บทที่ 342 งานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลกวน

วันรุ่งขึ้นจู่ ๆ นายท่านใหญ่กวนที่ประกาศว่า จะจัดงานเลี้ยงวัน เกิดให้ตัวเองล่วงหน้า

ปีนี้อายุของนายท่าน ใหญ่กวนก็ย่างเข้าสู่ปีที่เจ็ดสิบหก แม้ว่า จะไม่ครบเจ็ดสิบหกปีเต็ม แต่เมื่ออายุปูนนี้แล้ว ก็ถือเป็นเรื่องน่า ยินดี ที่ยังสามารถอยู่ฉลองวันเกิดได้ทุกปี

นอกจากนี้เขากำลังป่วยหนัก หากสามารถจัดงานเลี้ยงวันเกิด ได้ในเวลานี้ ก็ถือเป็นเคล็ดในการจัดงานมงคลเพื่อขจัดเสนียด จัญไรได้ ดังนั้นคนในตระกูลกวนจึงไม่ได้คัดค้านอะไร

จิ้งหนึ่งได้รับข่าว เมื่อบ่ายของวันรุ่งขึ้น

เมื่อมองไปยังบัตรเชิญตรงหน้า เธอก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

เล็กน้อย

เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นายท่านใหญ่กวนก็ดูไม่เหมือนคน ที่ถือเคล็ดการจัดงานมงคลเพื่อขจัดเสนียดจัญไรพวกนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นผู้เสนอความคิดนี้ด้วยตัวเอง ใครก็ตาม ที่เคยป่วยจะรู้ดีว่า เวลาที่ตนเองรู้สึกไม่สบาย ก็ต้องอยากพัก ผ่อนเงียบๆ แทบไม่มีผู้ป่วยคนไหนที่จะลุกขึ้นมาจัดงานเลี้ยง สังสรรค์แบบนี้

แต่คำเชิญก็ได้ถูกส่งออกมาแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม นัดก็ต้องเป็นนัด
งานเลี้ยงวันเกิดถูกจัดขึ้นในตอนเย็นของวันหยุดสุดสัปดาห์ และสถานที่จัดงานคือบ้านเก่าของตระกูลกวน

แม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิด แต่แขกที่ได้รับเชิญให้เข้าร่วม งานกลับมีไม่มากนัก นอกจากสมาชิกของตระกูลใหญ่แล้ว ก็ ยังมีบางตระกูลที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงเป็นอันดับต้นๆ ของเมือง หลวงมาร่วมงาน

ในวันนี้ จึงหนิงมาถึงเร็วเป็นพิเศษ เนื่องจากเป็นวันหยุดสุด สัปดาห์ อานอานไม่ต้องไปโรงเรียน ดังนั้นเธอจึงพาอานอ่านมา ด้วย

บริษัทของลู่จิ่งเซินมีปัญหา คงมาถึงสายหน่อย

ตรงกันข้ามนายท่านใหญ่และนายหญิงหมิ่นกลับมาถึงหลัง จากเธอได้เพียงไม่นาน

พวกเขาเป็นเพื่อนกันมานานหลายสิบปี แม้ว่านายท่านใหญ่ จะไม่ค่อยออกมาข้างนอก เพราะสุขภาพที่ไม่ค่อยดี ปกติถ้ามี เรื่องอะไร เขามักจะส่งลู่จึงเป็นมาแทน

แต่วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิด เขาจึงต้องมาร่วมงานด้วยตัวเอง

บ้านเก่าของตระกูลกวนดูคึกคักเป็นอย่างมาก มีผู้คนมากมาย มาร่วมให้ของขวัญและแสดงความยินดี

วิ่งหนึ่งพาอานอานไปอวยพรวันเกิดให้กับนายท่านใหญ่กวน ก่อน จากนั้นก็เดินไปยังด้านหลังของห้องอาหาร รอนายท่าน ใหญ่ลู่และคุณนายใหญ่ทั้งสอง
แต่ยังไม่ทันที่จะได้รอนายท่านใหญ่ และคุณนายใหญ่ กวน เยาหวั่นและจี้หยุนซูก็ปรากฏตัวขึ้น

หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ของกวนเขาหวั่นและจี้หยุนซู ทั้ง สองก็ได้รับความเห็นชอบจากทั้งสองตระกูล ให้จัดพิธีหมั้นได้ ตอนนี้ก็รอแค่สิ้นปีเท่านั้น คาดว่างานแต่งงานจะถูกจัดขึ้น

อย่างเป็นทางการ

จิ้งหนึ่งยินดีไปกับพวกเขาด้วย เธอลากพวกเขามาคุยกันสัก พัก

จี้หยุนซูยิ้มและพูดขึ้นว่า “ตอนที่ผมเข้ามา ผมเห็นพี่ชายสอง และลุงลู่แล้ว ข้างนอกมีคนเยอะมาก พวกเขาติดอยู่กับคนพวก นั้น คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเข้ามาได้

วิ่งหนึ่งพยักหน้า เธอรู้ว่า เมื่อบุคคลอย่างจึงเป็นและนาย ท่านใหญ่ มาร่วมงานเลี้ยงรวมตัวแบบนี้ เป็นเรื่องปกที่คน จํานวนมากอยากเข้าไปทักทายเพื่อสร้างความสัมพันธ์

แม้ว่าตระกูลลู่จะไม่ได้คลุกคลีคนเหล่านี้ แต่ในทางธุรกิจ พวก เขาก็ยังต้องให้ความสำคัญกับคนเหล่านี้อยู่

ดังนั้น เกรงว่าคนที่ยุ่งที่สุดในคืนนี้จะไม่ใช่แค่นายท่านใหญ่ กวนคนเดียวแล้ว แต่ยังต้องนับรวมไปถึงผู้นำของตระกูลใหญ่ คนอื่นๆ อีกด้วย

วิ่งหนึ่งมองไปที่กวนเยาหวั่น เธอยิ้มและพูดขึ้น : “พวกคุณจะ แต่งงานเมื่อไหร่?”
กวนเยว่หวั่นพูดอย่างนุ่มนวล “สิ้นปีค่ะ ตอนนี้งานใน สถาบันวิจัยยุ่งมาก แทบจะไม่มีเวลาว่าง พวกเราปรึกษากันแล้ว รอให้โครงการวิจัยที่ดูแลเสร็จเรียบร้อยก่อน แล้วค่อยจัดงาน แต่งในช่วงปลายปี

จิ่งหนึ่งยิ้มและกล่าวว่า “งั้นฉันก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้า กับพวกคุณทั้งสองคนนะ

กวนเบาหวั่นยิ้มอย่างขวยเขิน

จี้หยุนซูมองไปยังทางเข้า ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ผมได้ยินมาว่า ที่นายท่าน ใหญ่กวนจัดงานเลี้ยงวันเกิดล่วงหน้า ในครั้งนี้ ไม่ใช่จัดเพื่อฉลองวันเกิดของเขาเท่านั้น แต่เกรงว่าจะ เป็นการจัดเพื่อประกาศตัวอย่างเป็นทางการให้กับจิ้งเสี่ยวหย่า”

จึงหนิงผงะ

“ประกาศตัวอย่างเป็นทางการ? หมายความว่าอย่างไร?”

จี้หยุนซูอธิบายว่า: “หลังจากลูกของกวนหวั่นหายตัวไปในปี นั้น เรื่องนี้ก็เป็นข่าวใหญ่ในเมืองหลวง กวนจี้หวั่นพยายามทุก วิถีทาง เพื่อหาลูกของเธอให้พบ แต่สุดท้ายก็ไม่มีผล เมื่อเวลา ผ่านไปนานขึ้น เรื่องนี้ก็จบลงอย่างค้างคา

แต่ถึงอย่างไร ก็มีหลายคนที่รู้เรื่องของเด็กคนนี้ จึงเสี่ยวหย่า กลับมาในครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะกลับมาในฐานะของคุณหนู ตระกูลกวน อันที่จริงมีคนภายนอกเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ ใน ตระกูลเธอก็ไม่มีสถานะอะไร
นายท่านใหญ่กวนคงรู้สึกว่าเขาเหลือเวลาอีกไม่มาก ดังนั้น เขาจึงต้องการใช้โอกาสนี้ ในการประกาศตัวตนของเธอต่อ สาธารณชน ด้วยวิธีนี้ ทุกคนในเมืองหลวงจะได้รู้ว่าเธอเป็น ลูกสาวของกวน หวั่น หากคนตระกูลกวนกลั่นแกล้งหรือปฏิบัติ ต่อเธอไม่ดี จะต้องถูกคนครหาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ดังนั้น เขาจึงคิดที่จะใช้ชื่อเสียงของตนเอง ช่วยให้เธอมีหน้ามี

ตาในสังคมบ้าง”

จิ่งหนึ่งสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เธอคิดอย่างถี่ถ้วน พบว่าก็จริงอย่างที่หยุนซูพูดมาทั้งหมด ถ้าเขาไม่พูดออกมา เธอเองคงคิดไม่ถึงขั้นนี้

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ เธอก็ขมวดคิ้วมั่น ความกังวลฉายผ่าน ดวงตาของเธอ

นายท่านใหญ่กวนจัดการทุกอย่างโดยไม่ไตร่ตรอง และ จัดการวางแผนให้จิ้งเสี่ยวหย่าแบบนี้แล้ว ถ้าเขารู้ว่าจิ้งเสี่ยวหย่า ไม่ใช่หลานสาวที่แท้จริงของเขา แต่เป็นเพียงตัวปลอม ไม่รู้ว่า เขาจะคิดอย่างไร?

ดวงตาของกวนเยว่หวั่นฉายแววสงสัย

เธอมองไปยังวิ่งหนึ่งด้วยแววตาซับซ้อน

“หนิงหนิง คุณ…รู้ว่า จึงเสี่ยวหย่าไม่ใช่หลานสาวที่แท้จริงของ ตระกูลกวน ใช่ไหมคะ?”

จึงหนึ่งชะงักไปครู่หนึ่ง พอรู้สึกตัว เธอก็มองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครได้ยินเธอที่เธอพูด เธอจึงพยักหน้า

“ฉันรู้ภูมิหลังของจิ้งเสี่ยวหย่าดีกว่าใครๆ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่อง ภายในของตระกูลกวน ฉันถือเป็นคนนอก พูดอะไรมากก็คงไม่ดี และแม้ว่าจะพูดความจริงออกไป ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นผลดีหรือผลเสีย ต่อนายท่านใหญ่ ดังนั้นไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า

กวนเยว่หวั่นพยักหน้า

เธอลดสายตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเธอทอดไปยังลำคอของ จิ่งหนึ่ง

กลับเห็นสร้อยเพรชอันแสนประณีตประดับอยู่รอบระหงคอ ของเธอ แทนที่จะเป็นสร้อยคอเส้นก่อนหน้านี้ ทันใดนั้น สีหน้าของกวนเยวหวั่นก็ดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“หนิงหนึ่ง สร้อยของคุณอยู่ไหน? ”

จึงหนิงผงะ เธอก้มลงมองที่คอของเธอ และมองไปที่กวนเยา หวั่นด้วยความสงสัย

“สร้อยคอ สร้อยอะไร? ก็ใส่อยู่นี่ไม่ใช่เหรอ? ” เธอพูดพลางจับสร้อยเพรชที่ลำคอของเธอไปด้วย

กวนเยว่หวั่นวิตก “ไม่ใช่เส้นนี้ ฉันหมายถึงสร้อยทับทิมธรรมดา ที่คุณเคยใส่

เมื่อก่อนหน้านี

จึงหนิงตอบกลับ “อ้อ สร้อยเส้นนั้น ฉันวางไว้ที่บ้าน วันนี้ไม่… ”

จิ่งหงหยุดไปชั่วครู่

เธอมองไปยังกวนเบาหวั่นด้วยความตกใจ กวนเยว่หวั่นดูเหมือนจะตระหนักขึ้นได้ สีหน้าของเธอเปลี่ยน

ไป ดวงตาของเธอฉายแววร้อนรน

ทันใดนั้น ซึ่งหนึ่งที่มีสีหน้าจริงจังขึ้น

จี๋หยุนซูไม่ได้สังเกตเครื่องประดับบนร่างกายของสิ่งหนึ่งมา ก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าพวกเธอกำลังพูดถึงอะไร

รู้สึกได้ว่าบรรยากาศเริ่มแปลกไป เขามองไปยังหญิงสาวทั้ง สอง แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย : “พวกคุณคุยอะไรกัน? มี อะไรเหรอ?”

กวนเยว่หวั่นยิ้มแห้ง” เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร

วิ่งหนึ่งมองไปที่เธออย่างบีบคั้น ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของ เธอ สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยคำถามและความเย็นชา

“กวนเยว่หวั่น คุณรู้ได้อย่างไรว่าสร้อยคอที่ฉันเคยใส่ก่อน หน้านี้ เป็นจี้ทับทิม? “