บทที่ 310 รับผิดชอบเธอ

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดพวกเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“เธอน่ะ! แบบนี้เขาเรียกว่าเป็นเดือดเป็นร้อนแทน สมัยนี้คน หนุ่มสาวน่ะชอบเที่ยวเล่น ทั่วไปแล้วแต่งงานกันช้า พูดไปแล้วหยุ นของเธอก็ยังไม่แก่แค่ยี่สิบเจ็ด ผ่านไปสักปีสองปีก็ยังไม่มี ปัญหาหรอก”

เมื่อเธอพูดแบบนั้นคุณแม่ ก็เกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

“นี่ เธออย่าพูดกับฉันแบบนี้นะ อย่ามากล่อมฉัน ฉันจะบอก เธอให้ ตอนนี้ฉันตั้งใจแล้วว่าเขาจะต้องมีหลานให้ฉัน ถ้าหาก เขาทำไม่ได้ล่ะก็ พรุ่งนี้ฉันจะไม่ยอมรับเขาเป็นลูกชายฉันเลย

เมื่อเห็นเช่นนี้ ชิงชิง ก็ส่ายหัวไม่กล่อมเธออีก

ในขณะนี้เองที่ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้าน นอกจากนั้น ก็เห็นจี้หยุนซูเข้ามา

เมื่อเห็นกลุ่มคุณนายไฮโซเต็มห้อง เขาก็นิ่งไปแล้วพูดขึ้น “แม่ กลับมาแล้ว”

คุณแม่ ตอบและหัวเราะ “มานี่เร็ว มาทักทายป้า ๆ เขา หน่อย”

จี้หยุนซูฝืนยิ้มและทำได้เพียงเดินเข้าไปและกล่าวทักทาย พวกเขาทีละคน
ทุกคนกล่าวชมสองสามค่าอย่างสุภาพ หยุนซูจบการ สนทนากับพวกเขา และไม่ได้นั่งลงด้วยซ้ำแต่รีบอยากขึ้นไปชั้น

คิดไม่ถึงว่าเดินไปยังไม่ทันถึงบันไดก็ถูกคุณแม่จี้ เรียกไว้ จี้หยุนซูต้องหยุดและหันกลับมามองเธอ “แม่ มีอะไรครับ? คุณแม่จี้ กระแอมเบา ๆ แล้วถามขึ้น เมื่อคืนแกไปไหน?” จี้หยุนซูขมวดคิ้วเล็กน้อยถอนหายใจและพูด: “ไม่ได้ไปไหน มีปาร์ตี้กับพวกอาเซิน

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ คุณแม่ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา เขา สำรวจดู แน่นอนว่าเมื่อเห็นรอยขีดข่วนของผู้หญิงบางคนที่ คอของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตาสว่างขึ้นและเขาก็ยื่นมือออกไป เพื่อดึงเสื้อผ้าของเขาลง

หยุนซูตกใจไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรกันแน่จึงได้ปัดมือของเธอ โดยไม่ตั้งใจ

แล้วขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ “แม่ ต่อหน้าคนเยอะแยะ ทําอะไรเนี่ย?”

คุณแม่ ไม่สนใจต่อความไม่พอใจของเขา แม้ว่ามันจะเป็น เพียงแค่แวบเดียว แต่เธอก็สามารถเห็นร่องรอยที่หลงเหลืออยู่ บนร่างกายของเขาเมื่อคืนนี้ได้ เธออดไม่ได้ที่จะปิดฝีปากของเธอ และหัวเราะคิกคัก

รอยยิ้มของเธอทำให้หยุนซอดไม่ได้ที่จะโมโหอยู่ในใจทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาเบิกตาโพลงและมองไปที่เธออย่าง ไม่อยากจะเชื่อ

จากนั้นก็โกรธเล็กน้อยกัดฟันพูด “เมื่อคืนเป็นฝีมือแม่ใช่ ไหม?”

คุณแม่ เองก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ถูกเขา แต่เมื่อนึกถึงความ ตั้งใจของเธอเองเธอก็ยังคงตะคอกออกไป

“เป็นแม่แล้วจะทำไม? ใครใช้ให้แกไม่พาผู้หญิงกลับมา บ้านเลยสักคน ในหลายปีนี้? แกดูสิว่าแกโตแค่ไหนแล้ว ยี่สิบเจ็ด แล้ว มีผู้ชายคนไหนเป็นแบบแกบ้าง ยี่สิบเจ็ดแล้วยังบริสุทธิ์อยู่ อีก!

ฉันต้องคิดถึงหน้าตาของตระกูลของเรา แกรู้รึเปล่าว่าคน อื่นเขาพูดกันว่ายังไง เขาบอกว่าลูกชายฉันไร้น้ำยา พวกเรา ตระกูลไม่มีทายาทแล้ว ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย คงต้องถูกคนอื่น เขานินทาลับหลัง

เมื่อได้ยินคําพูดของแม่ตนเอง จี้หยุนซูก็โกรธจนแทบ หายใจไม่ออก

“แม่ แม่ทำแบบนี้ไม่เท่ากับหาเรื่องเหรอ?” คุณแม่ไม่สนใจ “ฉันหาเรื่องยังไง? ฉันอยากอุ้มหลานผิด

ไง?”

หลังจากหยุดชั่วครู่ ก็จ้องมองเขาอีกครั้ง “ยังมี ฉันจะบอก แกว่าในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว แกจะต้องพาลูกสะใภ้กลับมาหาฉันภายในสามวัน ถ้าแกพากลับมาไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับบ้านเลย

หลังจากพูดแล้วก็โกรธและเดินตึง ๆ ออกไป

จี้หยุนซูยืนอยู่ที่เดิมและมองแม่ของเขาเดินตึง ๆ ออกไป แบบนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะทั้งโกรธและตลกไปชั่วขณะ

เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน หญิงสาวตื่นตระหนกและร้องไห้ขอ ความเมตตา อดไม่ได้ที่จะทำให้หัวใจของเขาตึงเครียดขึ้น

ยาเมื่อคืนนี้ออกฤทธิ์แรงมาก เขาสูญเสียการควบคุมจริง ๆ เขาเองก็ไม่อยากทําร้ายเธอแต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

เลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จี้หยุนซูก็ขยี้คิ้วของเขาด้วยความทุกข์ใจ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรและหันกลับและเดินขึ้นข้างบน

เมื่อกลับห้อง เขาลังเลอยู่นาน สุดท้ายจึงโทรหาผู้ช่วยของ เขาแล้วถ่ายรูปสร้อยข้อมือเส้นนั้นให้กับเขา ให้เขาช่วยหาว่าผู้ หญิงคนนั้นเป็นใคร

เมื่อสั่งงานเสร็จก็ล้มตัวลงนอนพักในทันที จนถึงเช้าวันถัดมา ผู้ช่วยจึงส่งข่าวให้เขา พบตัวคนแล้ว เพียงแต่ว่าอีกฝ่ายมีสถานะที่พิเศษ เธอคือกวนเยว่หวั่น! จี้หยุนซูอึ้งอย่างแรง!

เป็นเธอ? !
ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นได้ สองวันนี้กวนเขาหวั่นก็ลางาน หรือ

ให้ตายเถอะ!

ในตอนนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เขาควรจะ รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ถึงว่ากลิ่นตัวของคนคนนั้นในคืนนั้นถึงแอบมี ความคุ้นเคย

หยุนซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออก ไปพร้อมกับกุญแจรถ

เขาขับรถไปถึงบ้านครอบครัวกวนก็เที่ยงแล้ว

เขานั่งอยู่ในรถและมองดูประตูใหญ่บ้านครอบครัวกวน เขา นั่งอยู่นานก็ยังไม่มีความกล้าจะลงจากรถ ในหัวมีแต่ภาพของ หญิงสาวที่ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

คิดไปคิดมา เขาก็คิดว่าตัวเองนั้นเลวทรามเหลือเกิน เด็กสาวที่ดีแบบนี้ ถูกทำลายในมือของเขาด้วยความสับสน เธอคงจะต้องเกลียดตัวเองมากแน่!

เฮ้ย! หยุนซูเอ้ย หยุนซู นายคิดว่านายฉลาดเป็นกรด สับสนที ทําไมถึงได้ล่มปากอ่าวเสียได้?

ครั้งนี้นอกจากตัวเองต้องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกยังพอว่า ยัง ทําร้ายคนอื่นอีก ต่อให้นายอยากรับผิดชอบ แต่คนอื่นเขาเป็น หญิงสาวที่เปรียบเหมือนดอกไม้แสนสวยและมีค่า เขาจะยอมให้ นายรับผิดชอบเหรอ?
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยสูบบุหรี่ แต่ตอนนี้กลับเป็นครั้งแรกที่ อยากสูบสักมวนเพื่อสงบจิตใจ

เขาลงจากรถแต่ไม่ได้เข้าไปบ้านครอบครัวกวนเป็นอันดับ แรกแต่ไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อบุหรี่ของหนึ่ง

เมื่อซื้อเสร็จแล้วออกมาจากร้าน และชน ใครบางคนโดย บังเอิญ

เขาตกใจและยื่นมือออกไปพยุงเธอโดยไม่ตั้งใจในขณะ เดียวกันก็พูดขึ้น: “ขอโทษครับ

อย่างไรก็ตามเพียงแค่จับมือกับอีกฝ่ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะ ตะลึง

เพียงแค่เห็นกวนเบาหวั่นยืนอยู่ตรงนั้น ก็เบิกตาโพลงและ

ไม่มองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

จี้หยุนซูได้สติและเปิดปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ ได้พูดอะไรออกมา กวนเยาหวั่นเหมือนกระต่ายน้อยที่ตื่น ตระหนก เธอผลักเขาแล้ววิ่งไวเสียจนมองไม่เห็นแม้เงา

จี้หยุนซูยืนอยู่ตรงนั้นและเป็นใบ้ครู่ใหญ่

อุณหภูมิที่นุ่มนวลของหญิงสาวยังคงอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา แต่ตัวคนนั้นหายไปแล้ว

เขาตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะตอบสนองดวงตาของเขามืดมน เธอเป็นแบบนี้ดูแล้วคงตกใจกลัวจนเตลิดไปแล้ว!
ให้ตายสิ ทําไมเมื่อเขาถึงไม่รั่งเธอไว้นะ? แบบนี้ ใน สายตาเธอเขาคงจะแย่เข้าไปอีก

เมื่อมองไปที่บุหรี่ในมือเขารู้สึกรำคาญใจเล็กน้อยแล้วโยน บุหรี่ลงถังขยะไป

จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่หญิงสาวหายตัวไป เพียงแต่พบว่าขึ้นหลังเสือแล้วลงยากแล้ว

ก่อนที่จะเจอกัน หากเขาคิดจะถอยก็ยังพอทำได้ แต่ตอนนี้ ทั้งสองเจอกันแล้ว เขาจะไม่เข้าไปมันก็ยังไง ๆ อยู่

เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้เพียงกลับไปที่รถ แล้ว หยิบของที่เตรียมไว้และเดินเข้าไปในบ้านครอบครัวกวน

หลังจากกวนเยวหวั่นกลับบ้านก็วิ่งตรงขึ้นห้องนอนทันทีจึง

หยุดได้

เธอยืนพึงประตู จับหน้าอกและรู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรง

ตุบตับ ๆ