บทที่ 1003 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

ถึงหนานกงจีนจะอธิบายแบบนี้ หนานทรงก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ น่าเชื่อ

สุดท้ายแล้ว ของอย่างพวกซี่กงที่เคยได้ยินแต่ในหนังสือ โบราณ มันกลายเป็นเรื่องจริงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เขามองไปที่หนานกงจีนแล้วกลืนน้ำลาย

ครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น: “ที่คุณเพิ่งพูดไป เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ? จริง ๆ แล้วคุณคือ…”

หนานกงจิ่นมองไปที่เขาอย่างเรียบเฉย

มีแค่เพียงสายตาแบบนี้ หนานทรงก็ไม่มีคำถามอะไรอีกแล้ว

เขาไม่รู้หนานกงจีนคือหนานจิ๋นในเวลานั้นจริง ๆ หรือไม่ ถ้า อย่างนั้นเขามีชีวิตมาอย่างไรได้ตั้งหลายปีและยังดูหนุ่มได้ขนาด

และไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดจะทำอะไรกันแน่

เห็นได้ชัดว่าหนานกงจีนเองก็ไม่ต้องการให้เขารู้เรื่องนั้น

เขาพูดเสียงขรึม: “วันนี้ผมเรียกคุณมาและแสดงตัวกับคุณก็ เพราะผมเชื่อใจคุณ ยิ่งกว่านั้นยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องจะมอบ หมายให้คุณ เรื่องนี้มีเพียงคุณเท่านั้น ผมถึงจะวางใจได้ คุณเข้า ใจรึเปล่า?”
หนานมู่หรงพยักหน้าเหมือนเครื่องจักร

“เชิญคุณพูด”

“พวกกู้ซื้อเฉียนกำลังตามหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ แต่ผมไม่ เชื่อใจพวกเขา ดังนั้นคุณจะต้องตามติดพวกเขา เมื่อเขาหามัน เจอ คุณก็น่ามันมาให้ผม รอจนถึงพวกเขาหาได้จนถึงชิ้นสุดท้าย คุณจะต้องบอกให้พวกเรารู้ล่วงหน้าและขโมยชิ้นส่วนสุดท้ายไป คุณเข้าใจที่ผมพูดไหม?”

หนาน ทรงตกใจอย่างรุนแรง มองไปที่พวกเขาด้วยสายตาไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าเดิม เขาแทบจะร้องตะโกนออกมา “จะเป็นไปได้ยังไง? เพียงได้ยินเขาพูดแบบนี้ ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามก็มีสีหน้า เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

หนานมู่หรงรู้ตัวว่าตนเองลืมตัวไปจึงได้รีบพูดแก้ตัว: “ผม หมายความว่า ระ…เรื่องนี้มันยากเกินไป ใคร ๆ ก็รู้ว่าผมเป็นคน ของตระกูลหนาน และก็เป็นคุณและเขาที่ทำข้อตกลงกันในครั้งนี้ ถ้าผมไป เขาจะต้องสงสัยในตัวผมอยู่แล้ว เขาไม่มีทางเชื่อว่าผม จะปกป้องเขา แล้วผมจะไปขโมยของออกมาได้ยังไงกันครับ?”

หนานกงจีนยิ้มและพูด: “คุณวางใจ ขอเพียงคุณไปที่นั่น ถึง เวลานั้น ผมจะช่วยคุณเอง และคุณจะหาทางขโมยของสิ่งนั้นมา ได้เอง”

ครั้งนี้ในน้ำเสียงของอีกฝ่ายมีท่าทีไม่พอใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หนานมู่หรงซะงักงันและไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

ในใจของเขาอยากจะบอกว่าอีกฝ่ายต้องการเพียงแค่ยา เท่านั้น ในเมื่อพวกเรามี นั่นก็เป็นการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรม ก็ แค่เอายาให้พวกเขาไปก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมจะต้องทำหลอกลวงคนอื่นแบบนี้ด้วย? แต่จะให้พูดแบบนี้ออกไปเขาเองก็ไม่กล้า

ที่สุดแล้วต่อให้เขาพูดออกไป เกรงว่าผู้ชายสองคนนี้ที่อยู่ตรง หน้าเขา ก็คงจะไม่มีใครรับฟัง

ไม่เพียงเท่านั้น มีความเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะต้องโดนลงโทษ หนักด้วย

ดังนั้น เขาจึงได้แต่ก้มหน้าและแสดงความไม่เห็นด้วยอย่าง เงียบ ๆ

หนานกงจนไม่รีบร้อนอะไรและจิบซาอีกหนึ่งแล้วจึงพูดอย่าง เรียบเฉย: “หากคุณรู้สึกว่าการที่ผมทำแบบนี้มันน่ารังเกียจมาก แต่คุณควรจะรู้ไว้ว่าบนโลกนี้ มีเพียงผู้ที่เหมาะสมเท่านั้นที่จะอยู่ รอด ในตอนนั้นพ่อของเฉียวทรยศผม ผมไม่ได้ตามไล่ล่าเธอ นั่นก็ถือว่าเมตตามากพอแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยให้เธอมี ชีวิตต่อไป ยานั้น ไม่ใช่บอกว่ามีก็จะมีได้ ผมให้เธอไป พวกคุณก็ จะมีมันน้อยลง ผมไม่สามารถจะให้คนของผมมีอายุน้อยลงแม้ เพียงสักสองสามปีเพราะคนทรยศ คุณเข้าใจไหม?”

หนานมู่หรงไม่กล้าพูดอะไรอีกเลยทำได้เพียงแต่พยักหน้า
หนานกงจีนจึงได้พูดขึ้นด้วยความพึงพอใจ “ดีแล้ว เอาของ มาให้ได้

เขายื่นมือออกไป

หนานทรงลังเลเล็กน้อย

หากเป็นเมื่อครู่เขาคงจะหยิบเอาของออกมาให้พวกเขาอย่าง ไม่ลังเลเลยแม้เพียงเล็กน้อย

แต่ในตอนนี้ เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเหตุใด ในใจกลับไม่เต็มใจอย่างบอกไม่ถูก

เขารู้ว่าตนเองไม่ใช่คนมีคุณธรรม และไม่เคยมีคุณสมบัติของ คนที่มีคุณธรรม

ปกติแล้วก็ทำเรื่องแย่ ๆ มากับกู้ซื้อเฉียนมาไม่น้อย แต่ครั้งนี้ กลับต้องหลอกลวงเพื่อน เขารู้สึกว่าทำไม่ลง

หนานกงยวเห็นเขาไม่ขยับจึงมีสีหน้าเคร่งขรึมและพูดด้วย ความโกรธ “มัวอึ้งอะไรอยู่อีก? ทำแกเอาของออกมา แกก็เอา ออกมาสิ! หรือว่าแกก็คิดจะหักหลังตระกูล?”

เขาเป็นหัวหน้าตระกูลมานานมากแล้ว ถึงแม้จะเป็นเพียง ตัวแทนและเป็นแค่ตัวปลอม แต่เมื่อพูดคำพูดนี้ออกไปก็ยังมี บารมี

หนานมู่หรงหมดหนทาง สุดท้ายจึงต้องนำสิ่งนั้นออกมา

เมื่อเขานำกล่องไม้ออกมา คนที่อยู่โดยรอบต่างตาลุกวาว
หนานกงจีนรับไปแทบจะในทันทีและเปิดกล่องนั้น

เห็นหยกขาวชิ้นหนึ่งอย่างที่คาดไว้ หากไม่ใช่แผ่นหยกคัมภีร์ สวรรค์แล้วจะเป็นอะไรได้?

เขาพยักหน้า ยิ้มและพูด: “มันนี่แหละ! มันนี่แหละ!”

หนานกงยเองก็มองไปที่แผ่นหยกนั้นแล้วยิ้มและพูด “ยินดี ด้วยครับนายท่าน ได้มาอีกชิ้นแล้ว

มีความปีติอยู่เต็มใบหน้าหนานกงจีน จนทำให้ความโกรธข องหนานมู่หรงนั้นมลายหายไป

เขามองไปที่หนานทรงและพูดอย่างเรียบเฉย “ครั้งนี้คุณ ทำได้ดีมาก ครั้งหน้าก็ทำให้เหมือนครั้งนี้ล่ะ เข้าใจไหม?”

หนานมู่ทรงมีสีหน้าไม่สู้ดีนักและก้มหน้าก้มตาพูดขึ้นด้วย ความกังวล: “เข้าใจแล้วครับ”

หนานกงจีนไม่สนใจในท่าทีของเขาและเอาแต่มองดูหยกชิ้น

นั้น

อย่างไรก็ตาม คราวนี้มีบางอย่างผิดปกติ

เขาขมวดคิ้วและหยิบหยกชิ้นนั้นขึ้นมาดูซ้ำไปซ้ำมา สุดท้าย สีหน้าก็เคร่งขรึม “โครม” เขาโยนหยกนั้นลงบนโต๊ะ

และเห็นหยกใสซึ่งแตกออกเป็นสองซีก ในคราวเดียว หนานกงบวหน้าเสียด้วยความตกใจ “นายท่าน! นี่คุณ…
หนานมู่หรงก็ตกใจเช่นกัน

เพียงเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของหนานกงจีนมองไปที่หยกที่ ตกแตกนั่นแล้วพูดเสียงเข้ม: “นี่มันของปลอม!

“หา?”

ทั้งสองคนต่างประหลาดใจ แต่ที่ต่างกันก็คือหนานกงยวนั้น ประหลาด ดใจจริง ๆ แต่หนานมู่หรงนั้นนอกจากจะประหลาดใจ แล้ว อันที่จริงเขาแอบรู้สึกยินดี

ปลอม? จะเป็นไปได้ยังไง?

หรือว่าชื่อเรียนจะรู้อยู่แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับ หนานกงจีน?

และใช่ กู้ซื้อเฉียนเจ้าจิ้งจอกนั่น หลายปีมานี้ เขาไม่เคยต้อง ขาดทุนให้กับใครเลย

และเขาอาจจะรู้สึกได้นานแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับ

หนานกงจีน ดังนั้นจึงจงใจยั้งมือรอเขา

เมื่อคิดแบบนี้ ทันใดนั้นหนานมู่หรงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

หนานกงยวในเวลานี้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว ครู่หนึ่งจึงได้พูดอีกอักขึ้น “นะ…นี่ทำไมถึงเป็นของปลอมได้ กู้ซือเฉียนเขา…

“กล้าเล่นงานฉัน! เอาหยกปลอมมาหลอกฉันได้ หึ ๆ…”

ใบหน้าที่อ่อนโยนและหล่อเหลาของหนานกงจั่น ทันใดนั้นก็บิดเบี้ยว

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เอง เสียงของบุคคลที่สี่ก็ดังขึ้นในห้อง

“เมื่อครูคุณหนานก็คิดจะเล่นงานผมไม่ใช่เหรอครับ? พวกเรา หายกัน ทำไมจะต้องโมโหถึงขนาดนี้ด้วย?

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ก็เหมือนกับเสียงฟ้าร้องระเบิดดัง ขึ้นภายในห้องนั้น

ทั้งสามคนในห้องต่างประหลาดใจ หนานทรงนั้นรู้สึกยิ่งกว่า หัวของเขากำลังจะระเบิด แต่หลังของเขาซาไปหมด

แต่สุดท้ายเขาก็มีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วและจ้องไปที่กล่องไม้ บนโต๊ะอย่างไว