จิ่งหนิงมองใบหน้าเล็กน้อยที่นอนอย่างเงียบ สงบและสวยงาม ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้น

ดึงแขนออกอย่างเบามือ แล้ววางตัวเธอลง เด็กก็ร้องเรียกออกมาหนึ่งอย่างเลือนราง แล้วก อดแขนเธอไว้อย่างไม่รู้ตัว ร้องเรียกเบาๆ “หม่า

จิ่งอึ้งไปเล็กน้อย รู้สึกปวดใจ

ยิ่งรู้สึกว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าทั้งน่ารักและน่า สงสารเป็นอย่างมาก จึงนั่งต่ออีกครู่หนึ่ง ใช้มือตบ เบาๆบนตัวของเธอ จนกระทั่งเธอหลับสนิท ถึงได้แขนออกมา ปิดไฟแล้วเดินออกไป

นอกประตู นายหญิงยื่นอยู่ตรงนั้น เห็น เธอเดินออกมา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มทันที

อานอานนอนหลับไปแล้ว คุณยายไม่ต้องเป็น หวังนะค่ะ รีบพักเถอะค่ะ

หญิงชราพยักหน้า “แม่หนู หนูเป็นคนดี จริงๆ

จิ่งอึ้งไป แล้วก็ยิ้มขึ้น

คนดีเหรอ? เธอไม่คิดว่าตัวเองเป็น

แค่รู้สึกว่าถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ ถูก บางทีอาจเป็นเพราะเจอกันครั้งแรก เธอก็ดูจะ ชอบตัวเองมากล่ะมั้ง!

จังหนิงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากที่บอกลาหญิงชรา ก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ในห้องนอนหลักบนชั้นสอง ลู่จึงเชิงกำลังส่ง ข้อความให้หญิงชรา

ลู่: “คุณย่ากำลังทำอะไร?

นายหญิง: แกหุบปากไปเลยนะถ้า กล้าพูดอะไรมาก ระวังฉันจะจัดการแก!

ลู่: “คุณย่า อยากเจอจิ่งหนิง ก็มาเจอ อย่างเปิดเผยก็ได้ ทำไมต้องพาอานอานมาเล่นละคร ตบตาแบบนี้? แล้วยังสอนให้อานอานโกหกอีก

นาย: แกจะไปรู้อะไร? ถ้าไม่ใช่ เพราะฉันไม่ไว้ใจในสายตาแก แล้วจะลำบากถ่อมา ช่วยแกลองใจถึงนี้ทำไม? เห่อคนเขาหวังดียังหา แล้วยุ่งอีก อกตัญญูเหมือนพ่อแกไม่มีผิด

ลู่จิ่งเซ็น:

ต้องลามไปถึงบนตัวพ่อ?

ลู่จิ่งเซิน: “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ย่าก็เจอแล้ว ก็ น่าจะวางใจแล้ว? ”

นายหญิงส่งสติ๊กเกอร์ที่ยิ้มระลื่นกลับ

มา

นายหญิงหชิน : “วางใจแล้ว คราวนี้วางใจ จริงๆแล้ว ฉันเตือนเลยนะ หนิงๆเป็นผู้หญิงดี แก ห้ามรังแกเธอเด็ดขาด ถ้าให้ฉันรู้ว่าแกไม่กับเธอ ดู ว่าฉันจะจัดการแกยังไง !

ลู่วิ่งเซ็น: ย่าไปคิดก่อนเถอะว่าตัวเอง จะอธิบายกับเธอยังไง !สูงเช่นพูดจบ ก็ไม่ได้ตอบข้อความอีก

และอีกด้านหนึ่ง หญิงชราเก็บมือถือ แล้ว ติด งประโยคสุดท้ายที่จึงเซ็นพูด แล้วรู้สึกผิดเล็ก น้อยอย่างบอกไม่ถูก

หนิงๆอ่อนโยนขนาดนั้น มีเหตุผลและมีน้ำใจ ขนาดนั้น คงไม่ถือโทษโกรธเธอหรอก!

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ทำไมในใจกลับยิ่งอยู่ยิ่ง กังวล?

อานอานไม่ได้หลับสนิท ตื่นขึ้นมาอย่าง

สะลึมสะลือ เห็นเธอยื่นทําหน้าไม่สบายใจ จึงเอื้อม มือไปหาเธอ

“คุณย่าทวด ”

“จ๊ะ อานอานทําไมตื่นแล้วล่ะ?”

อานอานกวาดตามองไปรอบๆทีหนึ่ง แล้วไม่ เจอจิ้งหนิง เลยทําปากจู๋ “หม่ามีล่ะ? ”

“หม่ามีไปหาแด๊ดดี้แล้ว เด็กตีหนูนอนที่นี่เถอะ คุณย่าทวดจะนอนเป็นเพื่อนหนูเอง อ๋อ. “

อานอานพริบตาไปมา

“หม่ามีไปหาแด๊ดดี้ เพราะจะไปมีน้องชายให้ หนูเหรอ? “

“ใช่แล้วใช้แล้ว อีกไม่นานหรอก หนูก็จะมีน้อง ขายตัวน้อยๆแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เห็นแก่น้องชายของหนู ถ้า อย่างนั้นหนูก็จะไม่ไปหาแม่แล้ว
อานอนหลับไปอย่างสบายใจ หญิงชรา สัง ได้ล่งอกไป แล้วก็รีบร้อนหยิบมือถือ ส่งข้อความ ไปหาลู่วิ่งเซ็น

“จําไว้ พวกแกสองคนอายุไม่น้อยแล้ว รีบมีลูก กันอีกคนหนึ่ง! อานอานอยู่คนเดียวเหงาเกินไป น่า จะมีเพื่อนเล่นสักคนถึงจะถูก

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับเ

วันรุ่งขึ้น

รุ่งเช้า จิ่งหนิงก็ได้รับสายจากบริษัท มีศิลปิน คนหนึ่งเกิดเรื่องด่วน ต้องรีบจัดการทันที

ที่จริงวันนี้เธอคิดว่าจะจัดการเรื่อง อานอาน สองย่าหลานจะไปจากที่นี้ ตอนนี้คงจะต้องเอาแล้ว ก่อน ไปจัดการเรื่องของบริษัทก่อน

ตอนที่ออกไป นายหญิงหงินมาส่งเธออย่าง ยิ้มแย้ม

“ไม่ต้องรีบร้อน หนูไปจัดการเรื่องของหนูก่อน เสร็จแล้วคอยช่วยจัดการให้เราก็พอแล้ว”

ถึงแม้จิ่งหนิงจะรู้สึกว่าท่าทางของหญิงชรา แปลกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วพยัก หน้า

วันนี้ลู่จิ่งเซ็นตั้งใจถ่วงเวลาไว้อยู่บ้าน ไม่ยอม ออกไป จนกระทั่งจิ่งหนิงออกไป ถึงได้ทําหน้าเย็น ชา แล้วมองสองย่าหลานที่อยู่ตรงหน้า พูดด้วยเสียง ต่ำ: “พวกคุณย่าจะกลับเมืองหลวงเอง หรือจะให้ผม สั่งให้คนไปส่งพวกคุณย่า เลือกเอาเอง! “หญิงชรามองดูท่าทางที่เย็นชาของเขา เปปาก อย่างไม่พอใจ

” ฉันเพิ่งได้เจอหลานสะใภ้ฉัน ยังอยู่ที่นี้ไม่ หนําใจเลย! จะไปตอนนี้ได้ยังไง? ”

เจ้าเด็กอ้วนก็ตื่นเต้นเหมือนกัน จึงรีบพยักหน้า “ใช่!! หนูก็จะอยู่กับหม่ามี

ลู่จิ้งเขินเห็นอย่างนั้น เลยยิ้มแห้งๆอย่างเย็น ชา “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะโทรเรียกเธอกลับมาเดี่ยว นี้ แล้วบอกความจริงกับเธอ จะพูดยังไง พวกคุณย่า ก็ไปอธิบายกับเธอเองก็แล้วกัน ! ”

พูดแล้วก็ทําท่าจะล้างมือถือออกมา หญิงชรา เห็นอย่างนั้น ก็สีหน้าเปลี่ยน แล้วรีบหยุดเขาเอาไว้

“เอาเถอะ เอาเถอะ พวกเราไปก็ได้พอใจหรือ ยัง? จริงๆเลย! ”

เธอทนไม่ไหวทําตาขวางใส่ ใบหน้าเต็มไป ด้วยความไม่พอใจ

“เสียแรงที่ฉันรักแกมากขนาดนั้นตั้งแต่เด็ก ค่อยเช็ดขี้เช็ดฉี่เลี้ยงแกมาจนโต ตอนนี้โตแล้วปีก กล้าขาแข็งแล้ว แค่ย่าจะพักที ต่ออีกสองสามวันก็ ไม่พอใจแล้ว เห่อ เป็นคนที่อกตัญญูสักจริง ถ้ารู้แต่ แรกตอนนั้นก็น่าจะทิ้งแกเอาไว้ข้างถนน ไม่ต้อง สนใจแก. ”

ลู่วิ่งเซ็นเห็นอย่างนั้น ก็ทำหน้าบึ้งตึง.

แต่ก็ไม่อยากจะสนใจแก หันหน้าไปสั่งซูมู่ “สง คุณท่านกับคุณหนูไปที่สนามบินซูมู่พยักหน้าตอบรับ แล้วไปขับรถมา แล้ว

ประตูรถออก

“คุณท่าน คุณหนู เชิญครับ!

หญิงชราจ้องลู่จึ่งเซ็นทีหนึ่ง แล้วก็ เห่อ อย่าง เสียงดังไปทีหนึ่ง ถึงได้พาอานอานขึ้นรถไปอย่างไม่ เต็มใจ

จิ่งหน่งเพิ่งถึงบริษัทไม่นาน ก็ได้รับข้อความที่ ส่งมาจากหญิงชรา

บอกว่าพวกเขาติดต่อกับครอบครัวได้แล้ว ตอนนี้กําลังไปสนามบิน เตรียมตัวกลับบ้านแล้ว

จิ่งหนิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ในเมื่อติดต่อ กับครอบครัวได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็คงจะไม่มีปัญหา อะไรแล้ว

แล้วก็พูดสารภาพกับเธอไปสองสามประโยค อานอานตะโกนพูดอยู่ในสายว่าคราวหน้าค่อยมา เยี่ยมเธอ หลังจากนั้นถึงได้วางสายไป

ที่สนามบิน ทั้งสองคนเดินออกมาจากร้าน สะดวกซื้อ ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยสองเงาที่อยู่ห่าง ออกไปไม่ไกล

อานอานตาไวปากไว ตะโกนเรียกไปทีหนึ่ง อย่างใจดี คุณย่า ตื่นเต้น ” หลังจากนั้นก็วิ่งไปทางเธออย่าง

ลู่หลินจือได้ยินเสียง แล้วหันหลังไปอย่าง ประหลาดใจ ก็มองเห็นเจ้าเด็กอ้วนที่สีชมพูคนหนึ่ง กระโจนเข้ามาหาตัวเองรวดเร็วราวสายลม
เธอ งกับตกใจ ยื่นมือออกไปรับทันที หลัง จากที่เห็นคนที่กระโจนเข้ามาชัดเจนว่าเป็นอานอาน ก็ลืมตากว้างอย่างตกใจในทันที.

“อานอาน แม่ ทำไมพวกท่านถึงมาอยู่ที่นี้? * ด้านข้าง กวนเสวีเฟยก็ยิ้มเบาๆ แล้วทักทาย อย่างสุขภาพไปประโยค “สวัสดีค่ะคุณท่าน

นายหญิงหนก็แปลกใจมากเหมือนกันที่เจอ พวกเธอที่นี้ พยักหน้าไปมา จากนั้นก็ถามลู่หลินจือว่า ทำไมพวกเธอถึงมาอยู่ที่นี้? เธอไม่ได้บอกฉันว่าจะ ไปดูแฟชั่นโชว์ที่ต่างประเทศเหรอ? ทำไมถึงมา ปรากฏตัวที่เมืองจิ้น? ”

ลู่หล้นจือตะกุกตะกัก พูดอะไรไม่ออก เห็นได้ ชัดว่ารู้สึกกังวนใจ.

กวนเสวีเฟยเห็นอย่างนั้น ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูด: “แฟชั่นโชว์เปลี่ยนเวลาไปเพราะเกิด ปัญหาเล็กน้อย ได้ยินว่าที่เมืองจิ้นอากาศดี บังเอิญมี เวลา ฉันก็เลยพาป้าลู่มาเที่ยวดูค่ะ.