บทที่ 326 ดูแลเด็ก

ก่อนหน้านี้จึงหนึ่งวิเคราะห์เรื่องราวกับหัวเหยาอย่างละเอียด แน่นอนหัวเหยาฟังเข้าไปแล้ว เพราะฉะนั้น จึงรู้ว่า กลับเมืองขึ้นรอบหนึ่ง ยังไงก็ต้องกลับไป

ด้วยตัวเอง

แต่ว่า เธอกลับไปได้ แต่จะหอบลูกตามไปด้วยไม่ได้

อันดับแรกคือ ลูกเพิ่งจะหายป่วย ยังเด็กอยู่ พาไปด้วยก็กลัว ร่างกายไม่ไหวเกิดไม่สบายขึ้นมาอีก

อันดับสองคือ กลัวว่าหัวจิ้งเจ๋อยังไม่ได้เปิดปากยอมรับให้ลูก เข้าบ้าน ถ้าถึงแล้วเกิดปากเสียงหรือทะเลาะกัน จะทำให้ลูก รําบากไปด้วย

วิ่งหนึ่งฟังความกังวลของหัวเหยาแล้ว ก็เห็นด้วยกับความคิด ของเธอ

เธอจึงพยักหน้า แล้วพูดว่า “เหยาเหยา เธอวางใจ ฉันจะดูแล เล่อเล่ออย่างดี ช่วงนี้ เธอก็กลับไปเคลียร์ปัญหาของเธออย่าง วางใจได้ ฉันรับรองว่าตอนเธอกลับมา ฉันไม่ให้ลูกเธอร่วง แม้แต่บนเส้นเดียว”

หัวเหยายิ้มด้วยความขอบคุณ

“ฉันเชื่ออยู่แล้ว”
เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง มองลูกอย่างไม่อยากจากไป สักพักถึงส่งลูก ให้เสียวจ้าว ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เวลาก็ดึกมาแล้ว ฉันต้องกลับ แล้ว ช่วงนี้ ก็ให้เสียวจ้าวอยู่ช่วยเธอที่นี่นะ เขาดูแลเด็กมาตลอด รู้นิสัยเล่อเล่อดี มีประสบการณ์

จิ่งหนึ่งพยักหน้าตอบรับ บอกป้าหลิว ให้พาเสียวจ้าวกับเด็ก ขึ้นไปพักผ่อน จึงลุกขึ้นมาเพื่อไปส่งเธอ

“พรุ่งนี้เที่ยวบินกี่โมง?”

“แปดโมงเช้า”

ให้ฉันไปส่งไหม?”

“ไม่ต้องหรอก”

หัวเหยาลังเลครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ

“หวังว่าครั้งนี้กลับไปทุกอย่างจะราบรื่น ห่างกันปีนี้ ฉันก็ เหนื่อยแล้ว แต่สําหรับลูกแล้ว ฉันไม่ยอมแน่นอน ไม่หวังว่าพ่อ ฉันจะยกโทษให้ฉัน หวังแค่ว่าเขาจะยอมปล่อยวาง ให้ฉันเดิน เส้นทางทีฉันเลือกเอง”

จิ่งหนึ่งฟังเธอพูด ก็รู้สึกหนักใจไม่น้อย

แต่ก็กอดให้กําลังใจเธอ

“ต้องราบรื่นแน่นอน ฉันเชื่อเธอ”

ส่งหัวเหยากลับไปแล้ว ซึ่งหนึ่งกลับห้องนอน ก็แวะไปดูที่ป้า หลิวโดยเฉพาะ
ป้าหลิวพาเสียวจ้าวกับเด็กน้อยไปที่ห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว กําลังเตรียมของไข่ให้พวกเขา

ดีที่อ่านงานมาบ่อย เพราะฉะนั้นที่บ้านจึงมีของใช้เด็กอยู่ไม่ อย รวมกับของใช้จําเป็นหัวเหยาก็ให้เสียวจ้าวพกมาด้วย ก็เลย

ไม่รู้สึกวุ่นวายนัก

พอทุกอย่างเข้าที่แล้วเรียบร้อยแล้ว ซึ่งหนึ่งดูเจ้าเด็กน้อย เด็กน้อยหลับสบายมาก มาถึงตอนนี้ ก็ไม่รู้สึกจะตื่นมาเลย ตัวเล็กๆกลมๆ นอนอยู่ในเตียงเด็ก เหมือนนางฟ้าตัวน้อย

ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในใจ ช่วยดึงผ้าห่ม แล้วพูดกำชับ “เสี่ยว จ้าว คืนนี้รบกวนเธอช่วยดูแลคนเดียวก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันค่อยหา คนที่มีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กมาช่วย แบบนี้พวกเธอจะได้ สลับกันดูแล”

เสี่ยวจ้าวยิ้มแล้วรีบพูดขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ หนูดูแลเล่อเล่อมาสัก พักแล้ว ชินแล้วค่ะ ถึงดูแลคนเดียวก็ไม่มีปัญหาค่ะ

จิ่งหนึ่งยิ้ม แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอก็ขึ้นไปหาลู่วิ่งเซ็น

เวลานี้จึงเป็นอยู่ในห้องหนังสือ เห็นเธอเข้ามา จึงถามว่า “จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ?”
จิ้งหนึ่งคิดไปคิดมา แล้วพูดว่า “อีกสองวันก็ตรุษจีนแล้ว เหยา เหยาน่าจะได้กลับมาหลังตรุษจีน ช่วงนี้ค่อนข้างว่างด้วย ฉัน อยากรับอานอนมาอยู่ด้วย เล่อเล่อจะได้มีเพื่อนเล่น

จึงเป็นก็ไม่คัดค้านกับความเห็นนี้

“อืม คุณจัดการเลย”

วันที่สอง ซึ่งหนึ่งไปที่บ้านเรือนเก่า

อานอานเห็นจิ้งหนิง ดีใจมาก พอรู้ว่าที่บ้านมีน้องชายอีกคนรออยู่ ตาก็สว่างขึ้นมาทันที

“ในที่สุดแม่กับพ่อก็มีน้อง ให้ผมแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นหนูก็ เป็นพี่สาวแล้ว?”

จึงหนิงอดหัวเราะไม่ได้ ยื่นมือจับจมูกของเธอ พูดว่า “พูดไป เรื่อย นั่นเป็นลูกของน้าเหยาเหยา แต่ว่าหม่ามีกับน้าเหยาเหยา เป็นเพื่อนรักกัน เพราะฉะนั้นก็เป็นน้องชายหนูเหมือนกัน

อานอานจึงเข้าใจ

“หม่ามี แล้วเมื่อไหร่ถึงจะมีน้องชายจริงๆ ให้หนูคนหนึ่งละ

คะ?”

จิ่งหนึ่ง …….……….

ด้านข้าง ปู่กับย่าที่ดูอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ย่าก็พูดขึ้นมาว่า “หนูอย่าร้องทุกวันว่าจะไปหาหม่ามี หม่ากับแตดดี้จะได้มีน้องให้หนูเร็วๆ”

อานอนได้ยิน ก็ยื่นปากยาวอย่างน้อยใจ

“หนูไม่ได้ไปอยู่กับหม่ามีตั้งนานแล้ว นานขนาดนี้ยังไม่พอเห รอคะ? ถ้าเป็นอย่างนั้น หนูก็ไม่เอาแล้ว

เธอพูดไป ก็หันหน้าไปอีกฝั่งอย่างน้อยอกน้อยใจ พ่นเสียง ออกจากจมูก

สิ่งหนึ่งรู้สึกว่าเด็กแบบนี้น่ารักมาก หัวเราะแล้วพูดว่า “ปิด ภาคฤดูหนาวครั้งนี้ยี่สิบกว่าวันนะ ตลอดปิดภาคเรียนนี้ หนูจะได้ อยู่กับหม่ามีนะ ดีใจไหม?”

อานอานตาสว่างทันที จากนั้น ก็มองมาที่เธออย่างสงสัย

“จริงเหรอคะ? ไม่ได้หลอกหนูนะ?”

กับสายตาสงสัยของลูก จิ้งหนึ่งรู้สึกอึ้ง

รู้สึกหวิวในใจ

ลูกคนนี้ ตั้งแต่เกิดก็ต้องผ่านอะไรมากมาย แม่ไม่ได้อยู่ด้วย ตั้งแต่เด็ก จึงเป็นถึงจะรักเธอพอ มีความอดทนพอ แต่ก็งานยุ่ง จนเกินไป ปกติไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ ส่วนมากก็ปู่กับย่าที่อยู่ด้วย

เพราะฉะนั้น ในใจเธอ คงขาดความอบอุ่นอย่างมาก

เธอถอนหายใจเบาๆ ย่อตัวลง ดึงลูกเข้ามาในอ้อมกอด พูด เบาๆว่า “จริงซิคะ รอร่างกายหนูดีขึ้น อีกหน่อยก็ได้อยู่กับหม่าม ทุกวัน ไม่แยกกันอีก ดีไหมคะ?”
อานอ่านถึงรู้สึกดีใจขึ้นมา

“ดีค่ะ หนูรู้ว่าหม่ามี้ดีที่สุดเลยค่ะ

ด้านข้าง ย่านดูอยู่ น้ำตาคลอทันที

ต้องบอกว่า จิ้งหนังดีมาก

เมื่อก่อนเธอคิดว่า จิ้งหนิงจะยอมรับเด็กได้ยาก

แต่ตอนนี้ดูแล้ว เธอก็ปฏิบัติกับยานอานเหมือนลูกของตัวเอง ไม่ได้เห็นแก่ตัวเองแม้แต่น้อย

คิดไปแล้ว ย่าก็พูดว่า “หนิงหนิง มากับแม่หน่อย

พูดไปด้วย ก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นชั้นสอง จิ่งหนึ่งลุกขึ้น ถึงแม้จะสงสัยนิดหน่อย แต่ก็เดินตามไป คุณย่าพาเธอเข้าไปในห้องของตัวเอง

เรือนเก่าตระกูล แม่บ้านเก่าแก่ที่รับใช้นายหญิง แซ่เห้อ ปกติทุกคนก็เรียกเขาว่า คุณแม่เห้อ ติดตามนายหญิงมาตั้งแต่ สมัยสาวๆ ได้ความไว้เนื้อเชื่อใจจากนายหญิงมาก

เวลานี้ เธอกำลังช่วยนายหญิงเก็บกวาดห้องนอน

เห็นพวกเธอเดินเข้ามา รีบหยุดงานในมือ ยิ้มทักว่า “นาย หญิง คุณผู้หญิง มาแล้วเหรอคะ”

นายหญิงพยักหน้า ไม่ได้เลี่ยงเธอ แล้วสั่งไปว่า “ช่วยฉันหยิบ กล่องไม้จันทน์เก่าในลิ้นชักมาหน่อย
คุณแม่เห้อ “ค่ะ” ตอบรับ แล้วรีบไปหยิบ

นายหญิงจูงมือจิ่งหนึ่ง ไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วพูดว่า “หนึ่งหนึ่ง หนู กับอาเป็นรู้จักกันนานแล้ว ยังไม่ได้จัดงานแต่ง เพราะฉะนั้นฉันก็ ยังไม่ทันได้ให้ของขวัญอะไรกับหนูเลย แต่ในใจฉัน ชอบหลาน สะใภ้คนนี้มาก มีเธออยู่ ไม่ว่าอาเป็นหรือยานอาน ฉันก็วางใจที่ จะให้เธอดูแลแทนฉัน

วิ่งหนึ่งฟังแล้วก็รู้สึกแปลกๆ จนต้องขมวดคิ้ว