บทที่ 334 กลับมาอีกครั้ง

นอกห้องมีเสียงเคลื่อนไหวของคนรับใช้ดังขึ้น มีใครบางคนหยุด ฝีเท้าหน้าประตู และพูดขึ้นว่า “คุณหนูค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?

หัวเหยาร่างกายแข็งท่อทันที

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคนรับใช้ต้องได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องแน่ เพราะไม่วางใจเลยเดินเข้ามาซักถาม

เธอรีบหันหน้าจ้องมองผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าให้เขาปล่อยมือ

แต่ หลินยวนทําเหมือนกับไม่เห็นอย่างนั้น เขายังคงเอามือไว้ บนเอวของเธออยู่ และให้เธออยู่ระหว่างกลางร่างกายของเขา

กับประตู

หัวเหยาจนปัญญา เลยทำได้เพียงตอบว่า “ไม่มีอะไร” คนรับใช้รู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ซักถามมากความ แล้ว เดินหันหลังจากไป

หลังจากรอคนที่อยู่ข้างนอกจากไป หัวเหยาก็หันหน้าจ้องมอง

จี้หลินยวนอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ยังไม่ยอม ปล่อยอีก?”

หลินยวนจ้องมองเธออย่างนิ่งเงียบ โดยไม่ปล่อยมือ แต่กลับ เดินเข้ามาใกล้ชิด ทำให้ระยะห่างใกล้กันมาก

บรรยากาศน่ากดดันเข้ามาแล้ว หัวเหยารู้สึกตื่นตระหนกมากขณะเดียวกันก็พยายามบิดตัวหนี

จู่ๆ หลินยวนก็หัวเราะเบาๆขึ้น

“เหยาเหยา ในใจของคุณยังมีผมอยู่

หัวเหยาจ้องมองด้วยสายตาเคร่งขรึมขึ้น

เหมือนกับยอมรับกับคําพูดนี้ หลินยวนยื่นมือจับทางของเธอ เพื่อบังคับให้เธอเงยหน้ามองตัวเอง ซึ่งดวงตานั้นมีสายตาอ่อน โยนเล็กน้อย แต่เธอกลับมองไม่เห็น

“คุณรู้ไหมว่าไม่กี่ปีมานี้ ผมชอบคิดถึงอะไร?

หัวเหยารู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่พูดจา แต่จ้องมองเขาอย่าง เงียบๆ

หลินยวนลูบผิวหนังบนคางของเธอเบาๆ และพูดว่า : “ผมมัก ชอบคิดถึง ตอนที่คุณรักผมอย่างบ้าคลั่งในตอนนั้น ทำไมต้อง ทอดทิ้งผม? คําพูดที่คุณพูดกับผมในตอนนั้นเป็นจริงหรือเปล่า? คุณอยู่กับผม แต่แก้เหงาเท่านั้นหรอ และคนจนที่ไม่มีอะไรอย่าง ผมเหมาะสมกับคุณหนูอย่างคุณ………

ความทรงจําในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในสมองอย่างกับคลื่นทะเล

ห้าปีก่อน หัวเหยายังอายุน้อย คุณหนูอย่างเธอ แวบแรกที่เห็น จี้หลินยวนก็หลงรักท่าทางเย็นชา และความป่าเถื่อนของเขาแล้ว แต่อายุในตอนนั้น ต่อให้ชอบก็ไม่พูดออกมาอย่างง่ายดายหรอกจริงไหม?

ยิ่งชอบ ยิ่งลังเล ยิ่งอึดอัดใจ

ทั้งที่ในใจรักแทบตาย แต่ใบหน้าและท่าทาง

โดยเฉพาะเธอ เป็นคุณหนูของตระกูลหัว

กลับเผยเมินเฉย

คนรอบข้างของเธอ มีแต่เพื่อนที่ร่ำรวย ล้วนเป็นลูกของ ตระกูลใหญ่

แม้แต่วิ่งหนึ่ง ก่อนที่ไม่ใจเว่ยจะเกิดเรื่อง เธอก็เคยเป็นหัวแก้ว หัวแหวนของคนในตระกูล

รอบข้างของเธอมีแต่คนร่ำรวย มีอยู่วันหนึ่ง มีคนซักถามเธอ ว่าคบกับคนจนคนหนึ่งหรอ แถมยังพูดจาประชดประชันด้วย

ก็ไม่รู้ทำไม เธอเสียสติพูดออกมาว่าแค่เล่นแก้เบื่อเท่านั้น ไม่มี

อะไรน่าแปลก!

ฝ่ายตรงข้ามพูดแทงใจดีว่า ในอนาคตเธอต้องแต่งงานกับ

คนจนทํานา ตลอดชีวิตต้องเป็นคนจน เมื่อได้ยินแบบนี้เธอก็

โมโหเดือดดาลขึ้น เธอพูดขึ้นว่าเธอไม่มีทางแต่งงานกับคนจน เธอคือคุณหนูของหัวชื่อกรุ๊ป ถึงแม้ตอนนี้คบกันก็แค่แก้เหงา เท่านั้น อีกอย่างคนจนคนนั้นแทบไม่อะไรเหมาะสมกับเธอเลย

เธอไม่ได้หมายถึงแบบนั้น

เธอแค่อยากพูดว่า คนที่เธอหมายถึงไม่ใช่คนจนที่มาจากบ้าน

นอก
เขามีความรอบรู้ มีความกล้าหาญ มีความฉลาด

เขาเป็นอัญมณีมีค่า ไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกับคนบ้าน ป่าเถื่อนแบบนั้น

ดังนั้นเธอเชื่อมั่นในตัวเขา สักวันหนึ่งเขาจะสามารถแสดง ศักยภาพของตัวเองออกมา พิสูจน์ว่าเขาเหมาะสมกับเธอ

แต่การอธิบายเหล่านี้ เธอไม่มีโอกาสพูดออกมา

หลินยวนยืนอยู่ทางเข้าซอย เลยได้ยินคำพูดสูงส่งเหล่านั้น หมดเลย

จนถึงตอนนี้ หัวเหยาเองก็ไม่เคยลืม ในตอนนั้นเขามีสายตา เย็นชาและมืดครึ้ม

ราวกับผ่านไปชั่วพริบตา ผลักเธอไปไกลแสนไกล ทั้งที่ทั้งสอง คนอยู่ใกล้กันขนาดนั้น จะแนบชิดกันเพียงไม่กี่ก้าวแล้ว แต่กลับ เหมือนกับอยู่ห่างกันแสนไกล ไกลจนเธอแทบเอื้อมไม่ถึงเลย

วันต่อมา หลินยวนก็หายไป

เหลือเวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์จะถึงเวลาสอบเข้า มหาวิทยาลัย เขาก็จากไปอย่างเงียบๆแล้ว แทบไม่พูดอะไรต่อ เธอเลย

ในตอนนั้นหัวเหยารู้สึกโมโห และโกรธมาก

เธอเป็นคุณหนูที่มีแต่คนเอาอกเอาใจตั้งแต่เด็ก มีใครบ้างที่ ไม่เอ็นดูเธอ?
แต่ผู้ชายคนนี้ เพียงเพราะแต่ฟัง

คำพูดเหล่านั้นก็จากไปโดย

ไม่บอกลา เป็นแบบนี้ได้ยังไง? ในตอนนั้นเธอตามหาเขาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งโทรศัพท์หาเขา

แถมยังแอบไปหาเขาที่บ้านเกิดด้วย

แต่กลับไม่มีเบาะแสอะไรเลย

ต่อมาเธอได้ยินเพื่อนที่เคยซุบซิบนินทาเธอกับเขาคบกันว่า มี คนเห็นหลินยวนไปต่างประเทศ และดูเหมือนจะไปกับผู้หญิงคน หนึ่งด้วย

เธอไม่เชื่อ หลังจากสอบเสร็จ เธอก็ไปต่างประเทศด้วย โดย ไม่สนใจการต่อต้านจากพ่อ

นั้นเป็นสนามแข่งรถแข่งแห่งหนึ่ง เขายังคงมีสีหน้าเย็นชา เหมือนเดิม แต่ยังมีความสง่าผ่าเผย เขาขับรถทั้งเร็วและแรง จน สุดท้ายคว้าชัยชนะเป็นอันดับหนึ่ง

เขาเปิดประตู เดินลง จากนั้นก็โอบกอดผู้หญิงคนหนึ่ง

บนใบหน้าของเขาเผยสีหน้าและรอยยิ้มแห่งความสุข แต่ สําหรับเธอแล้ว กลับเหมือนกับมีดเล่มหนึ่งที่เข้ามาทิ่มแทง ดวงตาของเธอ

ดูสิ ตัวเองโง่เขลามากแค่ไหน!

ความรู้สึกผิด รีบร้อน กังวล คิดถึง ลังเลในวัยรุ่น นึกว่าเป็น ความรักเอง ในสายตาของคนอื่นแล้ว บางทีเป็นเพียงแค่ลมพายุ หิมะเท่านั้น
ตอนที่อยู่มหาสมุทรแอตแลนติค เออจินตนาการ าพูดที่เขา ได้ยิน คงเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหน ในความเป็นจริง เขา กลับสบายดี มีความสุข มีผู้หญิงอยู่ในอ้อมกอด แถมไม่เก็บค่ พูดของเธอมาใส่ใจด้วย และไม่รู้สึกเสียใจกับการจากลากับเธอ

สุดท้ายเธอไม่ปรากฏตัว แต่กลับไปอย่างผิดหวัง

หลังจากเวลาผ่านไป เธอก็เก็บความรักอันน่าเจ็บปวดนี้ลงใน ก้นบึ้งของหัวใจ และไม่แสดงมันออกมาให้ใครรู้อีกเลย

หัวเหยาได้ลืมความทรงจำนั้นตามเวลาที่ล่วงเลยไป แต่ใน วินาทีนี้ เธอกำลังสบตาผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้า เหมือนกับได้เห็น คนๆนั้น ในตอนนั้นอีกครั้ง

จี๋หลินหยวนยังคงพูดต่อ

ด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำและแหบ

“ผมเคยปล่อยคุณไป คุณคิดว่าระยะทางและเวลาจะสามารถ เปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้หรอ และรวมถึงความรักที่ผมมอบให้ กับคุณด้วย ในความเป็นจริงแล้ว ผมทำได้ ไม่เจอหน้ากัน เหมือนกับผมลืมคุณได้แล้ว ผมสามารถมีผู้หญิงคนอื่น มีความ รัก และมีเพศสัมพันธ์

แต่เมื่อถึงประเด็นสำคัญทุกครั้ง ทำไมเบื้องหน้าถึงปรากฏ ใบหน้าของคุณล่ะ? คุณคิดว่าคุณทำของใส่ผมหรือเปล่า? ทำให้ ผมไม่สามารถชอบผู้หญิงคนอื่น แถมเพียงแค่สัมผัส กลับทำให้ ผมรู้สึกขยะแขยง มีบางครั้งผมเริ่มสงสัยว่าตกลงผมเป็นผู้ชาย ปกติหรือเปล่า
ในความเป็นจริง การปรากฏตัวของคุณอีกครั้งพิสูจน์ว่าผม เป็นผู้ชายปกติ เหยาเหยา เรื่องนี้คุณย่อมรู้ดี ในส่วนลึกของ หัวใจผมมีเสียงหนึ่ง ที่ปฏิเสธผู้หญิงทุกคน เพราะมันยังไม่ปล่อย คุณไป ลืมคุณได้ มันเป็นของคุณ ตอนนี้คุณยังต้องการมันไหม? ลืมทุกอย่างในอดีต แล้วกลับมายอมรับมันอีกครั้ง กลับมารักมัน อีกครั้งได้ไหม?”