ลู่วิ่งเขินลากกระเป๋าเดินทางอยู่ข้างหลังวิ่ง หนิง สะพายกระเป๋าใบเล็กวิ่งไปข้างหน้าอย่าง ลิงโลด

เข้าประตูไปแล้วก็ถูกสวนผักที่ปลูกในสวน ดึงดูดสายตาไปทันที

เธอเคยเห็นรูปในอินเทอร์เน็ตมาแล้ว รู้ว่าที่นี่มี ผักที่ปลูกเอง ถ้าพวกเขาสนใจ ก็สามารถเลือกผัก และทําอาหารเองได้เหมือนกับเกษตรกรที่นี่

ใกล้ๆ ยังมีตลาดสด สามารถซื้อเนื้อและ

เครื่องปรุงได้ก็ยิ่งตื่นเต้น

เคยชินกับชีวิตของทายาทตระกูลร่ำรวยของ จี้จึงเขิน ไม่ค่อยได้สัมผัสกับชีวิตคู่รักอย่างคน ธรรมดา ก็ไม่มีรสชาติชีวิต

ลู่วิ่งเซ็นตามมาข้างหลัง มองท่าทางมีความสุข ของเธอ ติดเชื้อความตื่นเต้นของเธอ รีบเดินไปหิ้ว กระเป๋าเดินทางเข้าไปในสวน

“ลู่จิ่งเซิน ทีนี่สวยมาก คุณรีบมาดูสิ ต้องขอบ แน่ๆ” จิ่งหนิงเข้าไปเดินดูรอบๆ วิ่งออกมากอดแขน

เขาอย่าเอาอกเอาใจ

ลู่วิ่งเซ็นมองไปรอบๆ แม้ว่าจะไม่ค่อย เรียบร้อย แต่กลับให้ความรู้สึกสันโดษ จึงพยักหน้า

ทั้งคู่หิ้วกระเป๋าเข้าไปวางลง ที่นี่เป็นวิลล่าเก่าสองชิ้นเล็กๆ

เดินรอบๆ ห้อง ก็วิ่งออกไปข้างนอก เห็นสวนข้างหลังปลูกดอกไม้ไว้มากมาย ยิ่งรู้สึกชอบ

“เจ้าของที่นี่ต้องเป็นคนที่มีรสนิยมมากแน่ๆ

เธอวิ่งลงไปดูสวนดอกไม้หลากสีหลายชนิด นั้นแล้วเอ่ย

ลู่จิ่งถือแก้วน้ำสองแก้วเดินลงบันไดมา ยื่น ให้เธอใบหนึ่ง

“ที่บ้านก็มีสวนดอกไม้ ดอกไม้เยอะกว่าที่นี่ สวยกว่าที่นี่ ยังไม่เคยได้ยินคุณพูดว่าผมมีรสนิยม

“นั่นเทียบกันได้ที่ไหน?” จิ่งหนึ่งกลอกตาใส่

เขา

“ดอกไม้พวกนั้นคุณไม่ได้ปลูกเอง ให้ป้าหลิว หาคนมาดูแลให้ทั้งนั้น คุณอารมณ์ดีก็เดินไปดูพวก มัน ปกติแล้วแค่มองยังขี้เกียจมองเลย ไม่เหมือนกัน เลยสักนิด?”

เซินรู้ว่าที่เธอพูดเป็นความจริงจึงไม่โต้ แย้ง

“หิวหรือยัง? อยากไปเดินเล่นดูแล้วหาอะไร กินหน่อยไหม?

หน่งพยักหน้า “ค่ะ”

ทั้งคู่กลับมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เสื้อผ้าจิ่งเป็นคนเตรียมมา เธอจงใจ เปลี่ยนแปลงเขา หวังว่าประธานใหญ่ผู้สูงส่งจะลองสัมผัสเดตกันเหมือนคู่รักทั่วไป ดังนั้นเลยเตรียม ชุดคู่รักมา

ลู่วิ่งเป็นเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาแล้ว เป็นชุด ล่าสองสีขาวสวมอยู่บนตัว ทำให้ออร่าความดุดันนั้น อ่อนลงเล็กน้อย เปล่งประกายเป็นอย่างมาก

จึ่งหนังใส่ชุดเหมือนเขา เพียงแต่ไซซ์เล็กกว่า รวบผมหาดังโงะไว้บนศีรษะ เมื่อทั้งคู่ยืนด้วยกันดู เหมาะสมกันสุดขีด

ลู่วิ่งเซินเห็นเธอหลังเปลี่ยนชุดแล้ว ดวงตา ส่องประกายอบอุ่น กุมมือเธอแล้วเดินออกไปข้าง นอกด้วยกัน

ทั้งคู่กอดความคิดที่ว่าเดินไปถึงที่ไหนก็จะกิน ที่นั่น เดินออกจากสวนมากไม่ไกล ก็มีร้านข้างทาง เล็กๆ ที่ดูสวยงาม

เวลานี้เมืองเล็กๆ แห่งนี้มีนักท่องเที่ยวไม่มาก นัก ข้างในร้านอาหารเงียบอย่างเห็นได้ชัด แต่ชนะ ในด้านตกแต่งสถานที่ สภาพแวดล้อมสวยงาม มี เสน่ห์อีกแบบหนึ่ง

จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซ็นเดินเข้าไป หาโต๊ะนั่ง

เจ้าของร้านอาหารเป็นสามีภรรยาวัยกลางคน ดูแล้วอายุไม่เยอะทั้งสองคน อายุราวๆ สามสิบกว่า มี ลูกชายวัยหกขวบ

ยิ่งกว่านั้นพวกเขาก็เป็นคนจีนเหมือนกัน เพียง แต่ชอบธรรมชาติของเมืองเล็กๆ นี้จึงมาตั้งรกรากที่
เปิดร้านอาหารหาอาหารบ้านเกิดของตนเอง ดึงดูดลูกค้า

เถ้าแก่เนี้ยชื่อซูหง กระตือรือร้นให้พวกเธอ เรียกเธอว่าพี่หง

เมื่อพบคนบ้านเดียวกัน จิ่งหงดีใจมาก เรียก อย่างคล่องแคล่ว

หงทักทายพวกเขาสั่งอาหาร จึงหนิง สอบถามเธอว่ามีอาหารจานเด็ดอะไรบ้าง

เธอแนะนำไป จึ่งหนิงขอความเห็นลู่วิ่งเซ็น แล้วจึงสั่งไปสองสามอย่าง

ซูหงนำรายการอาหารที่สั่งให้สามีที่ยุ่งอยู่ครัว จากนั้นจึงออกมาเสิร์ฟน้ำให้พวกเขาไปคุยกับพวก เขาไปพลาง

บางทีอาจเพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาทานอาหาร ในร้านอาหารจึงมีแค่พวกเขาโต๊ะเดียว

หงทักทายอย่างเป็นมิตร “ที่นี่พวกเราล้วน เป็นอาหารบ้านเกิด ไม่รู้ว่าพวกคุณจะทานได้ไหม อย่างไรเสียแขกที่เคยมาทานก่อนหน้านี้ล้วนบอกว่า อร่อย เดี๋ยวพวกคุณรู้สึกว่ารสชาติไม่ดีตรงไหน ก็ บอกได้เลย ฉันจะทำให้พวกคุณใหม่?”

จิ่งหนิงหัวเราะ “งั้นวันนี้คุณคงขาดทุนเยอะแน่ ไม่อร่อยยังพอว่า ถ้าอร่อยเพื่อกินได้มาก ไม่มีอะไร แปลกๆ ก็จะเลือกให้คุณสักสองอย่าง”

ซูหงโบกมือ “คุณผู้หญิง ฉันไม่ได้พูดแบบนี้กับ ทุกคน อย่างพวกคุณแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนไร้เหตุผล”

พูดแล้วเว้นไป แล้วเอ่ยด้วยแววตาครุมเครือ พวกคุณน่าจะยังเป็นนักเรียนกันอยู่ใช่ไหม? ดู เหมือนคู่รักหนุ่มสาวที่โดดเรียนออกมาเดตกัน

จิ่งหนิงหน้าแดง หันไปมองลู่วิ่งเซ็น

ลู่จิ่งเซ็นหน้าตาดี คิ้วคมตาเป็นประกาย ไม่บ่ง บอกอายุ

วันนี้ยังสวมชุดลำลองสีขาวที่ดูอ่อนวัยเป็น พิเศษอีก

บวกกับวันนี้ออกมาเที่ยวกับเธอ ราวกับจงใจ เก็บออร่าบางอย่างของตนเอง ดังนั้นมองแล้วมีความ รู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มจริงๆ

“พี่หง คุณทายผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่นักเรียน

“อ้าวเหรอ? ฮ่าฮ่า ฉันเห็นว่าคุณผู้ชายคนนี้เด็ก มาก พวกคุณเหมาะสมกันมาก เลยคิดว่าเป็นนัก เรียนน่ะ”

จิ่งหนิงแอบคิดเงียบๆ ในใจ ตนเองอายุยี่สิบสี่ แล้ว ลู่วิ่งเซินยังแก่กว่าเธอห้าปี ยังทำให้คนคิดว่ายัง เป็นนักเรียน…

ลู่จิ่งเซ็นพอใจกับคำพูดของซูหงมาก โดย เฉพาะที่บอกว่าเขากับ งหนิงเหมาะสมกันมากนั้น พอใจเป็นพิเศษ

ท่าทีอ่อนโยนลงไม่น้อยในทันที ส่งเครื่องดื่ม อีกสองขวด เขาไม่ดื่มเครื่องดื่มพวกนั้นแต่ดันไปตรง หน้าจิ่งหนิง ให้เธอเก็บไว้หนึ่งขวดไว้ดับกระหายตอนออกไปข้างนอก

จิ่งเห็นดี จึงเอ่ยถามยิ้มๆ : พี่หง คุณรู้จักที่น่าสนใจใกล้ๆ แถวนี้ไหม?”

“เยอะแยะ! ไปทางทิศตะวันออกจะเดินไปถึง ชายหาดริมทะเลได้ ใกล้มาก ที่นั่นวิวสวยมาก บนน้ำทะเลมีหมอก ดูราวกับแดนสวรรค์ เดินไปทาง เหนือก็จะเห็นเขาเคอหมาบนเขามีวัดหนึ่ง ในวัด มีมาจู่เหนียงเหนียง ได้ยินว่าศักดิ์สิทธิ์มาก

“นักท่องเที่ยวเก้าในสิบคนที่มานี่ต้องไปดูที่นั่น คู่รักหลายคู่ไปเดทกันที่นั่น ถ้าพวกคุณอยากไป รอ พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้ วันนี้เย็นเกินไปแล้ว จากที่นี่ถึง ยอดเขาเคอหมาเสิน อย่างน้อยยังต้องปีนขึ้นไปเป็น ครึ่งวัน”

โอ๊ะ ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาว่าพรุ่งนี้มีฝนดาวตก ที่นี่ใช่ไหม?” ถามอย่างสนใจ

ก่อนที่เธอจะมา หาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตมาก ยังเช็กพยากรณ์อากาศ เห็นในอินเทอร์เน็ตบอกว่า จะมีฝนดาวตก

“ฝนดาวตก?” ซูหงขมวดคิ้วจากนั้นจึงส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินมาก่อน ถ้าพวกคุณอยากเห็นก็ไปดู ก่อน อย่างไรบนเขามีที่น่าสนใจเยอะ จะมีหรือไม่มีก็ ไปดูได้

หน่งพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ในตอนนั้นเอง อาหารก็มาเสิร์ฟแล้ว ซูหงไม่ รบกวนเวลาพวกเขาทานข้าว จึงพาลูกชายไปเขียน การบ้านด้านหลัง
ร้านนี้แม้จะเลิก แต่รสชาติอาหารนั้นก็ไม่เลว จริงๆ ด้วย

ไม่มีบรรยากาศหรูหราเหมือนร้านใหญ่ๆ แต่ ชนะตรงที่มีความรู้สึกของอาหารที่มักทานกันที่บ้าน หอมอบอุ่นเป็นอย่างมาก