ตอนที่134 ดาไปก่อนแล้ว ทุกคนต่างตกใจกันใหญ่

ต้องรู้ว่า นั่นเป็นน้ำชาที่ร้อนลวก เพราะมีฟองขึ้น มา ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเกิดกระเด็นโดนใครเข้าทั้งถ้วยล่ะ?

ทุกคนต่างหันไปมองทางจิ่งหนึ่งด้วยความตื่น ตระหนก กลับเห็นเขาเอียงตัวไปยืนอยู่ข้างๆแล้ว ร่างกาย ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ส่วนถ้วยชาตกลงไปที่พื้นด้าน หน้า แตกกระจาย

ทุกคนถึงได้โล่งใจ

สายตาที่หันไปมอง ลู่หลันจือ อดไม่ได้ที่จะขุ่น เคืองเล็กน้อย

จิ่งหนิงก็รู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย

เธอให้ความเคารพ ลู่หลันจือ ไม่อยากถือสาอะไร กับเขา เพราะเขาเลี้ยงดูลูจึ่งเป็นมา

แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะทําอะไรตาม อำเภอใจกับเธอก็ได้ มุ่งประเด็นไปที่เธอซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่มี ที่สิ้นสุด

เธอทำหน้าใจเย็น พูดเสียงทุ้มว่า “จะว่าไปคุณป้า ก็น่าจะอายุราวสามสิบสี่สิบปีเห็นจะได้ ตรรกะของการดื่ม ชาที่ต้องรอให้เย็นสักนิดก็ยังไม่เข้าใจหรือคะ?

เรื่องที่เด็กระดับอนุบาลยังเข้าใจแต่คุณกลับ ไม่รู้ ยังต้องโทษคนชงชา หรือว่าตาและนิ้วมือของคุณมีไว้ เพื่อความสนุกสนาน? มองไม่เห็นไอน้ำขาวๆที่ลอยขึ้นมา และไม่รับรู้ถึงอุณหภูมิ? ต้องรอให้ถึงปากก่อนถึงจะรู้ว่าร้อนหรือคะ?

ลู่หลินจือ คิดไม่ถึงว่า จิ่งหนึ่งจะพูดจาแบบนี้

ในฐานะลูกสาวของตระกูลลู่ เธอไปไหนมาไหนก็มี แต่ได้รับคําเย็นยอและการชื่นชม ไหงกลายเป็นโดนย้อน แบบดีได้ละ?

แต่ว่าตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า กล้าว่าเธอ?

แถมยังบอกว่าเธอสู้เต็กอนุบาลไม่ได้? สวรรค์โปรด ตกลงใครทําให้เธอกล้าหาญถึงขนาด นี้เนี่ยะ? เธอรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นใคร?

ไม่เพียงแค่ ลู่หลินจือ กวนเสวี่เฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ และบรรดาคนรับใช้ก็พากันอึ้งไปด้วย พวกเขาชื่นชมในความกล้าหาญของจิ้งหนิงจริงๆ

รู้ไว้ว่า ตั้งแต่วันที่ไม่มีพ่อแม่ ลู่หมั้นจือในทุกๆ ด้าน แทบจะเรียกได้ว่ารับบทบาทเป็นแม่ของลู่จิ้งเซ็นเลย ก็ว่าได้

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ลู่หลันจือก็เป็นแม่สามีของจิ้ง หนังน่ะสิ

กล้าพูดจาสามหาวไร้มารยาทแบบนี้กับแม่ สามี ช่าง….เสียจริง

จาบจ้วง!

ลู่หลินจือโกรธแทบคลั่ง เสียงแหลมขึ้นมา “แกคิด ว่าตัวเองเป็นใคร ! ถึงกล้ามาสั่งสอนฉัน? เธอรู้หรือเปล่าว่า ฉันเป็นคนเลี้ยงดูจิ่งเขินมาตั้งแต่เล็ก? ถ้าฉันพูดเพียงคำ เดียว ต่อไปเธอไม่มีวันได้มาเสนอหน้าที่นี่อีก!”

“ก็เพราะรู้ว่าคุณเป็นคนเลี้ยงอาเซินมาจนโตน่ะซิ คะ ดังนั้นฉันจึงได้สุภาพกับคุณ แต่ว่าในโลกนี้ ไม่ใช่ว่า คุณสุภาพต่อคนอื่นแล้วคนอื่นจะให้ความเคารพคุณเสมอไปนะคะ คนบางประเภทถือว่าตัวเองมีบุญคุณ งทําด้ว หยิ่งผยองยกตนข่มท่าน ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันคิดว่าคงจะไม่ อดทนอีกต่อไป

ลู่หลินจือชี้หน้าเธอ แล้วพูดว่า “แก” อยู่สอง ค้า ใบหน้าแดงด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไร

กวนเสวีเฟยเห็นดังนั้น ก็ขมวดคิ้ว ก้าวขึ้นหน้า มาปกป้องเขา

“ป่าว คุณโอเคไหมคะ?”

ลู่หลินจือใช้เวลาครู่หนึ่งในการสงบสติอารมณ์ ชี้ ไปที่จิ้งหนึ่ง แล้วพยักหน้าติดต่อกัน

“ดี ดีมาก! นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอคนที่กล้าพูดกับ ฉันแบบนี้ คอยดูเถอะ! ฉันจะคอยดู ระหว่างฉันกับเธอจึง เข็น สุดท้ายจะเลือกใคร?

พูดจบ ลู่หลินจือก็พา กวนเสเฟย จากไปด้วย

ความโกรธแค้น

คนรับใช้กลุ่มหนึ่งตกใจกลัวเงียบกริบ ไม่กล้าพูด อะไรออกมา

จนกระทั่งมีเสียงรถยนต์ดังมาแต่ไกล ป้าหลิวจึง เดินเข้ามาข้างๆจิ้งหนึ่ง พูดด้วยความกังวลว่า : “คุณผู้ หญิงคะ คุณป้าจากไปแบบไม่พอใจแบบนี้ เกรงว่าจะไม่ ยอมเลิกราง่ายๆ คุณ…

จิ้งหนังลดสายตาลงเล็กน้อย สักพัก เธอจึงพูดขึ้น มาเบาๆว่า ” แล้วแต่เขาเถอะ! ”

เธอเดินมาถึงจุดนี้ได้ ไม่ใช่ด้วยการพึ่งพาการ ยกย่องเยินยอ
ระหว่างคนเรานั้นเธอปฏิบัติด้วยมารยาทขั้นพื้น ฐานที่สุดแล้ว แต่ถ้าอีกฝ่ายยืนกรานไม่พึงใคร เธอก็ไม่ สามารถทำตามใจอีกฝ่ายได้หรอก

ไม่ว่าใครหน้าไหน

ป้าหลิวเป็นกังวลมาก

จิ่งหนิงยิ้มให้เล็กน้อย

“ถ้าเรื่องแค่นี้เขายังไม่เชื่อฉัน แล้วคำว่าสามี

ภรรยาจะมีความหมายอะไรล่ะ?”

พูดจบ เธอก็เดินไป

เหลือไว้เพียงป่าหลิวที่ยังยืนอึ้งๆอยู่ที่เดิม

อีกด้านหนึ่ง

ที่ลูชื่อกรุ๊ป

ประตูห้อง ทำงานของท่านประธานถูกคนเปิดออก อย่างรุนแรง จึงเป็นขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้น ก็เห็น ลู่หมั้นคือ แต่งตัวสวยพา กวนเสวี่เฟยเดินเข้ามาด้วยกัน “บ้าลู่ พี่จิ่งเป็นกำลังทำงานอยู่ พวกเรา…..

“เสบู่เฟย เธออย่าห้ามฉัน ผู้หญิงคนนั้นกล้าพูดกับ ฉันแบบนี้ ฉันไม่ควรมาหาซึ่งเป็นเพื่อหาคำอธิบายหรือ ไง? ฉันต้องเจอเขาวันนี้ให้ได้

ทั้งสองคุยกันไป พลางเดินเข้าไปหาต่อหน้าลู่วิ่ง

ลู่วิ่งเขินลุกขึ้นยืน มองไปที่ซูมู่ที่ร้อนใจแต่ไม่กล้า ขวางทาง จากนั้นก็ดึงสายตากลับมา มองไปที่ ลู่หมั้นคือที่ อยู่ตรงหน้าเขา

ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้ม และเอ่ยถามว่าคุณป้า มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?

ลู่หลินจือสวมชุดสูท Chanel สีขาว ถึงแม้เธอจะ อายุสี่สิบปีแล้ว แต่ดูแล้วก็ยังมีเสน่ห์

เพียงแต่ตอนนี้ท่าทางโกรธมาก มันจึงส่งผลกระ ทบต่อภาพลักษณ์เธอนิดหน่อย

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ไม่ได้ตอบคำถามของลู่วิ่ง เซ็น แต่ตรงเข้าประเด็นที่คาใจทันที : “จิ่งเซิน นี่มันเกิด เรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ที่ตระกูลแนะนำผู้หญิงที่มีชื่อเสียง ให้เธอตั้งมากมาย เธอก็ไม่สนใจ เลือกแล้วเลือกอีกผล สุดท้ายได้คนแบบนี้มาเนี่ยะนะ! เธอมีดีอะไรนักหนา ถึง ได้ตกลงแต่งงานกับเธอได้?

ลู่จิ้งเซินอึ้ง ทันใดนั้นสีหน้าก็สลดลงทันที

“คุณไปที่คฤหาสน์บ้านลู่มาแล้วหรือครับ?”

ลู่หลินจือเห็นเขาไม่เพียงไม่ตอบคำถามของตัว เอง กลับใช้น้ำเสียงคาดคั้นตัวเธออีก ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

ทำไมหรือ? คฤหาสน์บ้านลู่ซ่อนสมบัติล้ำค่าอะไร ไว้ฉันถึงไปไม่ได้? ฉันไปมาแล้วแล้วทำไม? ลู่วิ่งเซิน ผู้ หญิงคนนั้นมันเอายาเสน่ห์ให้เธอกินหรือไงกัน? ถึงได้ ทำให้เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับป่าของเธอ?”

เธอพูดไปพูดไป ดวงตาก็เริ่มแดงขึ้นด้วยความ น้อยใจ

ความไม่พอใจต่อจิ่งหนิงยิ่งทวีมากขึ้น

กวนเสวีเฟยเห็นสถานการณ์แล้ว ขมวดคิ้วเล็ก น้อย ปลอบใจ ลู่หลันจื่อเบาๆว่า

“ป่าสู่ อย่าพูดแบบนี้เลยคะ พี่จิ่งเซ็นให้ความ เคารพกับท่านอย่างดีเสมอมา ข้อนี้ใครๆต่างก็รู้ดีอยู่แล้ว ใช่ไหมคะ?”
เธอพูดไป ก็มองหน้าลู่วิ่งเขินไป ขยิบตาข้างหนึ่ง ให้เขา

ลู่วิ่งเซ็นกลับแกล้งทำเป็นไม่เห็น

“คุณป้าครับ จิ่งหนึ่งไม่ใช่คนไม่ดี และไม่ใช่ผู้หญิง แบบนั้นด้วย เขาเป็นภรรยาของผม คฤหาสน์บ้านลู่คือ บ้านของเขาคุณมาที่เมืองจิ้นแล้วไม่มาหาผมที่บริษัท ก่อน ไปหาเขาที่บ้านให้มันยุ่งวุ่นวายเปล่าๆ ได้รับความไม่ เป็นธรรมแล้วยังจะโทษคนอื่นอีกหรือครับ?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนลง แต่ ลู่หลินจือฟังจบกลับ โกรธมากขึ้น

“ลู่จิ้งเซ็น! แกพูดอะไรออกมาหะ? คฤหาสน์บ้านลู่ เป็นบ้านของมันหมายความว่ายังไง? นั่นมันที่พักอาศัย ของแก! ที่พักอาศัยของครอบครัวลู่! ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอน ปลายเท้าอย่างมันมีสิทธิ์อะไรมาครอบครองที่นั่น…

“คุณป้า!”

เมื่อครูลู่วิ่งเซ็นพูดด้วยความเกรงใจ ครั้งนี้ เขา กลับพูดด้วยความจริงจัง

เขาทำสีหน้าเย็นชา มอง ลู่หลินจือ กล่าวอย่าง

เคร่งขรึมว่า “ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เขาเป็นภรรยา ของผม!

กวนเสวีเฟยเห็นบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองไม่ ค่อยดีนัก จึงรีบขัดจังหวะขึ้นว่า

“พี่จิ่งเซ็น คุณป้าก็แค่โกรธชั่วครู่ ก็เลยเป็นแบบ นี้ พี่อย่าถือโทษโกรธแกเลย อีกอย่างเมื่อกี้….

เธอกัดริมฝีปาก ลำบากใจนิดหน่อยที่จะเอ่ยปาก “คุณจึงแสดงกิริยาก้าวร้าวเล็กน้อย แน่นอนว่า ฉันไม่ได้บอกว่าเขาไม่ดี เพียงแต่คุณป้าเป็นผู้อาวุโสของเขา ยังไง ซะก็ไม่ควรพูดจาแบบนั้นคะ! “