บทที่ 968 รู้อยู่แก่ใจ

จิ่งหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ถือจี้หยกชิ้นนั้น ในมือ หัวใจเหมือนหนัก เธอยืนสักพักหนึ่ง นานสักพัก ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ ถือ อึ้ง หยกเดินไปข้างนอก

ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

ภายในคฤหาสน์สถานที่จัดพนันหิน

เช้าตรู่ เซวซูพบว่าโมไฉ่เวยวันนี้ค่อนข้างหัวใจกระสับกระส่าย หาอะไรบางอย่างพลิกกล่องพลิกตู้ตลอดเวลาภายในห้อง

เขาขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณกำลังหา

อะไร?”

“อะซู จี้หยกของฉันหายไป

สีหน้าเชวซูเปลี่ยนไป

“จี้หยกอันไหน?”

“อันที่ฉันเอาติดตัวมาตั้งแต่เล็กจนโต ที่มีลายดอกบัว”

สีหน้าเซวยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ รีบค้นหาตาม

หาไปด้วย ปลอบโยนไปด้วย “คุณไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะช่วย คุณหา คุณก็ลองนึกดูว่าเห็นมันอยู่ที่ไหนเป็นที่สุดท้าย นึกออกแล้วฉันจะไปหาเป็นเพื่อนคุณอีกครั้ง”

โมไฉ่เวยหยุดการกระทำ แล้วคิดอย่างรอบคอบ แต่คิดไปครึ่งวัน แต่ไม่มีต้นสายปลายเหตุอะไร

เธอส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ จี้หยกชิ้นนี้พ่อให้ฉันมา หลายปีมานี้ฉัน ใส่มันอยู่ตลอด ไม่เคยถอดเลย ฉันก็เลยได้สนใจมันเป็นพิเศษ มันเหมือนรวมร่างกับฉัน ฉันไม่ได้สังเกตว่ามันหายไปเลย ฉันก็ ไม่รู้ด้วยว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นมันคือตอนไหน

เซวซูได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาคิด แล้วพูดเสียงเข้ม “ลองหาในบ้านก่อน ถ้าในบ้านไม่มี ก็เป็นไปได้อย่างสูงว่าจะทำหล่นที่สถานที่จัดงานพนันหินเมื่อสอง วันก่อน”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ โม่ไฉ่เวยสีหน้าซีดเซียวทันที

“ถ้าหล่นที่นั่นจริงๆ มันก็ต้อง…….

คำพูดด้านหลังไม่จําเป็นต้องพูดต่อ ทั้งสองรู้อยู่แก่ใจ ด้วย เหตุนี้ สีหน้าจึงไม่ค่อยดีนัก

จริงๆ แล้วจี้หยกนี้คุณค่าของมันก็ไม่ได้มากเท่าไรนัก ไม่อย่าง นั้นลู่หลินจือคงไม่เอาไปให้อ่านอานตามใจชอบหรอก

แต่จี้หยกชิ้นนี้มันมีความสำคัญอย่างมากกับโม่ไฉ่เวยจริงๆ มันคือของที่ท่านไม่สร้างให้เธอในตอนนั้นที่เขายังมีชีวิตอยู่ หลายสิบปีผ่านมา สิ่งของที่ท่านไม่ทิ้งไว้ให้เธอ มันก็เหมือนเดิม

สำหรับคนอื่น มันก็แค่หยกหนึ่งชิ้นที่ไม่ได้มีมูลค่านัก แต่ สําหรับเธอมันคือของที่ระลึก คือความทรงจำ

ทั้งสองค้นหาพลิกกล่องพลิกตู้ภายในบ้าน จากนั้นก็ค้นหาทั่ว บ้านแล้ว ก็หาไม่เจอ

ด้วยความหมดหนทาง ทำได้แค่ออกไปข้างนอกด้วยกัน ค้นหาตามสถานที่ที่ผ่านเมื่อสองสามวันก่อน

พวกเขาค้นหาไปทั่วทั้งคฤหาสน์หนึ่งรอบ แต่ก็ไม่เจอที่อยู่ของ

หยกชิ้นนี้

สุดท้าย ทำได้แค่ไปหาเจ้านายหยูด้วยความหมดหนทาง เจ้านายหยูได้ยินเรื่องนี้ ก็ค่อนข้างประหลาดใจ “จี้หยกหายเหรอ? เป็นจี้หยกแบบไหน?”

โม่ไฉ่เวยบรรยายด้วยความกังวล “มันเป็นจี้หยกดอกบัว ขนาดยาวประมาณสามเซนติเมตร หนาสามสี่มิลลิเมตร บริเวณ เกสรดอกบัวตรงกลางจี้หยก สลักคำว่าโม่เล็กๆ เอาไว้ มันแยก ออกง่ายมาก”

เจ้านายหยูขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง “เรื่องนี้จัดการไม่ค่อยง่าย ยังไงแล้ว ตอนนี้คุณก็ไม่แน่ใจว่าจี้หยกมันหล่นหายตอนไหน ของขนาด เล็กแบบนั้น ถ้าหามันจริงๆ ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร”

ทำไมโมไฉ่เวยจะไม่รู้เหตุผลนี้? แต่ของสิ่งนั้นมันสำคัญมาก สําหรับเธอจริงๆ

เธอก็ไม่รู้ว่าเธอทำหายได้อย่างไร คิดไปคิดมา ก็คงเป็นแค่วันนั้นตอนที่ชนกับลู่หลินจือในสถาน

ที่จัดงานพนันหิน อาจจะโดนชนวนหล่น

ถึงแม้การคาดเดานี้ ฟังแล้วจะดูค่อนข้างคาดไม่ถึง แต่มันก็ อาจจะเป็นการคาดเดาที่เป็นไปได้มากที่สุดเพียงหนึ่งเดียว

หลังจากเจ้านายหยูฟังจบ ก็พูดเสียงเข้ม “เอาแบบนี้แล้วกัน คุณอย่าเพิ่งกังวล ถ้ามันหายในสถานที่จัดงานจริงๆ มันก็เป็น เรื่องที่ดี อย่างน้อยภายในสถานที่จัดงานก็มีกล้องวงจรปิด สามารถหาเจอได้ทุกเมื่อ ถ้าหายข้างนอกเป็นเรื่องยาก”

เชวซูก็พยักหน้าเช่นกัน “ฉันก็คิดแบบนี้ งั้นเกรงว่าต้องรบกวน

คุณสักหน่อย เอาข้อมูลกล้องวงจรปิดมาให้เราดูหน่อย”

เจ้านายหยูพยักหน้า “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกคุณรอสัก ครู เดี๋ยวฉันให้คนไปเอามาให้

ขณะที่พูด ก็กดโทรศัพท์สายภายใน ไม่นานนัก ก็มีคนนำ วิดีโอกล้องวงจรปิดเมื่อไม่กี่วันก่อนเข้ามา

เจ้านายหยูเอาคอมพิวเตอร์มาให้พวกเขา แล้วพูดขึ้น “พวก คุณดูก่อน ฉันมีบางเรื่องต้องไปจัดการนิดหน่อย พวกคุณดูจบ แล้ว ถ้าเจอเบาะแสอะไรค่อยมาบอกฉัน ตราบใดที่มันหล่นภายในสถานที่จัดงาน ฉันต้องช่วยพวกคุณหามันกลับมา แน่นอน”

เชาและโม่ไฉ่เวยพยักหน้า พูดขึ้นอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณคุณ

มากๆ”

เจ้านายหยูลุกขึ้นเดินจากไป ทั้งสองคนนั่งภายในห้องทำงาน และดูมันอย่างตั้งใจ

วิดีโอกล้องวงจรปิดคือวิดีโอของสถานที่จัดงานพนันหินที่พวก เขามาครั้งแรก จนถึงของวันนี้ ระหว่างนั้นก็มีอีกหลายวัน สถาน ที่จัดงานใหญ่ขนาดนี้ ทุกซอกทุกมุม ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าจำนวนงาน มันเยอะแค่ไหน

แต่ทั้งสองคนรู้ความสำคัญของจี้หยกชิ้นนั้น ไม่สามารถปล่อย ให้มันตกอยู่ในมือคนอื่นอย่างเด็ดขาด

ด้วยเหตุนี้ จึงดูมันอย่างจริงจังและตั้งใจเป็นพิเศษ

ตั้งแต่ตอนกลางวันจนถึงตอนกลางคืน ในที่สุด โมไฉ่เวย ดวงตาเป็นประกาย

“ฉันเจอแล้ว”

เซวซูรีบพุ่งร่างกายเข้าไป “ไหน?”

โม่ไฉ่เวยชี้ไปที่จุดจุดหนึ่งบนจอภาพ กดหยุดมัน “คุณเห็นไหม อยู่ตรงนี้”

เซวซูจ้องไป แค่เห็นภาพบนหน้าจอ เป็นตอนที่ไม่ไฉ่เวยออกมาจากห้องทํางานพอดี ในตอนนั้นลู่หลินจือเพิ่งไปหาเจ้านายห ในห้องทํางาน หลังจากคุยกับเจ้านายหยูจบแล้วก็ออกมา

โม่ไฉ่เวยและเซวซูก็ออกไปติดๆ และในขณะนี้ ตอนที่ออกไป โม่ไฉ่เวยสะดุดประตู เกือบล้มลงไป

และในวินาทีนี้ จี้หยกก็หล่นจากร่างเธอสู่พื้น

ทั้งสองค่อนข้างตื่นเต้น และค่อนข้างเครียด

ตื่นเต้นที่ในที่สุดก็เจอเบาะแสแล้ว จี้หยกมีความหวังที่จะได้ มันกลับมา

ที่เครียดคือ ไม่รู้ว่าใครจะเก็บมันไว้ ถ้าคนที่เก็บมันไม่ยอมจะ เอามาคืน เกรงว่าก็เป็นเรื่องลำบาก

เชวซูกดปุ่มเล่นทันที ทำให้วิดีโอเล่นต่อ

แค่เห็นมีคนเดินไปเดินมาในภาพ แต่ทุกคนเหมือนไม่ได้

สังเกตเห็นจี้หยกขนาดเล็กชิ้นนั้นที่อยู่บนพื้นเลย

อย่างไรแล้วมันก็เป็นสถานที่จัดงานพนันหิน สายตาทุกคน ล้วนถูกอัญมณีที่มีขนาดใหญ่และส่องแสงเหล่านั้นดึงดูด ใครจะ มาจ้องมองที่พื้นตลอดเวลา?

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ร่างคุ้นเคยร่างหนึ่งก็เข้ามาในสายตา

พวกเขา

แค่เห็นว่าเป็นลู่หลินจือ

ในตอนนั้น เจ้านายหยูออกมาจากห้องทำงานพอดี และหลันคือก็เดินมาจากอีกทาง ยืนตรงนั้นคุยกับเจ้านายหยูสองสาม ประโยค จากนั้นก็หันตัวเดินไป

เดินไปไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นฝีเท้าก็ชะงัก จากนั้นก็ถอยหนึ่งก้าว

ย่อตัวเก็บบางอย่างขึ้นมา โม่ไฉ่เวยกลั้นหายใจ เชวซูกดหยุดชั่วคราว ซูมภาพให้ใหญ่

ขึ้น เห็นของ ในมือเธอชัดๆ

มันคือจี้หยกดอกบัวชิ้นนั้นของโม่ไฉ่เวย

“เธอเหรอ?”

เชวซูมีสีหน้าหนักอึ้ง ระหว่างคิ้วอดไม่ได้ที่จะมีความเกลียดชัง “ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว!”

ในใจไม่ไฉ่เลยค่อนข้างกังวล “เธอคือคุณหนูใหญ่ตระกูลคงไม่ได้ชอบจี้หยกชิ้นเล็กแบบนี้หรอก”