ครู่หนึ่ง เธอฝืนยิ้มและเอ่ยขึ้นมา “ฉันก็แค่ พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น พี่สาวจะร้อนตัวขนาดนี้ ทำไมกัน? ไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทํา คนสะอาดก็ย่อม สะอาด หรือยังกลัวว่าคนอื่นจะใส่ร้าย ”

จิ่งหนิงยิ้มหยัน “คำพูดคนทำเรื่องผิดเป็น ถูกได้ ย่อมต้องป้องกัน แต่ไม่ว่าคนอื่นจะมองยัง ไงก็ไม่เป็นไร ขอแค่น้องสาวไม่คิดว่าพี่เป็นคน แบบนั้นก็พอแล้ว”

จิ่งเสี่ยวหย่าไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

อะไรคือไม่คิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้นก็ พอแล้ว?

เมื่อไหร่กันที่จิ่งหนิงเคยมาสนใจความคิด เห็นของน้องสาวอย่างเธอ?

จิ่งเสี่ยวหย่าเยาะเย้ยอยู่ในใจ แต่ใบหน้า กลับยังสงบ

ในที่สุดสงครามน้ำลายก็จบลง

จิ่งหนิงนั่งลงบนเก้าอี้และเตรียมแต่งหน้า ส่วนจิ่งเสี่ยวหย่า วันนี้บทของเธอค่อนข้างเข้า ดัง นั้นตอนนี้จึงทำผมเสร็จไปแล้วเรียบร้อย และมี เสียวขยช่วยประคองออกไป
หันไปขยิบตากับ ไม่หนาน

หนานรับสัญญาณ จากนั้นจึงเดินตาม ออกไป

ฉากประกอบฉากถูกสร้างขึ้นเสร็จแล้ว ถึง แม้ว่า หลินซูจะถูกคนเล่นงานเมื่อคืน อารมณ์ งดงามในใจไม่ได้ไปไหน แต่กลับมาจดจ่ออยู่หลัง กล้อง

จิ่งเสี่ยวหย่ายืนอยู่กลางสนามโดยมีผู้ กํากับแอคชั่นอธิบายท่าทางต่อไปให้เธอฟัง อีกด้านหนึ่งมีชายสวมชุดดำและหน้ากากยืนอยู่ รับบทเป็นมือสังหารในชุดดำ

เมื่อสิ้นสุดคําด้านการต่อสู้ เสียง “แอ คชั่น” ก็ดังขึ้นและกล้องก็เริ่มถ่ายทำอย่างเป็น ทางการ

มองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใครให้ ความสนใจตัวเองก็หลบออกไปด้านข้างอย่าง เงียบๆ

ในฉากมีคนจำนวนมากและวุ่นวายอย่างยิ่ง เสี่ยวขุย เดินผ่านฝูงชนและออกไปยังด้านนอก ของฉากโดยไม่หยุดฝีเท้าลงจากนั้นจึงเดินตรง ไปยังทิศทางของโรงแรม

โม่หนานเองก็ติดตามไปจากระยะไกล ท่าทางระมัดระวัง

โรงแรมอยู่ห่างจากฉากเพียงเจ็ดหรือแปดนาที เมื่อมาถึงโรงแรม ก็เห็นว่าเธอขึ้นไปชั้นสอง และหยุดพบบริกรหนุ่มคนหนึ่งที่มุมมุมหนึ่ง

“ของล่ะ?”

“ของอะไร?” อีกฝ่ายดูงุนงงเล็กน้อย

“ยาที่วางลงไปในอาหารและเครื่องดื่มพวก นั้น เมื่อเช้านี้ตอนเก็บกวาดห้องพวกนายไม่ได้เอา ออกมาหรือไง?”

อีกฝ่ายได้ยินก็ยิ่งสับสน

“ฉันไม่เห็นอาหารหรือเครื่องดื่มเหลืออยู่

เลย!”

ใบหน้าของเสี่ยวยเปลี่ยนไป

“นายไม่ได้ทำความสะอาดห้องหรือ? “

“ฉันทําความสะอาดแล้ว แต่ฉันไม่เห็น อาหารหรือเครื่องดื่มเหลือเลย พวกเขาน่าจะกิน ไปหมดแล้ว!”

เป็นไปได้ยังไง? ต่อให้กินหมด ก็ต้องมี กล่องเหลือเอาไว้บ้าง นายเห็นกล่องไหม?”

บริกรสายหัว

สีหน้าของเสี่ยวยดิ่งลงสุดขีด

อีกฝ่ายคิดสักพัก และคล้ายว่าจะนึกถึง ความผิดปกติอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของ เขาเปลี่ยนไปและเอ่ยเสียงเบา “พวกเขา….คงไม่ ได้รู้ตัวแล้วใช่ไหม! ”
“ไร้สาระ ”

ไม่พบของ เสี่ยว รู้สึกกังวลอยู่บ้าง เธอ กระทืบเท้าของตน “ท่ายังไงดี? ของยังไม่ได้เอา กลับมา อ้า เสี่ยวหย่ารู้เข้าต้องไม่ปล่อยฉันไป แน่!”

“หรือไม่คุณก็ไปบอกกับเธอว่าของถูกทิ้งไป แล้ว! ยังไงเธอก็ไม่รู้อยู่ดี

“ไม่ได้ นายเข้าไปแล้วไม่เจอของอยู่ อย่าง นั้นจะต้องถูกพวกผู้กำกับหลินเก็บซ่อนเอาไว้แน่ ถ้าหากอีกเดี๋ยวฉันบอกเธอไปว่าของเอากลับมา แล้ว แต่หลังจากนั้นผู้กำกับหลินเอามันออกมาอีก ครั้ง พี่เสี่ยวหย่าจะต้องฆ่าฉันแน่!”

เมื่อบริกรได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ อย่างยิ่ง

ผ่านไปสักพัก เขาถึงค่อยพูดขึ้นอย่างไม่ พอใจ “ให้ฉันพูด คุณเองก็ไม่สมควรช่วยเธอทำ เรื่องแบบนี้! เรื่องไร้ศีลธรรมแบบนี้ ทำแล้วก็ได้ แต่รู้สึกระแวง!”

เสี่ยวยไม่พูดจา

ผ่านไปชั่วครู่ เธอก็พูดขึ้น “ช่างเถอะ ฉัน กลับไปบอกความจริงกับเธอแล้วกัน! สองวันนี้ นายต้องระวังให้ดี อย่างหลงกลใคร”

บริกรพยักหน้า จากนั้นทั้งสองก็แยกจาก

กัน
ในความมืด หนานวางโทรศัพท์มือถือลง และกดเธอเล่นวิดีโอที่ถูกถ่ายด้วยมือถือของตน จากนั้นจึงพยักหน้าด้วยความพอใจ

ไม่นานนักเสี่ยว ก็กลับมาที่กองถ่าย

บังเอิญกลับที่เวลานี้เองจึงเสี่ยวหย่าก็อยู่ใน ช่วงพักและกำลังนั่งดื่มน้ำอยู่ที่นั่น

เสี่ยวเดินเข้าไปหาเธอ จากนั้นจึงก้มลง พูดอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเธอ

สีหน้าของเสี่ยวหย่าเปลี่ยนไปอย่าง กะทันหัน เธอสาดแก้ว ออกไปอย่าลืมตัว และ ตะโกนอย่างโมโห “ขยะ! เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ ฉันจะเลี้ยงเธอไปทำไมกัน? ”

เสี่ยว สาดจนเปียกไปทั่วใบหน้า เธอ ก้มหน้าลง เม้มริมฝีปากแน่นและไม่พูดอะไรสัก

ผู้คนรอบข้างถูกเสียงของเธอดึงดูดความ สนใจไป และอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

จากนั้นจึงเสี่ยวหย่าถึงค่อยรู้สึกตัวขึ้นมาว่า ตนเองเสียกิริยาไป ท่ามกลางสายตาจองทุกคน เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นก็อ่อนโยนและห่วงใยขึ้นมา ทันที

ทำไมเธอถึงไม่ระวังขนาดนี้? ยกแก้วหน้า ก็ยังทําหกได้ เอาเถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ
ไม่ต้องดูแลฉันตรงนี้แล้ว”

เสี่ยวชุบกัดริมฝีปากแน่น ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงค่อยหันหลังจากไป

ทุกคนล้วนคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้มา นานแล้ว ในแวดวงนี้ มีคนอยู่ทุกประเภท คนสวย ใจดีน่าพูดคุยเองก็มีพวกที่เสแสร้งทำขึ้นมา ราวกับดอกบัวขาวอาบยาพิษ

แต่ตราบใดที่สิ่งต่างๆ ไม่เกี่ยวข้องกับตัว เอง ก็จะไม่มีใครพูดอะไรออกไปให้มากมาย

เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนก็อย่าเข้าไปยุ่ง นี่คือ หลักการร่วมกันของโลกของผู้ใหญ่

สําหรับผู้ป่วยน่าสงสารหรือไม่น่า บางที บางคนอาจจะเห็นใจ แต่ความเห็นอกเห็นใจนี้ก็ยัง คงไม่สูงพอที่จะทําให้พวกเขาต้องไปทำให้จิ้ง เสี่ยวหย่าขุ่นเคือง

เสี่ยว ยก้มหน้าลง และก้มหน้าเดินไปข้าง หน้าอย่างเงียบๆ

แม้ว่าจิ่งเสี่ยวหย่าจะอาศัยอยู่ที่โรงแรมนั่น แต่สําหรับผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เธอไม่มี คุณสมบัติที่จะอยู่ที่นั่น

ค่าใช้จ่ายของทีมงานนั้นแน่นมาก การดูแล ที่ดีที่สุดจะถูกจัดให้กับนักแสดงนำและผู้กำกับ ส่วนที่เหลือทั้งหมดล้วนอาศัยอยู่ในโรงแรมใกล้ เคียง
ขณะที่เสี่ยว ย กำลังเดินไปที่โรงแรม ใน ตอนนั้นเอง ก็มีเงาหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ และขวางทางเธอเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าที่ เคร่งเครียดของโม่หนาน

จิ่งหนิงแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อย และเดินไป กองถายอย่างไม่รีบร้อน

จึงเสี่ยวหย่าพักผ่อนพอแล้ว ฉากต่อไปคือ

การประมือของพวกเธอสองคน

ในฐานะนางเอกและตัวรองหญิง ทั้งสองคน ย่อมเป็นคู่อริกัน และมีบทละครที่ต้องเป็นคู่แข่ง กันมากมาย

ในตอนแรกทุกคนก็เป็นกังวลว่า จิ่งหนิงใน ฐานะนางเอกแต่กลับเป็นนักแสดงหน้าใหม่อาจมี แนวโน้มที่จะถูกจิ่งเสี่ยวหย่าข่ม

นางเองของบทละครนี้ แต่เดิมก็มีลักษณะ วางตัวเป็นใหญ่นิสัยกบฏ หากถูกนางรองกลบ รัศมีลง ผลที่ออกมาอาจถูกลดทอนไปอย่างมาก

แม้กระทั่งเรตติ้งของตัวละครเองก็จะได้รับ ผลกระทบด้วยเช่นกัน

โชคดีที่จิ่งหนิงไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง การ แสดงก่อนหน้านี้นั้นเรียกได้ว่าน่าทึ่ง
แม้ว่าจิ่งเสี่ยวหย่าจะทําผิดพลาดหลายครั้ง แต่ก็ยังพอมีพื้นฐานอยู่ ถึงจะไม่อาจเรียกว่ายอด เยี่ยมแต่ก็ถือได้ว่าพอมีมาตรฐาน

เนื่องจากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเรื่องอื้อ ฉาวของจิ่งหนิงได้รับความนิยมอย่างมากบน อินเทอร์เน็ต แม้กระทั่งกองละครที่ไม่ค่อยมีคน รู้จัก ก็ค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นไปด้วยเล็กน้อย

ดังนั้นเที่ยงวันนี้สื่อมวลชนจึงมาเพื่อถ่าย ภาพ หลินซูฝานได้รับแจ้งเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว สําหรับการจัดการเรื่องนี้เขาเองไม่แสดงความคิด เห็นใดๆ

เขาแค่สนใจจะสร้างละครดีๆ เท่านั้น ส่วน เรื่องอื่น ใครจะทําอะไรก็ทํา เขาไม่สนและไม่ ใส่ใจ