บทที่ 1004 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

กล่องไม้นั้นดูเรียบง่ายไม่เหมือนกับกล่องสั่งทำราคาแพงและ มีน้ำหนักเบาและไม่เหมือนกับไม้ที่มีค่าอย่างไม้พะยูงหรือไม้ จันทน์หอมอินเดีย

แต่ในตอนนี้ เสียงที่มาจากภายในทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัว

และถึงกับรู้สึกเสียวซ่าหนังศีรษะ

หนานกงจิ๋นมีสีหน้ามืดมนดั่งสายน้ำ

แม้ว่าเขาจะฉลาดและช่างคิดคำนวณ แต่เขาก็ถูกจำกัดด้วย ต้นกำเนิดของเขา เขาเก่งแค่ในการควบคุมจิตใจของผู้คนใน กรอบความคิดของเขา เขาไม่เก่งเรื่องไฮเทคสมัยใหม่มากนัก และมีเพียงความเข้าใจเพียงเล็กน้อย

หรือจะพูดได้ว่า ถึงแม้เขาจะรู้ทุกอย่าง แต่กลับมองข้ามสิ่งที่ เขาไม่เชี่ยวชาญอย่างไม่รู้ตัว

บวกกับการที่เขามักจะหลบซ่อนตัวอยู่ในบ้านกลางน้ำและ โลกภายนอกไม่รู้ถึงการมีตัวตนของเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสิ่ง พวกนี้จะย้อนกลับมาเล่นงานเขา

ดังนั้นจึงตกใจมากที่ถูกคนสมคบคิดเรื่องแบบนี้ในเวลานี้ เสียงภายในนั้นยังคงดังอยู่

“ในเมื่อคุณหนานกงจีนเองไม่คิดจะให้ความร่วมมือดี ๆ สู้เรามาพูดกันตรง ๆ เลยไม่ดีกว่าเหรอครับ?”

หนานกงจิ๋นกัดฟันแน่น

เขาหันไปและส่งสายตาให้หนานกงย

หนานกงขาเข้าใจในทันที เขาเดินเข้าไปและหยิบกล่องนั้นขึ้น มา หลังจากเปิดดูก็ตรวจสอบอย่างละเอียด

หนานกงจนไม่มีความชำนาญในนวัตกรรมสมัยใหม่ แต่หนา

นางยวนั้นยังพอคุ้นเคยบ้าง

อย่างรวดเร็ว ที่สวิตช์ของกล่องก็พบบางสิ่งขนาดเท่ารูเข็ม

เล็กๆ

เขาหยิบของชิ้นนั้นออกมา วางไว้ในมือและมองดูอย่าง ละเอียด

ในระหว่างที่กำลังวิเคราะห์อยู่นั้น อีกฝ่ายก็หัวเราะออกมาใน

ทันที

“ไม่ต้องดูแล้ว ผมเองก็ไม่กลัวที่จะบอกพวกคุณ นี่คือกล้องรู เข็มที่พัฒนาขึ้นใหม่จากเพื่อนของผมเอง ขนาดเล็กเพียงห้า มิลลิเมตร ตอนนี้ผมไม่เพียงแต่ได้ยินเสียงของพวกคุณเท่านั้น ยังพูดคุยกับพวกคุณได้ หรือแม้กระทั่งมองเห็นสีหน้าของพวก คุณด้วย”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมาทั้งสามคนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าหนานมู่หรงจะรู้ว่าตนเองถูกหลอกใช้แต่เขากลับไม่โมโห

หนานขารู้สึกอับอายรุนแรง: กู้ซือเฉียน แกกล้าเล่นงาน

ซื้อเฉียนหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “เหมือนผมไม่เล่น งานพวกแล้วพวกจะเมตตาพวกอย่างแหละ

แก”

หนานกงยวละล่ำละลัก

ไม่

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หนานกงจีนก็ใจเย็นลง

สมกว่าคนทั่วไปจะเทียบ

เขา

อย่างเย็นชาคุณจะเอายังไง?

“เอาต้นเงินทองให้ผม แล้วผมมอบแผ่นหยกคัมภีร์ สวรรค์ของจริงให้กับคุณ

หนานแท้คุณทองแล้ว เป็นที่จะสามารถให้ของสิ่งกับได้ ต่อผมให้ คุณเลี้ยงมันนั้นทําใจเสียเถอะ”
น้ำเสียงของกู้ชื่อเฉียนฟังดูไม่ทุกข์ร้อน

“อ้อ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็อย่าหวังว่าจะได้ แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ไป ทุกคนเป็นมัจฉาตายตาข่ายขาดไป ด้วยกันก็ไม่เป็นไร

ไม่ง่ายเลยกว่าหนานกงจีนจะควบคุมความโกรธไว้ได้ เพราะ คำพูดของเขามันได้จุดประกายขึ้นมาอีก

“กู้ซื้อเฉียน! แกไม่กลัวว่าผู้หญิงที่แกรักสุดหัวใจจะตายอย่าง นั้นรึ?”

“กลัว” กู้ซื้อเฉียนไม่แม้แต่จะคิดและตอบ “ดังนั้นผมจึงรับปาก จะหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ให้คุณ ผมจึงยอมถูกคุณควบคุม แต่ ทั้งหมดนี้อยู่บนพื้นฐานที่คุณอยากจะร่วมมือกับผมอย่างจริงใจ ผมเสียสละไปมากมายแบบนี้ก็เพื่อให้เฉียวเฉียวได้มีชีวิตต่อไป ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่าคุณไม่มีเจตนาจะร่วมมือกับผม และไม่ได้คิด จะช่วยเฉียวเฉียว ในเมื่อทางไหนก็ตายแล้วทำไมผมไม่เลือกทาง ตายที่มันชัดเจนกว่าล่ะ? อย่างไรก็ตามเวลาเราทั้งคู่ตายไปแล้ว ก็ยังมีคุณหนานกงจีนเป็นเพื่อน จะได้ไม่เหงา”

หนานกงจีนกําหมัดแน่นจนเกิดเสียงดังเอี๊ยด

ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าซื้อเฉียนกำลังข่มขู่เขาอยู่

ไม่เพียงแต่จะเอาเรื่องแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์มาขู่เขายังรวมถึง ชีวิตของเขาด้วย

ความหมายของกู้ซือเฉียนก็คือถ้าหากสุดท้ายแล้วเฉียว จะต้องตาย เขาไม่มีทางอยู่คนเดียวได้

และเมื่อเขาอยากมีชีวิตอยู่แล้ว เขาก็พรากชีวิตของ หนานกงจีนด้วย

ทุกคนอย่าได้เอา

ดีมาก!

กู้ซือเฉียนดีมาก!

เขาที่แข็งแกร่งแบบนี้มานานมากแล้ว

คิดถึงตรงนี้ หัวใจของหนานกงจีนรู้สึกยินดีอย่างผิดปกติ

บางทีการชีวิตถึงปีคงจะโดดเดี่ยวเกินจริง เขาคืนวัน เขามองฟ้าที่อ้างว้างและคิดในว่า บางความตายอาจเป็นหนทางหลุดพ้น

ตายไปแล้วไม่ต้องคิดถึงอะไรอีก

และไม่ต้องยึดติดกับอะไรไม่ต้องเฝ้าคิดอยากให้เฉียนเฉีย นของเขากลับมา

สุดท้ายก็ทำใจไม่ได้เสียที

เขามีวันลืม ช่วงเวลาสุดท้ายเฉียนเฉียนนอนกอดเขาและพูดประโยคนั้นเธอว่า ข้าเจ้าในความรู้สึกผิดตลอดไป
เธอเกลียดเขา

เกลียดเขาที่ทำลายประเทศของเธอ เข่นฆ่าครอบครัวของเธอ ทําลายโลกของเธอ

เธอจักรพรรดินีที่งดงามที่สุดในช่วงเวลานั้น แต่กลับไม่ สามารถปกป้องบ้านเมืองและประชาชนของตนเองได้ ไม่ใช่ เพราะข้าศึกจากภายนอก แต่กลับต้องตายด้วยเงื้อมมือของ ราชครูของตนเอง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หนานกงจีนก็หลับตาลง

เขากำหมัดแน่น ครู่หนึ่ง จึงลืมตาขึ้น ระหว่างที่เขาลืมตาขึ้นอีก ครั้งนั้น ดวงตาไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใดๆ และมีแสงสว่างที่ ชัดเจน

“ได้ ผมจะมอบต้นเงินทองให้คุณ แต่เราจะต้องตกลงกันก่อน ว่าชิ้นส่วนที่เหลืออีกห้าชิ้น คุณจะต้องช่วยผมหามันให้พบ

กู้ซื้อเฉียนหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชา

“คุณเอาของมาก่อนแล้วค่อยคุยเถอะ”

เมื่อเขาพูดจบแล้ว ก็เกิดเสียงดังฉ่าจากกล้องรูเข็มเล็กๆ ราวกับว่าอีกฝ่ายตัดสายไปแล้ว

หนานกงยวตบโต๊ะด้วยความโกรธ

“ไอ้กู้ซื้อเฉียน มีอย่างที่ไหนกัน! มันกล้าขนายท่าน ผมจะให้ ลูกน้องไปจัดการมัน!”
พูดแล้วก็เดินออกไปด้วยนอกด้วยความโมโห

แต่กลับถูกหนานกงจีนร้องห้ามไว้

ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ ตอนนี้เขาใจเย็นลงแล้วและร่างกาย ของเขาก็เปล่งออร่าเย็นเยียบออกมา

หนานกงยวหยุดอยู่ตรงนั้นไม่กล้าจะก้าวเท้าไปต่อ แต่ในใจ กลับไม่ยินยอมแต่ก็ทำได้เพียงมองเขาอย่างเหลืออด

“นายท่าน…

“เรื่องนี้คุณอย่ามายุ่ง”

หนานกงจีนพูดออกมาอย่างเฉยเมย จากนั้นก็หันหน้าไปและ ตะโกนขึ้น “เหล่าโม่”

ชายแก่ที่พาหนานตรงเข้ามาเมื่อครูรีบผลักประตูเข้ามาทันที

เขาเดินไปที่หน้าหนานกงจีนและก้มตัวเล็กน้อย “นายท่าน

หนานกงจิ่งออกคำสั่ง: “ไปที่ทะเลสาบน้ำแข็งด้านหลังและ เด็ดต้นเงินทองมาหนึ่งก้าน จัดเก็บให้ดีแล้วเอามา

เหล่าโม่ประหลาดใจเล็กน้อย

เขาเงยหน้าและมองไปที่เขาอย่างไม่น่าเชื่อ

ต้นเงินทอง แต่นั่นมัน…

แต่สีหน้าของหนานกงจนทำให้เขาไม่กล้าที่จะถามอะไรต่อได้แต่รับค่าด้วยความเคารพและออกไป

หนานทรงมีความสงสัยมากมายอยู่ในใจ แต่เขาเองก็ไม่กล้าถามเช่นกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ