูแล้วเขากับลู่วิ่งเซินสนิทสนมกันมาก นั่งอยู่บนวีลล์แชร์ กำลังยิ้มพูดกับลู่วิ่งเซินอะไรบางอย่างอยู่ จึงเป็นที่มีความ อดทนเป็นพิเศษ กระทั่งเอียงหัวเล็กน้อย ฟังเขาพูดจา

“เย่ไป มานี่ ฉันแนะนำอะไรให้” คุณหญิงย่าเอ่ยปาก
หนุ่มวัยรุ่นที่ชื่อเย่ไปให้คนรับใช้เข็นเขาเข้าไป คุณหญิงย่าดึง ตัวจิ่งหนึ่ง และกล่าวว่า “นี่คือภรรยาของพี่ลู่ของแก ก่อนหน้า นั้นแกป่วยอยู่ตลอด ไม่ทันกลับไปเยี่ยมญาติกับฉันด้วย ดังนั้นจึง ไม่ได้เจอกับเธอ ตอนนี้ได้เจอแล้ว ก็ยังไม่สาย

เย่ไปยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อย “อาซ้อสวัสดีครับ จิ่งหนึ่งก็พยักหน้าตอบอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ

“นี่คือของขวัญที่ผมซื้อกลับมาจากเมืองเมลเบิร์น ไม่สามารถ กลับไปเยี่ยมพวกคุณ ต้องขอโทษด้วยครับ ของขวัญชิ้นนี้แทน เป็นคําขอโทษละกันครับ”

พูดแล้ว เย่ไปหยิบของขวัญกล่องหนึ่งออกมาจากด้านหลัง ยื่น ไปตรงข้างหน้าของหิ่งหนึ่ง

จิ่งหนิงรู้สึกตะลึง

ซูหยินรู้สึกไม่ค่อยพอใจ “พี่สาม พี่มีของขวัญให้ซื้อเล็กแต่ กลับไม่มีของพวกเราด้วย! ลำเอียงมากเลยค่ะ!

เย่ไปยิ้มและตอบ: “ร้อนใจทำไม? มีทุกคน อยู่ในห้องของผม เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วไปเอาเองนะ”

ซูหยุนจากที่โกรธกลายเป็นดีใจขึ้นมาทันที “ค่ะ งั้นทานข้าว เสร็จฉันไปพร้อมกับพี่นะคะ”

จิ่งหนึ่งหันไปมองลู่วิ่งเซิน เห็นเขาพยักหน้านิดๆแบบดูไม่ออก ถึงยื่นมือไปรับของขวัญมาและยิ้มด้วยความยินดี: “ขอบคุณค่ะ”
ทุกคนนั่งเข้าที่เรียบร้อย เริ่มรับประทานอาหารกัน

ระหว่างนั้น มีแต่คนเป็นห่วงเรื่องสุขภาพร่างกายของเย่ไป เขา ก็ค่อยๆตอบคําถามทีละคนทีละคนด้วยความยิ้มแย้มและต่างก็ ตอบกลับไปว่าค่อยยังชั่วแล้ว

แต่จิ่งหนิงพอจะมองออก สีหน้าของเขาก็ยังหมองคล้ำ ริม ฝีปากยิ่งไม่มีสีเลือดเลยสักนิด ยังบอกว่าดีขึ้นแล้ว คงจะเป็นแค่ คําพูดที่เกรงใจ

เย่ไปคนนี้ เขาเป็นโรคอะไรกันนะ?

ความประทับใจที่เธอมีต่อคนๆนี้ก็ไม่เลว ดังนั้นจึงรู้สึกแปลก ใจมากกว่าหน่อยหนึ่ง คิดว่าเดี๋ยวคืนนี้กลับไป ถามลู่วิ่งเซินได้

“ซ้อเล็ก ฉันขอดื่มให้กับซ้อแก้วนึงนะคะ!”

ซูหยุนพูดขึ้นมา

กะทันหัน ถือไวน์แดงหนึ่งแก้วเดินมาใกล้ๆวิ่งหนึ่ง

จิ่งหนิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าหยุนทำไมจู่ๆจะมาชนแก้ว แต่เธออุตส่าห์มาแล้ว เธอก็ต้องยกแก้วเหล้าขึ้นมา ชนแก้วกับ เธอเบาๆสักนิด

“ซ้อเล็ก ฉันนิสัยตรงไปตรงมา ถ้ามีอะไรที่ทำให้พี่ไม่สบายใจ ก็หวังว่าพี่จะไม่ถือสาฉันนะคะ” ชูหยืนพูดอย่างมีความในใจ อยากบอก

วิ่งหนึ่งพยักหน้า หันไปมองลู่วิ่งเซ็น เหมือนมีความคิดอะไร บางอย่าง

คุณหญิงย่ายิ้มและพูด: “หยุนหยุน ซ้อเล็กของหนูไม่เหมือนหนูนะ เธอดื่มเหล้าไม่ค่อยเก่ง หนูอย่าไปกรอกพี่เค้าจนเมาล่ะ”

ซูหยุนยิ้มและตอบ: “ไม่หรอกค่ะ ซื้อเล็กดีกับหนูจะตาย ใช่ ไหมคะ อ

พูดจบ ยังมองหน้าจิ้งหนึ่งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม จิ่งหนิงจะบอกว่าไม่ดีได้อย่างไร?

ไม่ได้มั้ง!

เธอก็ยิ้มบางๆเล็กน้อย พูดจาเหมือนมีอะไรอยากบอก “หยุน หยุ่นใสซื่อน่ารัก ทำอะไรก็ไม่คิดเล็กคิดน้อย ฉันชอบแน่นอนอยู่ แล้วค่ะ”

คุณหญิงย่าฟังไม่ออกว่าค่าพูดมีอะไรซ่อนเร้น ได้ยินเช่นนั้นยัง คิดว่าพวกเธอดีกันจริงๆ รู้สึกพอใจและดีใจมากจนต้องพยักหน้า หลายๆที

“พวกเจ้าต่างฝ่ายต่างชอบซึ่งกันและกันก็ดีแล้ว ครั้งนี้หนูกับ จิ่งเซินมาที่นี่ พวกคนแก่ๆอย่างเราไม่รู้เรื่องอะไรมากมาย ถ้ามี อะไรไม่คุ้นเคย ก็ถามเธอและเย่ไปได้ พวกเขาอยู่ที่นี่มานานกว่า พวกคุณ ทําอะไรก็จะสะดวกกว่า”

จิ่งหนิงและลู่วิ่งเซินกล่าวขอบคุณ

ดื่มเหล้าเสร็จแล้ว ซูหยุนยิ้มๆแล้วถามว่า “ซ้อเล็กคะ ครั้งนี้ คุณสองคนมาทำไมกันหรือคะ?”

จิ่งหนึ่งทำหน้าเฉยๆ ไม่มีอะไรค่ะ ช่วงนี้ว่างพอดี ก็เลยมาเที่ยวพักผ่อน”

“อย่างนั้นเหรอคะ งั้นพี่ไปไหนจะต้องพาฉันไปด้วยนะคะ ฉัน ชอบเป็นไกด์ให้คนอื่นมากที่สุดเลย

เธอพูดจบ ยังกระพริบตา ใส่วิ่งหนึ่ง เหมือนว่าทั้งสองคนเป็น มิตรที่ดีต่อกันจริงๆอย่างนั้น

จิ่งหนิงรู้สึกว่า ตนเองควรจะเปลี่ยนความหน้าด้านของตนบ้าง แล้ว ดูคุณหนูซูสิ ฝึกฝนมาได้ดีขนาดนี้

งานเลี้ยงรับประทานอาหารมื้อนี้ได้จบลงด้วยความสนุกสนาน และรื่นเริง หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้ว ลู่วิ่งเซ็นไม่รู้ไปไหน ซูหยุ นก็ตามเย่ไปไปดูของขวัญ จิ่งหนึ่งอยู่คนเดียวรู้สึกเบื่อๆ จึงไป เดินเล่นที่สวนหน้าบ้าน

“ซ้อเล็กคะ” ทันใดนั้นซูหยุนตามมาจากด้านหลังกะทันหันและ มาจับแขนของเธอไว้ “พี่มาเดินเล่นเหรอคะ? ฉันเดินเป็นเพื่อน นะ”

กับความพยายามเข้าใกล้และมาสนิทสนมด้วยของซูหยุนเช่น นี้ ทำให้วิ่งหนึ่งรู้สึกอึดอัดพูดอะไรไม่ออก

“คุณไม่ไปหาพี่ชายของเธอเหรอ?”

“หาพวกเขาทำไมคะ? พวกเขาคุยแต่เรื่องของผู้ชาย ฟังแล้ว ไม่มีอะไรน่าสนุกเลย ฉันไม่อยากไปหรอก ฉันเห็นว่าพี่เดินเล่น คนเดียวคงจะเบื่อ พอดีว่าฉันก็อยากเดินบ้าง จึงมาเดินเป็นเพื่อน พี่ไงคะ”
ซูหยุน ในตอนนี้ เหมือนเป็นยายเจ็โง่ที่พูดจาตรงไปตรงมา จริงๆ แต่จิ่งหนึ่งรู้ว่าเธอไม่ใช่ ยายเจ๊โง่ไม่มีทางจะทำเรื่องที่ใส่ ร้ายป้ายสีคนอื่นได้หรอก

“อืม…แต่ฉันเดินจนเหนื่อยแล้ว ฉันอยากไปนั่งทางโน้น” จึง หญิงชี้ไปทางศาลาที่อยู่ไม่ไกลนัก

“ดีๆค่ะ! งั้นเราไปนั่งคุยกันที่นั่นกันเถอะค่ะ!”

จิ่งหนิง: “……”

ซูหยุนพูดแล้วก็รีบจูงเธอไม่นั่งที่ศาลา

คนของตระกูลจิ้นเป็นคนที่ชอบความสะดวกสบาย ถึงแม้คน จะอยู่ต่างประเทศ แต่กลับสร้างคฤหาสน์ใหญ่โตแบบจีน

บรรยากาศรอบๆศาลาก็ดีมาก ข้างๆเป็นสระน้ำรูปเสี้ยว

พระจันทร์ ในสระน้ำยังปลูกดอกบัวหลายๆรูปแบบ ดอกบัวใน

ตอนนี้ ถึงจะไม่บานแล้ว แต่ก็ยังมีกลิ่นดอกไม้หอมๆ โชยขึ้นมา

จิ่งหนิงนั่งอึดอัดเต็มอกในศาลา รอเพียงแต่จึงเป็นเมื่อไหร่จะ คุยธุระเสร็จแล้วมาหาเธอ อย่างนี้เธอจะได้หนีคนที่อยู่ตรงหน้า ให้พ้น

“ซ้อเล็ก พี่ดูตรงนั้นสิ มีดอกบัวดอกหนึ่งด้วย” ซูหยุนชี้ไปที่ สระน้ำและพูดขึ้นมากะทันหัน

จึงหนิงยักคิ้ว นี่จะถึงเดือนแปดแล้ว ยังมีดอกบัวอีกหรือ?

หลอก ใครกัน!
เธอเงยหน้าขึ้นมาหันไปมองดูอย่างไม่น่าเชื่อ แต่กลับเห็นใน สระน้ำมีอะไรสีขาวก้อนหนึ่งจริงๆ มองไม่ค่อยชัดในเวลากลาง

“น่าจะเป็นขณะอะไรบินไปเกาะอยู่บนนั้นมั้งคะ

“เป็นไปได้ไง? พี่นึกว่าที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวหรือไง? จะมี ขยะได้ไง! ฉันจะบอกอะไรให้ ที่นี่มีคนทำความสะอาดทุกวัน นั่น เป็นดอกบัวแน่นอน”

พูดจบ ซูหยุนลองวัดระยะห่างตรงนั้นสักพัก “ซ้อเล็ก พี่ดึงฉัน ไว้ ฉันจะเด็ดดอกบัวนั่นขึ้นมา

จิ่งหนิงตกใจ

คิดอยู่ในใจ เธอรู้สึกว่าซูหยุนทําเช่นนี้ น่าจะมีแผนอะไรแน่ๆ

ในสมองนึกภาพละครทีวีที่ผู้หญิงแย่งแฟนกันต่างๆนาๆ เมีย น้อยต้องการเป็นเมียหลวง ทำร้ายเมียหลวงทุกวิถีทาง