บทที่ 337 นอนเป็นเพื่อนเขาสักแปบ

หลินยวนเห็นทุกปฏิกิริยาตอบสนองของเธอ เขาอดใจไม่ไหว หรี่ตาเล็กน้อย

“คุณนายจี้ พอใจกับสิ่งที่คุณเห็นไหมครับ?”

เขายกมือเช็ดผมบนหัวด้วยผ้าขนหนูพลาง และซักถามพลาง หัวเหยายิ่งมีสีหน้าแดงก่ำ และกระแอมอย่างเก้อเขินขึ้นเล็ก น้อย จากนั้นก็เม้มริมฝีปาก และพูดขึ้นว่า : “ใครอยากดูคุณ หน้าไม่อาย!!

ขณะที่พูดก็หันหน้ากลับมา และแสร้งทำเป็นไม่สนใจเขา เมื่อเห็นท่าทางปากแข็งของเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกเบิกบานใจ

จี๋หลินยวนอารมณ์ดีขึ้นมาก ในตอนนี้ท่าทางเย็นชาที่มีมา ตลอดได้สลายหายไปแล้ว

หลังจากเช็ดหัวจนแห้งก็เดินขึ้นบนเตียง

หัวเหยาจิตใจกำลังปั่นป่วน จู่ๆ ก็รู้สึกว่าข้างหลังมีแรงกดทับ

ขึ้น

เธอสะดุ้งตกใจ พร้อมลุกขึ้นนั่ง แล้วจ้องมองผู้ชายที่กำลังหม ผ้าบนเตียง

จากนั้นเธอก็ตะโกนร้องขึ้นว่า “คุณจะทำอะไร?
จี๋หลินยวนยักคิ้วอย่างไร้เดียงสา “บอย”

หัวเหยาเบิกตากว้างจ้องมองเขา “ไม่ใช่ว่าคุณมีห้องของตัว เองหรอกหรอ? งั้นก็กลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง

จี๋หลินยวนส่ายหน้าอย่างจนปัญญา และพูดอธิบายว่า : “ก่อน หน้านี้พวกเรายังไม่แต่งงานกัน แน่นอนว่าต้องแยกห้องนอน แต่ ตอนนี้พวกเราแต่งงานถูกต้องตามกฎหมายแล้ว คุณเคยเห็น สามีภรรยาคู่ไหนนอนแยกห้องบ้าง?

หัวเหยา: ”

เธอก็รู้

เธอดึงผ้าห่มมาห่มตัวเองด้วยท่าทางโมโห และพูดด้วยน้ำ เสียงขุ่นเคืองว่า : “ตอนนี้คุณก็ไม่ยังไม่ควรนอน กลางวันแสกๆ แบบนี้นอนอะไรกัน?”

จี๋หลินยวนพูดขึ้นว่า “แล้วทำไมคุณถึงนอนได้ล่ะ?”

“เพราะฉัน….เพราะฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่ค่อยสบายตัว เข้าใจ หรือยัง?”

จี๋หลินยวนหรี่ตาเล็กน้อย

ไม่นานก็ยื่นมือเข้ามา

“ไม่สบายตัวตรงไหนหรอ? ไหนให้ผมดูหน่อยสิ”

หัวเหยาร่างกายแข็งทื่อทันที ที่เธอพูดไปก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น แต่ไม่ได้ไม่สบายจริงๆเลย
เมื่อเห็นผู้ชายยื่นมือเข้ามาก็รู้ว่าปิดบังไม่ได้ เลยลุกขึ้นมานั่ง

* โอเค ฉันไม่ได้ไม่สบาย และไม่อยากนอนด้วย ในเมื่อคุณ อยากนอน คุณก็นอนเถอะ ฉันจะออกไปล่ะ”

ขณะที่พูดก็ดึงผ้าห่มออก แล้วลุกขึ้น

คิดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมา เธอจะถูกโอบกอด แล้วถูกดึงเข้าไป ในผ้าห่ม แล้วผู้ชายก็เข้าไปด้วย พร้อมกับดึงเธอมากอดในอ้อม ทอด

หัวเหยา โมโหมาก เลยตะคอกชนว่า “หลินยวน!”

จี้หลินยวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นว่า : “หยุดได้แล้ว อยู่ เป็นเพื่อนผมแบบหนึ่งก่อน ผมสัญญาจะไม่ทําอะไรคุณ

หัวเหยายังคงคิดอยากขัดขืน แต่แขนของผู้ชายทั้งสองข้าง

แข็งแรงเหมือนกับเหล็ก แทบขยับตัวไม่ได้เลย

เธอโมโหมาก เลยหันหน้าจ้องมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง แต่เมื่อหันหน้ามา กลับสบตากับเขา เขาหลับตาอยู่ โดยที่ รอบดวงตาเป็นสีเขียวคล้ำ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอแทบไม่พบเลย

คงเป็นเพราะเหนื่อยมากจริงๆ ทั้งท่าทางและสีหน้าของเขา เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น และเมื่อได้กลิ่นหอมอันคุ้นเคยจางๆ ใน อ้อมกอดก็ยิ่งทําให้ผู้ชายผ่อนคลายมากขึ้น และความรู้สึก เหนื่อยล้าที่ปกปิดตอนแรกนั้น สุดท้ายก็ปล่อยออกมาทั้งหมด โดยไม่ปิดบังอะไร
หัวเหยาหยุดนิ่งชั่วขณะ ตอนแรกคิดอยากตะคอกด้วยความ ขุ่นเคือง แต่จู่ๆเธอก็หาย โมโหเหมือนกับลูกโป่งที่ถูกเจาะแตก เธอไม่รู้ว่าสองวันมานี้เขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรบ้าง ท่าไม่ถึง

เหนื่อยขนาดนี้

แต่เมื่อกลับมาคิดก็รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถใจอ่อนได้ง่ายๆ

จู่ๆเธอก็อดใจพูดออกมาไม่ไหวว่า : “คุณปล่อยตัวฉันก่อน ขณะที่พูดก็พยายามขัดขืนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ หลินยวนไม่ต่อ ต้าน แต่คลายมือออกเล็กน้อย ทําให้เธอสบายตัวมากขึ้นเล็ก น้อย แต่มือของเขาก็ยังคงมั่นคง ไม่สามารถหลุดรอดไปได้

หัวเหยาพยายามลองหลายวิธีแล้ว และพบว่าไม่สามารถหนี ไปได้ สุดท้ายก็ต้องล้มเลิก

ช่างเถอะ!

ถึงยังไงก็ไม่ใช่การนอนครั้งแรก ถ้าหากเขาอยากโอบกอดก็ ปล่อยเขาเถอะ ไม่มีอะไรมากหรอก

เมื่อคิดได้แบบนี้ หัวเหยาก็ไม่พยายามขัดขืนแล้ว เธอนิ่งเงียบ สักพัก และพูดขึ้นว่า : “คุณนอนแบบนี้ไม่สบายตัวนะ ถ้าหาก เหนื่อยจริงๆก็นอนสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันอยู่ด้านข้างเป็นเพื่อน ไม่ไปไหนแล้ว”

เธอไม่คิดหนีไปไหนจริงๆ และไม่คิดหลอกเขาด้วย

แต่ผู้ขายยังคงปฏิเสธ
“ไม่ต้อง ให้ผมกอดคุณแบบนี้แหละ ผมถึงจะสบายใจ

พูดจบก็โน้มใบหน้าเข้ามาวางบนหัวของเธอ แล้วสูบลมอย่าง

มใจ

หัวเหยาร่างกายแข็งท่อทันที อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก อบอุ่นจนเธอหายใจแทบไม่ออก

ในบรรยากาศมีกลิ่นหอมจางๆบนตัวของผู้ชาย เป็นกลิ่น ของAgarwood

ความรู้สึกรําคาญใจตอนแรกของเธอ จู่ๆก็สงบนิ่งลงอย่างน่า แปลกประหลาด

ทั้งที่แปลกประหลาด แต่กลับเป็นกลิ่นที่อบอุ่น

แสงอาทิตย์ลอดผ่านทางหน้าต่าง บรรยากาศสงบนิ่ง ได้ยิน

เสียงลมหายใจของทั้งสองคน

เธอนอนในอ้อมอกของเขาแบบนั้น เหมือนกับเวลากลับไป ย้อนเมื่อห้าปีก่อน ในช่วงเวลานั้นเขาโอบกอดเธออย่างแน่นบน

เตียง

หัวเหยาหลับตา และพยายามอดกลั้นความรู้สึกไว้

เหมือนกับสามารถสัมผัสความรู้สึกของผู้หญิงในอ้อมกอดได้ จี้หลินยวนหลับตา และก้มหน้าจูบบนหัวของเธอหนึ่งที และพูด ด้วยน้ำเสียงแหบว่า “ไม่ต้องคิดมากแล้ว นอนกันเถอะ!!

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงความอ่อนโยนและนุ่ม
ถึงแม้ออกแรงโอบกอดเธอ แต่ก็ไม่แน่นมากจนเกินไป เพราะ เขาไม่อยากให้เธอหนีไปไหน

จู่ๆหัวเหยาก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจ และนิ่งเงียบสักพัก

ผ่านไปไม่กี่นาที ข้างหลังก็มีเสียงหายใจเป็นระดับดังขึ้น เธอขยับตัวเล็กน้อย คิดอยากพลิกตัว แต่เพียงขยับเพียงนิด เดียว แบบรัดแน่น นทันที

เธอจึงต้องจำยอมนอนในอ้อมกอดของเขา ไม่นานก็พูดขึ้นว่า “จี๋หลินยวน…..

“อืม?”

น้ำเสียงของผู้ชายจืดจาง เหมือนกับเหนื่อยล้าไม่ไหวแล้ว เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ถอนหายใจ อย่างจนปัญญา และพูดขึ้นว่า : “เปล่า นอนเถอะ!!

ผู้ชายยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วโอบกอดเธอยิ่งแน่นขึ้น จากนั้น ก็นอนหลับอย่างสบายใจ

ตอนแรกคิดว่าค่ำคืนนี้คงนอนลำบาก

แต่คิดไม่ถึงผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมง หัวเหยาก็นอนหลับแล้ว

ในความฝันนั้น เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่บนใบหน้า แถมยัง รู้สึกร้อนอุ่นด้วย
จากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดเบาๆชื่นว่า

“เหยาเหยา ชั่วชีวิตนี้อย่าจากผมไปไหน

เธอรู้สึกแสบตา ม และบนใบหน้าอันเรียวเล็กที่ทับบนหมอน ก็ไม่รู้ว่าเผยสีหน้าดีใจหรือโศกเศร้า เพียงแต่มีน้ำตาไหลออกมา

วันต่อมา ซึ่งหนึ่งเพิ่งรู้ว่าหัวเหยาอยู่ด้วยกันกับหลินชวน อีก อย่างยังทราบข่าวแต่งงานกันด้วย

ตอนเช้า หัวเหยากับหลินยวนก็มารับเล่อเล่อด้วยกัน เมื่อวิ่ง หนังเห็นพวกเขามาด้วยกันก็รู้สึกตกใจ ต่อมาเพิ่งมารู้ความ สัมพันธ์ของพวกเขา

เพราะเป็นเพื่อนรักกัน ก่อนที่สิ่งหนึ่งรู้นั้น เธอแอบชอบจี้หลิน

ยวนมาตลอด แถมยังตามจีบเขาหลายปีด้วย

ดังนั้นเมื่อรู้ว่าทั้งสองแต่งงานกัน แน่นอนว่าเธอดีใจแทนกับ พวกเขา

คิดไม่ถึงยังรู้สึกดีใจแทบไม่ทันก็ได้ยินมาว่า เล่อเล่อเป็นลูก ของจี๋หลินยวน คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่ทำหัวเหยาท้องเมื่อปีที่แล้ว และทําให้ครอบครัวของหัวเหยาทะเลาะกันคือ หลินยวน

จิ่งหนังตื่นตระหนกทันที