บทที่ 23 ไร้ยางอายเกินไป

คุณนายยู่ส่ายหน้า ปวดใจมากๆ

“ยัยหนิงน้อย ตอนแรกที่แม่ฝากเธอไว้ให้ฉัน ให้ฉันดูแล เธอดีๆ แต่ว่าตั้งแต่ที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น หนูไม่พูดอะไรสักคำก็ ไปต่างประเทศ ไม่ว่ายายจะทำยังไงก็ติดต่อหนูไม่ได้ เรื่องนี้ ยายผิดเอง แต่ว่ายายคิดไม่ถึงว่า หนูจะเดินไปในทางที่ผิด แบบนี้! ถ้าหนูอยากจะอยู่กับผู้ชายแบบเฉินหย่งตำ ไม่เป็นไร หนูบอกกับยายมาตรงๆ! ต่อให้ยายนั้นไม่เห็นด้วย แต่หนูนั้น ก็ยืนยันว่าจะอยู่กับเขา ยายก็ยอม! ถ้าไอ่สวะนี้อยากจะรังแก หนู อำนาจของยายคนตระกูลยู่กับตระกูลกวนวางอยู่ตรงนี้ เขายังจะทำอะไรหนูได้! แต่หนูกลับปิดบังยายถามไปยังไงก็ ไม่ยอมรับสักที หนูเห็นยายเป็นตัวอะไร? ยายยังเป็นยายที่ เคารพรักที่ผูกพันกับหนูอยู่ไหม? ห้าปีที่ผ่านมานี้ไม่มีข่าว คราวของหนู ยายนั้นเป็นห่วงอยู่ตลอด กลัวว่าจะผิดสัญญาที่ มีต่อคุณแม่ของหนู แต่หนูล่ะ? หนูตอบแทนยายแบบนี้เห รอ?”

จึงหนิงหน้าซีด

เปิดปากหมายจะอธิบาย

หวังเสว่เหมยกลับขัดจังหวะขึ้นมาก่อน ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณ หญิง คุณอย่าโมโหไป เด็กคนนี้คงจะกลัวว่าถ้าพูดความจริงไปแล้วจะโดนต่อว่า เธอนั้นก็เป็นแบบนี้ ดื้อรั้น ที่ผ่านมานี้ ดิฉันนั้นชินไปแล้ว”

คุณนายยู่โบกมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ

“พอได้แล้ว เรื่องนี้ให้มันหยุดอยู่แค่นี้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ต่อ วันนี้ฉันนั้นได้โวยวายใส่งานเลี้ยงวันเกิดของพวกคุณ ฉันเสียมารยาทไป เดี๋ยวจะส่งคนมาขอโทษชดเชยให้ทีหลัง ส่วนเรื่องอื่นนั้น ฉันยุ่งไม่ไหวแล้วก็ไม่อยากจะยุ่งแล้ว ชื่อไป พวกเรากลับ!”

ยู่ชื่อไปได้ขมวดคิ้ว สายตานั้นยังมองไปยังรูปถ่ายบน โทรศัพท์ของเฉินหย่งตำสักพัก สุดท้ายก็ยังประคองคุณนาย ยู่เดินออกไป

จึงหนิงกำหมัดแน่นเล็บนั้นแทบจะฝั่งอยู่บนฝ่ามือ

หน้าไม่อาย!

มันหน้าด้านหน้าไม่อายเกินไปแล้ว!

นึกได้ว่าเธอนั้นเป็นครอบครัวเดียวกันกับคนแบบนี้ ในตัว นั้นยังมีเลือดแบบเดียวกันไหลอยู่ เธอก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ!

คนทำไมถึงได้หน้าไม่อายได้ขนาดนี้?!

คนรอบข้างได้ยินคำพูดที่พวกเขานั้นพูด แล้วก็เห็น คุณนายยู่ที่เดินออกไปด้วยความโมโห ก็ได้เริ่มจับกลุ่ม นินทากันขึ้นมา
“เห้อ นี่มันเรื่องอะไรนะ? คนคนนั้นคือจึงหนิง? เธอกับเฉิน หย่งตำอยู่ด้วยกัน?”

“หม้อแบบไหนก็มีฝาหม้อแบบนั้นไง!”

“คนหนึ่งเป็นเพราะอิจฉาแล้วขโมยผลงานของน้องสาว อีกคนได้ดีจนภรรยาของตนนั้นพิการ พวกเขาอยู่ด้วยกัน เหมาะสมกันดี ชายโฉดหญิงชั่ว เป็นคู่ที่เหมาะสมมากๆ!”

“แต่ก็ไม่เหมาะกันนะ! ไม่พูดอย่างอื่น จึงหนิงสวยขนาด นั้น เฉินหย่งตำแค่ดูก็รู้สึกอยากจะอ้วกแล้ว กับคนแบบนี้จะ รักลงได้ยังไง!”

“พวกเธอยังชมเรื่องหน้าตาของเธอ!”

ผู้หญิงที่อยู่กับจิ่งเสี่ยวหย่าเมื่อกี้ได้เดินเข้ามา ยิ้มอย่าง เย็นชาแล้วพูดว่า “คนหนึ่งสวยเพราะศัลยกรรม สวยแล้วจะ ยังไง? ผ่านไปกี่ปีพออายุมากขึ้น ส่วนที่ทำก็คงจะเละ! ถึง ตอนนั้นเกรงว่าเธอนั้นไม่เหมาะกับเฉินหย่งตำ”

“อะไรนะ? เธอบอกว่าหน้าของจิ่งหนิงสวยเพราะ ศัลยกรรม?”

“แน่นอน น้องสาวเธอนั้นเป็นคนบอกเอง ไม่ผิดแน่ๆ”

“คุณพระ! นี่มันหน้าด้านเกิดไปแล้ว..

สถานการณ์ได้วุ่นวายมากๆ สายตาของจึงหนิงได้มองไป ยังหวังเสว่เหมยด้วยความแค้น กัดฟันเม้มปาก
“หวังเสว่เหมย คุณทำแบบนี้ไม่กลัวกรรมจะตามสนอง

หรือไง?”

หวังเสว่เหมยมองเธอ สายตาไม่ได้ปิดบังความได้ใจ

บนหน้านั้นได้ถอนหายใจออกเบาๆ ส่ายหน้า

“หลานสาวที่แสนดีของฉัน ถ้าเธอเชื่อฟังคำพูดของย่า ตั้งแต่แรก ฉันยังจะทำแบบนี้ออกมาเหรอ?”

จึงหนิงโมโหจนตัวสั่น ความโกรธนั้นแทบจะทะลุอกออก

มา

“หาคนมาตัดต่อรูป หาคนสวะมาเป็นพยานให้ คุณคิดว่า เห็นนี้จะให้มันเป็นจริงได้? เรื่องที่ไม่เคยทำมาก่อนก็คือไม่ เคยทำมาก่อน! เรื่องมาห้าปีก่อนคุณสามารถที่จะมาใส่ร้าย ฉัน เพราะว่าตอนนั้นฉันนั้นยังเด็ก ไม่สามารถต่อกรอะไรได้ ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว! หวังเสว่เหมย คุณรอก่อนเถอะ! ค่า โกหกที่แต่งออกมานั้นสามารถที่จะแตกได้ง่ายๆ! เรื่องวันนี้ พวกคุณนั้นจะได้รับการตอบแทนจากฉันอย่างสาสม!”

เธอพูดจบ หันหลังเตรียมตัวเดินออกไป

แต่ว่าเวลานี้ ขานั้นก็ได้อ่อนแรงลง

เสียงที่เย็นชาของหวังเสว่เหมยได้ดังจากข้างหลัง

“ที่เธอพูดก็ถูก คำโกหกที่แต่งออกมานั้นความจะแตกได้ ง่าย แต่ว่าถ้าคำโกหกพวกนี้ได้เป็นความจริงภายในคืนนี้ล่ะ?”

จึงหนิงหันไปมองหน้าของเธออย่างไม่น่าเชื่อ

“หมายความว่าอะไร?”

เฉินหย่งตำยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “คุณจิ้งเหล้าแก้วเมื่อกี้ รสชาติดีไหม? แก้วนั้นผมเป็นคนชงเองเลยนะ”

สีหน้าของจิ่งหนิงได้เปลี่ยนไป

ความพะอืดพะอมนั้นได้มาถึงที่ลำคอ เธอนั้นอยากจะวิ่ง ออกไป แต่กลับถูกหวังเสว่เหมยจับแขนเธอไว้แน่น

“คุณเฉิน หลานสาวของฉันได้เมาแล้ว รบกวนคุณพาเธอ ไปพักผ่อนที่ห้องนอนหน่อยได้ไหม?”

เฉินหย่งตำถูมือด้วยความตื่นเต้น “ได้อยู่แล้วครับ”

จึ่งหนิงได้จ้องมองเขา แววตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

ในร่างกายนั้นได้มีความอุ่นที่ไม่คุ้นเคยพุ่งขึ้น ความชาที่ แปลกประหลาดนั้นได้โจมตีไปทั้งร่างกาย

จากนั้นมือของเฉินหย่งตำได้วางบนไหล่ของเธอ เธอนั้น ตกใจจนได้เบิกตากว้าง อยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ ว่าเสียงนั้นร้องไม่ออกมา

หวังเสว่เหมยได้วางยาที่ออกเสียงไม่ได้ให้เธอ

นางปีศาจ!
เฉินหย่งตำได้โอบเธอไว้ในอ้อมกอดได้ไปกระซิบที่ข้างหู ของเธอเบาๆ “จึงหนิง ฉันขอเตือนเธอนะว่าอย่าออกแรงให้ เปล่าประโยชน์ ยานี้ไม่แค่ทำให้คนไม่มีแรง แล้วยังทำให้คน นั้นส่งเสียงไม่ได้ชั่วคราว ตอนนี้เธอนั้นทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ฉันว่าเธอไปกับฉันดีๆ จะดีกว่า พี่ชายคืนนี้จะทำให้เธอมี ความสุขเอง”

เวลานี้ ถึงแม้ว่าคนรอบข้างนั้นมีบางคนได้เห็น สถานการณ์ตรงนี้ แต่เพราะคำพูดเมื่อกี้ ก็คิดว่าจิ่งหนิงกับ เฉินหย่งตำเป็นคู่รักกันจริงๆ

ผู้ชายประคองแฟนสาวที่เมากลับไปพักผ่อนที่ห้อง เป็น เรื่องที่ปกติมากไม่ใช่เหรอ?

เพราะแบบนี้ ต่อให้ทุกคนนั้นเห็น ก็ไม่มีคนที่จะยืนออกมา

จึงหนิงตัวอ่อนไปหมด ถึงขั้นที่ว่าอยากจะผลักเฉินหย่งตำ ออกก็ทำไม่ได้

ที่จริง ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินหย่งตำประคองเธอไว้นั้น เกรงว่า เธอนั้นขาอ่อนจนล้มไปกับพื้นแล้ว

ความเย็นนั้นได้ส่งผ่านมาทางหลัง เธอรู้ ถ้าคืนนี้เธอไปกับ เฉินหย่งตำจริงๆ ชีวิตนี้ของเธอนั้นจบแน่ๆ

เมื่อหมดหนทาง เธอก็ทำได้แค่ส่งสายตาขอความช่วย เหลือไปหาคนอื่น
ก้าวไปไม่กี่ก้าว มู่ยั่นเจ๋อได้เห็นแววตาของเธอ สายตาได้ มีความลังเลเล็กน้อย อยู่ๆก็ได้ก้าวเข้ามา

แต่สักพัก ก็ถูกจิงเสี่ยวหย่าลากกลับไป

เธอจับท้อง ไม่รู้ว่าพูดอะไรกับเขาไป สีหน้าของมู่ยั่นเจ๋อ ก็ได้เปลี่ยนไป รีบอุ้มเธอขึ้นมา แล้วก็รีบเดินออกไปข้างนอก

สีหน้าของจิ่งหนิงได้ “ซ่า” ซีดลงไปทันที

ในใจก็ได้รู้สึกหดหูเลยทันที!

เธอโง่มากจริงๆ!

ทำไมถึงได้เอาความหวังไปฝากไว้กับเขานะ?

ทำไมถึงได้โง่จนคิดว่า ต่อให้เขานั้นไม่รักเธอแล้ว ต่อให้ ทั้งสองนั้นเกิดเรื่องจนได้เดินมาถึงจุดนี้ แต่ยังไงก็เคยรักกัน

มาก่อน

ยังไงซะ ตอนนั้น ทั้งสองนั้นได้รักกันมากจริงๆ

ต่อให้เป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ชาย แต่ก็ไม่น่าที่จะ ทำใจเห็นเธอถูกผู้ชายคนอื่นพาตัวไปทั้งแบบนี้หรือเปล่า!

แต่ความเป็นจริงนั้นได้ตบหน้าของเธออย่างแรง

ทำให้เธอรู้ว่า ว่าบางคนนั้นได้ไม่มีใจแล้ว บางคนนั้นพอ จะเป็นขาขึ้นมา ก็ได้น่ากลัวกว่าปีศาจ!

เธอได้หัวเราะอย่างไม่มีเสียง น้ำตานั้นได้หยดออกมาจากตา

ตอนที่เธอนั้นได้หมดหวังอยู่นั้น ข้างนอกก็ได้มีเสียงส่งมา