แค่อยู่ในวงการนี้ ล้วนเข้าใจความหมายของศิลปินแล้วนั้นโหดร้ายแค่ไหน

เธอเซ็นสัญญากับหนิงสิบปี ลบสามปี ที่ผ่านมาแล้วยังเหลืออีกเจ็ดปี

เวลาเจ็ดปี พักงานเธอไว้ ไม่สามารถรับงาน อะไรได้ ถ่ายละครไม่ได้ โฆษณาไม่ได้ ต่อให้รอหลัง เจ็ดปีแล้วสิ้นสุดสัญญา ตอนนั้นเธอจะเป็นอย่างไร แล้ว?

ถึงตอนนั้น จะยังมีคนจําเธอได้เหรอ?

เธอกลายเป็นหญิงแก่แล้ว! ต่อให้จบสัญญาจะ มีประโยชน์อะไร

เพียงคิดถึงตรงนี้ หร่านชิงชิงแม้ความคิด อยากตาย ฉุกคิดขึ้นมาแล้ว

เธอต้องรีบโทรถามให้ชัดเจน ว่าเกิดอะไรขึ้น กันแน่!

โทรไม่นานก็รับสายแล้ว อีกฝ่ายราวกับวุ่นวาย เล็กน้อย เธอถือโทรศัพท์แน่น พูดเสียงลนลาน “ฮัล โหล พี่อยู่ไหม?”

ปลายสายพูดเพียง “รอสัก

จากนั้นก็เป็นเสียงซู่ๆ ผ่านไปสักพักถึงเงียบลง

พูดมา!”

หลี่มีนิสัยใจเย็นมาก ในวันปกติมักเอื่อยเฉื่อย โมโห ทร่วมชิงชิงนั้นตรงกันข้ามกับนิสัย ปกติเขาไม่ค่อยโกรธ แต่ถ้าได้โกรธแล้ว คน รอบข้างล่านกลัวเขา

อีกอย่างคนนี้อยู่ในวงการมาหลายปี ถือว่า ฝีมือปราดเปรื่อง ดันดารา ให้โด่งดังมาหลายต่อ หลายคน

ต่อไปเมื่อหมดสัญญา ไม่ร่วมงานกันต่อแล้ว ส่วนใหญ่ก็มีความสัมพันธ์อันดี ทุกคนไม่ร่วมงานกัน ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้

ต่อมามีศิลปินหน้าใหม่ในมือของเขา อีกฝ่าย สามารถช่วยได้ และก็ยินดียื่นมือเข้ามาช่วย

จากจุดนี้เห็นได้ว่า หลี่มู่คนนี้ ไม่เพียงแต่ฝีมือ ปราดเปรื่องทั้งยังมีอีคิวสูงมาก

หร่านชิงชิงปกติไม่ยอมใครทั้งนั้นกลับยอมรับ

เขาที่สุด

ถ้าไม่ใช่เขา ไม่ว่าตนจะดิ้นรนแค่ไหน ความ สามารถของเธอก็มาไม่ถึงนักแสดงระดับสองจุดนี้

ด้วยเหตุนี้ หร่วนชิงชิงจึงเคารพนับถือเขามาก

ได้ยินอีกฝ่ายราวกับเงียบไปแล้ว เธอถึงลอง เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง: “พี่มู่ เมื่อกี้ฉันพึ่งเห็น แถลงการณ์ของบริษัทแล้ว เกิดอะไรขึ้น? ทำไม บริษัทถึงพักงานฉันอย่างไม่มีสาเหตุ?

เสียงของหลี่มู่เรียบเย็น ไม่บ่งบอกอารมณ์ เธอคิดว่าไม่มีสาเหตุ?”

หร่วนชิงชิงใจกระตุก “ตึกตัก”
แต่เธอก็ยังดิ้นรนเฮือกสุดท้าย ฝืนพูดกลั้ว หัวเราะ: “พี่ฟู คุณรู้จักฉันดี ฉันคนนี้ถึงแม้นิสัยใจร้อน ไม่ยอมใครไปหน่อย แต่ฉันก็ไม่กล้าทําเรื่องไม่ดี ฉัน คิดไม่ออกจริงๆ ว่าตนเองทำอะไรผิด ถึงทำให้บริษัท ตัดสินใจแบบนี้”

หลี่มหัวเราะเสียงเบา

เสียงหัวเราะนั้น เย็นชาราวกับกําลังประชา ประชัน ราวกับรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว

หร่านชิงชิงหน้าซีดไปเล็กน้อย

” หร่วนชิงชิง ฉันเคยเตือนเธอแล้ว อยู่ใน วงการนี้ ตนเองมีเรื่องใหญ่แค่ไหนก็เหมือนถือถ้วย ใหญ่เท่านั้น อย่าเอาแต่โลกสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเอง

แต่เธอฟังไหม? เธอไม่ฟัง ไม่เพียงไม่ฟัง ยัง

ใช้วิธีโง่ๆ และสกปรกขนาดนั้น นอกจากทำร้ายอะไร เขาไม่ได้แล้ว ยังขุดหลุมฝังตัวเอง ตอนนี้เธอจะมา ร้องไห้กับฉันมันมีประโยชน์เหรอ?”

หร่วนชิงชิงที่ได้ยินแบบนั้นร้อนรนในทันที

“พี่มู่ ฉันไม่ได้…

“เธอไม่ได้อะไร? ไม่ได้ให้คนยัดยาเสพติดให้ ถังลั่วเหยา หรือไม่ได้บอกให้พวกนักข่าวไปถ่ายข่าว อื้อฉาวของเธอ?”

หร่วมชิงชิงเบิกตากว้าง

เสียงหัวเราะของหลี่มู่เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ราวกับ สุดท้ายแล้วก็ไม่เหลือความอบอุ่นแม้เสี้ยวหนึ่ง

เธอโทรมาอยากให้ฉันช่วย กลับไม่กล้ายอมรับแม้แต่ความผิดของตัวเอง ยังคิดจะปิดบังฉัน ทําไม? เธออยากให้ฉันโง่เหมือนเธอ ไม่ดูตาม้า ตาเรือก็ช่วยเธอแล้ว?

ไม่พูดว่าเรื่องนี้ฉันช่วยเธอไม่ได้ ไม่ว่าจะยินดี หรือไม่ยินดีช่วยเธอ ต่อให้ฉันเต็มใจช่วย ตอนนี้ก็ ไม่มีทางแล้ว เป็นการตัดสินใจของกรรมการที่แบล็ กลิสต์เธอ มีเรื่องอะไรเธอไปคุยกับพวกเขาเองเถอะ! ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ ไม่ว่างคุยกับเธอแล้ว ตามนั้นแล้ว น”

พูดจบ โทรศัพท์ดัง “ติด” วางสายไป

“ฮัลโหล! พี่มู่, พี่ตู่! ”

หร่วนซิงชิงคิดไม่ถึงว่าหลี่มู่จะไม่ไว้หน้ากัน ขนาดนี้ พูดว่าจะวางสายก็วางเลย

อย่างไรเธอก็รู้จักกับเขามาสามปีแล้ว สามปีนี้

เขาก็ดีกับเธอ ดูแลทรัพยากรมากมาย เพียงแค่ตน

ไปไม่แย่งชิง ผลงานไม่ได้รับความชื่นชมมาตลอด

เธอคิดว่า หลี่หู่ใจกว้างกับเธอ ไม่มอง ศักยภาพของเธอ ก็มองความสําเบากวางแผนสามปี มานี้ ก็จะไม่ทอดทิ้งเธอ

แต่เมื่อสักครู่คิดไม่ถึงว่าพูดว่าวางสายเขาก็ วางไปเลย

เป็นไปได้อย่างไร?

หร่วนชิงชิงตะโกนอย่างเสียเปล่าหลายครั้ง ก็ ไม่สามารถรั้งหลี่ ไว้ได้

ดื้อดึงโทรกลับไป แต่อีกฝ่าไม่ได้รับสาย
โทรไปหลายครั้ง คิดว่าสุดท้ายรำคาญแล้วจึง

ปิดเครื่องไป

หร่วนชิงชิงถึงรู้ตัวว่าเป็นเรื่องที่ร้ายแรงแล้ว

เธอนั่งทรุดตัวลงบนโซฟา มองในบ้านที่ว่าง เปล่า รู้สึกเหมือนใจหล่นไปในเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด จม ลงไปแล้วก็จมลงไปอีกเรื่อยๆ

เธอรู้แล้ว เธอจบสิ้นแล้ว !

ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะก้าวสู่อาชีพศิลปิน แต่ใน วันนี้ก็ถึงจุดจบจริงๆ แล้ว

ผ่านไปสักพัก ดวงตาเธอค่อยๆ ฉายประกาย

ความเกลียด ง

ทั้งหมด เป็นถังลั่วเหยาทําร้าย เป็นเพราะผู้หญิงสารเลวคนนั้น!

เรื่องคืนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอยั่วโมโหดน เธอ จะโกรธจนทําเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร!

ในวงการบันเทิง ใครจะไม่รู้ว่าเธอเจ้าอารมณ์ และเพราะความเจ้าอารมณ์นี้ เป็นที่มาของภาพ ลักษณ์ตรงไปตรงมามานาน

ดังนั้นปกติเวลาทุกคนเห็นเธอ ล้านพูดอย่าง

สุภาพ

ใช่แล้ว ต้องเป็นแบบนั้น ถังลั่วเหยารู้ดีว่าเธอ เจ้าอารมณ์ ยังตั้งใจพูดคำไม่น่าฟังพวกนั้นกระตุ้น เธอ

จนทําให้เธอหลงทําผิด แบบนี้ ความสนใจก็ไม่อยู่ที่เธอแล้ว

แล้วเธอเองก็จะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างราบรื่น

ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่

สายตาของ หร่านชิงชิงเริ่มเปลี่ยนเป็นบ้าคลั่ง ขึ้นมา เธอลุกขึ้นนั่ง กวาดทุกอย่างบนโต๊ะกาแฟ ลงพื้น

จ้องไปข้างหน้า เช่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ยลอด ไรฟันทีละคํา “ถังลั่วเหยา! นังผู้หญิงสารเลว คอย ดูเถอะ!”

ถังลั่วเหยาที่ไม่รู้เรื่องว่าตนถูก หร่วนชิงชิง เกลียดอย่างไม่มีสาเหตุแล้ว

(ตานานรักข้ามพิภพ) ปิดกล้องไปแล้ว แต่ (ตามหาฝัน) ยังคงถ่ายทำอยู่ เพราะแบบนี้เธอ จึงไม่ว่าง

จิ่งหนึ่งกำลังจะเข้าร่วมทีม หลินซูผ่านกําหนด วันเปิดกล้องไว้อีกสามอาทิตย์ข้างหน้า บอกว่าได้ ฤกษ์วันแล้ว วันนี้เป็นวันดี เหมาะกับการเปิดกล้อง

จิ่งหนิงไม่ได้เชื่อคำพวกนี้ แต่ในเมื่อหลินซู ผ่านกําหนดเวลาแล้ว เธอก็ไม่พูดอะไร ถือโอกาสที่ บริษัทไม่มีเรื่องอะไร อ่านบทอยู่ที่บ้านหลายวันแล้ว

ลู่วิ่งเข็นกลับมาจากดูงานนานแล้ว ช่วงก่อน หน้านี้ยุ่งนั้นยุ่งมาก แต่ช่วงหลายวันนี้ว่างแล้ว

เห็นเธอว่างอยู่จึงยกผลไม้เข้ามาแล้วถามเธอ “อีกกี่วันเข้าร่วมทีม?”
จึ่งหน่งนับนิ้ว

“อืม…ห้าวัน!”

“ได้บอกไหมว่าถ่ายที่ไหน?”

บอกว่าสตูดิโอที่นั่น”