บทที่ 1002 ตำนานที่ไม่มีวันตาย

ดังนั้นจึงไม่สามารถตำหนิหนานมู่หรงที่ตื่นตระหนกได้เพราะ สมาชิกในครอบครัวที่มีพลังอำนาจเช่นนี้ บอกว่าเปลี่ยนก็เปลี่ยน

ไม่ว่าเขาจะมีความคิดอย่างไรก็รู้สึกว่ามันไม่ปกติ แน่อนว่าหนานกงจนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เขาพูดเสียงขรึม: “ถ้าอย่างนั้นนายยังจำได้ไหมว่าท่านหัวหน้า ตระกูลหนานคนแรกมีชื่อว่าอะไร?

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมาหนานหนึ่งก็อึ้งไป

ถ้าหากเขาจำไม่ผิดหัวหน้าตระกูลหนานคนแรกชะ ชื่อ…. หนานจิ๋น!

ใช่แล้ว ชื่อนี้แหละ

ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ถึงแม้จะรู้สึกว่าไม่ น่าเชื่อ แต่ก็ยังเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หนานกงจั่นยกมุมปากเล็กน้อยและไม่พูดอะไร

หนานทรงกลับอ่านความมุ่งมั่นอย่างชัดเจนจากสายตาของ เขา และความทะเยอทะยานที่ถูกปลูกฝังมาตลอด

หัวใจของเขาสั่นอย่างรุนแรง

หนานกงยพูดขึ้นในเวลาที่พอเหมาะ “ยังไม่ทำความเคารพทานหนานอีก!

ตอนนี้ใบหน้าของหนานมู่ทรงเปลี่ยนเป็นซีดขาว หน้าผากของ เขามีเหงื่อเย็นผุดออกมาไม่หยุด เขาส่ายหน้าอย่างไม่น่าเชื่อและเอาแต่พึมพำ “ไม่เป็นไปไม่

ได้ ทำไมถึงเป็นไปได้…

ใช่แล้ว ในฐานะผู้ไม่เชื่อในพระเจ้าที่เติบโตขึ้นมาในศตวรรษ

ใหม่ เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าจะมีใครในโลกนี้มีชีวิตอยู่ถึงพันปี หนึ่งพันปี กระดูกควรจะต้องกลายเป็นผุยผง ไม่อย่างนั้นก็ต้อง กลายเป็นหิน มันจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร!

ความตื่นตระหนกของหนานมู่หรงตกลงไปในดวงตาของ หนานกงจิ่น

เขากลับไม่ใส่ใจ สุดท้ายแล้วการศึกษาในปัจจุบันที่หนานห

รงได้รับมาและโลกทัศน์ที่เขาอยู่ คงจะแปลก ถ้าเขาเชื่อเป็นครั้ง

แรกจริงๆ ว่าหนานกงจิ๋นเป็นคนจากเมื่อพันปีก่อนจริง ๆ

หนานกงจีนยิ้มบาง ๆ และไม่รีบร้อน เขายกถ้วยชาขึ้นจิบ

หลังจากวางถ้วยชาลงจึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: ไม่มีอะไร เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้เรื่องนี้มันจะเหลือเชื่อจริง ๆ แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้ โลกนี้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้เสมอ ใช่ไหมล่ะ”

หนานกงยวที่อยู่ข้าง ๆ ส่งเสียงรับคำ “ใช่ ๆ ๆ นายท่านพูด ถูก”
เขาได้รับเลือกจากหนานกงจีนและเข้ารับตำแหน่งหัวหน้า ตระกูล ตั้งแต่วันที่เขารับช่วงต่อ เขาได้เจอกับหนานกงจีน

ในช่วงแรกเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่ยังไม่พอใจเป็น อย่างมากที่ยังมีคนที่อยู่เหนือตนเองซึ่งเป็นถึงหัวหน้าตระกูลขึ้น ไปอีก

แต่หลายปีมานี้ก็ทำให้เขาค่อย ๆ เข้าใจมากขึ้นว่าด้วยผู้ชาย ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ด้วยวิถีทางและกำลังของเขายิ่งทำให้เขา แข็งแกร่งขึ้น

หากตนเองไม่เชื่อฟังเขาแล้ว เกรงว่าอย่าว่าแต่ตำแหน่ง หัวหน้าตระกูล แม้แต่ชีวิตก็คงรักษาไว้ไม่ได้

ไม่เพียงเท่านั้น ความลึกลับและพลังของเขาไม่ใช่สิ่งที่คน ธรรมดาอย่างเขาสามารถต่อต้านเขาได้

ดังนั้นหนานกงยวจึงค่อยๆ ปล่อยความไม่พอใจออกไป

และยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าหนานกงจีนจะแข็งแกร่งแต่เขาก็ไม่ได้ สนใจผลประโยชน์ภายในของตระกูลเท่าใดนัก อีกทั้งยังไม่ ใส่ใจด้วย

ในสายตาของเขา เงินทองเหล่านี้เปรียบเสมือนสิ่งของนอก กาย

การใช้ชีวิตประจำวันของเขาไม่มีอะไรที่ฟุ่มเฟือยฟุ้งเฟ้อ

แม้แต่เวลาที่หนานกงยพยายามจะเอาใจเขาด้วยการนำของ มีค่าซึ่งเป็นของหายากแม้ในปัจจุบันมาให้ เขาก็ได้แต่มีสีหน้าเฉยเมยและมองผ่านไป

ต่อมาเขาจึงได้ให้เขาเอามันออกไปด้วยความรำคาญและ

บอกว่าไม่ต้องเอามาให้อีก หนานกงยวจึงได้รู้ตัวว่าผู้ชายคนตรงหน้าเขาคนนี้ไม่สนใจ

เรื่องเงินทอง

และใช่ ตระกูลหนานทั้งหมดเป็นของเขาและพูดได้ว่าเขาสร้าง

มันมาด้วยมือของเขาเอง แล้วเขายังจะสนใจเงินทองเล็กน้อยพวกนั้นอีกอย่างนั้นหรือ?

มีอะไรที่เขาต้องการแล้วจะไม่ได้บ้าง?

แม้ว่าหากเขาจะอยากได้ตำแหน่งเป็นหัวหน้าตระกูล เพียง ประโยคเดียว การกระทำเดียว และแม้แต่ยืนขึ้นเพื่อยืนยันตัวตน ของเขา จะมีคนจำนวนมากที่เกาะติดเขาและติดตามเขา เขาไม่ ต้องการจะยืมมือคนอื่น ต้องการอะไรจากใคร

แน่นอนว่าย่อมจะมีคนที่ไม่เชื่อเขา

แต่ในเมื่อหนานกงยวเชื่อ ผู้ชายตรงหน้าเขาคนนี้ย่อมมีวิธี และความสามารถทำให้คนที่ไม่เชื่อ เชื่อเขาได้

เหมือนกับหนานมู่หรงที่อยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวของหนานมู่หรง เหงื่อเย็นไหลไม่หยุด เขาพูดอย่างเรียบเฉย: “ในเวลาเพียงฉับพลัน คุณจะรับไม่ทันก็ เป็นเรื่องปกติ ผมจะให้เวลาคุณ คุณก็
ค่อย ๆ ทําใจยอมรับไป

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยเหมือนกำลังพูดเรื่องการใช้ชีวิต ประจำวันแบบนั้น

และไม่รู้เลยว่าในใจของหนานมู่หรงนั้นกำลังเหมือนคลื่นที่ ถาโถมอย่างบ้าคลั่ง

หนานมู่หรงมองดูเขา และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พยายาม

อืดขึ้น

เขาถาม: “ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อคุณ เพียงแต่เรื่องนี้มันยากเกินไป ที่จะเชื่อ พูดตามจริง หากไม่ใช่ว่าหัวหน้าตระกูลก็อยู่ด้วย ผมคง เข้าใจผิดว่า คงคิดว่า…”

เขาก้มหน้าลง

หนานกงจิ๋นยิ้ม

รอยยิ้มนั้นเหมือนสายลมและพระจันทร์ที่สดใสอ่อนโยนมาก “เข้าใจว่าอะไร? เข้าใจว่าผมเป็นสิบแปดมงกุฎงั้นเหรอ?” หนานมู่หรงพยักหน้าด้วยความอึดอัด

“เรื่องปกติ”

เขายิ้มอย่างแผ่วเบา หยิบกาน้ำชาขึ้นมา และรินน้ำชาในถ้วย เปล่าบนโต๊ะ

“หากคุณไม่เชื่อ ก็ยังมีอีกวิธีที่จะสามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือ โกหก”
เขาพูดพลางวางกาน้ำชาลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ยกข้อมือขึ้น และเห็นเพียงสิ่งที่น่าแปลกใจ

ถ้วยอยู่ตรงหน้าหนานมู่หรงยกขึ้นตามมือของเขาที่ยกขึ้น ราวกับเป็นมายากล “บ” มันลอยเข้าไปอยู่ในมือเขา

หนานทรงไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้น วินาทีถัดมา ถ้วยอยู่ ในมือของเขาแล้ว

เขาเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ

หนานกงจีนรินน้ำชาใส่แก้วในมือแล้ววางลงตรงหน้าเขา ยิ้ม และพูด: “แบบนี้เชื่อได้รึยัง?”

หนานมู่หรงถึงกับพูดไม่ออกด้วยความสยดสยอง นะ นี่…มันคืออะไร?

พลังโทรจิต?

เขากำลังเล่นมายากลงั้นเหรอ?

เมื่อเห็นว่าเขายังดูไม่เชื่ออยู่ หนานกงจีนก็ถอนหายใจและ ส่ายหัวราวกับว่าค่อนข้างกังวล

“ช่างเถอะ ดูแล้วคุณคงจะยังไม่เชื่อ งั้นผมจะแสดงให้คุณดูอีก ครั้ง”

ขณะที่พูด ทันใดนั้นก็เงยหน้า ครั้งนี้ไม่ได้เล็งไปที่ถ้วยที่อยู่ ข้างหน้าเขา แต่ไปที่กระถางดอกไม้บนดอกไม้ที่ยืนอยู่ข้างพวก เขา ห่างออกไปประมาณสามเมตร
เห็นเพียงใบหน้าของหานกงจิ๋นกระชับ และข้อมือของเธอดึง เล็กน้อย ดอกไม้นั้นดูเหมือนจริง ๆ แล้วถูกปกคลุมไปด้วย เวทมนตร์เกิดเสียง “ฟุบ”

วินาทีถัดมามันก็ปรากฏตัวอยู่ในมือของหนานกงจิ๋น เขามองไปที่หนานมู่หรงอีกครั้ง

“ครั้งนี้ คุณจะเชื่อได้รึยัง?”

ใบหน้าของหนานมู่หรงซีดเสียจนไม่สามารถจะซีดไปมากกว่า นี้ได้แล้ว

เรียกได้ว่ามันซีดจนถึงขีดสุด สายตาที่มองไปที่หนานกงจีนนั้น เหมือนกับกำลังจ้องมองสัตว์ประหลาดตนหนึ่ง

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาจึงพูดขึ้น “คุณ…ไปเรียนวิชาแบบนี้มาจาก ไหน?”

หนานกงย พูดเสียงขรึม: “สามหาว ทำไมถึงพูดกับนายท่าน

แบบนี้?”

หัวใจของหนานมู่หรงสั่นเทา

หนานกงจั่นยกมือขึ้นหยุดการดุของหนานกงยแล้วพูดเบา ๆ “เมื่อนานมาแล้วบนแผ่นดินนี้ มีวิชากังฟูมากมายที่ยังไม่หายไป ตอนนี้พวกคุณอยากจะฝึกก็ไม่ได้แล้ว ฉันก็แค่ฝึกมาเมื่อนานมา แล้ว ไม่มีอะไรหรอก และไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณคิดว่าเป็นมายากล อะไร พูดแบบพวกคุณมันก็เพียงการใช้กระแสลมและกำลัง ภายในนิดหน่อยเท่านั้น