บทที่ 234 ช่วยเหลือตัวเอง

ไม่หนานและป้าหลิวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ไม่หนานหงุดหงิดเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า จึงหนึ่ง วางแผนกับเธอเองทั้งหมด แต่สุดท้ายจิ้งหนึ่งกลับทิ้งเธอไว้ข้าง หลังเสียดื้อๆ

ป้าหลิวแค่ไม่คาดคิดว่า จะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับจิ้งหนึ่ง?

ประตูห้องนั่งเล่นถูกผลักเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มรูปหล่อที่

ปรากฏตัวขึ้น

“ท่านประธาน! ”

“นายท่าน! ”

ทั้งสองผุดลุกขึ้นพร้อมกัน

ดวงตาอันเฉียบคมของลู่จึงเป็นกวาดมองพวกเขาอย่างเย็นชา จากนั้นจึงเดินผ่านหน้าพวกเขาไป

“ผลของการติดตามเป็นอย่างไรบ้าง? ”

“ท่านประธาน! นี่คือผลการติดตามที่ตรวจสอบเมื่อสิบนาทีที่ แล้ว นายหญิงน่าจะถูกแท็กซี่สีเทาลักพาตัวไป

ตอนนี้ฉันเจาะเข้าระบบเฝ้าระวังของเมืองได้แล้ว แต่ยังไม่พบ แม้แต่เงาของรถคันนั้น
ลู่จึงเป็นหยิบไอแพทขึ้นมาดู นัยน์ตาของเขาเป็นชา

ไม่หนานอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นเขาลุกขึ้นและ เดินออกไปด้านนอก

เปลือกตาของเธอกระตุก และรับตามเขาออกไปทันที

“ท่านประธาน ฉันไปด้วยค่ะ

ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที

รถยนต์ของลู่จิ้งเซินขับเข้าสู่ถนนซานด้วยความเร็วสูง

ในรถ ลู่แผนที่ขึ้นมา พยายามหาเส้นทางในรัศมี ใกล้เคียงที่รถคันนั้นจะสามารถขับไปได้

“โม่หนาน ถ้าคุณพาคนไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ระหว่าง ทางสังเกตอาคารที่ถูกทิ้งร้างไว้ให้ดี อีกฝ่ายไม่สามารถลักพาตัว หนึ่งเข้าไปซ่อนในพื้นที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านได้ มันจะโจ่งแจ้ง เกินไป ดังนั้นอีกฝ่ายจึงต้องใช้สถานที่ส่วนตัวและเงียบสงบ

แล้วก็อย่าลืม! อีกฝ่ายมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนรถกลางคัน อย่า สนใจเพียงแค่รถคันนั้น ต้องสังเกตรถคันอื่นๆ ระหว่างทางด้วย

นอกจากนี้ให้โทรหาหมอหลินด้วย ให้เขาเตรียมตัวไว้ ตอนนี้ จิ้งหนังหายตัวไปเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว เธออาจจะได้รับบาด เจ็บ

ฉันจะไปทางตะวันตกเฉียงใต้มีอะไรก็ติดต่อมาได้ทุกเมื่อ เป็นออกคำสั่งอย่างใจเย็นและรวดเร็ว ไม่หนานพยักหน้ารับ จากนั้นจึงรีบลงจากรถ ย้ายไปขับรถอีกคัน และมุ่งหน้าไป ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

โทรศัพท์ดังขึ้น ป้าหลิวโทรมา สู่จึงเป็นขมวดคิ้ว ทันใดนั้นความอดทนของเขาก็หมดลง

“มีอะไร?”

“นายท่าน… พวกเราต้องแจ้งตำรวจไหมคะ!

ลู่จิ่งเซ๊นซะงัก

“ยังไม่ได้แจ้งตำรวจอีกหรือ? ”

“ยัง ยังค่ะ! ”

“งั้นก็แจ้งเสีย!

“อา? ค่ะ”

สายโทรศัพท์ถูกตัด ชายคนนั้นที่นั่งอยู่บนเบาะรถ ทอดตา มองไปด้านหน้า พร้อมกับยกมุมปากขึ้นอย่างโหดเหี้ยม

จึงเสี่ยวหย่า เธอควรภาวนาขอให้อย่าเป็นเธอ!

ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้เธอเข้าใจว่า ตายทั้งเป็นคืออะไร!

***

เมื่อจิ้งหนังตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเธอเองยังไม่ตาย

ภายในใจเกิดความรู้สึกโชคดีขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่วินาที ถัดมา เมื่อเธอมองไปรอบๆ เธอแทบอยากจะถอดคำพูดนั้นทิ้ง
นี่มันบ้าอะไรกัน! ที่นี่คือที่ไหน?

เธอเห็นเพียงหน้าผาสูงชันอยู่รายรอบ ตัวเธอถูกแขวนอยู่บน กิ่งไม้ที่ดูราวกับจะหักในไม่ช้านี้ ร่างของเธอห้อยอยู่ในอากาศ ด้านล่างเป็นคลื่นทะเลลูกใหญ่

เห็นได้ชัดว่า แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตายจากการกระโดดลงจากที่ สูง แต่สภาพเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกันเลย

กิ่งไม้ที่เล็กเช่นนี้ เพียงแค่น้ำหนักของเธอก็จะทำให้มันหักแล้ว หากเธอขยับตัวแม้แต่นิดเดียว คงได้ตกลงไปในคลื่นทะเลด้าน ล่างเป็นแน่

คลื่นนําด้านล่าง สาดกระเซ็นจนเปียกปอนขากางเกงของเธอ ใกล้จนได้กลิ่น มของน้ำทะเลลอยเข้ากระทบกับจมูกของเธอ

โอ๊ย!

ไม่รู้ว่าควรเรียกว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนหรือเปล่า

ถ้าเธอรู้ว่าจิ้งเสี่ยวหย่าจะรีบลงมือเร็วแบบนี้ เธอคงจะให้ไม่ หนานอยู่ใกล้ๆ

มันคงจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

จิ่งหนิงถอนหายใจ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยกับความล้มเหลวของ

เธอ

เธอมองไปทางซ้ายและขวา มองไม่เห็นพื้นที่เธอสามารถวาง เท้าลงไปได้
โชคดีที่มีโขดหินขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากด้านบน เธอลอง เอื้อมมือออกไป หินนั้นค่อนข้างมั่นคง ไม่น่าจะมีปัญหาในการ แบกน้ำหนักของเธอ

ดังนั้น เธอจึงขยับเข้าใกล้อย่างระมัดระวัง เธอคว้าหินก้อนนั้น แน่น และแล้วเธอก็หลุดออกจากกิ่งไม้ที่ใช้ห้อยเธออยู่กลาง อากาศ

แขนของเธอกระทบเข้ากับหินอย่างแรง รู้สึกเจ็บเล็กน้อย เธอขบฟันแน่น โชคดีที่เธอเคยเรียนปีนหน้าผาที่ต่างประเทศ มาก่อน ยังพอมีกำลังแขนอยู่บ้าง

เพียงแต่ว่าในจุดที่เธออยู่ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยืน ขึ้นไป และยิ่งไปกว่านั้น พละกำลังของเธอในตอนนี้ ก็ไม่เหมาะที่ จะปีนขึ้นไป

เมื่อนึกได้ดังนี้ เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด และกวาดมองไป รอบๆ อีกครั้ง และพบก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากซ้ายมือ ของเธอมาก

ดูเหมือนจะทำให้เธอได้หยุดพักช่วงสั้น ๆ

แต่จะว่าไป หินก้อนนั้นก็อยู่ไกลพอสมควร เธอคงเอื้อมไปไม่

ถึง

หลังจากขบคิดสักพัก เธอจึงเอื้อมไปคว้าก้อนหินด้วยมือข้าง หนึ่ง ส่วนมืออีกข้างใช้ปลดเข็มขัดของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

โชคยังดีที่เสื้อผ้าที่เธอใส่ในวันนี้ มีเข็มขัดหนังอยู่ด้วย
เข็มขัดเส้นนี้ไม่เพียงแต่คุณภาพดี ขาดยาก แต่ยังยาวพอที่จะ พันรอบหินก้อนนั้นได้

จิ่งหนึ่งสูดหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมกับกระพริบตาขับไล่ ความกังวลและความตื่นตระหนกภายในใจ จากนั้น เธอจับสายเข็มขัดแน่น ใช้แรงเหวี่ยงตัวเองไปด้าน

หน้า

เกิดแรงกระชากอย่างแรงจนแทบจะฉีกแขนทั้งสองข้างของ เธอออก แต่เธอยังคงรั้งร่างของเธอไว้ได้ โดยที่ตัวของเธอแกว่ง ไปมากลางอากาศ

ซึ่งหนึ่งมองดูระยะห่างระหว่างเธอกับหน้าผา แรงของเธอไม่ มากพอที่จะพาตัวเองไปยังหน้าผาได้

วิธีเดียวของเธอในตอนนี้ คือใช้แรงเหวี่ยงจากเอวของเธอ

เหวี่ยงตัวเองไปบนหน้าผา

ขอแค่เท้าของเธอตกลงสู่พื้น เธอยังพอที่จะมีวิธีแก้มัดนี้ได้ จากนั้นก็หนีออกจากสถานที่แห่งนี้ เพียงเท่านี้เธอก็จะสามารถมี ชีวิตอยู่ต่อไปได้

แต่ในขณะนี้ เธอรู้สึกเจ็บฝ่ามืออย่างบอกไม่ถูก

ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างขาดออกจากกัน เจ็บจนแทบจะทน ไม่ได้

ใบหน้าของจิ้งหนังซีดเผือด เธอเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน ด้วยความยากลำบาก
เห็นเพียงท้องฟ้าสีครามเหนือศีรษะ ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ มี หมอกบางๆ ลอยอยู่ในอากาศ

บนฝ่ามือของเธอมีรอยเลือดที่เกิดจากรอยตัดสองขีด คิดว่า คงเป็นผลจากการที่เธอออกแรงไปเมื่อครู่นี้

เธอผงะไปเล็กน้อย เพิ่งจะสังเกตเห็นหัวเข็มขัดที่อยู่ในมือของ เธอ ซึ่งขอบของหัวเข็มขัดนั้นคมมาก เนื่องจากมีการออกแบบ สไตล์พังค์ จึงใช้วัสดุที่ทำจากโลหะ ซึ่งเกิดแสงสะท้อนสีเงินออก มาเมื่ออยู่ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์

เธอกัดฟันแน่น พยายามที่ดึงหัวเข็มขัดนั้นออกมา

แต่ด้วยแรงของเธอ ไม่ทางที่จะดึงหัวเข็มขัดออกมาได้แน่

ในตอนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะก่นด่าถึงคุณภาพชั้นยอดของ แบรนด์ดังเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ามันถูกเย็บติดเข้ากับด้านบนของ เข็มขัด ไม่ว่าจะทําอย่างไรเธอก็แกะไม่ออก

เธอถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง ไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเธอจะ ตกอยู่ในสถานการณ์อันยากลำบากเช่นนี้

สุดท้ายแล้วเธอควรเลือกที่จะพาตัวเองออกไปจากที่นี่ หรือ หยุดรอให้คนมาพบ

อุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของเธอ ทั้งโทรศัพท์มือถือและนาฬิกา ได้หายไปหมดแล้ว รอให้ใครมาช่วย คงไม่ต่างอะไรกับปล่อย

ให้เป็นไปตามเวรตามกรรม

ตอนนี้เธอยังมีแรงอยู่เล็กน้อย แม้ว่าการช่วยตัวเองจะค่อนข้างอันตราย แต่ขอเพียงแค่โชคอยู่ข้างเธอ และได้รับการรักษา อย่างทันท่วงที เธออาจจะไม่ต้องเสียเลือดจนเสียชีวิต

แต่ถ้าเธอเลือกที่จะรออยู่ที่นี่ต่อไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะมีแรง พอที่จะรอให้ใครมาพบได้หรือไม่ เธออยู่ใต้หน้าผาลึกกว่าสิบ เมตร ใครจะคิดว่าเธอถูกมัดอยู่ที่นี่?

ดังนั้น แทนที่จะปล่อยให้เป็นไปตามเวรตามกรรม ลองเสี่ยงดู สักหน่อย ไม่เสียหาย

พระเจ้าไม่ปล่อยให้เธอตายในห้องลับนั้น และเขาก็คงจะไม่ ปล่อยให้เธอตายที่นี่อย่างแน่นอน

เดิมทีจิ่งหนึ่งเป็นคนที่ไม่ชอบนั่งรอนอนรอ ไม่มีทางที่เธอจะนั่ง รอความตายอยู่ตรงนี้แน่

พอคิดได้แล้ว เธอก็ออกแรงขึ้นอีกครั้ง และเหวี่ยงตัวเองขึ้นไป

ยังปลายหน้าผา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ