บทที่ 1025 ฝีมือประณีต

หล่อนยืนขึ้นและพูดว่า “ไปกันเถอะ พวกเราไปที่ห้องโถงด้าน หน้ากัน อย่าปล่อยให้คุณผู้มีเสน่ห์ที่ยอมรับคุณอย่างสุดหัวใจ ต้องรอเป็นเวลานานเลย”

จิ่งหนึ่งรู้ว่าหล่อนไม่สามารถละทิ้งอคติกับลู่จึงเป็นไปได้อย่าง

สมบูรณ์ จึงจงใจพูดเสียดสี

แต่เธอก็ไม่สนใจอะไรมาก ดั่งคำว่ากาลเวลาพิสูจน์ใจคน

โม่ไฉ่เวยและลู่จิ่งเซินไม่ได้เจอกันมานาน ความกังวลทั้งหมด ในตอนนี้ล้วนเป็นเรื่องปกติของมนุษย์

ต่อไปหล่อนจะค่อยๆเข้าใจเอง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ลุกขึ้น ยิ้มและพยักหน้า

ทั้งสองเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้า ด้วยกัน

ภายในห้องโถงด้านหน้า จึงเป็นกำลังเล่นเกมอยู่กับอาน อานและจิ้งเจ๋อน้อย

ที่ไหนมีลูก ที่นั่นก็จะไม่เงียบเหงาเลยจริง ๆ

จิ่งหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความเขินอาย แต่ลู่วิ่งเซินนั้นดูเหมือน เดิม เขาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเธอ “คุยเสร็จแล้วเหรอ? ”

จิ่งหนิง ยกหน้า
ไม่ไฉ่เวยยิ้มและพูดว่า “พวกคุณหิวหรือยัง? ถ้าหิวแล้ว ฉันจะ ไปคุยกับครัวว่า พวกเราจะเริ่มทานกันเร็วหน่อย ไม่รอ อะ แล้ว”

จิ่งหนึ่งส่ายหน้า จึงเป็นยังกล่าวอีกว่า “ไม่ต้องรีบครับ รอ คุณเชว มาค่อยพูดก็ยังไม่สาย ผมเห็นว่าทิวทัศน์ในปราสาทแห่ง นี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก ถ้าไม่ขัดข้อง ผมอยากพาหนึ่งหนึ่ง ไปดูรอบๆหน่อย”

โม่ไฉ่เวยพยักหน้า

“ไม่มีปัญหาเลย ให้ฉันไปส่งพวกเธอไหมล่ะ?

“ไม่เป็นไร พวกเราเดินไปเองดีกว่า แค่จะรบกวนคุณช่วยดูแล เด็กๆ ให้หน่อย”

สายตาของโม่ไฉ่เวยจ้องไปที่เด็กสองคน

แม้ว่าแต่ก่อนจะตะขิดตะขวงเรื่องที่จิ้งหนึ่งไม่ได้ให้กำเนิดอาน

อาน แต่นั่นก็เป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่เท่านั้น

ความรู้สึกเมื่อก่อน กลับดีขึ้น

หล่อนเพียงแค่ถูกจึงเซี่ยวเต๋อหลอกมาเกือบทั้งชีวิต ดังนั้น หล่อนจึงกังวลว่า จิ่งหนิงจะเดินตามเส้นทางเก่าของหล่อนเท่านั้นเอง

ดังนั้น เมื่อเห็นอานอานครั้งนี้ หล่อนจึงชอบอย่างมาก แล้วจึงยิ้ม “แน่นอน ไม่มีปัญหา”
ขณะที่หล่อนพูดก็เดินไปข้างหน้าและยิ้มให้เด็กทั้งสอง “พวก เธอมีสวนสนุกที่บ้านไหม คุณยายมีสวนสนุกที่นี่ด้วย คุณยายพา พวกเธอไปเล่นด้วยดีไหม?

พวกเด็กๆชอบเล่นเสมอ ไม่ว่าพวกเขาจะอายุเท่าไหร่

เมื่อเด็กทั้งสองได้ยินเกี่ยวกับสวนสนุก พวกเขาก็ปรบมือและ หัวเราะชอบใจทันที

“ได้เลย ได้เลย เรามาเล่นกัน

จากนั้น โมไฉ่เวยก็พาพวกเขาไปที่สวนสนุก เมื่อเห็นว่าพวกเขาลับตา ลู่วิ่งเซินและวิ่งหนึ่งก็ออกไปด้วยกัน

ปราสาทมีขนาดใหญ่มาก ใหญ่กว่าปราสาทของกู้ซื้อเฉียนใน เมืองหลินก่อนหน้านี้เสียอีก

ทุกที่ล้วนแล้วแต่งดงาม

ก่อนที่จิ่งหนึ่งจะเข้ามา เธอกังวลเล็กน้อยว่าแม่ของเธอจะมี ชีวิตที่ไม่ดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหรือไม่ แต่ตอนนี้ เมื่อได้ดู ปราสาทที่สวยงามแห่งนี้แล้ว เธอก็ไม่มีความกังวลแล้ว

เธอคิดในใจ ในโลกใบนี้ ทุกคนอาจจะทำผิดต่อแม่ของพวก เขา แต่ว่าคุณอาเซว ไม่ทำแบบนั้น

แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าพวกเขาพบกันได้อย่างไร แต่ความรักของ คุณอาเซวที่มีต่อโม่ไฉ่เวยก็สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็ว

ไม่เช่นนั้น ในเวลานั้น เมื่อไม่ไฉ่เวยไม่ไว้วางใจทุกคนรอบตัวเธอ เธอก็จะไม่สามารถไว้วางใจ คุณอาเซวได้มากนักเช่นกัน

ทั้งสองเดินช้าๆ ตามขั้นบันไดหินอ่อน ระบบปรับอากาศมีอยู่ ทุกที่ในปราสาททำให้อากาศไม่ร้อน

นอกจากนี้ยังมีต้นไม้สูงตระหง่านอยู่ทุกหนทุกแห่ง ต้นไม้แตก หน่อออกมา แม้ว่าอากาศจะหนาวเหน็บ

หลังจากเดินไปได้ซักพัก สิ่งหนึ่งที่ทำลายความเงียบและพูด ว่า “เมื่อกี้แม่ของฉันพูดไปอย่างนั้นเอง อย่าไปคิดมาก หล่อน แค่ไม่เข้าใจเรา”

ลู่วิ่งเซินหันหน้าและเหลือบมองเธอด้วยรอยยิ้ม

“แต่หล่อนก็พูดความจริงไม่ใช่เหรอ?

จิ่งหนิงตกตะลึง

ลู่จิ้งเซินพูดอย่างเงียบ ๆ : “หลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยเล่า ประสบการณ์ชีวิตของอานอ่านให้ฟังจริงๆ เลย คุณไม่มีข้อสงสัย อะไรในใจจริงๆ เหรอ?”

จิ่งหนิงเม้มริมฝีปากครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มี”

ลู่จิ่งเซินหยุดชะงัก สถานที่ที่ทั้งสองคนยืนอยู่นั้นบังเอิญอยู่ในมุมที่มีร่มเงาซึ่งไม่มี

แสงแดด และมีระบบปรับอากาศที่ซ่อนอยู่ใต้ลำต้นของต้นไม้

ข้างๆ อากาศจึงเย็นมาก

เขามองไปที่วิ่งหนึ่งอย่างลึกซึ้งและถามว่า “แล้วทำไมคุณไม่ถามผมล่ะ? ”

งหนิงกลับหัวเราะ

“ถามอะไรล่ะ? ถ้าอยากจะพูดก็ต้องพูดมาเอง ถ้าไม่อยากจะ พูด แล้วฉันถามมันจะมีประโยชน์อะไร?

ขณะที่เธอพูด เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นเพื่อเด็ดใบไม้ และเล่นมัน ในฝ่ามือของเธอ

สีหน้าของลู่จิ้งเซินเริ่มถอดสี

“หนิงหนิง ผมเคยสัญญากับคุณว่าเมื่อถึงเวลาวันหนึ่งที่เหมาะ สม ผมจะบอกความจริงกับคุณ

“ฉันจําได้”

จึงหนิงเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เขา

แสงแดดส่องผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งก้านและใบไม้ และ ตกกระทบลงไปในดวงตาอันเปล่งประกายของเธอ

“ฉันไม่เคยถาม เพราะเชื่อว่าไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร ไม่ ว่าคุณจะมีคนอื่นอยู่ในใจหรือไม่ แต่คุณเป็นของฉันแล้ว และ อนาคตก็เช่นกัน แค่นั้นก็พอแล้ว”

ลู่วิ่งเซินจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ

สิ่งที่เธอพูดนั้นจริงจังและสงบมาก ราวกับว่าเข็มถูกแทงเข้าไป ในหัวใจของเขา

ลู่วิ่งเซินยกมือขึ้นและกอดจิ่งหนึ่งไว้ในอ้อมแขนของเขา
บริเวณหน้าอกเหมือนโดนอะไรมาขวางไว้ ความหนาแน่นนั้น ทําให้เขาอึดอัด

เขากระซิบ: “หนิงหนิง ผมรักคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจำไว้ว่า ความรักของผมคือเรื่องจริง

จิ้งหนึ่งพิงแขนของเขา พอฟังคำพูดจากเสียงกระซิบของเขา

แล้วไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกวิตกกังวลก็ผุดขึ้นมาในใจ

เธอเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไปที่จึงเป็นอย่างลึกซึ้ง

“จิ่งเซิน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมฉันถึงรู้สึก…

“ไม่มีอะไร”

ลู่วิ่งเซินกอดเธอ และใช้ฝ่ามือลูบผมของเธอเบาๆ

เขาถอนหายใจเบา ๆ : “หนิงหนึ่ง ผมทำผิดต่อคุณ ผมสัญญา ว่าเมื่อถึงเวลา ผมจะบอกทุกอย่าง”

ทั้งสองยืนนิ่งเงียบอยู่นาน

อันที่จริง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่า จึงเป็นไม่อยากรู้เกี่ยว กับอดีตของลู่จิ้งเซิน

เพราะนี่คือผู้ชายที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง และเธอต้องการรู้ทุก อย่างเกี่ยวกับเขา

แต่เธอก็เข้าใจว่าบางสิ่งแม้จะสนิทกันแค่ไหน บางครั้งก็ต้อง

ให้เกียรติกัน

การปล่อยให้อีกฝ่ายรักษาพื้นที่ส่วนตัวของเขาไม่เพียงเป็นการให้ความเคารพในความสัมพันธ์นี้เท่านั้น แต่ยังเป็นการ ให้ความเคารพเขาด้วย

สิ่งใดที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป

ถ้าในวันข้างหน้า เขาเต็มใจที่จะบอกให้ตนฟังจริงๆ ในตอน นั้นเธอก็จะรับฟัง

หากเขาไม่เต็มใจ จิ่งหนึ่งก็จะไม่บังคับ

เหมือนกับที่เธอพูดกับโมไฉ่เวย ในโลกใบนี้ ใครที่ไม่มีอดีต

บ้าง

หลังจากที่ทั้งสองยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงเป็นไม่พูดอะไรต่อ เขา จับมือกับเธอและเดินเล่นในปราสาทด้วยกัน

ต้องบอกว่าปราสาทหลังนี้สร้างขึ้นอย่างสวยงามทั้งภายนอก และภายในจริง ๆ

หากมีประสบการณ์พอ ๆ กับลู่วิ่งเซิน ก็อดไม่ได้ที่จะถอน หายใจ มันช่างฉลาดเหลือเกิน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ