บทที่ 370 อยู่เป็นเพื่อนเขา

จิ่งหนึ่งได้กลั้นขำ แต่กลั้นไม่อยู่จริงๆ พูดว่า “คุณนี่ถือว่าพึงอะไร กันเนี่ย? ฉันยังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายนั้นมีรูปร่างกลมหรือแบน อีก อย่างถ้าให้พูด ฉันก็ไม่ได้คิดที่จะเก็บของที่เขาให้เตรียมที่จะสืบ ให้รู้เรื่อง แล้วเอาของไปคืนคนอื่นเขา

ลู่วิ่งเซินก็ได้ออกมาอีกครั้ง

จิ่งหนึ่งทำได้แค่พูดอออกไป ดีที่ บางคนนั้นไม่ได้โมโหจริงๆ รู้แค่ว่าผู้หญิงของตนนั้นได้ถูกผู้ชายตามจีบอย่างบ้าคลั่ง ในใจ ก็ได้ งเล็กน้อย

สุดท้าย จิ่งหนึ่งก็ถือว่าง้อเขาได้ จึงเป็นก็ได้พูดอีกว่า “พรุ่งนี้ คุณเหมือนว่าไม่มีงานใช่ไหม?

จิ่งหนิงชะงัก คิดดูดีๆ เหมือนว่าไม่มีจริง ลู่จึงเซ็นพูดต่อ “มาอยู่เป็นเพื่อนผมที่บริษัท

จิ่งหนึ่งก็อยากที่จะปฏิเสธออกไป

“ไม่ดีมั้งคะ คุณยังต้องทำงาน…….

“พรุ่งนี้มีแค่ประชุมช่วงเช้า นอกนั้นก็ได้อยู่แต่ในห้องทำงาน คุณมาอยู่ข้างๆ ผมก็พอ”

วิ่งหนึ่งลังเลไปสักพัก คิดได้ว่าช่วงนี้ยุ่งอยู่แต่ถ่ายละคร ไม่ได้ มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเขาจริง เพราะงั้นก็ได้ตกลง
วันที่สอง ซึ่งหนึ่ง ให้ผู้ช่วยเตี๋ยวหุยหยุดงาน ตัวเอง หนาน ขับรถตรงไปที่ฝั่งประธาน ซื้อกรุ๊ป ก็ได้พาโม่

คนในบริษัทรู้จักเธอทั้งหมด เพราะงั้น ตอนที่เห็นเธอพาไม่ หนานเดินเข้ามานั้น ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ แต่ละคนก็ได้ทักทาย เธออย่างสุภาพ

จิ้งหนึ่งได้ขึ้นลิฟต์ที่ไว้ให้เฉพาะประธานขึ้นไป ถึงนอกห้อง ทำงานของจิ้งเซิน ไม่หนานก็ได้ไม่ตามไปต่อ หันตัวแล้วก็ไป ดื่มชาที่ห้องเลขา

จิ่งหนึ่งเปิดประตูเข้าไป

เพราะว่าลู่วิ่งเซ็นสั่งไว้ ทุกคนต่างก็รู้ว่าวันนี้จึงหนึ่งจะมา เพราะงั้นมองเธอผลักประตูเข้าไป ก็ไม่ได้ห้าม

ตอนที่วิ่งหนึ่งเข้าไป จึงเป็นกำลังวีดีโอคอลประชุมกับต่าง

ประเทศ

นี่น่าจะเป็นประชุมช่วงเช้าที่เขาบอกไว้เมื่อวาน

จิ้งหนิงไม่ได้รบกวนเขา ได้สบตาเขาเป็นการทักทายไปสักพัก ก็ได้บอกให้เขาประชุมต่อ ตัวเองก็ได้นั่งลงที่โซฟาอย่างเป็น ธรรมชาติ

ไม่นานก็ได้เดินเข้ามา ได้เอาชานมและนิตยสารที่เธอชอบ เข้ามาเสิร์ฟให้เธอ

จึงหญิงชอบกินอะไร ดื่มอะไร เล่นอะไร ที่ซูนั้นมีข้อมูลอยู่ครบ
สมัยนี้ ผู้ช่วยที่ดี ไม่แค่ปรนนิบัติเถ้าแก่ของตนเป็นอย่างเดียว เท่านั้น ที่สำคัญก็คือ ต้องดูแลเถ้าแก่เนียอย่างดีได้ด้วย

ซูมได้รู้กฎข้อนี้เป็นอย่างดี เพราะงั้น ตอนที่สายตาของจึง เงินได้มองมาที่ชานมที่อยู่ข้างหน้าแล้วก็นิตยสารบนมือของจึง หนึ่งนั้น สายตาก็ได้นิ่งลง เป็นการพอใจมากๆ

จิ่งหนึ่งนั่งได้ไม่นาน การประชุมผ่านวิดีโอคอลของลู่จึงเป็น ได้เสร็จ

เขาลุกขึ้น เดินเข้ามา แล้วก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ พูด อย่างอ่อนโยนว่า “นั่งก่อนนะ เดี๋ยวผมยุ่งเสร็จ พาคุณไปทาน ข้าว”

จึงหนึ่งยิ้มแล้วก็พยักหน้า

ต่อจากนั้น ลู่วิ่งเซินก็ได้ไปยุ่งเรื่องงานของเขา

ที่จริงบอกว่าจิ้งหนิงมาอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่จริงๆ ก็ไม่ได้อยู่ เป็นเพื่อนเขาอะไรมาก

เพราะว่าชายหนุ่มนั้นยุ่งเกินไป

ตลอดช่วงเช้า ก็ได้รับสายที่โทรเข้ามาไม่หยุด รวมทั้งเรียก พนักงานในแผนกต่างๆ มาคุยกันเรื่องงาน

พวกผู้จัดการแต่ละแผนกเข้ามาเห็นจิ้งหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา แต่ละคนก็ได้ซุบซิบขึ้น ยังไงซะ ถึงแม้พวกเขารู้ว่าวิ่งหนึ่งเป็น คุณนายประธาน แต่ความจริงน้อยมาที่จะเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน กับดา
แต่แล้ว ต่อหน้าสู่จึงเป็น พวกเขากลับไม่กล้าที่จะแสดงออกมา ก็ได้รับรายงานเรื่องงานเสร็จ แล้วก็ออกไปอย่างว่าง่าย

กลับเป็นจิ้งหนึ่ง ที่ถูกสายตาที่ต้องมาอย่างน่าสงสัย ทำเอา รู้สึกไม่สบายตัว

ดีที่เวลาในชั่วเช้านั้นมักจะสั้นอยู่แล้ว ไม่นานก็ได้ผ่านไป ยากมากที่จึงเป็นจะมีวันหยุดให้ตัวเอง ช่วงบ่ายไม่เตรียมตัว ทํางาน พาเธอออกไปเที่ยว

จึงหนิงต้องดีใจอยู่แล้ว

ไม่ใช่เพราะเธออยากเที่ยว แต่เพราะคิดว่าผู้ชายคนนี้ทำงาน อยู่ตลอด น้อยมากที่จะพัก เหนื่อยเกินไป

หาโอกาสพักผ่อนบ้างก็ดี

เพราะงั้น ช่วงบ่ายทั้งสองได้ออกไปทานข้าวเที่ยวห้าง ก็ไม่รู้ว่าจิ่งหนึ่งคิดไปเองหรือเปล่า

เธอชอบรู้สึกว่า วันนี้ชายหนุ่มมีอะไรแปลกๆ

แต่ก็พูดไม่ได้ว่าแปลกตรงไหน แต่สรุป ให้คนรู้สึกว่า เหมือน

ว่ามีเรื่องอะไรปิดบังเธออยู่ อย่างเช่น เที่ยวห้างเสร็จ เขาอยู่ๆ ก็ได้ลากกลับไปเปลี่ยนเสื้อ

เปลี่ยนเสียก็เปลี่ยนเสื้อ ออกไปเที่ยว ซึ่งหนึ่งชอบที่จะสวมเสื้อ สบายๆ เพราะงั้นก็ได้เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดแขนยาวแล้วก็กางเกงน

แต่ชายหนุ่มมองไปสักพักก็ได้ขมวดคิ้ว แล้วก็ลากเธอไปที่ เสื้อผ้า เลือกเสื้อที่ค่อนข้างสวยอย่างชุดกระโปรงสีฬาให้เธอ เปลี่ยน

จิ่งหนิงไม่รู้จะพูดอะไร

แต่ว่าไหนๆ เขาอยากให้เธอใส่ชุดนี้ งั้นก็ใส่เถอะ

ยังไงเธอก็ไม่ได้อะไร ขอแค่เขานั้นไม่ได้ลากเธอไปเดินเขา ใส่ กระโปรงหรือกางเกงไม่ต่างกันเท่าไหร่

พอบังคับจิ่งหนึ่งเป็นชุดกระโปรงเสร็จ ลู่วิ่งเซินก็ได้กลับห้อง ไปเป็นชุดสูทที่เป็นท่าการ

แล้วก็เปลี่ยนเนกไทที่ผูกในตอนที่อยู่บริษัทเป็นผูกโบสีดำ

มองแล้วจึงหนึ่งคิดว่าวันนี้เขาจะไปร่วมงานแต่งของใคร

แต่ว่าเล่นคือเล่น วิ่งหนึ่งรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลา ไม่ว่าสวมอะไรก็หล่อ เป็นเหมือนหุ่นโชว์ที่เดินได้ สามารถที่จะ มองคนแบบนี้ทุกวัน เธอรู้สึกว่าสเปคของเธอสูงขึ้นไม่น้อย เปลี่ยนเสื้อเสร็จ ทั้งสองก็ได้ออกไปอีก

กลางคืน ลู่จิ้งเซินได้ปฏิเสธคำขอจากคนที่รู้ว่าวันนี้จึงหนึ่งพัก ผ่อน แล้วก็อยากที่จะมาเล่นกับหม่ามีอย่างอ่านอาน อยากจะอยู่ กับจิ่งหนึ่งสองต่อสอง

ทั้งสองมาที่วิลล่าพักร้อนที่อยู่ใกล้ๆ
ถึงแม้วิลล่าเฟิงเดียวนั้นดี แต่จึงเป็นรู้สึกว่า พออยู่ไปนานๆ ในบ้านก็ยังมีคนใช้เยอะขนาดนั้น บางครั้งก็ได้หมดสนุกไป

แต่วิลล่าแห่งนี้ เพื่อนคนหนึ่งของเฟิงเป็นคนเปิด เป็น ประเภทส่วนตัว ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องบรรยากาศเงียบสงบ ที่สำคัญ คือน้อยคนที่รู้ คนปกติมีเงินก็มาไม่ได้

โดยเฉพาะเหล้าของที่นี่ ได้ยินว่าเจ้าของนั้นเป็นคนที่ชอบไวน์ เพื่อที่จะได้ดื่มไวน์ในดวงใจ ตัวเองได้ซื้อโรงกลั่นเหล้าองุ่นที่ ฝรั่งเศส ปลูกองุ่นเอง ลงไปกลั่นไวน์เอง เพราะงั้นต่อให้ไวน์ มีอายุไม่มาก แต่รสชาติก็ไม่เลว

นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้งหนึ่งมาที่นี่ ดูแล้วรู้สึกแปลกใหม่มาก ตอนที่ไวน์ได้ถูกเสิร์ฟนั้น เธอได้จิบไปเล็กน้อย ก็รู้สึกว่าในนั้น มีอะไรไม่เหมือนกัน

“ไวน์ กลมกล่อมมาก เข้าปากขมเล็กน้อย แต่หลังจากนั้น รสชาติก็ได้กลับมา อร่อยจริงๆ เขากลั่นยังไงคะ?”

ลู่วิ่งเซินนั่งอยู่ตรงข้าม หัวเราะแล้วพูดว่า “คำถามนี้คุณมา ถามผม แต่ผมนั้นตอบไม่ได้ แต่ว่าถ้าคุณชอบ งั้นพวกเราก็ซื้อ สูตรกลั่นไวน์นี้มาก็พอ

งหนิงชะงัก ก็ได้รับส่ายหน้า

“ช่างเถอะค่ะ คนอื่นเขาอุตส่าห์พยายามทำมาตั้งนาน พวกเรา มีโอกาสก็มาซิมก็พอ ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น ลู่จิ่งเซินหัวเราะ
ที่จริงเขาก็แค่พูดไปงั้นๆ เพราะว่าเขารู้ นิสัยอย่างยิ่งหนึ่งจะไม่ ทําอะไรแบบนี้

ปกติเธอนั้นเป็นคนที่เข้าใจคนอื่น แล้วก็เคารพในความ พยายามของคนอื่นมากๆ เพราะงั้น ไม่สามารถที่จะทำเรื่องที่เห็น แก่ตัวแล้วก็บังคับคนอื่นขายสูตรได้

ทั้งสองดื่มไวน์ พูดคุย บรรยากาศเบาสบาย