บทที่ 1046 ถูกคนพาตัวไป

โมไฉ่เวยส่ายหน้าและถอนใจ: “ช่างเถอะ พวกลูกทำงานยุ่ง ขนาดนั้น แม่หาเรื่องยุ่งยากให้พวกลูกมากแล้ว อย่าไปหาเรื่อง เพิ่มให้พวกลูกจะดีกว่า”

จิ่งหนิงอยากจะพูดเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ แต่เธอก็ขัดจังหวะอีก ครั้ง

“ลูกอย่าพูดว่าไม่มี แม่รู้ ครั้งนี้ที่อะรับปากจะกลับประเทศจีน ไปพร้อมกัน นอกจากจะไม่วางใจเรื่องแม่แล้ว ยังเป็นเพราะจึงเป็ นรับปากว่าจะสร้างห้องทดลองที่ดีกว่าเดิมเพื่อการวิจัยทางการ แพทย์ อีกทั้งยังรับปากจะให้เงินทุนเขาทุกปี ให้เขาจัดการได้เอง ถึงจะบอกว่าเงินจำนวนนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับพวกลูก แต่แม่กลับจะได้คืบจะเอาศอกมากกว่านี้ หนิงหนิง ลูกแต่งเข้า ตระกูลลู่ คนตระกูลลู่ปฏิบัติกับลูกอย่างดีนั่นถือเป็นโชค แต่เรา จะหยิ่งและโลภมากขึ้นเพียงเพราะพวกเขาดีกับเราไม่ได้นะ มัน ไม่ดี”

จิ่งหนึ่งเห็นเธอพูดอย่างเป็นหลักการแล้วอดจะยิ้มไม่ได้

“แม่คะ หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลย แม่ดูแม่สิ พูดซะเยอะเชียว” เธอถอนหายใจ จับมือโม่ไฉ่เวยและตบหลังมือของเธอ

“แม่คะ แม่วางใจได้ค่ะ เงินนี่ไม่ใช่เงินของจึงเป็น ลูกสาวแม่ ออกเองได้ แต่ไม่อย่าดูถูกลูกสาวคนนี้ของแม่สิคะ ถึงหนูจะหาเงินได้ไม่เก่งเท่าเขา แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะเทียบได้

ไม่ไฉ่เวยได้ยินมานานแล้วว่าธุรกิจภายในประเทศของเธอ เป็นไปได้ด้วยดี

ตอนนี้วงการบันเทิงภายในประเทศแทบจะอยู่ในมือของอาน หนิงกั๋วจี้ทั้งหมด

สองปีก่อน ซึ่งหนึ่งยังดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่าย ประชาสัมพันธ์ของอานหนิงกั๋วเท่านั้น แต่ลู่วิ่งเซินก็ค่อย ๆ โอน ถ่ายอานหนิงกั๋วให้เธอดูแลโดยตรง

ซึ่งแม้แต่หุ้นก็ยังโอนเป็นชื่อเธอ

ดังนั้น ตอนนี้เธอจึงเป็นหัวหน้าใหญ่ที่แท้จริงของอานหนิงกั๋ว

บวกกับบันเทิงซึงฮุยของเธอ ถึงแม้จะบอกว่าจนถึงตอนนี้ บัน เทิงชิงฮุยจะขึ้นชื่อว่าเป็นบริษัทลูกของอานหนึ่งนิ้วจี้มาตลอด เพียงเพราะวิ่งหนิงรู้สึกว่าเนื่องจากทั้งสองบริษัทเป็นของเธอ มัน จะยากเกินไปที่จะแยกพวกเขาออกจากกัน ดังนั้นจึงขี้เกียจจะ แยกออกมาเท่านั้นเอง

ความจริงแล้ว ตั้งแต่สองวันก่อนเธอได้ย้ายศิลปินของชิงฮุย ทั้งหมดไปที่อานหนิงกั๋วจี้ ตั้งแต่ชิงฮุยเปลี่ยนไปใช้แพลตฟอร์ม วิดีโอ ความสามารถในการทำเงินของซิงฮุยค่อยๆ เทียบได้กับ อานหนิงกั๋วจี้

ดังนั้นสำหรับจิ้งหนึ่งแล้ว เงินจึงไม่ใช่ปัญหา เธอมีความมั่นใจและคุณสมบัติที่จะพูดแบบนี้กับโม่ไฉ่เวยได้
แน่นอน ไม่ได้เลยรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังพูดเป็นความจริง นอกจาก จะโล่งแล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับงานยุ่งตลอดทั้งวัน

ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรบกวนเธอให้วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเธอ

ทุกวัน

แต่คำพูดเหล่านี้เธอไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้

หลังจากเข้าร้านอาหาร เธอสั่งอาหารขึ้นชื่อของที่นี่หลาย อย่าง จ่ายเงิน และให้พวกเขาไปส่งที่คฤหาสน์ตอนสิบเอ็ดโมง ครึ่ง จากนั้นก็เดินออกมากับวิ่งหนึ่ง

ตอนออกมา ไม่รู้ว่ามันเป็นเธอตาฝาดหรือเปล่า จึงหนึ่งรู้สึก เสมอว่ามีใครบางคนกำลังตามมาข้างหลังเธอ

เธอขมวดคิ้วและสงสัยว่าเธอเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า? เธอจึงไม่คิดอะไรมากแล้วเดินข้ามถนนกับโม่ไฉ่เวย

รถยังคงจอดนิ่งอยู่ตรงนั้น

คนขับสวมหมวกทรงสูงที่เขาสวมเมื่อออกมาในตอนเช้า และ

ลงจากรถเพื่อเปิดประตูให้พวกเขา

ตอนนี้โม่ไฉ่เวยมีความสุขมาก ในที่สุดเซวซูก็คิดได้และใน ที่สุดก็วางหินหนักในใจได้แล้ว

ตอนขึ้นรถ เธอรู้สึกได้ถึงลมที่พัดมาที่ตัวของเธอ

จิ่งหนึ่งก็ได้รับความสุขของเธอเช่นกันและพูดคุยกับเธอโดย ไม่พูดอะไรสักคำ
รถสตาร์ท ในเมืองที่พลุกพล่านและขับออกไปอย่างช้าๆ

ทั้งสองคนต่างไม่ได้ใส่ใจ จิ่งหนึ่งบอกไม่ไฉ่เวยเกี่ยวกับสิ่งที่ น่าสนใจที่เกิดขึ้นกับเธอที่ประเทศจีนก่อนหน้านี้

โมไฉ่เวยชอบฟังเรื่องเหล่านี้ที่เธอเล่า เหมือนยิ่งฟังก็เหมือน ยิ่งได้เติมเต็มวันที่ขาดหายไปในหลายปีที่ผ่านมานั้นมากขึ้นด้วย

เพราะเธอจําเรื่องในอดีตไม่ได้แล้ว ถึงตอนนี้จะพอจำได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงความทรงจำบางส่วนเท่านั้น

ดังนั้นจึงหนิงจึงไม่มั่นใจว่าเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับวิ่งเชี่ยว

เต๋อแค่ไหน

จึงย่อมไม่อาจจะเอ่ยปากเรื่องนี้ออกมาก่อนเกี่ยวกับเรื่องของ คนในตระกูลจึงได้

อย่างไรเสีย คนนตระกูลซึ่งก็ไม่เหลือใครแล้ว ไม่ว่าจะเป็น

เพราะพวกเขาทำผิดต่อโมไฉ่เวย หรือเรื่องที่ผ่านมาที่ปฏิบัติต่อ

ตนเองไว้ ต่างทำให้จิ้งหนึ่งไม่อาจจะให้อภัยพวกเขาได้

ความเกลียดชังเหล่านั้นต่อให้ตายไปก็ไม่สามารถละทิ้งได้

และสิ่งเหล่านี้ก็หนักเกินไป เธอสามารถแบกมันเองได้ ไม่ จําเป็นต้องให้โม่ไฉ่เวยรับรู้

ดังนั้นจึงหนิงจึงไม่ได้บอกเธอ ตั้งแต่เธอจากไป ตนเองต้องถูก คนตระกูลจิ้งรังแกอย่างไร และแก้แค้นพวกเขาอย่างไร

เธอกลัวไม่ไฉ่เวยจะโทษตัวเอง เป็นกังวล และคิดมาก
โมไฉ่เวยดูเหมือนจะจำเรื่องเหล่านี้ไม่ได้จึงไม่ได้ถาม

ทั้งสองคุยกันแต่ไม่ได้สังเกตว่าทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถค่อยๆ กลายเป็นร้าง มันไม่ใช่ทางกลับไปที่คฤหาสน์เลย

ผ่านไปสักพัก จิ้งหนึ่งมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ และตกใจในทันใด

เธอมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือและพบว่าผ่านไปครึ่งชั่วโมง แล้ว ถ้าเธอจําไม่ผิด จากถนนเส้นนั้นกลับไปยังคฤหาสน์ใช้เวลา เพียงประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว

เพราะเธอไม่คุ้นเคยกับเส้นทางที่นี่ ดังนั้นเธอจึงได้สังเกตเห็น ว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนเส้นทางหรือทำอะไร

ดังนั้นจึงได้เอ่ยปากถาม: “อีกนานไหมคะกว่าเราจะถึงบ้าน เสียงทุ้มของคนขับดังมาจากที่นั่งคนขับ “ใกล้แล้วครับ”

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว

ไม่ใช่แล้ว เสียงนี้ทำไมถึงไม่ค่อยเหมือนเสียงของคนขับก่อน หน้านี้

ระหว่างที่เธอกำลังคิด ตอนนั้นเองจู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่ต้นคอ

เธอเบิกตาโพลงและหันหลังก็เห็นเพียงเข็มที่อยู่ในมือของอีก ฝ่าย ซึ่งกำลังเจาะคอของเธอ และข้างเธอโม่ไฉ่เวยก็ถูกฉีดยา และสลบไปแล้ว

เธอจ้องมองอีกฝ่ายและคิดจะพูด แต่กลับไม่มีเสียงออกมาสุดท้ายก็ทำได้เพียงกลอกตาและรู้สึกหนักเปลือกตาและตกลง มา

หลังจากทั้งสองสลบไป ชายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เบาะหลังของรถก็

ก้าวไปข้างหน้าด้วยขายาวของเขา

เขาตรวจดูดวงตาของคนทั้งสองก่อน และพบว่าพวกเขาหมด สติจริงๆ และเขาก็โล่งใจ

เขาดึงปกเสื้อพร้อมกับสบถไปด้วย: แม่งเอ๊ย การทำให้ผู้ หญิงสองคนนี้สลบอีกนิดจะทำให้ฉันขาดใจตาย! แกยังดี ขับรถ สบายใจ”

คนขับที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับเอาความสุภาพออกจากหัวของ

เขา

เขาหัวเราะและพูดอย่างเย็นชา “อย่าบ่นนะ ใครให้แกรูปร่าง

ไม่เหมือนกับคนขับรถล่ะ? เรื่องนี้ถึงต้องเป็นฉันไง

เขาพูดแล้วหันกลับไป

“ผู้หญิงที่ท้องคนนั้นไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร ยังไม่ตาย”

“งั้นก็ได้ เจ้านายกำชับแล้วว่าจะต้องให้เธอปลอดภัย เธอเป็น หมากตัวสำคัญของเรา จะเป็นอะไรไปไม่ได้”

“ฉันรู้แล้ว เอาน่ะ ตอนนี้พาเราไปหาเจ้านายได้แล้ว”