บทที่ 347 ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว

จึงหญิงรู้สึกถึงจังหวะหัวใจของเธอ ที่กำลังเต้นช้าลงจนเกือบจะ หยุดนิ่งเหมือนกับจังหวะหัวใจของเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปยังผู้คนที่อยู่รอบตัว ใบหน้าของพวก เขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความอยากรู้อยากเห็น เธอพูดทั้งน้ำตา

“พวกคุณตกใจยังตกใจอะไรอีก? ไม่เห็นคนจมน้ำหรือไง?

รีบโทรตามหมอสิ! ถือว่าฉันขอร้องล่ะ ช่วยตามหมอมาให้ที่

หลังจากนั้นก็มีคนทําตามที่เธอบอก รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และเริ่ม โทรหาหมอ

จิ่งหนึ่งยังคงทำซีพีอาร์ให้อ่านอานต่อไป ในขณะที่เธอ พยายามช่วยชีวิตเด็กน้อยอยู่นั้น น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเธอ อย่างไม่สามารถควบคุมได้

“ขอโทษนะ หม่ามีไม่ดีเอง หม่ามีไม่ควรปล่อยให้หนูเข้า ห้องน้ำคนเดียว แม่ควรอยู่เป็นเพื่อนหนู อานอาน แม่ขอโทษ

ในเวลานี้ จึงหนิงเริ่มตำหนิตัวเอง เธอไม่เคยรู้สึกเสียใจแบบนี้ มาก่อนในชีวิต ทำไมเธอถึงปล่อยให้อ่านอ่านอยู่คนเดียว ทำไม เธอถึงวางใจปล่อยให้เด็กเล็กขนาดนี้อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย คนเดียว

เธอไม่รู้ว่าทำไมอ่านอ่านถึงตกลงไปในน้ำได้ และทำไมอานอานถึงวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้ามกับเธอ

แต่ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไร ก็ไม่มีทางท่อนความจริงที่ว่า เธอไม่ได้ดูแลยานอานให้ได้

เป็นเรื่องโชคดีที่ เนื่องจากการล้มป่วยของนายท่านใหญ่กวน ตระกูลกวนจึงต้องจ้างแพทย์ประจำตระกูลไว้ที่บ้าน

อันที่จริงแล้ว ได้มีคนแจ้งให้หมอทราบแล้ว ตั้งแต่ที่จิ้งหนัง ช่วยอานอาน นมาได้

ตอนนี้ หมอกำลังรีบมายังจุดเกิดเหตุ

นายท่านใหญ่กวน นายท่านใหญ่ และกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง รีบตามหมอมาติดๆ

ไม่เว้นแม้แต่ลู่จึงเป็น

เมื่อเขาเห็นเด็กน้อยที่นอนอยู่ตรงนั้น และภรรยาของเขาที่ตก อยู่ในสถานการณ์อันยากลำบาก ทำให้เขาเริ่มหายใจติดขัด นัยน์ตาคู่นั้นเคร่งเครียดขึ้นทันใด

นายหญิงในและนายท่านใหญ่ตกใจสุดขีด พวกเขารีบ แทรกตัวไปด้านหน้า

แต่เนื่องจากมีหมออยู่ พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าใกล้อ่านอานเกิน ไป เพื่อไม่ให้รบกวนการช่วยเหลือของแพทย์

“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? อานอานตกลงไปในน้ำได้อย่างไร? อานอานว่ายน้ำไม่เป็น แล้วหลานจะวิ่งมาที่สระว่ายน้ำได้อย่างไร?

ระหว่างทางมาที่นี่ คุณนายใหญ่และคนอื่นๆ ได้ทราบเรื่องราว ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ใบหน้าของทุกคนต่างขีดเผือดด้วยความ ตกใจ จนสติแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

จิ่งหนีงถูกคนพยุงตัวขึ้น ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด เนี่องจากเธอรีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยชีวิตอานอาน แม้แต่ เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน

ชุดราตรีที่เคยสวยหรู ตอนนี้กลับยับยู่ยี่ ปอยผมเปียกแนบไป กับร่างบาง สภาพของเธอตอนนี้แทบดูไม่ได้

เธอสายศีรษะร่างกายของเธอสั่นสะท้านจากความหนาวเย็น

“ฉันไม่รู้ ตอนที่ฉันมาถึง อานอานก็จมน้ำไปแล้ว มันเป็นความ ผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียว ฉันคิดว่า…ฉัน คิดว่าคงไม่เป็นไร เลยปล่อยให้ลูกเข้าห้องน้ำคนเดียว….เป็น ความผิดของฉันเองทั้งหมด

น้ำตาไหลลงมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ อุณหภูมิร้อนจัดก็ไหล ผ่านดวงหน้าที่เปียกชื้นของเธอ ร่างบางสั่นเทามากขึ้น

ลู่จิ้งเซินเห็นดังนั้น เขาจึงก้มลง ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก และวางไว้บนไหล่ของเธอ ห่อร่างบางเอาไว้

“ไม่ต้องกลัว หมอมาแล้ว อานอานจะต้องปลอดภัย” เขาปลอบใจ งหนิง พร้อมกับ โอบเธอเข้ามาในอ้อมแขนของ

เขา
ทันใดนั้นร่างกายที่เย็นยะเยือกก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ราวกับสายที่ถูกตรึงไว้ได้ถูกคลายออก ร่างกายที่แข็งที่ยของจึง หนังก็ผ่อนคลายลง ร่างบางอ่อนยวน ในอ้อมแขนของเขา

นายหญิงหนเห็นท่าทางของเธอดูไม่ค่อยดี จึงถามขึ้นอย่าง เป็นกังวล “หนึ่งหนึ่ง หนูโอเคไหม? “

จิ่งหนึ่งสั่นศีรษะ

เธอเพิ่งจะรู้สึกถึงความหนาวเย็น อาจจะเป็นเพราะเมื่อสักครู่ เธอมัวแต่กังวล โลหิตได้ฉีดพล่านไปทั่วร่างบางอย่างฉับพลัน

ในตอนนั้นเอง เธอก็รู้สึกเวียนหัว เรี่ยวแรงทั้งหมดเหมือนถูก กระชากออกไป ถ้าไม่ได้ จึงเป็นคอยช่วยพยุง เธอคงล้มลงไป กองกับพื้นแล้ว

และในตอนนั้นเอง หมอที่อยู่ด้านข้างเธอก็รายงานถึงอาการ ของอาน อาน

“เด็กสําลักน้าออกมาหมดแล้ว สัญญาณชีพของเธอกลับมา เป็นปกติ ด้านนอกอากาศค่อนข้างเย็น เราควรน่าเธอกลับเข้าไป ด้านใน

ทุกคนช่วยกันย้ายเล็กน้อยเข้ามาด้านใน

ลู่จิ้งเซินกอดจิ้งหนึ่งไม่ปล่อย เขารู้สึกได้ว่า อุบัติเหตุของอาน อานครั้งนี้ ทำให้จิ้งหนังตกใจเป็นอย่างมาก

ร่างของหญิงสาวสั่นสะท้าน มือของเธอเย็นเฉียบ ราวกับน้ำ

แข็ง
เขาเอ่ยถามเธออย่างเป็นห่วง “เป็นอย่างไรบ้าง? ยังไหว ไหม?”

จึงหนึ่งกลืนน้ำลาย และพยักหน้า “ฉัน โอเค รีบพาฉันเข้าไปดู อาการของยานอานเถอะค่ะ

ลู่วิ่งเป็นรู้ดีว่า เธอไม่มีทางวางใจ จนว่าจะได้รับการยืนยันว่า อานอามปลอดภัยแล้ว

ดังนั้น เขาจึงช่วยพยุงเธอเข้าไปด้านใน

อานอ่านฟื้นขึ้นอย่างรวดเร็ว

อันที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงมาก เด็กน้อยเพียงแค่ตกใจ และสำลักน้ำก็เท่านั้น เมื่อสักครู่เธอได้สำลักน้ำออกมาหมดแล้ว สาเหตุที่เธอไม่ฟื้นขึ้นทันที ก็เพราะว่าเด็กน้อยได้ออกจนหมดสติ ไป

เมื่อสักครู่แพทย์ได้ใช้เทคนิคเล็กๆ น้อยๆ ในการปลุกเด็กให้

ฟื้นขึ้นมา

เมื่ออานอานตื่นขึ้นมา เธอก็ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา ปิดป้าย มือน้อยไปด้านหน้า เพื่อหาแม่ของเธอ

เมื่อวิ่งหนิงเห็นดังนั้น เธอก็รีบผละออกจากจึงเป็น และวิ่งไป นั่งลงข้างเตียง พร้อมกับสวมกอดอานอานไว้ในอ้อมแขน

“อานอ่านไม่ต้องกลัว แม่อยู่ที่นี่แล้ว”

“ฮือออออ…หม่าม อานอานกลัว อานอ่านคิดว่าจะไม่ได้เจอหม่ามีอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย จึงหนึ่งก็รู้สึกปวดใจอย่าง มาก เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ และพูดปลอบใจว่า “อาน อานไม่ต้องกลัว หม่ามีอยู่แล้ว อ่านอาจจะไม่เป็นอะไร

เมื่อได้รับคําปลอบโยนจากวิ่งหนึ่ง ผ่านไปครู่ใหญ่ จิตใจของ อานอานก็สงบลง

แพทย์ได้ตรวจอาการของเธออีกครั้ง ยืนยันว่าไม่มีอะไรร้าย แรง และเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีปัญหาใดๆ เกิดขึ้น หมอจึงได้ให้ คนไปต้มซุปข่งมา หลังจากนั้นก็จากไป

หลังจากรอหมอออกไปแล้ว กลุ่มคนก็ล้อมเข้ามาทันที

“อานอาน เมื่อเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงตกเข้าไป ในสระว่ายน้ำได้? ”

อานอานคว้าแขนเสื้อสูทของวิ่งหนึ่ง ดวงตาใสมองไปยัง สีหน้าเจือกังวลของผู้ใหญ่ที่อยู่รอบตัวเธอ จากนั้นก็หันกลับมา มองจิ้งหนึ่ง

“หม่ามี้ หนูผิดไปแล้ว หลังจากนี้หนูจะไม่ไล่จับผีเสื้อตัวน้อย อีกแล้ว”

จ๋งหนิงผงะ

จึงหนังสือชามอยู่ในมือ กำลังป้อนซุปข็งให้กับอานอาน เมื่อ ใต้ยินดังนั้นเธอก็วางช้อนซุปลง และถามขึ้นอย่างสงสัย “ผีเสื้อตัวน้อยอะไรกัน?
“มันเป็นผีเสื้อตัวน้อยที่สวยมาก หลังจากที่หนูออกมาจาก ห้องน้ำ หนูก็เห็นมันบินไปบินมาอยู่ตรงนั้น หนูรู้สึกสงสัยขึ้นมา เลยวิ่งเข้าไปจับมัน ไม่คิดว่ามันจะบินออกไปไกลเรื่อย ๆ มันบิน ออกไปทางประตูด้านหลัง

หนูไม่ยอม ในใจคิดว่า ผีเสื้อสวยขนาดนี้ หนูจะต้องจับมันมา ให้หม่ามีให้ได้ หนูเลยวิ่งตามมันไป พอวิ่งออกไปข้างนอก ผีเสื้อ ตัวน้อยก็หายไปแล้ว หลังจากนั้นหนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หนูรู้สึก ว่าหนูถูกผลักลงสระว่ายน้ำ

สีหน้าของจิ้งหนึ่งเปลี่ยนไป

คนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัว ก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “หนูพูดว่าอะไรนะ? มีคนผลักหนูลงไปเหรอ? ”

ผู้พูดคือนายหญิงหน

อาจเป็นเพราะความโกรธ น้ำเสียงของนายหญิงกลับไร้ซึ่ง ความอ่อนโยนอย่างที่เคยเป็น ออกจะติดกระด้างเล็กน้อย

อานอานถึงกับผงะร่างเล็กสั่นเทาเล็กน้อย เธอมองไปที่นาย หญิงชราอย่างตื่นกลัว

“คุณย่าทวด เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? คุณย่าทวด โกรธเหรอ

คะ?