บทที่ 1030 การแสดงที่มหัศจรรย์

ในไม่ช้า ลู่วิ่งเซินก็เทน้ำลงไปเต็มแก้ว

เขาถือแก้ว เพื่อให้จิ้งหนังดื่มน้ำ

จิ่งหนึ่งขี้เกียจเกินกว่าจะยกมือขึ้น ดังนั้นจึงจิบน้ำจากมือของ เขา จากนั้นจึงกลืนลงไปในลำคอแล้วจึงดันออก

ลู่วิ่งเซ็นวางแก้วลงบนโต๊ะข้างๆ แล้วจึงคว้าเสื้อคลุมของเขา

ขึ้นมา

“อากาศด้านนอกเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ สวมเสื้อคลุมสิจะได้ไม่ เป็นหวัด”

จึงหนึ่งพยักหน้า และสวมมันอย่างเชื่อฟัง จากนั้นยกผ้าห่มขึ้น

และลุกจากเตียง

“คุณหิวไหม อาหารเย็นใกล้เสร็จแล้ว ลงไปทานอาหารเย็นกัน

ไหม? ”

“ไปสิ”

ทั้งสองจับมือกันเดินลงบันได

ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง อานอานกำลังนั่งดูการ์ตูนเรื่องโปรด ของเธออยู่บนโซฟา

ข้าง ๆ กันนั้น จิ้งเจ๋อน้อยยังคงวุ่นกับเลโก้ที่เขายังต่อไม่สําเร็จ
เมื่อเห็นจิ่งหนิงและลู่วิ่งเงินลงมา เขาก็วางของเล่นในมือลง และวิ่งไปหาพวกเขาทันที

“หม่ามี แด๊ดดี้”

จึงเป็นก้าวไปข้างหน้าเขา เมื่อถึงครึ่งทางก็อุ้มเจ้าซาลาเปา น้อยขึ้นมา

“พ่อบอกครั้งแล้ว? ว่าลูกไม่ได้รับอนุญาตให้จู่โจมแบบนี้ หม่ามีกำลังท้อง แล้วถ้าหม่ามีล้มล่ะ? ”

จิ่งหนิงยิ้มและพูดว่า “จะล้มง่ายอะไรขนาดนั้น? ”

เจ้าซาลาเปาน้อยกลอกตาอย่างไม่คาดคิดและพูดว่า “หนูไม่ อยากกอดหม่ามี้แล้ว หนูจะกอดแด๊ดดี้”

พูดจบก็หอมไปที่แก้มเขา

ลู่จิ่งเซิน “.………….

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาจากด้านหลัง

ลู่วิ่งเป็นทำหน้าเข้มและตีก้นน้อย ๆ ของเขาเบา ๆ

“ทะเล้นนักนะ”

หลังจากที่ทั้งสามลงไปข้างล่าง โม่ไฉ่เวยก็เดินออกมาจาก

ครัว

“หนิงหนิงตื่นแล้ว ไปที่ห้องอาหารแล้วนั่งลง อาหารเย็นใกล้ จะเสร็จแล้ว”
จิ่งหนึ่งพยักหน้าและทุกคนก็ไปที่ห้องอาหารด้วยกัน

โมไฉ่เวยอารมณ์ดีในช่วงสองวันที่ผ่านมา หล่อนจึงเตรียม อาหารเย็นด้วยตัวเอง

เมื่อ คุณอาเขามาจากสวนด้านหลัง ได้เห็นอาหารเลิศรสบน โต๊ะรอยยิ้มที่แสนหาได้ยากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“กว่าไฉ่เวยจะทำอาหารสักครั้งนี้ช่างหายาก แต่กลับไม่ได้ทำ เพราะฉันเสียนี่ คิด ๆ ดูแล้วก็เศร้านิดหน่อยนะ

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่มือของเขาไม่หยุดที่จะเหยียดตรง

ไปที่จานใดจานหนึ่ง

โม่ไฉ่เวยพูดแขวะกับจิ่งหนึ่ง “ลูกเห็นหรือยัง? คนๆนี้ทั้ง อยากกินทั้งอยากพูด ไม่รู้ทำไมปากถึงได้ยุ่งแบบนี้นะ”

วิ่งหนึ่งหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อเห็นคนสองคนทะเลาะกัน

คุณอาเชวพ่นลมหายใจ “ฉันพูดความจริง”

โม่ไฉ่เวยขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา และหันไปถามอานอาน

ว่า “คุณยายทําอาหารอร่อยไหม”

อานอานพยักหน้าอย่างจริงจัง

“อร่อยนะ อร่อยเหมือนที่ หม่ามีทำเลย”

ไม่ไฉ่เวยหัวเราะออกมาทันที

“ปากหวานจริง ๆ”
วิ่งหนึ่งยิ้มและใส่ผักสีเขียวลงในชามของเธอ

“ลูกกินแต่เนื้อสัตว์ไม่ได้นะ ต้องกินผักด้วยรู้ไหม? ” อานอ่านพยักหน้า ส่วนจิ้งเจ๋อน้อยกันซามออกมา “หม่ามี้ หนูก็อยากกินผัก

ดังนั้น จึงหนิงจึงคืบผักให้เขาด้วย

ข้าง ๆ ก็มีน้ำเสียงไม่พอใจของลู่จึงเป็นดังขึ้น

“พวกเขาก็มีกันหมดแล้ว ของฉันอยู่ที่ไหนล่ะ? ” จิ่งหนิงหายใจไม่ออกและจ้องมองที่เขาไม่พอใจ “พวกเธอเป็นเด็ก คุณก็เหมือนกันเหรอ?”

ลู่จิ่งเซิน:

แต่ในท้ายที่สุด ซึ่งหนึ่งก็คืบให้เขา จึงเป็นจึงหยิบชามออก มาอย่างพึงพอใจ

ครอบครัวทานอาหารกันอย่างมีความสุข หลังทานอาหารเสร็จ คนรับใช้ก็มาเก็บจานและตะเกียบ

โม่ไฉ่เวยพาจึงหนิงและคนอื่นๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อย่อย อาหาร และในขณะที่เดินไปรอบๆ หล่อนก็ถามว่า “เธอจะไปดู การแสดงคืนนี้ไหม”

จิ่งหนิงรู้ดีว่าหล่อนหมายถึงอะไร
เธอหันหน้าเหลือบมอง จึงเป็นจึงกล่าวอย่างเงียบ ๆ ไม่ เป็นไรหรอก ไปดูเถอะ”

จึงหนึ่งถามอ่านอ่านและจิ้งเจ๋อน้อยอีกครั้ง ทั้งสองคนอยาก

ไปดูการแสดงไหม? ”

จิ้งเจ๋อน้อยถามกลับ “มีพี่สาวคนสวยไหม?

จิ่งหนึ่งอดหัวเราะไม่ได้ “ลูกเพิ่งรู้จักพี่สาวคนสวยเอง แด๊ดดี้ กับหม่ามีก็ไม่ใช่คนแบบนั้น เธอเรียนรู้อะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ กัน?”

ลู่วิ่งเงินก้มหน้าและแสร้งทำเป็นพูดอย่างโกรธเคือง: “ไม่มีพี่ สาวคนสวย มีแต่พี่ชายที่น่าเกลียด อยากไปไหม? ”

จิ้งเจ๋อน้อยตกตะลึงแล้วพ่นลมออกมาเบา ๆ

“ใครจะเชื่อ”

พูดจบ ก็วิ่งหนีไปไกล

ลู่จิ่งเซิน ..………….

จิ่งหนิงหัวเราะตัวโก่ง

ลู่จึงเป็นไม่สามารถทำให้ลูกชายของเขาหวาดกลัวได้อาน อานเองก็โตแล้วและไม่เชื่อในความกลัวของเขาชนกัน ในท้าย ที่สุด เขาทำได้เพียงเอาความตลกของเขากลับคืนมา

อานอานวิ่งเข้าไปกอดจึงหนิงแล้วพูดว่า “หม่ามี้ หนูอยากไปดู”
จิ่งหนึ่งพยักหน้าแล้วพูดกับโม่ไฉ่เวย; “ถ้าอย่างนั้น ไปดูกัน เถอะ”

ไม่ไฉ่เวยจึงพยักหน้า แล้วหันหลังกลับเพื่อสั่งให้ใครสักคน

ออกไปซื้อตั๋ว

หล่อนยิ้มแล้วพูดว่า “โรงละครจะไม่เริ่มจนกว่าจะสี่ทุ่ม ตอนนี้ ยังเร็วไป ไม่ต้องกังวล พวกเราให้คนไปจองไว้ก่อนเถอะ พอใกล้ ถึงเวลา เราค่อยไป

จิ่งหนิงพยักหน้าตอบรับ

เวลาสามทุ่มครึ่ง

ครอบครัวที่ทานอาหารเย็นเสร็จเร็วก็เล่นกันสักพัก เมื่อเห็นว่า ใกล้จะถึงเวลาแล้ว พวกเขาจึงค่อย ๆ ขับรถออกไป และมุ่งหน้า ไปที่โรงละคร

ที่นี่อากาศร้อน ในตอนกลางวัน แต่ตอนกลางคืนนั้นหนาวมาก

จิ่งหนึ่งสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์ เจ้าตัวเล็กสองคนสวมเสื้อโค้ท หนาเพิ่ม ลู่วิ่งเซินก็เพิ่มเสื้อกันลมสีดำ มันดูหนาวขึ้นเล็กน้อยใน ตอนกลางคืนและดูน่าดึงดูดเป็นพิเศษ

คุณอาเซวไม่จำเป็นต้องไปที่ห้องปฏิบัติการเพื่อปกป้องใน เวลากลางคืน ดังนั้นเขาจึงมาด้วย

เมื่อทุกคนมาถึงโรงละคร ก็ถึงเวลาพอดี

จิ่งหนิงขอให้ ลู่วิ่งเซินซื้อขนมสำหรับเด็ก ๆ ทั้งสอง ขณะทานขนมในมือ เขาก็พบที่ของตนและนั่งลง

โมไฉ่เวยให้ตำแหน่งที่ดีที่สุดแก่พวกเขา โดยอยู่ตรงกลาง แถวที่สามด้านหน้า

ไม่ใกล้เกินไป และไม่ไกลเกินไปเมื่อมองจากตรงนี้ไปที่บนเวที ก็จะสามารถเห็นสีหน้าของคนข้างบนนั้นได้

อานอานดูตื่นเต้นมาก ดึงแขนเสื้อของจิ่งหนึ่งแล้วถามเสียง เบา ๆ : “หม่ามี้ อีกเดี๋ยวหนูจะได้เจอพี่นางฟ้าใช่ไหม?

จิ้งหนึ่งไม่อยากทำลายความไร้เดียงสาในหัวใจของเด็ก ดัง

นั้นเธอจึงยิ้มและพยักหน้า

“ใช่ หลังจากนี้หนูจะได้เห็นพี่นางฟ้าจริงๆ แล้ว ต้องตั้งใจดูให้ ดี รู้ไหม? ”

“ค่ะ หนูทราบแล้ว”

อานอานนั่งตัวตรง รอคอยให้นางฟ้าของหล่อนมาปรากฏ

ตัวอย่างสุดใจ

จิ่งหนิงและลู่จิ่งซินนั่งเคียงข้างกัน จึงเจ๋อน้อยอยู่อีกด้านหนึ่ง และถัดไปเป็นโมไฉ่เวยและคุณอาเชว

บริเวณโดยรอบไม่มีเสียงดัง แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงที่ผู้ชมเข้า มาในสถานที่ ทุกคนก็ลดเสียงลง มีเพียงสียงพูดเล็กๆน้อยๆ เท่านั้น ไม่มีใครส่งเสียงดังเลย

ไม่นานผู้ชมทั้งหมดก็นั่งลง
ไฟหรี่ลง จิ่งหนึ่งที่อยู่ตรงนั้นมองที่เวทีอย่างจริงจัง

เมื่อลำแสงส่องสว่างบนเวทีที่มืดมิด เสียงรอบข้างก็เงียบลง ค่อยๆ เงียบลงเรื่อยๆ

เสียงเพลงที่ไพเราะค่อย ๆ ดังขึ้นอย่างช้า ๆ ราวกับมีผู้หญิง ร้องเพลงเบา ๆ จากระยะไกล มาพร้อมกับเสียงเปียโนหวาน ๆ ที่ มีรสนิยมพิเศษ

ทันใดนั้น กลุ่มนักเต้นในชุดขาวก็ปรากฏตัวขึ้นจากหลังม่านทีละคน

ริมฝีปากของจิ่งหนึ่งยกขึ้น

ตอนแรกคิดว่ามันเป็นแค่การแสดงธรรมดาๆ แต่ตอนนี้มันดู จะน่าสนใจขึ้นมานิดหน่อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ