บทที่ 414 ไม่ต้องสนใจเขา

แต่ไม่ว่าจะอายขนาดไหน สิ่งที่ตนเองทำแล้ว ตนเองก็ต้องรับผิด ชอบแก้ไขปัญหา

เฟิง ถอนหายใจลึกๆ

“เมื่อคืน ผมเมาจริงๆ ผมขอโทษที่ล่วงละเมิดทำอะไรคุณลงไป แต่ว่าไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราสองคนก็คบกัน ไปเลยดีไหม?”

ถังลั่วเหยาลืมตาโต

ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้

“คบกัน? คบกับน้องสาวจึงไปดู!!

เธอโมโหสุดๆ ถีบเฟิงลงจากเตียงอีกครั้ง ตะคอกกลับไปอีก ว่า: “ถึงแม้ผู้ชายบนโลกใบนี้จะตายไปจนหมด ฉันก็ไม่มีวันคบ กับนายหรอก ยังจะให้คบกันอีกเหรอ? ไปคบกับผีคนเดียวเลย ไป!”

พูดจบ เธอไม่สนใจเขาอีกเลย ดึงผ้าห่มปิดตัวเองไว้และโดด ลงจากเตียง วิ่งไปทางห้องน้ำด้วยความโมโห

ไม่นาน ในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำไหลดังออกมาข้างนอก

เฟิงยี่กุมหัวเข่าของตนเองที่ถูกถีบจนเจ็บ ร้องเจ็บโอ้ยๆเบาๆ และลุกขึ้นยืน จากนั้นมองไปทางห้องน้ำ แววตาหม่นหมองลงเล็กน้อย

ไม่นานนักถึงลั่วเหยาก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย

ตอนที่อาบน้ำเสร็จออกมา บนตัวมีแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดี่ยว หัว ไหล่ ขาวเนียนใต้เส้นผมยาวที่พาดลงมาบนไหล่ ยังมองเห็น

รอยจูบที่ร้อนแรงของเมื่อคืน

เธอก้มลงไปเก็บเสื้อผ้าของตนเองที่ถูกฉีกจนขาด มองดูแล้ว สีหน้าไม่น่าดูเลย

จากนั้น แววตาก็มองไปที่ไม่ไกลนัก เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่ม โยนไว้บนโซฟา

ถึงแม้รู้สึกรังเกียจหน่อย แต่ว่าในเวลานี้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่น แล้ว ดังนั้นจึงเดินไปเก็บเสื้อเชิ้ตสีขาวและเดินเข้าไปในห้องน้ำ เฟิงอ้าปาก กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ทัน

ปิดประตูห้องน้ำดัง “ปิ้ง” ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที ถังลั่ว เหยาเดินออกมาอีกครั้ง บนตัว ใส่เสื้อเชิ้ตของเขา

รูปร่างของหญิงสาวทั้งบางทั้งผอม สูงหนึ่งร้อยหกสิบ เซนติเมตร ใส่เสื้อของเขาที่สูงหนึ่งร้อยแปดสิบสาม เสื้อเชิ้ตยาว ลงมาจนถึงหัวเข่า

เฟิงขี่มองดูจนลำคอคลื่นตัว กลืนน้ำลาย

“ฉันขอเตือนคุณ เรื่องระหว่างเราสองคน ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด ห้ามพูดแม้แต่คำเดียว!

คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหญิงสาวขัดขวาง

ถังลั่วเหยาจ้องหน้าเขาอย่างโหด หลังจากที่ตักเตือนเขาแล้ว ค่อยหยิบกระเป๋าของตนเอง เดินออกไปด้านนอก

เฟิงยี่ทําหน้าหงอย

“คุณจะไปไหน?”

“คุณไม่ต้องมายุ่ง!”

ประตูดัง “ปิ๊ง!” อีกครั้ง

ในห้องเงียบไปทันที

เฟิงยี่ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูประตูที่ถูกกระแทก สักพักหนึ่ง ค่อย ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ส่วนอีกฝ่าย ในขณะนี้

จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินขึ้นเครื่องบินที่จะบินไปประเทศ

ผ่านไปสี่ปี ค่อยกลับไปสถานที่คุ้นเคยแห่งนั้นอีกครั้ง ซึ่งหนึ่ง

รู้สึกสับสนในใจ

เธอเคยคิดว่า ตนเองจากไปแล้ว บางทีชีวิตนี้จะไม่กลับมาที่นี่

แต่กลับนึกไม่ถึง เพียงแค่สี่ปี……… แค่สี่ปี ทุกสิ่งยังไม่เปลี่ยนไปแต่ใจคนเปลี่ยนไปหมดแล้ว
ซูยีตายแล้ว มีหลินเทียนมาควบคุมดูแล ตา ตายแล้ว ใครมา ควบคุมดูแล?

นึกถึงเมื่อก่อนตา ช่วยเหลือตนเองอย่างไม่คิดชีวิต ซึ่งหนึ่ง รู้สึกหนักใจ เหมือนมีก้อนหินก้อนหนึ่งกดทับไว้จนหายใจไม่ออก แต่ก็ยังดี ครั้งนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว ยังมีลู่จึงเป็นอยู่ข้างๆเธอ

เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ ฝ่ายชายกุมมือเธอไว้แน่น และบอกเธอ “รอให้เราไปถึงที่โน่นแล้ว อาจจะต้องไป เยี่ยมเยียนตระกูลจิ้นสักหน่อย ครั้งนี้ผมออกมา ไม่บอกคนอื่นสัก คนเดียว บอกแค่จี้หลินยวน เขาเป็นทายาทรุ่นต่อไปที่จะสืบทอด ตระกูลจิ้น ตระกูลจิ้นมีอำนาจมากในประเทศ น่าจะมีประโยชน์ ต่อการตรวจสอบของพวกเรา”

จิ่งหนิงพยักหน้า

ตระกูลจิ้นโยกย้ายถิ่นฐานออกนอกประเทศตอนปลาย ศตวรรษที่แล้ว ได้ยินมาว่าอำนาจที่อยู่เบื้องหลังไม่อาจหยั่งรู้ได้ เลย

ยิ่งกว่านั้นคือ พวกเขาก้าวหน้าได้ขนาดนี้เป็นเพราะเดินทาง ใต้ดิน หลังจากที่ได้สร้างประเทศแล้ว การลงทุนธุรกิจภายใน ประเทศที่ไม่เอื้ออำนวย จึงออกนอกประเทศ ด้วยฝีมือและพื้น ฐานที่หนักแน่นเกินไปของพวกเขา ในวันนี้เกือบจะครอบงำ วงการใต้ดินของประเทศ จนหมดแล้ว
อยากตรวจสอบเรื่องราวบางอย่าง จึงเป็นทำได้ แต่ถ้าจะ ตรวจสอบกลุ่มมังกร การตายของตระกูลจื่อจีนและตาK ถ้าไม่มี ตระกูลจิ้นช่วยเหลือ จะไม่สะดวกจริงๆ

นึกถึงเช่นนี้แล้ว จึงหนิงหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆคลายออก มองดูนาฬิกา เวลายังเช้าอยู่ การเดินทางไกลอย่างน้อยเจ็ด แปดชั่วโมง

ดังนั้นจึงพูดว่า: “พักผ่อนสักพักเถอะ ถึงที่โน่นน่าจะเป็นตอน เช้าพอดี จะปรับเวลาให้ชินอาจจะต้องใช้เวลาหน่อย

ลู่วิ่งเซินก็พยักหน้าด้วย ทั้งสองคนจึงหลับตาพักผ่อน

เครื่องบินถึงที่ประเทศเป็นเวลาหกโมงเช้า ลู่จิ่งเซินได้แจ้งตระกูลจิ้นล่วงหน้า ดังนั้นเพิ่งลงจากเครื่องบิน

ก็เจอคนขับรถของตระกูลจิ้นที่ให้มารอรับพวกเขาที่สนามบิน

ทั้งสองคนกล่าวขอบคุณแล้ว ก็ไม่เกรงใจ เดินตามไปขึ้นรถ จากนั้นกลับตระกูลจิ้น

คฤหาสน์ของตระกูลจิ้นอยู่ในเขตที่พักของคนรวยในเมือง หลินของประเทศF มีทั้งภูเขามีทั้งแม่น้ำ พื้นที่ใหญ่กว่าสวน สาธารณะ มองไปไกลๆจะรู้สึกว่าที่นั่นเหมือนปราสาทที่สูง ตระหง่านเหลืองอร่ามงามตา คู่ควรกับตระกูลอันยิ่งใหญ่ของคน จีน ในประเทศ

รถแล่นมาถึงสวนดอกไม้ของคฤหาสน์ ได้ขับผ่านถนนที่ปลูก ต้นเมเปิ้ลทั้งสองข้างทาง สุดท้ายจอดรถตรงหน้าคฤหาสน์ที่หรูหราอลังการ

“คุณลู่ คุณนายลู่ครับ ถึงแล้วครับ”

มีพ่อบ้านรอรับและช่วยคอยเปิดประตูรถให้พวกเขาทั้งสอง คนลงจากรถแล้ว เดินตามพ่อบ้านที่นำทางเข้าไปด้านใน

“จิ่งเซินกับหนิงหนิงมาแล้วเหรอ

เพิ่งจะเดินเข้าประตู ก็ได้ยินเสียงที่กระตือรือร้นของคุณหญิง

จิ้น

จิ่งหนิงและคุณหญิงจิ้นได้รู้จักกันเพราะติดตามดาราที่ชื่นชอบ จึงสนิทสนมกันมาก พอเข้าไปแล้ว ก็ได้รับการต้อนรับด้วยความยินดีจากคุณหญิง

จิ้น

“ฉันบอกพวกคุณแล้วตั้งนาน มีเวลาว่างต้องมาที่นี่ ดีจังเลย ในที่สุดก็ได้มาอย่างที่หวังไว้สักที”

ลู่วิ่งเซินกับจิ่งหนึ่งได้กล่าวสวัสดีคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกที ละคน เพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้คนในตระกูลจิ้นเยอะมากจริงๆ

นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว ตระกูลจิ้นเหมือนมีแขกท่านอื่น

อยู่ด้วย

คุณหญิงจิ้นยิ้มและกล่าว: “มาเร็ว ฉันแนะนำให้คุณสองคนได้ รู้จัก หลายๆท่าน ในที่นี้คือพี่น้องของคุณที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขสร้าง เนื้อสร้างตัวด้วยกัน ท่านนี้คือลุงเฉิน ท่านนี้คือลุงไป……
แนะนําครบหมดแล้ว ซึ่งหนึ่งถึงได้พอเข้าใจขึ้นมาบ้าง

ส่วนมากเป็นผู้ใหญ่รุ่นคุณปู่ ในช่วงปลายศตวรรษที่แล้ว เกิด

กระแสการย้ายถิ่นฐานไปยังต่างประเทศในตอนนั้น คนกลุ่มนี้ น่าจะออกมาพร้อมกับตระกูลจิ้นในตอนนั้น ในวันนี้ ผ่านไปหลายสิบปี ได้กลายเป็นกลุ่มคนผู้มีอำนาจที่ไม่

สามารถดูถูกได้

ทั้งสองคนทักทายทุกคนอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน ยังไม่ทันนั่งลง กับที่ ก็ได้ยินเสียงอุทานที่ตกใจเพราะความดีใจ

“พี่จิ่งเซิน พี่มาได้ยังไง? โอ้พระเจ้า ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม! ทุกคนต่างตะลึงเล็กน้อย

วิ่งหนึ่งหันไปมอง เห็นคนที่มาคือหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยชุด

สไตล์อังกฤษดูห้าวหาญ

หน้าตาไม่ถือว่าสวยมาก แต่คิ้วดกมาก ดูห้าวๆ สีผิวเป็นสี แทนที่ดูแข็งแรง ไม่ค่อยเหมือนหญิงสาวภายในประเทศ

เธอวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจและจับแขนของลู่วิ่งเซินไว้ทันที

ลูกจึงเป็นขมวดคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ ได้แต่พูดด้วยน้ำ เสียงที่เบาๆ “หยุนหน? ไม่เจอกันหลายปี โตขนาดนี้แล้ว เป็น ผู้ใหญ่แล้ว”

คุณหญิงย่าจิ้นมองดูจิ่งหนึ่งแล้วแนะนำให้ด้วยความยิ้มแย้ม “คนนี้คือหลานสาวของฉันเอง นามสกุล ชื่อหยุนคำเดียว ตอนนี้เป็นทหารอากาศทํางานอยู่กองทัพอากาศ เมื่อก่อนตอนเด็กๆ อยู่ในประเทศ เติบโตมาด้วยกันกับพวกจึงเป็น

จิ่งหนิงยักคิ้วนิดๆ