บทที่ 1029 รู้สึกแปลกๆ

รู้สึกผิดปกติ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีหญิงตั้งครรภ์อย่างจิ้งหนึ่งด้วย ท้ายที่สุดแล้ว ก็อยากให้เธอพิจารณาดูสักหน่อย ดังนั้น โม่ไฉ่เวยจึงพยักหน้า

“โอเค กลับไปพักผ่อนก่อน หลังจากทานอาหารเย็นแล้ว เรา ค่อยคิดกันว่าจะออกไปดูการแสดงกันดีไหม

“ได้”

หลังจากที่ในกลุ่มตกลงกัน พวกเขาก็ขับรถตรงกลับไปที่ ปราสาททันที

เมื่อฉันกลับไปที่ปราสาท พบว่าคุณอาเซวที่ไม่รู้ว่าเขากลับมา จากห้องทดลองเมื่อไหร่

ในเวลานี้ เขากำลังอยู่ในเรือนกระจกด้านหลัง เพื่อดูแลต้น

เงินต้นทองนั้น

เมื่อรู้ว่าพวกเขากลับมาแล้ว เขาก็เดินออกมาจากข้างหลังแล้ว ถามว่า “วันนี้คุณไปไหนมาบ้าง?

โม่ไฉ่เวยเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับสถานที่ที่ได้เข้าไปเยี่ยมชมในวันนี้
เมื่อได้รู้ว่าพวกเขาได้ไปที่วังเทพ แล้ว คุณอาเขารู้สึก ประหลาดใจเล็กน้อย

“พวกคุณไปที่วังเทพเหรอ?”

ไม่ไฉ่เวยยิ้มและพูดว่า “ใช่ แค่สงสัยก็เลยลองไปดู

คุณอาเซวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มเยาะ “นั่นมันมีอะไรกัน ก็แค่เป็นการฉวยโอกาสทำเงิน แทนที่จะไว้ใจสิ่งเหล่านั้น เชื่อมั่น ในตัวเองดีกว่า”

จิ่งหนึ่งยิ้มและพูดว่า “ฉันก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ฉันคิดว่า ผู้คนที่นี่ค่อนข้างเชื่อ โดยเฉพาะผลไม้ที่ได้รับพรจากคำพยากรณ์ ทุกคนต่างรีบกินราวกับว่าพวกเขากำลังหมดหวัง

คุณอาเซวส่ายหัว

“โง่เขลาเบาปัญญา”

เมื่อพูดเช่นนี้ ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก และหันไป มองที่จิ่งหนิง

“ในเมื่อทุกคนรู้เรื่องนี้แล้ว คุณเคยถามถึงเจ้าของที่อยู่เบื้อง หลังวังเทพนี้ไหม?

จิ่งหนิงตกตะลึง

โม่ไฉ่เวยยิ้มและพูดว่า “ฉันเคยถามแล้ว ทำไมจะไม่ถาม แต่ ว่ารายละเอียดไม่ชัดเจนเลย ผู้คนปฏิเสธที่จะพูด เรารู้แค่ว่าพวก เขามาจากทางตะวันออก”
“คนจากตะวันออกอะไรกัน

คุณอาเซวแสดงท่าทางดูถูก “เป็นคนของตระกูลหนานต่าง

หาก”

“หา? ”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจไปชั่วขณะหนึ่ง

การแสดงออกของจิงหนิงเปลี่ยนไป “คนของตระกูลหนาน?”

“ใช่ เมื่อก่อนฉันเองก็ไม่คยรู้ แต่หลังจากนั้นฉันเห็นคน ๆ หนึ่ง พร้อมกับคนมาจากวังเทพ และได้ยินการสนทนาของพวกเขา จึง รู้ว่าคนๆ นั้นทำงานให้ตระกูลหนาน ที่แห่งนี้ ฉันไม่รู้ว่ามันถูก สร้างโดยตระกูลหนานหรือใครกัน แต่ต่อมาพวกเขาได้เข้ายึด ครอง ยังไงก็ตาม ตอนนี้มันอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของทุกคนก็แย่ลง

ในบรรดาผู้คนในปัจจุบัน จึงหนึ่งและลู่วิ่งเซินต่างอยู่ฝั่งตรง ข้ามของตระกูลหนาน

และเนื่องจากความสัมพันธ์ของโม่ไฉ่เวยและจิ่งหนึ่ง จึงมี ความคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับตระกูลหนาน

ตอนแรกทุกคนไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ตอนนี้พวกเขาคิด

ไม่ถึงว่าวังเทพีแห่งนี้จะเป็นสมบัติของตระกูลหนานจริงๆ

เมื่อคิดถึงการอุปถัมภ์ที่นั่น ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ ในใจอยู่พักหนึ่ง
ในขณะนี้ ลู่จิ้งเซินก็พูดขึ้นทันทีว่า “ไม่น่าแปลกใจ”

จิ่งหนิงประหลาดใจและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ไม่น่าแปลกใจ

เหรอ” ลู่จิ่งเซินเม้มริมฝีปากและพูดว่า “พูดถึงเรื่องนั้น คุณอาจคิดว่า

มันเหลือเชื่อ แต่ตอนที่ฉันอยู่ที่นั่น ผมเห็นหนานทรง

ทุกคนตกใจ

จึงหนิงก็โพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “หนานมทรงจะมาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร เขาอยู่ในเมืองหลินไม่ใช่เหรอ?”

ลู่จิ่งเซินพูดอย่างเคร่งขรึม: ใช่ จนถึงตอนนี้ฉันเองก็รู้สึก ประหลาดใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เนื่องจากวังเทพเป็นทรัพย์สิน ของตระกูลหนาน ก็จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะปรากฏตัวที่นี่

ทุกคนต่างเงียบงัน สีหน้าไม่สู้ดี หลังจากนั้นไม่นาน จึงหนึ่งก็พูดด้วยความโกรธเล็กน้อย “สามารถพบไอ้คนพวกนี้ได้ทุกที่จริง ๆ”

โมไฉ่เวยสะกิดหลังมือของเธอเบาๆ

“ฉันไม่ได้คิดมากเรื่องนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย เรื่องใหญ่ คือคราวหน้าเราจะไม่ไปอีก”

จิ่งหนึ่งพูดอย่างเคร่งขรึม ไม่ว่าจะเป็นของพวกเขาหรือไม่ ฉัน ก็ไม่มีแผนจะไปที่นั่นอีกต่อไป”

โม่ไฉ่เวยพยักหน้าแล้วหันไปมองคุณอาเซว “ต่อไปคุณเองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปนะ คุณได้ยินไหม?

คุณอาเซวยิ้มเจื่อน ๆ

“คุณเคยเห็นผมขอไปสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

ไม่ไฉ่เวยคิดทบทวน ซึ่งก็จริง ตั้งแต่เขาพูดอย่างนั้น ไม่ไฉ่เวยก็ไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นหน้าตาของจิ้งหนึ่งไม่ค่อยดี เธอจึงชักชวน: “ทำไมลูก ไม่กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนล่ะ แล้วช่วงอาหารเย็น แม่จะเรียก”

จิ่งหนิงจึงไม่เกรงใจ รีบพยักหน้า ปล่อยให้เด็กน้อยสองคน เล่นข้างล่าง และลู่วิ่งเซินก็พาเธอไปพักผ่อน

กลับเข้ามาในห้อง จึงหนิงเอนกายลงบนเตียงแล้วพูดเบา ๆ ว่า: “จิ่งเซิน ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ที่ออกไปครั้งนี้ ฉันรู้สึกว่ามีบาง สิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง”

ลู่วิ่งเซินนั่งบนเตียง ปล่อยให้เธอนอนบนตัก นวดขมับของเธอ แล้วพูดว่า “มีอะไรผิดปกติเหรอ?”

จึงเป็นค่อย ๆ พูดขึ้นว่า “คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าคุณเห็นหนา นมู่หรงที่วังเทพีจริง ๆ แล้วฉันไม่ได้บอกคุณ ตั้งแต่การเดินทาง ครั้งนี้ ฉันมักจะรู้สึกว่ามีดวงตาที่มองไม่เห็นคู่หนึ่งจ้องมองมาที่ เรา คิดว่าน่าจะเป็นของคนในตระกูลหนานใช่ไหม?”

นิ้วของลู่จ๋งเชิมหยุดที่ห้องน้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า “ไม่น่าใช่ ฉันมีคนคอยคุ้มกันตลอดทาง คุณไม่ต้องกังวลเกินไปแล้ว

“แต่ว่า…”

“คุณเหนื่อยเกินไปแล้วใช่ไหม สองวันนี้ไม่ต้องออกไปข้าง นอกแล้วนะ พักผ่อนที่บ้านเสียหน่อย

ลู่จิ่งเซินพูดเบาๆ

จิ้งหนึ่งมองเข้าไปในดวงตาของเขา และเห็นว่าท่าทางของ ชายคนนั้นอ่อนโยนทั้งยังน่าเกรงขาม ซึ่งเป็นรูปลักษณ์ที่เธอคุ้น เคยมากที่สุด

หัวใจที่ไม่สบายใจของเธอ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย

เธอพยักหน้า

“บางที ฉันอาจจะหลับไปสักพัก อีกสักหนึ่งชั่วโมง คุณอย่าลืม ปลุกฉันด้วยนะ”

“ได้”

ลู่วิ่งเซินช่วยให้เธอนอนลงแล้วพูดว่า “คุณไปนอนได้แล้ว ผม จะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

“อืม”

ท้ายที่สุดแล้ววิ่งหนึ่งที่เหนื่อยล้า ก็ผล็อยหลับไปในเวลาไม่มาน

ลู่จิ่งเซินนั่งเฝ้าเธออยู่ที่ขอบเตียง มองดูใบหน้าของเธอเงียบ ๆ ก้เขามศีรษะลงและจูบที่หน้าผากของเธอ จากนั้นกระซิบเบา ๆ“หนิงหนิง วางใจเถอะ ผมจะปกป้องคุณอย่างแน่นอน” เมื่อวิ่งหนึ่งตื่นขึ้นอีกครั้งที่หกโมงเย็นแล้ว

ดวงอาทิตย์ด้านนอกยังคงร้อน แม้ที่นี่จะฟ้าเริ่มมืดแล้ว แต่ก็ จะยังไม่มืดสนิทจนกว่าจะถึงเวลาสี่ทุ่ม

ดังนั้น ดวงอาทิตย์ในขณะนี้จึงเท่ากับดวงอาทิตย์ในช่วงบ่าย สองหรือบ่ายสามโมงของประเทศจีน ซึ่งเป็นเวลาที่อากาศอบอุ่น พอดี

โชคดีที่ลู่วิ่งเซินปิดผ้าม่านไว้อย่างมิดชิด ห้องนั้นมืดสนิท

ทำให้ไม่ส่งผลต่อการนอนของเธอ

เมื่อเธอตื่นขึ้น จึงเป็นก็ไม่ได้อยู่ข้างเธอแล้ว เธอจึงคิดว่าลู่วิ่ง เซินออกไปแล้ว

ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่ขยับ ก็มีน้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้นข้างหู

“ตื่นแล้วเหรอ?

ทันใดนั้น ฝ่ามืออุ่นก็ยื่นออกมา

จิ่งหนิงตกใจและมองไปที่เขา

เมื่อเห็นว่า ลู่วิ่งเป็นกำลังขยับเก้าอี้และนั่งอยู่ข้างๆ เธอสังเกต เห็นว่ามีโคมไฟตั้งพื้นสีเหลืองสลัวสว่างอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งจึงเป็น เคยนั่งมาก่อน

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม และลุกขึ้นนั่งด้วยการช่วยเหลือจากเขา

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ”
“เพิ่งจะหกโมง”

ลู่จิ่งเซินหยุดและถามเธอ “หิวน้ำไหม? ฉันจะในน้ำให้

“หิว”

จิ่งหนิงพยักหน้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ