บทที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ

จึงหนิงมองเขาอย่างตกตะลึง

แค่พูดด้วยความโมโหก็เท่านั้น ไม่นึกว่า เขาจะคิดจริงจัง

บนคางมีความรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เธอ ร้องออกมาเบาๆ พูดด้วยความไม่พอใจ: คุณ ทําอะไรน่ะ? เจ็บนะ!”

“ตอบผมมา

น้ำเสียงที่หนักแน่นของฝ่ายชายมา พร้อมกับสายตาที่เย็นยะเยือก

จึงหนิงโดนสายตาของเขาจับจ้อง ก็ ตกใจ นมาทันที

เธอขมวดคิ้ว “คุณจะให้ฉันตอบอะไร?”

“ผมเป็นใคร?”

จึ่งหนัง:

ประสาท! ตนเองเป็นใครก็ไม่รู้งั้นเหรอ? น่าเสียดาย คําพูดนี้เธอกล้าพูดแค่ใน ใจเท่านั้น พูดออกมาไม่ได้เด็ดขาด

เธอยิ้มเอาอกเอาใจ ตอบไปอย่างซื่อๆ

“ลูจ๋งเซิน”

“ฮะ?”

จิ่งหนัง: “? ? ? ?”

ตอบไม่ถูก?

เธอจึงลองตอบดูอีกครั้ง: “ประธานลู่?”

ลู่จิ้งเซิน: ”

“เฮอะๆ……คุณคงจะไม่ได้ให้ฉันเรียก คุณว่าท่านประธานหรอกนะ!”

มองใบหน้าที่ไม่ปกติของฝ่ายชายมีร่อง รอยเกิดขึ้นจนพอที่จะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จิ่งหนิงก็รู้แล้วว่าตนเองตอบผิด

“เฮอะ! ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ตอบให้ดี ว่าไง?”

จิ่งหนิงกัดปาก “อย่ากัด!”

ฟินขาวๆที่กัดอยู่บนริมฝีปากแดงๆ น เป็นความงดงามในภาพที่กำลังจนมุม ทำให้ คนอดไม่ได้ที่จะทําให้เสียหายด้วยความ ช็กเหิม !

ดังนั้น ฝ่ายชายจึงจับคางของเธอเอาไว้ อย่างรวดเร็วเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ

จิ่งหนังรู้สึกเจ็บ ส่งเสียงเจ็บปวดด้วย ความไม่พอใจ

ในเวลานี้เอง ก็มีแสงหนึ่งแวบเข้ามาใน หัว

ราวกับว่าเธอคิดอะไรได้แล้ว มองเขา อย่างไม่อยากจะเชื่อ

จากนั้น จึงลองพูดออกมาอย่าง ตะกุกตะกัก : “สา สามี?”

ลู่จิ่งเซ็นยิ้มเยาะ

“จำคำเรียกนี้ไว้ ต่อไปถึงไม่อยากจะพูด ผมก็ไม่อยากได้ยินคำนั้นอีก!”

สายตาของฝ่ายชายค่อนข้างเย็นยะ เยือก เดือนด้วยน้าเสียงลมลึก: “จําได้หรือ ยัง?”

ในหัวของจิ่งหนิงมึนงงอยู่บ้าง แต่ก็ยัง พยักหน้าอย่างรู้ว่าควรทําตัวอย่างไร

ลู่จึงเป็นจึงปล่อยคางเธอออก เดินไปถึง อีกด้านหนึ่ง ตอนที่เตรียมตัวจะขึ้นเตียง ก็เห็น มือถือของตนเองวางอยู่บนตู้หัวเตียง คิ้วที่น่า มองขยับเล็กน้อย มองไปที่เธอ

จิ่งหน่งตอบสนองกลับมา รีบอธิบาย : “เมื่อครูมีสายเข้ามา ฉันเรียกคุณแล้ว แต่คุณ ไม่ตอบ ฉันไม่ทันระวังจึงพลาดกดรับไป

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ค่อนข้างใจฝ่อ

ลู่วิ่งเชินไม่ได้ว่าอะไร หยิบมือถือขึ้นมา

“เธอพูดอะไรกับคุณไปบ้าง?” จิ่งหนิงยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก

“ไม่ได้พูดอะไร เอ่อ…..เธอเป็นลูกสาว

ของคุณสินะ?”

จึงเซินหันไปมองเธอ

เงียบไปสองวินาที ก็พูดแก้ไขให้ถูกต้อง ขึ้นมา: “เป็นลูกสาวของพวกเรา

จังหน่ง: ”

โชคดีที่ตอนนี้เธอไม่ได้กินน้ำอยู่ ไม่ อย่างนั้น คงพุ่งออกมาแน่ๆ

แต่พอคิดๆดูอีกที ตอนนี้เธอกับลู่จิ่งเชิ นก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ลูกสาวเขาจะไม่ใช่ลูกสาวของตนเองได้ อย่างไร?

ได้ลูกสาวคนโตอย่างไม่มีสาเหตุ จึง หนิงที่ตกตะลึงตั้งแต่เมื่อครู่ ถึงตอนนี้ก็ค่อยๆ ยินดีนมาแล้ว

“ก็ใช่นะ ดูแล้ว ไม่เหมือนจะเป็นเรื่องไม่ ดีนี่นา”

เธอไม่รังเกียจเด็กคนนี้เลย แล้วเมื่อครู่ที่ ได้ยินเสียงจากในมือถือ ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่ไม่เคยเจอมาก่อนชัดๆ แต่จู่ๆกลับมีความ รู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูกเกิดขึ้น

จิ่งหนิงรู้สึกแปลกใจมาก คิดๆแล้ว ก็น่า ชาอย่างอดไม่ได้

“ไม่รู้ว่าเธอหน้าตาน่ารักไหม เอ……ถ้า นิสัยไม่เหมือนคุณน่าจะดีที่สุด แย่เกินไป อารมณ์แปรปรวน เด็กผู้หญิงเป็นอย่างนี้ไม่ดี แน่ๆ”

สายตาของลูจิ่งเขินมองเธออย่างลึกซึ้ง “งั้นคุณอยากให้เธอเหมือนใคร?”

เหมือนแม่ของเธออยู่แล้ว!”

พูดถึงตรงนี้ จึงหนังเพิ่งคิดได้ว่าตนเอง ไม่รู้จักแม้กระทั่งแม่แท้ๆของเธอ

เธอจึงรีบถามขึ้น: “เธอเป็นลูกของแฟน เก่าคุณใชไหม? นี่คุณคงจะไม่ได้แต่งงานครั้ง ที่สองนะ!”

ลู่จิ่งเขิน: “.….

คอนโยเนียร์ของเทพเจ้าสายฟ้าธอร์อยู่ ที่ไหน? เอามาให้เขายืมหน่อย

ถามคําถามนี้ออกมา จู่ๆจิ่งหนิงก็รู้สึกได้ ว่าค่อนข้างเป็นไปไม่ค่อยได้

อันที่จริง ถ้าลู่จิ่งเซ็นแต่งงานครั้งที่สอง งั้นตอนที่พวกเขาไปจดทะเบียนสมรสที่ สํานักงานกิจการพลเรือน เธอก็น่าจะรู้แล้วสิ

จิ่งหนิงยิ้มเยาะ ลู่จึ่งเซินกลับไม่พูดอะไร ถึงขนาดเห็นด้วยกับความเห็นของเธอ

“อืม เหมือนแม่ของเธอมากทีเดียว

แล้วก็ยาเท้าเดินออกไป เขาถือมือถือ เดินไปที่ระเบียง “ผมไปตอบกลับโทรศัพท์ ก่อนนะ”

จิ้งหน่งพยักหน้า

สายตามองตามเขาที่เดินออกไปด้าน นอก ภายใต้ความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด แสงไฟ สลัวๆที่ใต้ชายคาบ้าน ฝ่ายชายที่ถือมือถืออยู่ ด้านหลังแข็งแกร่งมั่นคง พูดกับสายใน

โทรศัพท์อย่างอ่อนโยน

จิ่งหนังนอนลงไปบนเตียง เท้าคาง มอง อย่าง งใจ

จู่ๆก็รู้สึกว่า จริงๆผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ไร้ ความรู้สึกอย่างที่คนภายนอกเล่าลือกันมา

อย่างน้อยก็ปฏิบัติกับเธอได้ไม่เลวเลย กับลูกก็มองออกเลยว่าเป็นพ่อที่ดีทำหน้าที่ อย่างเต็มใจ

จึ่งหนังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ลู่นิ่งเงินคุยโทรศัพท์นานมาก

ช่วยไม่ได้ ใครให้เขาตามใจลูกสาวหัว แก้วหัวแหวนกันล่ะ

ก็เพราะเมื่อครูไม่ได้รับสายเธอ และถึง จิ่งหนิงจะรับสายแล้วแต่ก็ไม่พูด เธอเลยคิดว่า เป็นเขา จงใจไม่พูดกับเธอ จึงกำลังโกรธเคือง ออยู่นาน ไม่ง่ายเลยทีปีศาจน้อยจะ ยอมคืนดีด้วย

เสียงอ่อนโยนของลู่ซึ่งเป็นพูดขึ้น “ดึก แล้ว เด็ก เข้านอนเลยดีไหม?”

เสียงเด็กน้อย น่าทะนุถนอมอีกด้าน หนึ่งแพร่ออกมา

“ก็ได้ค่ะ! แต่ต่อไปแดด ห้ามไม่รับ โทรศัพท์ของหนูอีกนะคะ”

ลู่จึงเขินถูๆคิ้วอย่าง ใจ

“บางครั้งพ่อก็ประชุม ไม่ได้เปิดเสียงไม่

ได้ยินนะลูก”

“หนูจะไม่โทรหาตอนที่แดดดี้ประชุมค่ะ

“จริงเหรอ?”

“แน่นอนค่ะ คุณย่าบอกว่า งานของแดด ดี้ยุ่งมากนําบากมาก ไม่ให้หนูรบกวน หนูก็เลย โทรหาแดดดี้เฉพาะตอนกลางคืน!”

ลู่วิ่งเงินกลับคิดไม่ถึง ปีศาจน้อยที่ดื้อรั้น มาโดยตลอดจะมีช่วงเวลาที่เอาใจใส่อย่างนี้

เขายิ้มๆ แล้ว “อืม” เบาๆ

“พ่อรู้แล้ว ต่อไปห้ามไม่รับสายลูกเด็ด ขาดเลย”

นี่เองสาวน้อยถึงจะพอใจ แต่ทว่าอย่าง รวดเร็ว น้ำเสียง มีอารมณ์หงอยเหงาเศร้า สร้อยเล็กน้อยขึ้นมา

“แดดดี้ จริงๆที่หนูโทรมา เพราะหนู คิดถึงแดดดี้แล้ว”

ลู่จึงเชินชะงักทันที

เหมือนมีอะไรบางอย่าง ชนเข้ามาที่ใจ

ของเขาเบาๆ

เด็กน้อยยังคงพูดต่อไป “แต่คุณย่าไม่ให้ หนูไปหา แดดดี้ เมื่อไหร่จะกลับมาหาหนูสักที! หนูคิดถึงแดดดี้มากๆ ลูกของคนอื่นก็มีแดดดี้ หม่ามี้กันทั้งนั้น แต่หนูไม่มีเลยสักคน อานอ่าน น่าสงสารมากเลย! เด็กไร้เดียงสา ไม่มีคนรัก

ฮือๆๆ…… แม้จะรู้ว่าเด็กคนนจงใจออดอ้อน อันที่ จริงก่อนหน้านี้ไม่นานตอนที่เขาออกไป ทํางานที่ต่างจังหวัด ก็ยังเปลี่ยนเครื่องเพื่อไป หาเธอ โดยเฉพาะ

แต่ได้ยินเสียงที่นุ่มนิ่มนั้น แล้วยังจงใจ ทําเสียงสะอื้นออกมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะ ใจอ่อนอีกแล้ว

“เด็กดี ผ่านช่วงนี้ไปแดดดี้ก็จะกลับไปหา แล้ว”

“ผ่านช่วงนี้นานแค่ไหนคะ! ”

เด็กน้อยรอบคอบนะ! ความไม่ชัดเจน ของเขาตบตาเธอไม่ได้หรอก

“หนึ่งเดือน!”

“ฮือๆๆๆ…..แดดดี้ไม่รักอานอานแล้ว แดด ไม่ต้องการอานอานแล้ว แง…….ฮือๆ

เด็กน้อยในสายโทรศัพท์ร้องไห้อย่าง เจ็บปวดใจ จิ่งเซินยันหน้าผากอย่างจำใจ

ตามหลักการที่ตนเองได้ตามใจลูกสาว หัวแก้วหัวแหวนจนเคยตัว ต่อให้คุกเข่าก็ต้อง เอาใจให้เสร็จ

เขาปลอบอย่างใจเย็น: “หนึ่งเดือนเร็ว ที่สุดแล้วลูก ถ้าลูกยังร้องไห้ต่อไป หลังจาก หนึ่งเดือนแดดดี้จะไม่กลับไปแล้ว ไม่เพียงแต่ แดดดี้เท่านั้น แม้กระทั่งหม่ามีที่หามาให้ลูกก็ จะไม่กลับไปด้วย”

เด็กน้อยหยุดร้องไห้ทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ