บทที่ 1010 ไม่รับประกันชีวิต

จิ้งหนังหายใจไม่ออกเล็กน้อย

แน่นอนว่าเธอไม่เคยคิดจะตามหาชีวิตอมตะอะไรนั่น

ของเหล่านั้น แค่ได้ยินก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องหลอกลวง เธอไม่เคย เชื่อเลย

แต่การที่เธอไม่เชื่อก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่เชื่อนี่นา และยิ่งคนที่ฉลาดเป็นกรดอย่างหนานกงจั่น เขาก็ยังหมกมุ่น กับมัน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จึงหนิงก็อดจะปวดหัวไม่ได้

เธอถอนหายใจและพูด: “เหยาเหยา เธอยังจำครั้งก่อนที่เรา ไปร่วมงานแต่งงานของกู้ซื้อเฉียนกับเฉียว แล้วเฉียวฉีเป็นลม ในงานแต่งงานได้ไหม?”

หัวเหยาตกตะลึง: “จำได้สิ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพวกเขาเหรอ?”

“เกี่ยวอยู่แล้ว เพราะที่ฉันไหว้วานให้เธอสืบเรื่องนี้ ก็เพราะ พวกเขาเป็นคนขอมา”

หัวเหยาตกใจ

จึงหนิงรู้สึกว่าจนถึงตอนนี้แล้วคงจะปิดเรื่องพวกนี้จากเธอไม่ได้แล้ว
ที่สุดแล้ว หากข่าวที่อยู่ในมือของหัวเหยาเป็นเรื่องจริง กู้ซื้อ เฉียนกับเฉียว ก็คงต้องไปประเทศ F ถึงเวลานั้นก็ปิดไม่มิดอยู่ดี

ดังนั้นเธอจึงบอกหัวเหยาเรื่องที่หนานทรงบอกกู้ซื้อเนียน เกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตของเฉียว และวิธีที่พวกเขาแลก เปลี่ยนกับหนานกงจีน

หลังจากที่หัวเหยารับฟังเรื่องเหล่านี้แล้วก็เรียกได้ว่าต้องตก ตะลึง

เธอเข้าใจมาตลอดว่าของพวกนี้เป็นสิ่งที่จึงหนิงต้องการ คิด

ไม่ถึงเลยว่าคนที่ต้องการมันแท้จริงแล้วคือเฉียว

“พูดอย่างนี้ ถ้าหากยังรวบรวมชิ้นส่วนไม่ได้ก่อนปีใหม่ เฉียว ฉีก็จะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้เหรอ?”

จิ่งหนึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด “จะพูดแบบนั้นก็ได้”

“คนที่ชื่อหนานกงจิ่นอะไรนั่น ทำไมถึงได้ร้ายกาจแบบนี้? เอา ชีวิตคนอื่นมาล้อเล่น เขาไม่มีครอบครัว มีลูกเมียบ้างรึไง?

จิ่งหนิงได้ยินน้ำเสียงที่โกรธเคืองของเธอแล้ว ก็อดขำไม่ได้ หัวเหยาคนนี้เป็นแบบนี้ตลอดเลย

ไม่ว่าจะผ่านเรื่องราวมากมายแค่ไหน อายุมากเพียงใด ก็มี จิตใจที่บริสุทธิ์เสมอ

ในหัวใจของเธอ ความดีและความชั่วนั้นชัดเจนและไม่ปะปนกัน
แต่กลับเมินเฉยว่าในโลกนี้บางครั้งผู้คนไม่สามารถตัดสิน ความดีหรือความชั่วเพียงลำพังได้

ฆาตกรฆ่าคนอาจจะเป็นลูกที่กตัญญู พ่อที่รักลูกก็อาจจะเป็น ฆาตกรได้

จิ่งหนิงถอนหายใจแล้วไม่คิดจะพูดอะไรกับเธออีก

เธอได้แต่หัวเราะและพูด: “เขาลูกเมียไหมฉันไม่รู้ ยังไงซะ เรื่องนี้คงต้องไหว้วานเธอแล้ว ช่วยสืบดูให้ที ถ้าหากข่าวมีมูล ฉันจะได้บอกเฉียว พวกเขา”

หัวเหยาพยักหน้า เวลานี้เธอรับรู้ถึงความจริงจังของเรื่องนี้ แล้ว จึงไม่มีแก่ใจจะทําเป็นเล่นแล้ว

“เธอวางใจเถอะ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง ฉันจะช่วย

เธอสืบมาให้ได้”

จิ่งหนิงคุยกับเธออีกเล็กน้อยแล้วจึงวางสาย

หัวเหยาเองก็มีการเคลื่อนไหวที่ว่องไว

ทางนี้เพิ่งคุยกับเธอเสร็จ เพียงไม่นาน ในตอนเย็น หัวเหยา โทรกลับมา

อีกฝั่ง จิ่งหนิงมีน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย

“หนิงหนิง ฉันสืบมาแล้วนะ คุณลุงท่านนั้นแซ่เฉินจริง ๆ เขามี แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อยู่หนึ่งชิ้น เมื่อห้าปีก่อน ในตอนที่แผ่น หยกคัมภีร์สวรรค์ถูกนำออกมา เขาได้มันมาจากพ่อค้าหยกคนหนึ่ง แต่ฉันได้ยินเขาบอกว่า เขารู้สึกว่าหยกที่อยู่กับเขาน่าจะ เป็นของปลอม เพราะมีข่าวว่าของจริงถูกประมูลไป ในงาน ประมูลหนึ่งเมื่อไม่นานนี้เอง

จิ่งหนิงตกตะลึง “งานประมูล?”

“ใช่ ดูเหมือนจะเป็น…งานที่เมืองหลิน

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว

งานประมูลที่เมืองหลิน แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์

ไม่มีเหตุผลเลย ถ้าหากที่เมืองหลินจะมีหยกอยู่อีกชิ้น เป็นไป ไม่ได้ที่กู้ซือเฉียนและพวกจะไม่รู้

ที่สุดแล้ว เมืองหลินเป็นถิ่นเก่าของชื่อเฉียน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอไม่ได้รีบสรุปกับหัวเหยาและพูดขึ้น: “ฉัน เข้าใจแล้ว ฉันจะไปถามพวกเขาเรื่องนี้ แล้วจะโทรหาเธออีกที คุณลุงเฉินท่านนั้นของเธอ ไม่ว่าจะครอบครองหยกจริงหรือ ปลอม ก็คงต้องรบกวนเธออย่าเพิ่งเปิดเผยอะไร ปิดเอาไว้ก่อน หากมีอะไรจะโทรหาเธอเลย

หัวเหยา “อือ” หนึ่งครั้ง “ฉันเข้าใจแล้ว”

ทั้งสองจึงวางสายไป

หลังจากวางสาย จึงหนิงก็โทรหาเฉียวฉี

ในสาย เธอบอกข่าวที่ได้จากทางหัวเหยา

เฉียวฉีฟังแล้วยิ้มและพูด: “มีเรื่องแบบนี้ด้วย แต่คนจัดงานประมูลนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นตระกูลหนานเองนั่นแหละ พวก เราตอนนั้นไม่รู้เรื่อง มาคิดดูตอนนี้แล้วก็รู้สึกได้ว่าหนานกง นวางแผนของเขาตั้งแต่ตอนนั้น

“เขาจงใจจัดงานประมูล ดึงฉันกับกู้ซื้อเฉียนไปและเอาแผ่น หยกคัมภีร์สวรรค์ชิ้นนั้นไป ให้พวกเราเกิดความสนใจในหยก นั่น จากนั้นก็ประกาศว่าฉันมีโรค แต่น่าเสียดาย พวกเราไม่รู้สึก ตัวก่อนหน้านี้ก็เลยเดินไปตามหลุมพรางที่เขาวางเอาไว้

จิ่งหนิงฟังสิ่งที่เฉียวฉีพูดแล้วก็ยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

“พูดแบบนี้ก็หมายความว่าหยกชิ้นนั้นพวกเธอได้ไปแล้ว?

“ใช่ แต่ตอนนี้อยู่ในมือของหนานกงจีน”

จิ่งหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง

“งั้นจากที่เธอดู ทางลุงเฉินนั้นเป็นของจริงไหม?”

เฉียวฉียิ้มและพูด: “ไม่สนว่ามันจะจริงหรือปลอม ขอเพียงมี ข่าว ก็คงต้องไปที่นั่นสักรอบใช่ไหม? ไปถึงก็รู้เอง”

จิ่งหนิงพยักหน้า

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะบอกหัวเหยา ถึงเวลานั้นพวกเรา

ไปด้วยกันนะ”

เฉียว รับปาก

หลังจากวางสาย จิ่งหนิงใช้ความคิดครู่หนึ่งแล้วลงไปข้างล่าง เพื่อหาลู่จิ่งเซิน
ตอนนี้ยังเร็วไปแค่เพียงสองทุ่มเท่านั้น หลังกินข้าวจึงเป็น สัญญากับลูก ๆ ว่าจะเล่นเกมกับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงกำลัง แบ่งเป็นสองกลุ่มอยู่ในห้องเล่นเกม

ตอนที่จิ้งหนิงเข้าไปนั้น ก็เห็นพวกเขาผู้ใหญ่หนึ่งคนและเด็ก อีกสองคนนั่งอยู่บนพรม จึงเป็นกำลังสอนเด็ก ๆ ต่อเลโก้

ถึงแม้จิ้งเจ๋อน้อยจะอายุแค่สามขวบครึ่ง แต่เขาก็ฉลาดปราด

เปรื่องและต่อเลโก้ได้เยอะแล้ว

แม้แต่ครูในโรงเรียนยังชมว่าเขาฉลาด

ลู่วิ่งเซ็นภูมิใจกับเรื่องนี้มาตลอด และรู้สึกเพราะยืนเขาดี ดัง นั้นพอลูกคลอดออกมาจึงฉลาด

จิ่งหนิงแอบรู้สึกขบขันกับความคิดนนี้แต่ไม่พูดอะไร เมื่อเห็นเธอเข้ามา ลู่วิ่งเซินก็โบกมือให้เธอ

“คุณลงมาทำไม? พักผ่อนอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ?”

ท้องของจิ้งหนิงเห็นชัดขึ้นทุกทีเพราะเธอตั้งท้องลูกแฝด ท้อง ของเธอจึงใหญ่กว่าท้องก่อนมาก

ตามหลักแล้วหญิงท้องสามถึงสี่เดือน ท้องน่าจะยังดูไม่ออก

มาก

แต่จิ่งหนึ่งในตอนนี้กลับท้องป่องเล็กน้อยแล้วและตัวก็เริ่ม หนักขึ้นแล้ว

ลู่วิ่งเซินกลัวเธอจะเหนื่อย ดังนั้นหลังอาหารจึงไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเธอและให้เธอกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

จิ่งหนึ่งยิ้มและเดินเข้าไป “ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ”

ลู่จิ่งเซินเห็นดังนั้นและรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ ก็รู้ได้ว่าเป็น เรื่องที่ค่อนข้างสําคัญ

เขาหันไปเด็กน้อยสองคน “ลูก ๆ เล่นกันเองก่อนนะ แด๊ดดี้กับ หม่ามออกไปข้างนอกก่อน”

ช่วงนี้เด็กน้อยทั้งสองคนต่างได้ใช้เวลาอยู่กับพวกเขาค่อน ข้างเยอะจึงไม่ค่อยทะเลาะกันแล้วและพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“แด๊ดดี้ไปอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี้ พวกเราเล่นกันเอง”