บทที่ 1039 ความคิดอีกอย่าง

ไม่มีใครรู้ อันที่จริงในใจของเขายังแอบมีความคิดอีกอย่าง หนึ่ง

นั่นก็คือ ประวัติของเฉียนเฉียนเป็นความลับ ความลับที่บอกไม่ได้บนโลกใบนี้

ถึงอย่างไร แม้เขาจะเชื่อว่าเฉียนเฉียนมาจากอีกดวงดาวหนึ่ง จริง ไม่ใช่ปีศาจที่เขาว่ากัน แต่คนอื่นก็ไม่เชื่อ

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะด้วยจุดประสงค์ไหน อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ ความลับของเฉียนเฉียนถูกแฉออกไป อย่างนั้นสิ่งที่ต้อนรับเธอก็ มีแต่ตายอย่างเดียว

เขาจะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเธอเด็ดขาด

เพราะฉะนั้น บนโลกนี้นอกจากเขาแล้ว ทุกคนที่รู้ความลับนี้ ต้องตาย

รวมทั้งน้องสาวของพระราชินีที่เฉียนเฉียนเรียกเธอว่าเพื่อน

คนนั้น

สำหรับจุดนี้ เขารู้ดีว่าเฉียนเฉียนไม่มีวันเข้าใจ ดังนั้นเขาก็ไม่ เคยพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเช่นกัน

แต่ตอนนี้พอนึกขึ้นมาแล้ว ถ้าตอนนั้นเขาพูดถึงเรื่องนี้ให้เข้า หน่อย จะสามารถเปลี่ยนแปลงผลนั้นสักนิดเดียวไหม
แต่บนโลกใบนี้จะไปมีคำว่าถ้าสักที่ไหน

อย่างเช่นตอนนั้นที่เขาตัดสินใจใช้เฉียนเฉียนไปปลอมตัวเป็น ตัวจริงและแย่งอำนาจในการเมือง

เขาไม่เคยบอกแผนนี้ให้กับใคร รวมทั้งเฉียนเฉียนที่เข้าวังไป แทนเพื่อเขา

จริงๆ แล้วตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมาก แค่จิตใต้สำนึกรู้สึก ว่าหลังจากรอเขาแย่งอำนาจในการเมืองมาได้แล้ว เฉียนเฉียน ยังคงเป็นคนของเขาเหมือนเดิมแน่นอน

เขาจะไม่ทําร้ายเธอ เธอจะยังคงอาศัยอยู่ในบ้านรองของเธอ รอเธอกลับมาจากการเข้าเฝ้ากษัตริย์ในท้องพระโรงทุกวัน ชม ดอก ทําอาหาร พูดคุยความในใจกับเธอด้วยกัน

ข้างตัวของเขาสามารถมีแค่ผู้หญิงเพียงเธอคนเดียว หลังจาก นั้นจะไม่มีการขัดขวางใครอีก และจะไม่มีคู่ออีกต่อไป ทุกอย่าง ของข้างนอกสงบลง เขาสองคนก็สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ด้วยกัน

แต่คนเราน้อ เป็นไปไม่ได้ที่จะคิดตามความคิดของเขาเสมอ และเป็นไปไม่ได้ที่เรื่องบนโลกใบนี้จะเป็นไปตามอย่างที่ตัวเอง คิดทุกเรื่อง

เพราะฉะนั้น เมื่อความจริงทุกอย่างถูกเปิดเผยออกมาตอน สุดท้าย สายตาทีเฉียนเฉียนมองเขาถึงผิดหวังและเสียใจขนาด นั้นมั้ง
เธอเคยบอกว่าเขาคือความผูกพันเดียวของเธอบนโลกใบนี้

ก็เพราะว่าเชื่อใจเขา ไม่อยากให้เขาได้รับบาดเจ็บ เพราะ ฉะนั้นเธอยอมละทิ้งความเย่อหยิ่งของตัวเองเข้าวังแทนเขา แต่แล้วผลเป็นยังไงล่ะ

แต่สิ่งที่ตามมากลับเป็นการหลอกลวง

แม้จะมีเหตุผลเป็นพันเป็นหมื่น เขาทำลายประเทศชายแดน เป็นเรื่องจริง เขาสังหารหมู่ทั้งครอบครัวราชวงศ์เป็นเรื่องจริง เธอไม่สามารถให้อภัยได้ และไม่สามารถเผชิญหน้าได้ด้วย

ดังนั้น ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มลงอยู่ตรงนั้นตอน สุดท้าย เธอจึงไม่ได้ฆ่าเขา แต่กลับนำชิปของตัวเองใส่เข้าไปใน ร่างกายของเขามั้ง

เธอบอกว่า ฉันไม่ให้คุณตาย ฉันจะให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อชาติต่อ

ชาติ เพื่อไปชำระบาปกรรมของคุณ

แต่ใครจะรู้ จริงๆ แล้วสำหรับเขานั้นการมีชีวิตอยู่ทรมานยิ่ง กว่าการตายอีก

ทุกครั้งที่ดึกสงัดเงียบสงบ เขานอนอยู่ตรงนั้นตัวคนเดียวและ ย้อนความทรงจําถึงหลายสิ่งอย่างในอดีต รู้สึกได้แต่หัวใจดวง หนึ่งเหมือนถูกมีดตัดออกมาเป็นรูใหญ่ ลมหนาวพัดเข้าไปข้าง ใน ทําให้คนหนาวยันปลายหัวใจ

เฉียนเฉียม คุณสบายดีไหม
คุณดูสิ ผมมีชีวิตอยู่มาหลายปีมากแล้ว บาปกรรมที่ผมควร ชำระก็ชำระหมดตั้งนานแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้คุณยอมเจอผม อีกครั้งหนึ่งหรือยัง

แค่คุณยอมเจอผม แม้จะให้ผมพลิกโลกนี้ให้คว่ำอีกครั้งก็แล้ว

เขายื่นมือออกไป นิ้วมือสัมผัสลมเย็นๆ ในกลางคืน ความรู้สึก เหมือนถูกหญิงสาวจูบมากเลย เหมือนเสียงหัวเราะพูดคุยกัน ไพเราะของเธอดังมากข้างหูอีกครั้งหนึ่งแล้ว

“ท่านใหญ่ เข้าฤดูหนาวแล้ว ท่านดูสิ หิมะตกแล้ว”

หนานกงจีนโค้งมุมปากขึ้นมาอย่างพอใจ

วันต่อมา เมื่อวิ่งหนึ่งตื่นขึ้นมายังอยู่ในผ้าห่มอยู่ก็ทนจามไม่ไว้

แล้ว เธอขยี้จมูก ห่มผ้าห่มไว้แน่นๆ ถามว่า: “จิ้งเซิน ทำไมวันนี้

หนาวขนาดนี้ ฝนตกเหรอ”

ขณะนี้ลู่จึงเป็นกำลังสวมเสื้อคลุมนอนสีเทาและยืนอยู่ข้างหน้า

หน้าต่างอยู่

ผ้าม่านถูกเขาดึงออกมาครึ่งหนึ่ง แสงข้างนอกส่องเข้ามา แต่ แตกต่างจากแดดแผดจ้าที่จึงหนึ่งคุ้นเคยเมื่อสองสามวันก่อน ข้างนอกกลับเหมือนหิมะตกแล้ว มีเกล็ดหิมะปลิวลงมาตาม สายลมเป็นเกล็ดเล็กๆ

เธอแค่เหลือบมองแวบเดียวก็อึ้งมากแล้ว
ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันทีเลย ปืนไปทางหน้าต่าง “หิมะตกแล้ว? ทำไมถึงเป็นแบบนี้

ลู่วิ่งเซินเอาผ้าม่านลง เดินมาหยิบเสื้อกันหนาวของเธอคลุมไว้ บนไหล่ของเธอ

“ใช่สิ ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าทะเลทรายก็ฝนตกเป็นด้วย

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว

“ตอนนี้ในประเทศก็เข้าหน้าหนาวแล้ว แต่ฉันก็นึกว่าที่นี่น่าจะ ร้อนจัดตลอดทั้งปี”

“ก็ไม่แน่”

ลู่วิ่งเซินพูดอย่างเฉยเมย “ก่อนหน้าผมก็เคยได้ยินมาว่าที่นี่ก็ จะมีหนึ่งถึงสองเดือนเป็นฤดูหนาว ตอนนั้นอุณหภูมิจะเปลี่ยนเป็น หนาวขึ้นอย่างกะทันหัน น้ำฝนก็จะค่อยๆ เยอะขึ้นมา แต่นี่ก็เป็น ครั้งแรกที่เห็นหิมะตก

จิ่งหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ลงจากเตียง เดินไปข้างหน้าต่าง เปิดผ้าม่านออก

เห็นแต่หิมะข้างนอกตกไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ถ้าไปอยู่ที่เมือง หลวงในประเทศ แทบสามารถมองข้ามไม่ถือว่าเป็นเรื่องอะไร

เลย

แต่อาจจะเป็นเพราะที่นี่เห็นยากมากจริงๆ ดังนั้นถึงจะเป็นหิมะ ที่เล็กเช่นนี้ ก็มีคนไม่น้อยที่เงยหน้าขึ้นมาดูจากด้านล่างเหมือนกับดูสิ่งมหัศจรรย์อยู่ ยิ่งกว่านั้นคือยังมีคนโห่ร้องขึ้นมาเบาๆ

พวกเขาล้วนเป็นคนใช้ในปราสาท เติบโตที่นี่ตั้งแต่เด็ก สงสัย ก็คงไม่เคยเห็นปรากฏการณ์นี้มาก่อนจริงๆ

จึงหนิงอดหัวเราะไม่ไว้ เธอหันหลังบอกลู่วิ่งเซินว่า: “เราลงไป ดูกัน”

“ได้”

เนื่องจากอากาศหนาวขึ้น ทั้งสองคนใส่เสื้อผ้าที่หนามาก

ลู่วิ่งเซินหยิบเสื้อคลุมและผ้าพันคอ และยังห่อวิ่งหนึ่งไว้อย่าง แน่น ถ้าไม่ใช่ว่าคิดจะไม่ออกไปนอกบ้าน สงสัยคงต้องใส่หมวก ให้เธออีกหนึ่งใบแล้ว

จึงหนิงถูกเขาทำจนไม่รู้สึกอารมณ์เสียอะไรเลย แค่ยืนหัวเราะ อยู่ตรงนั้น

หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว ลู่วิ่งเซ็นถึงจับมือเธอลงไปชั้นล่าง

ชั้นล่าง อานอานกับจิ้งเจ๋อน้อยกลับตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้ว

ตอนเช้าลูกจะหิวเร็วมาก โดยเฉพาะจิ้งเจ๋อน้อย เด็กผู้ชาย เล่นจึงหวเร็วมาก ร้องอยากกินของตั้งแต่เช้าแล้ว

ขณะนี้โม่ไฉ่เวยกำลังป้อนสาคูไข่มุกที่เพิ่งยกขึ้นมาจากห้อง ครัวให้เขาดื่มอยู่

เห็นจิ้งหนิงเซาลงมากันแล้ว จิ้งเจ๋อน้อยโบกมือให้พวกเขา อย่างดีใจ ของหวานตรงหน้าตัวเองเหมือนกับเสนอสิ่งล้ำค่าอยู่
“หม่ามี อร่อย”

จิ่งหนึ่งยิ้มลูบหัวน้อยๆ ของเขา “ถ้าอร่อยลูกก็ดื่มเยอะๆ หน่อย”

ไม่ไฉ่เวยยิ้มว่า “วันนี้ข้างนอกกลับหิมะตกแล้ว ฉันอาศัยอยู่ที่ สิบปีแล้ว นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เคยเจอเลย พวกเธอสามารถออกไป ดูได้นะ”

ข้างๆ วันนี้นานทีปีหนเซวไม่ได้ไปห้องทดลอง และคล้อย ตามว่า: “อย่าพูดว่าคุณเลย ผมอยู่ที่นี่สามสิบกว่าปีแล้ว นี่ยังเป็น ครั้งแรกที่ได้เจอเลย”

ขณะที่พูดอยู่เขาขมวดคิ้วขึ้นมา ดูเกล็ดหิมะที่ปลิวอยู่ด้านนอก และทอดถอนใจประโยคหนึ่ง

“มีนิมิตบนท้องฟ้า ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ”

พอโมไฉ่เวยได้ยินก็จ้องเขาทันที

“คุณอย่าพูดมั่ว อะไรคือมีนิมิตบนท้องฟ้าดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี นี่ก็ไม่ใช่สังคมศักดินาโบราณ คุณอย่ามาเผยแพร่เรื่องพวก ความเชื่อศักดินาเลย นี่ก็แค่การเปลี่ยนแปลงของอากาศที่ปกติ อยู่แล้ว”

จึงหนิงเห็นเขาสองคนทะเลาะกันก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกันด้วย ลากลู่วิ่ง เซินออกไปแล้ว

บนพื้นด้านนอกสะสมเป็นแผ่นน้ำแข็งบางๆ แล้ว ดูก็รู้ว่าตก ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว