บทที่ 232 เธอถูกจับตัวไป

มีกลิ่นหอมประหลาดลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ เมื่อเธอขึ้นรถครั้งแรก กลิ่น ค่อนข้างเบาบางมาก เธอจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เมื่อเวลา ผ่านไป กลิ่นนี้ก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น จนให้ความรู้สึกฉันขึ้น เล็กน้อย

เธอยันตัวเองขึ้นเพื่อคว้าประตูรถ แต่เธอกลับไร้เรี่ยวแรง เสียงของเธอติดอยู่ในลำคอราวกับมีอะไรมากั้นไว้

ในไม่ช้า สติของเธอเริ่มเรือนราง เปลือกตาก็หนักขึ้นเรื่อย

ในวินาทีสุดท้าย ก่อนที่สติของเธอจะดับไป เธอเห็นคนขับ

ถอดหน้ากากออก และหันมาทางเธอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอัน

แสนชั่วร้าย

“เธอ… เธอคือ…”

จิ่งหนึ่งไม่รู้ว่าเธอหมดสติไปนานแค่ไหน

เธอถูกความหนาวเย็นปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

เธอลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง สิ่งแรกที่เห็นคือห้องผ่าตัดที่ สร้างด้วยปูนอย่างเรียบง่าย ผนังสีเทาเหล็กทอแสงประกาย วาววับ เหนือศีรษะมีหลอดไฟแขวนไว้อยู่หนึ่งดวง แสงสีซีดของมันทําให้สายตาของเธอพร่ามัว

ทีมีที่ไหน…?

ความทรงจําค่อย ๆ หลั่งไหลกลับเข้ามา เธอตั้งใจจะนั่งแท็กซี่ ไปร้านเครื่องปั้นดินเผา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้กลิ่นบางอย่างใน รถแท็กซี่ และผล็อยหลับไป…

ทันทีที่ได้สติ

เธอมองไปรอบ ๆ สังเกตเห็นเสาแก้วสองเสาตั้งอยู่รอบด้าน ด้านในมีของเหลวใสบรรจุอยู่ และมีชิ้นส่วนของสิ่งมีชีวิตบาง อย่างแช่ไว้ภายใน บนกำแพงยังมีสิ่งของแปลก ๆ แขวนไว้เต็ม ไปหมด

ในอากาศคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นชวนคลื่นเหียนของเลือดและ ฟอร์มาลิน

ขณะนี้ เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดกลางห้อง โดยที่มือและเท้า ของเธอถูกล็อกไว้ด้วยห่วงเหล็ก ราวกับลูกแกะที่กำลังจะถูกนำ

ไปเชือด

ทีนี่ที่ไหน?

สีหน้าของวิ่งหนึ่งเปลี่ยนไป เธอพยายามดิ้นรน แต่เธอกลับ รู้สึกว่าร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก ไม่สามารถออกแรงได้เลย ไม่รู้ว่าเธอถูกฉีดสารอะไรเข้าร่างกายหรือเปล่า

ขณะนี้ รอบตัวของเธอเงียบสนิท ทั้งห้องมีเธอเพียงคนเดียว
แต่ความเงียบแบบนี้ ช่างคล้ายกับความเงียบสงัดก่อนที่ลม พายุจะตั้งเค้า ชวนให้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องและตื่นตระหนก

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เธออยู่ในรถไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ที่นี่คือที่ไหน?

ใครมัดเธออีกแล้ว?

จิ่งหนิงรู้สึกฉงน และทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าลอยมา

“ต๊อกๆ ๆ ๆ…..

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับแผ่นปูนซีเมนต์ ราวกับเสียงของ ระฆังมรณะที่กำลังคืบคลานเข้ามา ช่างน่าตื่นกลัว

จิ่งหนิงเกร็งร่างของเธอ

ใช่คนที่มัดเธอไว้ที่นี่หรือเปล่า?

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ในไม่ช้า ใบหน้าอันแสนคุ้นเคย ก็ปรากฏขึ้นเหนือร่างของเธอ

“จิ้งหนิง พวกเราพบกันอีกแล้ว”

ม่านตาของ งหนิงหดเล็กลง

จึงเสี่ยวหย่า? !

ยังไม่เพียงหมดเท่านั้น ด้านหลังของเธอยังปรากฏร่างของ ขาย ยอีกสี่คนที่เข้ามาพร้อมกับเธอ
รอยยิ้มที่นุ่มนวลยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของเธอ แต่เมื่อ อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ รอยยิ้มนั้นกลับสื่อความที่ไม่น่าไว้ใจ

“ทำไมเหรอ? แปลกใจที่เห็นฉัน

จิ่งหนึ่งขมวดคิ้ว เธอแทบจะเข้าใจอะไรบางอย่างในทันที เธอพูดขึ้นอย่างเย็นชา : “เธอหมายถึงอะไร

เธอไม่รู้ว่าหมายถึงอะไรหรือ? วิ่งหนึ่ง! จนถึงตอนนี้เธอยัง แกล้งตีหน้าซื้อกับฉัน! เล่นตลกกับฉันมันสนุกมากใช่ไหม!

หลังจากพูดจบ เธอก็เงื่อข้อศอกและทุบเข้าไปยังหน้าอกของ จิ่งหนึ่งอย่างแรง จึงหนิงถูกเธอจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว เธอรู้สึกถึง ความเจ็บปวด แล่นปราดเข้ามายังหน้าอกของเธออย่างรุนแรง

ชายแล้ว!

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือ?

เธอขบฟันแน่น ใช้เวลาสักพักกว่าความเจ็บปวดจะทุเลาลง “ฉันไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร แต่การกระทำของเธอตอน นี้คือการลักพาตัว มันผิดผิดกฎหมาย เธอรู้ใช่ไหม? ”

“หึ! เธอคิดว่าฉันกลัวเหรอ?”

จึงเสี่ยวหย่าเดินเข้ามาบีบใบหน้าของเธอ พร้อมกับเอ่ยขึ้น ด้วยความเกลียดชัง: “ถ้าหากเธอตายในสถานที่ลับตาคนแบบ นี้ เธอคิดว่าจะมีใครรู้หรือ? จะมีใครจะมาเรียกร้องความ ยุติธรรมให้กับเธอ! ”
ใจของจิ่งหนึ่งกระตุกวูบ

ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรกลับไป ปลายมีดที่เป็นยะเยือกก็แตะ ลงมาบนใบหน้าของเธอ

“เธอรู้ไหมว่าสิ่งฉันเกลียดอะไรเธอมากที่สุด? เธอรู้ว่าเธอมี ใบหน้าที่สวยงามแค่ไหน แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้! แสร้งทำว่า ตัวเองสูงส่งต่อหน้าคนอื่น ที่จริงแล้วก็เพื่อยั่วผู้ชาย! ”

“หึ! เธอคิดว่า ถ้าจันกรีดหน้าของเธอ พี่อาเจ๋อยังจะชอบเธอ อีกไหม? อีกอย่าง ถ้าวันนี้เธอถูกย่ำยีที่นี่ เธอก็จะไม่มีค่ามาก พอที่จะแต่งงานกับลู่จิ่งเป็นใช่หรือไม่?”

ดวงตาของจิ่งเสี่ยวหย่าฉายแววของความตื่นเต้นและมาดร้าย อย่างเห็นได้ชัด เธอลากใบมีดกับใบหน้าของจิ้งหนึ่งอย่าง สนุกสนาน

ใบมีดที่พาดผ่านผิวหนัง ชวนให้รู้สึกสั่นสะท้าน

จิ่งหนิงกัดฟันและจ้องไปที่เธอ

เธอรู้สึกกลัวจับใจ

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ดูเหมือนโรงพยาบาล ร้างหรืออะไรสักอย่าง และแถวนี้อาจจะไม่มีใครอยู่เลย

แม้ว่าเธอจะมั่นใจมากว่าจึงเสี่ยวหย่าไม่มีทางที่จะกล้าฆ่าใคร ได้ แต่เธอคงไม่ลังเลที่จะกรีดหน้าของเธออย่างแน่นอน!

เธอกล่าวอย่างใจเย็น : “เธอทำแบบนี้ มั่นเจอรู้เรื่องไหม?
“เธอคิดจะใช้ อาเจอมาขู่ฉันหรือ!

ติ้งเสี่ยวหย่ายิ้มเยาะ “เธอคิดว่าพี่อาเจ๋อ ชอบเธอจริง ๆ เหรอ? เขาแค่เห็นเธอเป็นของเล่นชิ้นใหม่ก็เท่านั้นแหละของ ของตัวเองถูกคนอื่นพรากไปต่อหน้า ยังไงก็ต้องรู้สึกไม่พอใจอยู่ ไม่มากก็น้อย

แต่ก็เพียงเท่านั้น เหมือนกับรองเท้าคู่ที่ไม่อยากใส่ แม้ว่าตัว เองจะไม่อยากได้หรือ ให้ทิ้งไว้ในถังขยะ ก็ไม่สามารถที่จะนำเอา มาให้คนอื่น ใส่ได้ เธอว่าจริงหรือไม่จริง? ”

จิ้งหนิงยกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

“เธอไม่รู้หรือ? ถึงแม้ว่าเธอจะคิดได้แบบนี้ แต่มันก็แสดงออก ว่าจิตใจของเธอ ไม่ต่างอะไรจากรองเท้าคู่หนึ่งเหมือนกัน

“แก…! ”

ทันใดนั้น จึงเสี่ยวหย่าก็หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น ได้ จนถึงตอนนี้ยังไม่คิดหุบปาก ไม่รู้หรือว่ามาถึงที่นี่แล้ว แต่ยังไม่ หัดทำตัวดีๆ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

จิ่งหน่งหัวเราะขึ้น

มองเธอด้วยความดูถูก “ทำอย่างกับว่า ถ้าฉันพูดกับเธอดี ๆ หรือร้องขอความเมตตาจากเธอ เธอจะปล่อยฉันไป?

“ไม่แน่นอน”

“ไม่เหรอ?”
จิ้งเสี่ยวหย่านิ่งเงียบ

ภายในใจรู้สึกร้อนรนขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

ทําไมเธอ?

ทำไมเธอตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว กลับทําราวกับตัว เองเป็นฝ่ายได้เปรียบ และกลายเป็นฉันเองที่ตกเป็นรอง เธอ สามารถนอนพูดกับเธออย่างเฉยเมยบนเตียงผ่าตัดนั่นได้ อย่างไร?

เธอไม่กลัวจริง ๆ เหรอ?

จึงเสี่ยวหย่าขบฟันอย่างเคียดแค้น และยกยิ้มขึ้น

“รู้หรือไม่ว่า เมื่อเร็วๆ นี้ฉันเห็นสูตรลับในต่างประเทศ บอก ว่าการนำผิวหนังของคนอื่นมาหมักไวน์ จะทำให้คนดื่มดูอ่อน เยาว์มากขึ้น ยิ่งใบหน้านั้นสวยมากเท่าไหร่ ผลก็จะยิ่งดีขึ้น เท่านั้น

ฉันต้องบอกว่า ฉันเคยเห็นผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีใบหน้า ของใครที่ทำให้ฉันรู้สึกชอบได้มากเท่าเธอ ฉันเจอเธอครั้งแรก เมื่ออายุสิบแปด ฉันก็รู้ทันทีว่า เธอสวยกว่าฉัน

ดังนั้น เธออาจไม่มีทางรู้เลยว่า ฉันอยากได้ใบหน้านี้มากแค่ ไหน! ตอนนี้โอกาสก็วางอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอคิดว่า ฉันควรที่จะ คว้าโอกาสนี้จริงไหม?”

เธอพูดพลางเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของสิ่งหนึ่ง
นิ้วมือที่เย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับผิวหน้าของสิ่งหนึ่ง ราวกับ กำลังเลื้อยอยู่บนใบหน้า พาให้จิ้งหนังขนลุกชัน

ซึ่งหนึ่งข่มความรู้สึกต่อต้านและดิ้นรนภายในใจ เธอฉีกยิ้ม อย่างด้านชา และพูดอย่างราบเรียบ : “ฉันต้องขอบคุณจริงๆ ที่ เธอขอบ ฉันควรรู้สึกเป็นเกียรติใช่ไหม? ”

“นี่! เธอไม่จำเป็นต้องมาเล่นลิ้นกับฉัน เธอก็รู้ว่า ตอนนี้เธอ ตกอยู่ มือของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหรอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ