บทที่ 313 ทำให้เธอผิดหวัง

มุมปากก็ได้ชี้ขึ้น เขาเปิดประตูเข้าไป จากนั้นก็เห็นหญิงสาวที่อยู่ ในชุดสีขาวยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เขาได้ไอออกมาเบาๆ เดิมเข้าไป ถาม “เธอเป็นอะไรเหรอ?”

กวนเบาหวั่นมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ไม่ได้หันกลับไป

ก็แค่ส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไรคะ”

จี้หยุนซูก็ได้ครุ่นคิดเล็กน้อย ถาม “เธอทำไมถึงอารมณ์ไม่ดี? ใช่เพราะ..……….

เขาก็ได้หยุดไป เห็นว่าเธอไม่พูด ก็ได้ลังเลไปสักพัก ถึงพูดว่า

“เธอยังโมโหเรื่องเมื่อคืนก่อนใช่ไหม?”

ประโยชน์เดียวก็ได้ทำให้กวนเยาหวั่นอึ้งไปสักพัก สีหน้าก็ได้ เปลี่ยนไปเลยทันที

จี้หยุนซูได้จับตามองดูเธออยู่ตลอด เห็นว่าสีหน้าของเธอ เปลี่ยน ใจก็ได้วูบลง

รีบอธิบายต่อว่า “คืนก่อนนั้นผมไม่ได้ตั้งใจ ผมโดนคนวางยา ควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมไม่รู้ว่าการพูดแบบนี้จะมีน้ำหนัก พอให้เธอยกโทษผมไหม แต่ว่าผมก็อยากจะอธิบายกับเธอ

เขาพึ่งพูดจบ กวนเยว่หวั่นก็ได้รีบหันหน้าไป มองเขา สายตา เต็มไปด้วยความสับสน
อยู่นาน ก็ได้พูด “คุณหมายความว่า เรื่องเมื่อคืนก่อนคุณไม่ ได้ตั้งใจ? ถ้าเกิดว่าคุณไม่ได้โดนวางยา ก็ไม่มีทางที่จะทำเรื่อง แบบนั้น ที่มาวันนี้ก็เพราะว่ามาขอโทษฉัน?”

จี้หยุนซูพยักหน้า

สายตาของหญิงสาวก็ได้มีความหดหูแสดงออกมาเหมือนว่า ได้โดนทําร้ายแล้วก็ผิดหวัง

เธอได้ฝืนยิ้ม พูดว่า “ค่ะ ฉันรู้แล้ว ฉันยกโทษให้คุณ

จี้หยุนซูก็ได้อึ้งเล็กน้อย ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะยกโทษให้ง่าย ขนาดนี้ ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ได้ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

ก่อนที่จะมา เขาได้คิดความเป็นไปได้มาทั้งหมด เธอน่าจะมี ปฏิกิริยายังไง จะโทษเขายังไง จะโวยวายใส่เขาไหม เขาถึงขั้น ได้คิดไว้แล้วว่าถ้าเธอแคร์มากๆ งั้นเขาก็จะกลับไปบอกกันคนที่ บ้าน ต่อให้เธออยากได้ตำแหน่งคุณนาย ก็ยอม

แต่ว่าเธอกลับไม่พูดอะไร พูดแค่ ฉันยกโทษให้คุณ

ก็แค่นั้น…….

หยุนซูยืนอยู่ตรงนั้น นิ่งเงียบไป รู้สึกว่าในใจได้หน่วงๆ ได้ เสียใจแปลกๆ

และอีกฝ่าย กวนเยวหวั่นกลับรู้สึกว่าตัวเองใจเต้นจนแทบบ้า เหมือนว่าจะเต้นออกมาจากอก

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยินเงียบอยู่ตรงนั้น เขากำลังคิดอะไร? ทำไมยังไม่ไป

สุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ถามออกไปว่า “คุณก็ได้ขอโทษแล้ว ฉัน ก็ยกโทษให้คุณแล้ว ยังมีธุระอื่นไหมคะ?

จี้หยุนซูอึ้งไป จ้องมองเธอ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ความเงียบของเขา ทำให้จมูกของกวนเยาหวั่นเริ่มต้น ใจดวง นี้เริ่มที่จะทนต่อไม่ไหว

เขาไม่ได้ชอบเธอจริงๆ ด้วย เรื่องเมื่อคืนสำหรับเขาแล้ว ก็แค่ อะไรที่เขาไม่ได้จงใจ ผ่านไปแล้วก็แล้วไป

เขามาขอโทษเธอ หวังให้เธอให้อภัย จากนั้นล่ะ? จากนั้นทั้ง สองก็แยกย้ายกันไป ไม่ต้องไปมีปฏิสัมพันธ์อะไรอีก! ไม่งั้นทำไม เขาถึงไม่พูดอะไร?

ดวงตาของหญิงสาวได้เริ่มแดง หยุนซูเห็นตาที่เริ่มแดงของ เธอ ใจนั้นก็ได้กระตุกอย่างแรง เจ็บเล็กน้อย ไม่สบายมากๆ เธอกำาลัง โทษเขาใช่ไหม? ปากบอกว่าให้อภัยเขาแล้ว แต่ที่

จริงในใจนั้นก็ยังเกลียดเขามากๆ สินะ!

ยังไงซะนั้นเป็นครั้งแรกของเธอ! อยู่ๆ ก็ได้ถูกผู้ชายที่ไม่ค่อย สนิทด้วยเอาไปแบบนี้ ในใจของเธอต้องเกลียดเขามากๆ แน่ๆ

เขาได้ถอนหายใจเบาๆ ค่าพูดที่เดิมที่อยากจะพูดออกมา เพราะว่าน้ำตาของเธอก็ทำให้เขาพูดไม่ออก

จากนั้น เขาได้ถอดหายใจออกมา พูดอย่างจริงจัง เรื่องนี้ผมผิดต่อเธอ ขอโทษจริงๆ แม้ว่าเธอจะไม่ให้อภัยผมมันก็สมควร เพราะงั้นเธอไม่จําเป็นต้องพูดคำตอบที่ไม่ตรงใจออกมา

กวนเบาหวั่นส่ายหน้า ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่น้ำตานั้นก็ได้ไหลลง มาแล้ว เธอได้รีบเช็ดนํ้าตาของตน พูดว่า “ฉันไม่ได้เสียใจ แล้วก็ไม่ได้

พูดไม่ตรงใจ เรื่องได้ผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากพูดถึง คุณกลับไป

เถอะ”

ท่าทางแบบนี้ของเธอ ใจของหยุนซูก็ได้บีบแรงกว่าเดิม เหมือนว่าได้มีของอะไรบางอย่างขัดแถวสําคอ เจ็บจนหายใจไม่ ได้

แต่สุดท้าย เขาก็ทําได้แค่พยักหน้า พูดอย่างเศร้าๆ ว่า “ครับ งั้นเธอพักผ่อนให้มากๆ

นิ่งไป ก็ได้พูดต่อ “เธอมีเรื่องอะไร อย่าลืมโทรบอกผม ทาง สถาบันวิจัยเธออยากจะพักผ่อนนานเท่าไหร่ก็ได้ ไม่จําเป็นต้อง รีบไปทํางาน

กวนเยาหวั่นไม่ได้มองเขา พูดอย่างเย็นชา “ฉันรู้แล้วค่ะ”

ความเย็นชาของเธอ ทำให้หยุนซูลิ้มรสความขมขึ้นเป็นครั้ง แรก มุมปากได้อย่างสมเพชตัวเอง ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก็ได้หัน หลังเตีนออกไป

ลงไปชั้นล่าง เห็นเพ้อหลันซินนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก เหมือนว่า กาลังรออะไร
เขาได้เดินเข้าไป ก็ได้พูดอย่างสุภาพว่า “คุณน้าครับ ผมยังมี ธุระต่อ ขอตัวกลับก่อน

เห้อหลันซินหันหน้าไป มองเขาด้วยความแปลกใจ “ทําไม กลับไปเร็วขนาดนี้ อยู่เล่นต่อหน่อยไหม จากนั้นก็ทานมื้อเย็น ด้วยกัน

จี้หยุนซูส่ายหน้า “ไม่แล้วครับ ที่โรงพยาบาลมีงานด่วน ผมไม่ รบกวนแล้วครับ”

พูดจบ ก็ได้เดินออกไป

จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับจี้หยุนซู

อาการของเล่อเล่อ ก็ได้ดีๆ หายๆ ในโรงพยาบาล ผ่านไปอา ทิตย์กว่าๆ ถึงได้หายสักที

วันที่ออกโรงพยาบาล เป็นเธอที่เป็นคนไปรับสองแม่ลูก

เห็นว่ายังเหลืออีกยี่สิบวันก็จะปีใหม่แล้ว จิ่งหนึ่งให้หัวเหยา คิดให้ดีๆ ว่าจะอยู่ปีใหม่ที่เมืองหลวง หรือว่ากลับไปเมืองจีน

ถึงแม้ว่าพ่อหัวถึงตอนนี้ยังไม่ยอมที่จะติดต่อหาเธอ แต่ว่า ความเป็นพ่อลูก หลายปีมาแล้ว จะบอกว่าทิ้งไปก็ทิ้งไปไม่ได้ ยิ่ง กว่านั้นความผิดหรือไม่ในนั้น ก็ไม่ได้อะไรที่ประโยคสอง ประโยคก็พูดชัดเจน

หัวเหยารับปากว่าจะกลับไปคิด ตอนนี้เธอยุ่งกับการออก กําลังกาย เตรียมจะกลับไปรับงานหลังปีใหม่
ถึงแม้ว่าเวลาจะเร่งไปหน่อย แต่ว่าถ้าสามารถทางาน อย่าง น้อยก็สามารถที่จะเบี่ยงความสนใจได้ จิตใจก็จะได้ร่าเริงขึ้นบ้าง

จิ้งหนึ่งไม่ได้มีความคิดเห็นเกี่ยวกับการตัดสินใจของเธอ แต่ ว่าสัญญาของหัวเหยายังอยู่ที่หัวอกไป ก่อนหน้าหัวจิ้งเจ๋อเพื่อที่ จะให้ทำเธอยอมแพ้ ก็ได้เอาสัญญาของเธอมา ไม่ให้ละครอะไร ไปหาเธอ เพราะงั้นถ้าเกิดหัวเหยาจะกลับไปรับงาน ไม่ว่ายังไงก็ ต้องกลับไป

แต่ว่าถึงแม้เล่อเล่อจะออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว แต่หัว เหยาก็ยังไม่วางใจ ได้เป็นตื่นตระหนกอยู่ทั้งวัน

จึงหนิงเห็นแบบนั้น ก็ได้นัดหยุนซู ขอเขาว่าว่างตอนไหน ไป ที่บ้านไปตรวจสุภาพของเด็ก

ตรวจนั้นเป็นของปลอม แต่ให้หัวเหยาวางใจนั้นเป็นของจริง ตอนนี้เธอตื่นตระหนกเรื่องลูกเกินไป ขอแค่มีลมพัดมานิด หน่อย ก็ตื่นตระหนกจนไม่รู้จะพูดยังไง

จึงหนิงรู้สึกว่า แบบนั้นไม่ใช่แผนระยะยาว

ที่จริงเธอก็เข้าใจ หัวเหยาได้แอบคลอดลูกลับหลังหัวจิ้งเจ๋อ ก็ เหมือนกับการตัดขาดกับตระกูลหัว เสียครอบครัว แล้วไม่มีสามี เป็นผู้หญิงโสดคนหนึ่งที่ดูแลลูก ลูกนั้นเป็นแรงใจทั้งหมดของ เธอ

ถ้าเกิดว่าลูกเป็นอะไรไป เกรงว่าเธอก็มีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้ เหมือนกัน
หยุนซูได้ยิน บ่ายวันนั้นก็ได้รับไป

มีผู้เชี่ยวชาญอย่างหยุนอยู่ บวกกับบุคลิกที่ดูหนักแน่นของ เขา ก็ได้ความเชื่อใจของหัวเหยาไปเต็มๆ

เพราะงั้นพอตรวจเสร็จ เขาบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร หัวเหยา ก็ได้เชื่ออย่างสุดใจ ว่าลูกนั้นได้กลับมาแข็งแรงแล้ว