บทที่ 336 สามีภรรยาเดียวกัน

ผู้ชายหันหน้าเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ในสายตาของเขาแล้ว หัว

เหยาเป็นคนไม่มีความอดทน ไม่นานเธอก็บ่นพึมพำว่า “วิธีการ ขอแต่งงานไม่โรแมนติกเลยสักนิดเดียว แถมไม่มีพิธีแต่งงาน ด้วย ดังนั้นฉันไม่ยินยอม คุณอย่าคิดเพ้อฝันเลย หลินยวนยักไหล่เล็กน้อย “ไม่เป็นไร แค่ทางกฎหมาย

ยอมรับก็เพียงพอแล้ว”

หัวเหยา: .……….……….

ไม่นานรถยนต์ก็มาถึงสนามบิน

เมื่อเห็นตั๋วเครื่องบินที่ผู้ชายเตรียมไว้ในมือ หัวเหยาก็รู้สึก ลังเลเล็กน้อย

แต่เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาตอบสนองของหัวจิ้งเจ๋อกลับมาบ้าน แล้วรู้เรื่องทุกอย่าง สุดท้ายเขาก็ยอมขึ้นเครื่องบินไปกับเขา

เธอรู้ว่า ของบางอย่าง หากเลือกแล้ว ไม่สามารถหันกลับหลัง ได้แล้ว

ถึงแม้ปากพูดว่าไม่ยินยอม แต่ภายในใจยินยอมหมดแล้ว

ยินยอมจดทะเบียนสมรส ยินยอมไปกับเขา สิ่งนี้ถือเป็นเสียง เรียกร้องจากหัวใจที่แท้จริง

เมื่อมาถึงเมืองหลวงก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว
ตอนอยู่บนเครื่องบิน หัวเหยาปิดเครื่องโทรศัพท์ ด้วยเหตุนี้ เลยไม่ได้รับสายจากใคร

แต่เมื่อลงจากเครื่องบิน โทรศัพท์ก็ร้องดังแทบไม่หยุดหย่อน มีทั้งสายจากหัวจิ้งเจ๋อ และหัว

เธอลังเลสักพัก ไม่รับสายจากพ่อ แต่รับสายของพี่ชายแทน เมื่อรับสาย น้ำเสียงโกรธและรีบร้อนใจของหัวก็ดังขึ้น

“หัวเหยา เธอเป็นบ้าหรือเปล่า? ทั้งที่รู้ว่าพ่อไม่มีทางเห็นด้วย กับเรื่องของพวกเธอ ยังกล้าพาผู้ชายคนนั้นเข้ามาในบ้านอีก หรอ? ตอนนี้เธออยู่ไหน? รีบกลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้!

หัวเหยานั่งอยู่บนรถ ก้มหน้า แล้วเอานิ้วชี้แกะตรงรูบนกางเกง ยืนของตัวเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ขึ้น

“พวกเราแต่งงานแล้ว”

“แต่งงานอะไร? เธอช่วย….เมื่อเธอพูดว่าอะไรนะ? พวก เธอ….”

ไม่นาน หัวก็ดึงสติกลับมา และนิ่งเงียบอยู่ไม่กี่วินาที ไม่ต้อง ถามหัวเหยาก็รู้ว่าพี่ชายคงโมโหเธอมาก ไม่นานเธอก็พูดขึ้นว่า “พี่ชาย ตอนนี้ฉันเองก็รู้สึกสับสนเหมือนกัน ไม่อยากทะเลาะกับ พ่อตอนนี้ พี่ช่วยปลอบพ่อแทนฉันหน่อย ไว้รอเขา ใจเย็นลงกว่านี้ ให้เรื่องนี้ผ่านไปสักพัก ฉันจะพาหลินยวนกลับไปด้วย ไปพูดคุย ต่อหน้าพ่อสักครั้ง”
ห้วยโมโหจนอยากหัวเราะ “หัวเหยา ตอนนี้เธอปีกกล้าขาแข็ง แล้วไซไหม! ที่ให้ฉันปลอบพ่อแทนเยอ? แล้วฉันจะไปช่วยปลอบ พ่อแทนเธอยังไง? ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอขโมยหนังสือสัญญา แต่ กลับมาเธอกลับไปแต่งงานกับผู้ชายแฮงคนนั้น แล้วฉันจะเอา อะไรไปสู้หน้าพ่อ? เธอคิดอยากบีบเคล้นให้ฉันตายหรือยังไง?”

“ขอโทษค่ะ พี่ชาย

“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ชาย! เพื่อผู้ชายคนเดียว แม้แต่ ครอบครัวก็ไม่ต้องการแล้วใช่ไหม ฉันไม่มีน้องสาวแบบเธอ หรอก!”

หัวเหยารู้สึกเศร้าใจมาก ถึงแม้ทั้งที่รู้ว่าคำพูดของหัวยู่เป็น เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ก็ยังกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

เธอรีบเงยหน้าขนหันหน้ามองนอกหน้าต่าง พร้อมกับเบิกตาก

ว้างเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“พี่ชาย ยังไง ก็เป็นพี่ชายของน้องตลอดไป ต่อให้พี่ไม่ ยินยอม ฉันก็ไม่ตำหนิพี่หรอก เรื่องที่บ้านคงต้องฝากให้พี่ช่วย ดูแลแล้วล่ะ พี่วางใจเถอะ ฉันจะดูแลตัวเองดีๆ ไว้รอพ่อหาย โกรธก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับไปหา ตามนี้ละกันนะคะ ฉันวางสายล่ะ พี่เองก็ดูแลตัวเองดีๆด้วย”

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบวางสายทันที เหมือนกับกลัวพูดอีก ประโยค เธอจะอดกลั้นความรู้สึกไม่ไหว

ตลอดทาง จี๋หลินยวนนั่งอยู่ด้านข้าง จ้องมองด้วยสายตาเย็น

ชา โดยไม่พูดอะไร
ภายในรถยนต์เกิดบรรยากาศสงบนิ่งแปลกๆ

บรรยากาศสงบนิ่งแบบนี้ดำเนินจนถึงหน้าประตูคฤหาสน์ถึง จะมีการเปลี่ยนแปลง

“คุณชาย มาถึงแล้ว”

จี๋หลินยวนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเปิดประตูรถเดินลงมา

หัวเหยากระโจนเดินออกไปอย่างไม่ลังเลเหมือนกัน

เมื่อมาถึงบ้าน หัวเหยาก็กลับเข้าห้องนอนทันที ส่วนจี๋หลิน ยวน หลังจากเอากระเป๋าออกมาเสร็จก็เดินตามไปด้วยเหมือน

ในตอนนี้ในบ้านมีเพียงพวกเขาสองคน ด้วยเหตุนี้หัวเหยาไม่ ได้ล็อกประตู จี้หลินยวนเลยสามารถเข้าไปในห้องนอนได้อย่าง ราบรื่น และเห็นเธอนั่งอยู่เบื้องหน้าหน้าต่าง โดยที่บนใบหน้ามี คราบน้ำตาอยู่

ดวงตาของเขาเศร้าหมองเล็กน้อย

แต่ก็ไม่ได้เข้าไปปลอบโยน เขารู้ว่าเรื่องบางอย่างการ ปลอบโยนก็ช่วยอะไรไม่ได้

หัวจิ้งเจ๋อไม่ชอบเขา เขาเองก็ไม่ชอบตระกูลหัว ซึ่งความไม่ ชอบประเภทนี้ ไม่ใช่ฝ่ายหนึ่งยอมก้มหัว แล้วจะสามารถ เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้

เธอต้องเลือก
หัวเหยาร้องไห้อยู่สักพัก หลังจากรู้สึกดีขึ้น เธอก็หันหน้าเห็น เขากอดหน้าอกนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางเมินเฉย

“คุณมาทําไมหรอ?”

จี๋หลินยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ที่นี่เป็นบ้านของผม ทำไมผมไม่สามารถมาล่ะ?

หัวเหยา โมโหจนอยากหัวเราะ

“คุณนี่ช่างไร้ยางอายจริงๆ ที่นี่เป็นบ้านที่วิ่งหนึ่งเตรียมไว้ให้ กับฉัน แม้แต่ฉันยังไม่กล้าบอกว่าเป็นบ้านของฉันเลย คุณหน้า ไม่อายจริงๆ!!

จี๋หลินยวนไม่เปลี่ยนสีหน้า ยังคงพูดว่า : “ถ้าหากคุณชอบ ผม สามารถซื้อบ้านหลังนี้ให้กับคุณ ถ้าคุณชอบบ้านหลังอื่นก็เลือก ตามใจชอบได้เลย”

หัวเหยาสะอีกเล็กน้อย

เมื่อโมโห เธอก็ผลักเขาออก โดยไม่สนใจ

“คุณออกไป กลับไปบ้านของคุณ ที่นี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ จู่ๆ หลินยวนก็จับมือเธอไว้

เธอนิ่งอึ้งชั่วขณะ แล้วเงยหน้าสบตากับเขาอย่างจริงจัง

“เหยาเหยา ผมพูดจริง ที่ที่เป็นของผมก็คือที่ของคุณ ”

หัวเหยานิ่งอึ้งชั่วขณะ
มีความรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อยเกิดขึ้นตรงกลางใจขึ้น

เธอรีบดึงมือกลับมาอย่างเร็ว พร้อมหลบสายตาไม่กล้าสบตา

กับเขา

เธอยังคงปากแข็งอยู่ ใครอยากเป็นครอบครัวเดียวกับคุณ หรอ คุณคิดคนเดียว!!

หลินยวนไม่ถือสา แต่ยิ้มจางๆ “สามีภรรยาคือคนเดียวกัน เหตุผลง่ายดาย คุณน่าจะเข้าใจนะ”

หัวเหยา: …….

ทันใดนั้น เธอก็พูดอะไรไม่ถูก

เมื่อต้องมองท่าทางเลิ่กลักของเธอ จี๋หลินยวนก็หัวเราะอย่าง เบิกบานใจ น

เขาขยับเข้าใกล้เธอเล็กน้อย แล้วยื่นมือหยิกแก้มของเธอ และ พูดขึ้นว่า : “เรียกสามีให้ฟังหน่อยสิ”

หัวเหยาจ้องมองเขาแวบหนึ่ง

“ฝันไปเถอะ!”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินไปตรงเตียง โดยไม่สนใจเขา ถูกเขาปฏิเสธแบบนี้ ผู้ชายไม่มีท่าทีโกรธเคืองเลย แต่กลับยิ้ม

จางๆ

เดินทางมาทั้งวัน เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน ไม่อยาก ทะเลาะกับเธอแล้ว เลยหยิบเสื้อไปอาบน้ำ
ช่วงเวลาที่ผ่านมา บางครั้ง หลินชวนก็มาพัก ด้วยเหตุนี้ที่นี่จึง มีเสื้อผ้าของเขาอยู่ หัวเหยานอนบนเตียงด้วยท่าทางเหนื่อยล้า และคิดในใจว่า

ตัวเองห้าม ห้ามเลย ห้ามใจอ่อนตอบรับเงื่อนไขของเขาโดยเด็ด

สถานการณ์ตอนนี้เหมือนกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อนึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย พวกเขาแต่งงานกันจริงหรอ?

ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงเลยล่ะ?

เธอยื่นมือหยิกแขนเล็กน้อย เมื่อรู้สึกเจ็บก็แสดงว่าเป็นเรื่อง

จริง

เธอถอย หายใจออกมา แล้วคว้าจับหมอนตัวหนึ่งมาปิด ใบหน้า

ไม่นานประตูห้องน้ำก็มีเสียง”ตึก”ดังขึ้น จากนั้นก็มีคนเดิน

ออกมา

เธอรีบดึงหมอนออก แล้วหันหลังเห็นผู้ชายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมา

เขาไม่ได้สวมเสื้อ ทั้งร่างกายสวมแค่ผ้าขนหนูสีขาวเผยผิวสี น้ำผึ้ง แถมยังมีกล้ามหน้าท้องที่แข็งแรงด้วย เหมือนกับถูกแกะ สลักออกมาอย่างประณีต ดูแล้วทั้งเซ็กซี่และน่าหลงใหล
ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่เขาเคยเห็นคนรูปร่างแบบนี้มาเยอะ แต่พอ เห็นเขากลับทำให้เธอมีใบหน้าแดงระเรือขึ้น