บทที่ 285 ตั้งใจหาเรื่อง

ไม่หนานเบิกตากว้างด้วยสีหน้าตกใจ

“เธอดูออกหรอ?”

จิ่งหนิงตอบ”อืม”

“แต่เธอก็ยังตอบรับให้เธอมาอีกหรอ? ทั้งที่รู้ว่าเธอขุดหลุมให้ กับเธอ แต่เธอกลับกระโดดลงเองหรอ?”

จิ่งหนึ่งยิ้มแย้ม

“ทำไมถึงเรียกว่าเป็นการขุดหลุมล่ะ? ตอนนี้เธอหมดหนทาง ต้องการงาน และตอนนี้ฉันก็ขาดผู้ช่วยพอดีด้วย เลยให้เธอมา ทำงาน ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องดี ทั้งสองฝ่ายต่างชนะหรอกหรอ? แล้ว จะเป็นการขุดหลุมอะไรกัน?

ไม่หนานนิ่งเงียบ

ไม่นานฝ่ายตรงข้ามก็เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง

“เอาล่ะ ในเมื่อเธอคิดว่าสามารถเชื่อได้อีกครั้ง งั้นพวกเรา ลองมาเชื่อกันอีกครั้งละกัน แต่เธอวางใจเถอะ ต่อไปฉันจะจับตา ดูเธอให้ดี และจะไม่ให้โอกาสเธอก่อเรื่องอีก

เมื่อวิ่งหนึ่งเห็นเธอมีท่าทางเหมือนเผชิญกับศึกใหญ่ก็อดใจ หัวเราะออกมาไม่ได้

ไม่หนานเป็นคนประเภทกระตือรือร้น และมีตรรกะความคิดเรียบง่าย

เธอคิดว่าคนที่เคยทรยศครั้งหนึ่งไม่มีทางสามารถเชื่อได้อีก ครั้ง

แต่เธอไม่รู้ว่า ในชีวิตมีเรื่องที่จนปัญญา และสถานการณ์บีบ บังคับหลายอย่าง

จิ่งหนึ่งพูดในใจเงียบๆ ถ้าหากตัวเองเป็นเสี้ยวขุย คนหนึ่งก็ คือแม่ที่ป่วยหนัก อีกคนก็เป็นคนแปลกหน้า เธอคงเลือกทำแบบ เดียวกันกับที่เกี่ยวขุยทำ

จิ่งหนึ่งไม่ได้ลังเลกับเรื่องนี้มาก หลังจากลงจากรถยนต์ก็เดิน เข้าวิลล่าเฟิงเฉียวทันที

ตอนถึงบ้านก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

ป้าหลิวถูกลู่นิ่งเซ็นย้ายกลับมาจากเมืองจีน ตอนนี้ก็อาศัยอยู่ วิลล่าเฟิงเฉียว และยังช่วยจัดการงานในบ้านแทนเธอด้วย

ส่วนอานอานเพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ทั้งต้องเข้าเรียน ทั้งต้องไปหาแม่ให้ตรงเวลา จิ่งหนึ่งกับลู่วิ่งเซินล้วนทำงาน เลย ไม่มีเวลาไปเป็นเพื่อนเธอ ด้วยเหตุนี้เลยต้องพักอยู่ที่คฤหาสน์ เดิมนั้น

เพียงแต่ทุกสุดสัปดาห์หรือรอให้จิ้งหนึ่ง ซึ่งเป็นมีเวลาว่างถึง จะไปรับมาเล่นด้วยกัน

จิ้งหนึ่งกับไม่หนานลงจากรถพร้อมกัน แต่เพิ่งเดินเปิดประตู สัมผัสถึงบรรยากาศผิดปกติของข้างในได้อย่างอ่อนไหว
คฤหาสน์เปิดไฟสว่างจ้า ในห้องรับแขกมีคนรับใช้ยืนอยู่เป็น แถว โดยป้าหลิวอยู่ข้างหน้าสุด และเมื่อเห็นจิ้งหนึ่งกับไม่หนาน เดินเข้ามาก็รีบพากันส่งสัญญาณสายตาขึ้น

จิ้งหนิงยักคิ้วเล็กน้อย

เมื่อเดินเข้าไปข้างในไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเย็นชาของผู้ หญิงดังขึ้น

“ที่นี่เป็นเมืองหลวง ไม่ใช่บ้านเมืองเหมือนเมืองขึ้น ดังนั้นพวก เธอควรรู้ตัวว่าพวกเธอกำลังทำงานให้ใครอยู่ ตระกูลของพวก เรามีกฎระเบียบของตระกูล อย่าถูกคนที่มาจากบ้านนอก เปลี่ยนความคิด หรือเอาวัฒนธรรมบ้านนอกเข้าบ้าน”

บนโซฟาที่อยู่ตรงกลาง หล่นจือนั่งไขว้ขาอยู่ และเขย่าถ้วย น้ำชาในมือเบาๆ พร้อมกับสั่งสอนเหล่าคนรับใช้ด้วยท่าทาง สูงส่ง

เมื่อไม่หนานได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็เข้าใจทันทีว่าคำพูดประชด ประชันนั้นหมายถึงใคร เธอเปลี่ยนสีหน้าทันที

จิ่งหนิงกลับห้ามปรามเธอ แล้วยกนิ้วมือหนึ่งขึ้นมาไว้ในริม ฝีปาก แสดงให้เธอรู้ว่าอย่าก่อเรื่อง

เมื่อไม่หนานเห็นแบบนี้ ก็ทำได้เพียงอดทน แล้วถอยหลังหนึ่ง ก้าว

ลู่หมั้นคือยังไม่รู้ว่าจิ้งหนึ่งกลับมาแล้ว เธอยังคงจิบชาหนึ่งคำ พร้อมพูดต่อว่า : “ตระกูลลู่อยู่ที่เมืองหลวงเป็นตระกูลสูงส่งมาหลายปี ในบ้านล้วนเป็นหน้าตาของตระกูล อย่างเช่นกระจก โต๊ะ และเครื่องประดับต่างๆ ล้วนต้องใช้ของที่ดีที่สุดเท่านั้น

พวกเธอดูสิ พวกเธอตกแต่งอะไรกันหรอ? ไม่ต้องบอกกับฉัน ว่าเป็นความชอบของคุณนาย รสนิยมของคุณนาย

คุณนายของพวกเธอมาจากบ้านนอก เลยไม่มีความรอบรู้ แต่ พวกเธอไม่เหมือน พวกเธอทำงานกับตระกูลสูงส่งที่เมืองหลวง มาหลายปีแล้ว

ก่อนมาทำงานตระกูล แน่นอนว่ามีประสบการณ์ทำงานจาก บ้านอื่นมามากพอสมควร คงไม่รู้หรอกว่าสิ่งของชิ้นไหนดี สิ่งของชิ้นไหนไม่ดี

สํานวนพูดไว้ได้ดีมากว่า ถึงแม้ไม่เคยมีครอบครอง แต่ก็เคย เห็นมาก่อน วิลล่าเฟิงเฉียวแห่งนี้ออกแบบโดยนักออกแบบที่ มีชื่อเสียงระดับประเทศ ทุกระเบียบนิ้วภายในล้วนตกแต่งอย่าง ประณีต

พวกเธอดูสิ ตอนนี้ถูกจัดแต่งเป็นแบบไหนแล้ว ที่นี่เหมือนกับ บ้านของคุณนายตระกูลสูงส่งหรอ ฉันว่าเหมือนกับคนบ้านนอก มากกว่า

ฉันไม่กล่าวโทษพวกเธอหรอก ฉันรู้ว่าพวกเธอคงทำอะไรไม่ ได้ แต่ตอนนี้ฉันมาแล้ว พวกเธอช่วยเอาสิ่งของเหล่านี้กลับไป วางไว้ที่เดิมด้วย ควรวางไว้ที่ไหนก็วางไว้ตรงนั้น” ขณะที่พูดก็สั่งให้คนรับใช้เริ่มจัดเก็บห้อง
เมื่อจิ้งหนึ่งได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะออกมา

ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เลยเดินเข้ามาข้างหน้า และพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นขาว่า : “หยุด”

ทุกคนต่างพากันสะดุ้งตกใจ เมื่อหันหน้าก็เห็นวิ่งหนึ่งที่ไม่รู้ว่า กลับมาตั้งแต่ตอนไหน

แต่ละคนต่างพากันกล่าวทักทายต่อเธอ จึงหนึ่งพยักหน้าเล็ก น้อย โดยไม่ได้มองพวกเธอ แต่จ้องลู่หมั้นคือที่ยังคงนั่งบนโซฟา อย่างไม่ละสายตาขึ้น

เมื่อลู่หลินจือได้ยินเสียงของเธอก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ นานก็รีบดึงสติกลับมา

เธอเป็นคุณป้าของลู่วิ่งเซิน และเป็นคนดูแลลู่วิ่งเซินจนเติบ

ใหญ่ ถึงแม้ไม่ได้เลี้ยงดู แต่ก็มีส่วนร่วมบ้าง

หากพูดไม่ค่อยน่าฟังคือ เธอเป็นแม่ครึ่งหนึ่งของลู่จิ้งเซิน

ตอนที่วิ่งหนึ่งยังไม่มาเมืองหลวงเมื่อก่อน เธอเป็นคนรับผิด ชอบดูแลวิลล่าเฟิงเฉียวทุกอย่าง

หรือว่าตอนนี้เป็นไม่ได้แล้วหรอ?

เมื่อครุ่นคิดแบบนี้ ลู่หลันซื้อก็นั่งต่อไป

พร้อมเหลือบตามองเธอเล็กน้อย

จิ้งหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกล่าวขานอย่างมีมารยาทว่า “คุณ

ป้า”
ลู่หลินจือพูดด้วยน้ำเสียงวางมากว่า “กลับมาแล้วหรอ? เมื่อกี้ ฉันคุยกับพวกเธอ เธอคงได้ยินหมดแล้วใช่ไหม?

จิ้งหนังพยักหน้าเล็กน้อย “ค่ะ ได้ยินหมดแล้ว

“เธออย่ากล่าวโทษว่าฉันเรื่องมากเลย ฉันเป็นคนดูแล ซึ่งเป็น ตั้งแต่เด็กจนโต สําหรับฉันแล้ว เขาเหมือนลูกชายคนหนึ่งของ ฉัน

ฉันรู้ว่าเขาชอบเธอ รักเธอมาก นี่ถือเป็นวาสนาของเธอ ต่อให้ ฉันอยากยุ่งก็ยังไม่ได้

แต่ในเมื่อเธอกลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลลู่ของพวกเราแล้ว บางอย่างฉันต้องสั่งสอนเธอสักหน่อย

ตระกูลลู่ของพวกเราไม่ใช่บ้านเรือนธรรมดาเหมือนข้างนอก

ตระกูลมีกฎระเบียบของตระกูล รสนิยมและการกระทำที่ไม่ เหมาะสมเหล่านั้น ฉันหวังว่าเธอจะสามารถปรับเปลี่ยน

และควรเรียนรู้ว่าจะเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับฐานะของตัวเอง ได้อย่างไร เพื่อหลีกเลี่ยงถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ

จิ่งหนึ่งพูดประชดประชันขึ้น

“ไม่ทราบว่าฉันทําเรื่องอะไรที่ทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะกันหรอ ค่ะ? ถ้าหากคุณป้ารู้ช่วยบอกหน่อยได้ไหมค่ะ?”

ลู่หลินจือขมวดคิ้ว และพูดว่า : “แม้แต่การกระทำของตัวเอง เธอก็ไม่สังเกตเห็นหรอ ยังกล้ามาถามฉันอีก? เธอดูเอาเอง
ขณะที่พูดก็ไปตรงตู้โชว์กระจกหนึ่งที่อยู่ด้านข้างห้องรับแขก

“ถ้าหากจําไม่ผิด ตรงนี้เดิมที่เป็นแจกันดอกไม้โบราณล้ำค่า วางอยู่ ตอนนี้ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้แล้ว? เธอไม่รู้หรอว่าใน ตอนนั้นวิลล่าเฟิงเฉียวยอมจ่ายเงินจ้างนักตกแต่งมากแค่ไหน?

ทุกระเบียบนิ้วของที่นี่ล้วนตกแต่งอย่างประณีต แต่เธอกลับ อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน ไม่ซักถามความเห็นจากจิ้งเซินเลยหรอ? เคยผ่านความเห็นฉันบ้างไหม?”

จิ่งหนึ่งยิ้มอย่างเย็นชาขึ้น

“คุณป้า ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ที่นี่เป็นฉันกับจึงเป็น ฉันแค่ เปลี่ยนของตกแต่งไม่กี่ชิ้นเอง ทําไมต้องถามความเห็นของคุณ ด้วยหรอ?”

“นี่เธอ!”

ลู่หลั่นคือเริ่มโมโหขึ้น

“แจกันดอกไม้โบราณเหล่านั้นฉันเป็นคนมอบให้กับจิ้งเซิน อีกอย่างฉันเป็นป้าของจิ้งเซิน…..”

“ฉันรู้ค่ะ “