บทที่ 1033 เกิดข้อสงสัยในใจ

แต่อันที่จริงแล้ว นอกจากกู้ซื้อเฉียนกับเฉียว ไม่มีคนไหนที่ เคยเจอเขาจริงๆ

เพราะฉะนั้น ในความเป็นจริงหากมีโอกาสสามารถยืนต่อหน้า หนานกงจีน ก็อาจจะต่างไม่รู้จักกัน

พอวิ่งหนึ่งคิดถึงขั้นนี้ ข้อสงสัยที่ยุบลงไปตอนแรก ทีนี้ก็อดไม่ ได้ที่ลอยขึ้นมาอีกครั้ง

เธอถามอย่างสงสัย “คุณหนาน คุณออกมาท่องเที่ยวตัวคน เดียว ไม่ต้องทํางานเหรอ”

หนานจิ๋นยิ้มกล่าว: “คือผมออกมาท่องเที่ยวไปด้วย ทำงานไป ด้วยนั่นเอง อ๋อ ลืมแนะนำตัวเลย ผมเป็นช่างถ่ายภาพ ก่อนหน้า นี้ก็เคยได้ยินมาแล้วว่าทะเลทรายที่นี่สวยมาก อยากจะมาถ่าย รูปกี่เซตมาตลอดมาก แต่ไม่มีเวลาว่างเลย ปีนี้กว่าจะรอวันหยุด พักผ่อนประจำปีได้ นี่ถึงมีเวลาว่างมา ผมให้พวกคุณดูรูปที่ผม ถ่าย”

เขาพูดจบ จากนั้นควักมือถือออกมายื่นให้พวกเขาดู

จิ่งหนิงรับมาดู

ถ่ายรูปสวยๆ มาเพียบเลยจริงๆ เป็นทิวทัศน์กับสิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรมต่างๆ ของที่นี่หมด
ยังมีหลายรูปเป็นทะเลทรายในกลางคืนด้วย ดูออกได้ว่าไม่ว่า จะเป็นองค์ประกอบหรือการใส่สี ล้วนผ่านการจัดวางอย่าง ละเอียดอ่อนมาก่อน

เธออดยิ้มพูดไม่ได้ว่า “ก็สวยดีนะ

อานอานก็พยักหน้าเช่นกัน เป็นรูปที่สวยมากเลย หนูชอบ มาก”

หนานจิ้นกลับรู้สึกเกรงใจขึ้นมา

“ถ้าหนูชอบ เดี๋ยวผมพิมพ์ออกมาสองสามใบทำเป็นโปสต์ การ์ดให้หนู”

“ดีเลยๆ”

อานอานปรบมืออย่างดีใจขึ้นมา

จิ่งหนิงเห็นแล้ว ทีนี้ถึงวางข้อสงสัยในใจลงทั้งหมด

รถขับได้ไม่นาน ก็มาถึงโรงแรมที่หนานจิ๋นเข้าพักแล้ว

ตอนลงจากรถ ยานอานถือโอกาสขอข้อมูลในการติดต่อของ เขา บันทึกไว้ในมือถือเล็กๆ ของตัวเอง

จากนั้นก็ปรบมือบอกลากับเขา ถึงยอมปิดประตูรถ รถขับออกไปจากโรงแรม ขับไปที่ปราสาทของโม่ไฉ่เว ยกับเชว

โม่ไฉ่เวยพวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว จำได้ว่ารถของพวกเขา ขับตามหลังรถตัวเองมา แต่กลับไม่เห็นพวกเขากลับมาถึงสักทีจึงโทรมาถาม

จิ่งหนึ่งรับสายขึ้นมา ยิ้มว่า “ไม่เป็นไร เจอคนรู้จักตอน ระหว่างทาง ช่วยเขานิดหน่อย เรากำลังกลับมาแล้ว”

ไม่ไฉ่เวยได้ยินแล้ว ถึงแม้ประหลาดใจที่พวกเขาสามารถเจอ คนรู้จักที่นี่ได้ แต่พอนึกถึงลูจึงเป็นทำธุรกิจได้เดินทางไปทั่วโลก มีคนรู้จักทุกที่ ก็ไม่รู้สึกแปลกใจแล้ว

ดังนั้นเธอจึงวางสายลง

หลังจากวางสายลงแล้ว ซึ่งเป็นถามว่า “คนเมื่อกี้เป็นอะไร พวกคุณเคยเจอกันเหรอ”

เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงละคร เนื่องจากจึงเป็นอุ้มจิ้งเจ๋อน้อย เดินอยู่ข้างหน้าตลอด ตรงกลางได้ห่างกันระยะหนึ่ง บวกกับคน เยอะและเสียงดังเกินไป ฉะนั้นเขายังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตอน

จิ่งหนิงจึงเล่าเรื่องตอนนั้นให้เขาฟังคร่าวๆ

ลู่วิ่งเป็นฟังจบ พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“แบบนี้นี่เอง”

ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่ได้รับการยอมรับจากจิ้งหนึ่งแล้ว เขาจึง ไม่ได้คิดอะไรมาก

ไม่นาน รถก็ขับมาถึงปราสาทแล้ว

ทั้งครอบครัวลงจากรถ เดินเข้าไปในปราสาทอย่างมีความสุข
เข้าไปประตูบ้านแล้ว ไม่ไฉ่เวยสั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหาร ว่างตอนดึก หลังจากทั้งครอบครัวทานเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงหนี งกล่อมลูกนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จก่อน จากนั้นถึงกลับเข้าไป ในห้องนอนของตัวเอง

คืนนี้จิ้งเจ๋อน้อยก็ไปอยู่ห้องนอนเล็กๆ ของตัวเองแล้ว ดังนั้น ขณะนี้ในห้องนอนอยู่แค่จิ้งหนึ่งกับลู่จึงเป็นสองคน

ก่อนหน้านี้จึงหนิงได้ดื่มยาแก้แพ้ท้องสูตรที่เชวซูคิดให้สำหรับ เธอแล้ว ก็มีผลอยู่ ตอนนี้ไม่อยากอ้วกแล้ว แต่ถึงอย่างไรที่ท้อง อยู่ก็เป็นฝาแฝด แสดงรูปร่างตั้งครรภ์เร็วอย่างเห็นได้ชัด ตัวก็ยิ่ง รู้สึกหนักขึ้นมาแล้ว

เดินได้ระยะหนึ่งก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว

เธออาบน้ำเสร็จนอนอยู่บนเตียง ปล่อยให้ลู่วิ่งเป็นนวดขาให้ เธออย่างอ่อนโยน หรี่ตาลงเพลิดเพลินไปด้วย พูดไปด้วยว่า “คนนั้นที่เราเจอในวันนี้ ตอนนั้นฉันยังนึกว่าเป็นหนานกงจีน แต่ พอลองคิดดูแล้ว ไม่มีจุดไหนที่ตรงกันเลย น่าจะไม่ใช่

ลู่จิ่งเซินก็พูดเสียงต่ำว่า “ผมก็คิดเหมือนคุณ

จิ่งหนึ่งลืมตาขึ้นมามองเขา รู้สึกน่าสนใจขึ้นมา

“จริงเหรอ”

“อืม” ลู่วิ่งเซินพยักหน้า “แต่ผมไม่ได้คิดจากชื่อ แต่คือความ รู้สึกที่เขาให้มา ผมรู้สึกอยู่ตลอดว่าเขาไม่เหมือนคนแปลกหน้าที่ ธรรมดาๆ คนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ช่างภาพที่เขาบอกอะไรอย่างนั้น
จึงหนังตะลึง “ยังไงเหรอ”

“เพราะว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย เขาบอกว่าเขาเป็นช่างถ่าย ภาพ รถก็เป็นที่เช่ามา แต่มีช่างถ่ายภาพคนไหนที่เช่ารถราคา สามล้านกว่ามาเป็นรถใช้เดินทาง เขายังเอาผลงานถ่ายภาพ ของตัวเองออกมาให้ดู ดูเหมือนกำลังพยายามพิสูจน์อาชีพของ ตัวเองอยู่ แต่ท่าทางที่เขาใช้มือถือกลับดูเหมือนไม่คุ้นเคยเลย ผมไม่ค่อยรู้จักช่างถ่ายภาพเท่าไหร่หรอก แต่คนที่ทำอาชีพนี้นิ้ว มือจะจับกล้องถ่ายบ่อย ผิวหนังตรงส่วนที่เชื่อมระหว่างโคนนิ้ว โป้งกับโคนนิ้วชี้ควรจะด้าน แต่เขาไม่มี กลับเป็นฝ่ามือและนิ้วมือ ที่มีผิวหนังกร้านเล็กน้อย เพียงแค่นี้ก็พอยืนยันได้แล้วว่าเขา กำลังโกหกอยู่”

จิ่งหนิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เพราะเธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ แค่เวลาสั้นๆ อันน้อยนิด แทบจะ เป็นแค่เจอหน้าครั้งเดียวเอง ลู่วิ่งเซินก็สังเกตอีกฝ่ายได้ชัดแจ้ง เช่นนี้แล้ว

เธอเงียบสักพัก ถามว่า “แล้วคุณคิดว่า…เขาเป็นคนยังไง และทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

ลู่จิ่งเซ๊นส่ายหัว

“ไม่แน่ใจ แต่ก็อาจจะเป็นเราที่คิดมากเกินไปแล้ว ดูไปก่อน เถอะ ถ้าหลังจากนี้เขาไม่ปรากฏตัวอีก ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหา แต่ ถ้าปรากฏตัวออกมาอีก ผมจะให้คนไปเฝ้าดูเขา สืบประวัติของ เขาดู”
ที จิ้งหนิงถึงพยักหน้า

ในคืนนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงหนึ่งนอนไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่

เธอฝันมาหลายรอบอย่างสะลึมสะลือ เดี๋ยวก็ฝันว่าตัวเองอยู่ บนเรือลำหนึ่ง ข้างๆ มีคนกำลังร้องไห้อยู่ เดี๋ยวก็ฝันถึงตอนที่ตัว เองยังอยู่ที่เมืองขึ้นเมื่อนานมากแล้ว ตอนนั้นเธอเพิ่งได้รับรู้ “ข่าวเสียชีวิต” ของคุณแม่ ยืนตากฝนและทั้งตัวเปียกจนเหมือน ไก่ตกน้ำแกง

อย่างไรก็ตาม ล้วนไม่ใช่ฝันดีอะไรเลย ทั้งหมดนี้เป็นความ หวาดกลัวที่อยู่ลึกที่สุดในใจของเธอ

จึงหนิงตัวสั่น จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ลืมตาขึ้นมา โดย สัญชาตญาณ

เห็นแต่ในห้องยังคงมีดอยู่ แต่ข้างตัวเหน็บหนาวมาก ไม่มีคน

อยู่แล้ว

ผ้าม่านปิดไว้อย่างแน่น ในห้องเงียบจนเหลือแค่เสียงค็อก แค็กที่ดังมาจากเครื่องเพิ่มความชื้นในอากาศ

ทันใดนั้นเธอตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เปิดผ้าห่มออกและลงจากเตียง ตอนแรกหาในห้องนอนรอบ หนึ่งก่อน จากนั้นเดินไปข้างนอก

“ลู่จิ่งเซิน! ลู่จิ่งเซิน!”

เมื่อกี้ลู่วิ่งเซินลงไปชั้นล่างดื่มน้ำแล้ว
เขาพักผ่อนเป็นเวลามาตลอด แม้เวลาที่นี่จะแตกต่างกับใน ประเทศ บวกกับกลางวันยาวกลางคืนสั้น แต่เขายังคงตื่นมาเช้า มาก และยังได้วิ่งที่ชั้นล่างมาแล้วรอบหนึ่ง

ตอนนี้เพิ่งกลับมาถึง เทน้ำแก้วหนึ่งดื่มไปด้วย เตรียมกลับ ห้องอาบน้ำไปด้วย จากนั้นก็เห็นจิ้งหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องนอน โดยที่ผมยุ่งและเสื้อผ้ายุ่งเหยิง

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป รีบวางแก้วน้ำลงทันทีและเข้าไปหา “หนิงหนิง เกิดอะไรขึ้น

“ลู่จิ่งเซิน!”

วิ่งหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขากะทันหัน พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขา กอดเขาไว้แน่นๆ

ลู่วิ่งเป็นตัวนิ่ง สองมือยังอยู่กลางอากาศอยู่ไม่กล้าเอาลง

ยิ่งกว่านั้นเขายังรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดกำลังสั่นเล็กน้อยอยู่