บทที่ 805 เข้าใจผิด

กู้ซื้อเนียนยื่นมือออกไปหยิบผ้าขนหนู แล้วนำมาเช็ดเหงื่อที่ ศีรษะ จากนั้นก็ดื่มน้ำเข้าไปอีกใหญ่ แล้วเดินออกไปพร้อมกับฉัน เยว่

แต่เมื่อเขาเดินมาถึงประตูค่ายมวยเขาก็ถูกขวางเอาไว้โดย ร่างเล็กที่จู่ๆ ก็วิ่งพรวดราดเข้ามา

“ซือเฉียน ฉันมีเรื่องที่อยากจะพูดกับคุณ

กู้ซือเฉียนขมวดคิ้วมั่น เมื่อเขาเห็นหลินเยว่เอ๋อร์ที่จู่ๆ ก็มา ปรากฏตัวที่นี่ ในใจของเขารู้สึกเบื่อหน่าย แต่เขาก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

ได้ เขาจึงไม่ได้ขับไล่หล่อนให้ออกไป

เขาจึงพูดออกไปด้วยเสียงนุ่มลึกแทน “มานี่สิ”

พอพูดเสร็จ เขาก็เดินนำไปที่ห้องพักผ่อนที่อยู่ข้างๆ

หลินเยว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา หล่อนมองตามแผ่น หลังของเขาไป จากนั้นก็กัดริมฝีปากของตัวเอง แล้วเดินตามเขา

ไป

ห้องพักผ่อน

บรรยากาศค่อยๆ เย็นลงเหมือนเช่นเคย กู้ซื้อเฉียนนั่งอยู่บน โซฟาหนัง และจ้องมองไปยังผู้หญิงที่กำลังก้มหน้าเดินเข้ามา
ฉินเยว่เดินออกไปเงียบ ๆ และปิดประตูให้พวกเขา

กู้ซื้อเฉียนจึงถามออกไปว่า “พูดมา เธอมีเรื่องอะไร?

ยังไม่ทันทีหลินเยว่เอ๋อร์จะพูดอะไรออกมา ขอบตาของหล่อน มันก็แดงก่ำแล้ว

หล่อนกัดริมฝีปาก จากนั้นก็ก้มศีรษะลง ท่าทางของหล่อนมัน ดูเศร้าสร้อยราวกับลูกสะใภ้ตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม และไม่กล้าพูด

ในเวลานี้ ถ้าผู้ชายคนอื่นได้มาเห็น พวกเขาจะต้องรู้สึกสงสาร

หล่อนเป็นแน่

แต่สําหรับกู้อเนียนน่ะหรือ?

เขาที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพญายม สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิตของเขา ก็คือ การที่ผู้หญิงร้องไห้ฟูมฟาย

ดังนั้น เมื่อเขาได้เห็นท่าทางแบบนั้นของหล่อน เขาก็รู้สึกไม่ อยากจะฟังมันขึ้นมาทันที

เขาจึงพูดออกไปตรง ๆ ว่า “ถ้าเธอไม่มีธุระอะไรก็ออกไป อย่า มาขวางหูขวางตาฉันที่นี่”

หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน และเตรียมที่จะก้าวออกไป

เมื่อหลินเยว่เอ๋อร์เห็นแบบนั้น หล่อนก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันที

“ซือเฉียน”
หล่อนตะโกนออกไป จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น พร้อมกับหยดน้ำตา ที่ไหลพรากลงมาราวกับรอยแตกร้าวของหยก

และทันใดนั้นจู่ ๆ เสื้อผ้าบนร่างของหล่อนก็ร่วงหล่นลงไปบน พื้น นั่นจึงทำให้วิวทิวทัศน์ที่ขาวสะอาดใสไร้ที่ติของหญิงสาวถูก เปิดเผยออกมา

กู้ซื้อเฉียนหันกลับไป เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ดวงตา ของเขาก็แข็งกร้าวขึ้น

ในสายตาของเขา ไม่ได้มีความรู้สึกปรารถนาอย่างที่หล่อน คิดเอาไว้เลยแม้แต่น้อย มีแต่เพียงความมืดมนและหนาวเย็น ราวกับก้นสระลึก

“เธอกำลังทำอะไร?”

จู่ๆ หลินเยว่เอ๋อร์ก็วิ่งเข้ามา และกอดเอวเขาเอาไว้แน่น

“ชื่อเฉียน ฉันรักคุณ ฉันรักคุณมากกว่าใครๆ ในโลกนี้ คุณรู้ บ้างไหม ทำไมคุณถึงใจร้ายได้มากขนาดนี้ ใจร้ายได้ถึงขนาด ขับไล่ฉันออกไปเลยหรือ? ใจของฉันมันเป็นของคุณมาตั้งนาน แล้ว หรือว่าคุณไม่เข้าใจมันสักนิดเลยหรือ?”

สีหน้าของกู้ซื้อเฉียนถมึนถึงขึ้นมาทันที

เขาจึงพูดออกไปด้วยความโกรธว่า “ปล่อย!”

แต่ถึงอย่างนั้น ผู้หญิงที่ยืนประกบอยู่ด้านหลังเขาก็ไม่ยอม ปล่อยมือเลยแม้แต่น้อย
สองมือของหล่อนกอดเขาเอาไว้แน่น จากนั้นก็พูดออกมา พร้อมกับร้องไห้ว่า “ซื้อเฉียน คุณต้องการฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ สนใจตำแหน่งคุณนายกู้และฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งนั้น ฉัน หวังเพียงแค่ว่าฉันจะได้อยู่เคียงข้างคุณ แม้ว่าฉันจะเป็นเพียงแค่ ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง เพียงแค่ฉันได้เห็นคุณ ได้ดูแลคุณ เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้ว ไม่ใช่ว่าคุณก็ชอบฉันเหมือนกันไม่ใช่ หรือ? ทำไมคุณถึงไม่ต้องการฉันล่ะ?”

กู้ซื้อเฉียนหน้าตึง เขาหมดความอดทนในทันที เขากัดฟันและ พูดออกไปว่า “หลินเยว่เอ๋อ ฉันไม่อยากจะตบตีผู้หญิงหรอกนะ ดังนั้นฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง ปล่อยมือ!”

ครั้งนี้หลินเยว่เอ๋อร์กินลูกตุ้มแข็งใจแล้ว หล่อนจึงตะโกนออก ไปว่า “ฉันไม่ปล่อย!”

และในขณะนั้นเอง จู่ๆ ประตูห้องพักผ่อนก็ถูกเปิดออก

เฉียวที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ โดยมีเสี่ยวเยว่คอยผลักให้เดินเข้า มาภายในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เมื่อเธอเห็นสถานการณ์ภายในห้อง เธอก็ถึงกับชะงักในทันที ขณะเดียวกัน กู้ซือเฉียนและหลินเยว่เอ๋อร์ก็ชะงักไปเช่นกัน จากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

“อ๊าย!”

หลังจากนั้น ร่างทั้งร่างของหล่อน ก็หดไปอยู่ที่ด้านหลังของกู้ซือเฉียน
“พวกเธอออกไป! ออกไปนะ! ใครให้พวกเธอเข้ามา

ฉินเยวตกตะลึง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

เขาอยากจะรีบพูดอธิบายออกไป แต่กู้ซื้อเฉียนขยับตัวเร็วกว่า เพราะตอนนี้เขาก็ผลักหญิงสาวที่กำลังกอดเอวเขาออกไป เรียบร้อยแล้ว

“ตึง!”

หลังจากที่ถูกผลักลงไปบนโซฟาอย่างแรงหลินเยว่เอ๋อร์ก็กรีด ร้องออกมา จากนั้นหล่อนก็รีบคว้าเอาเสื้อผ้าบนพื้นมาปกปิด ร่างกายของตัวเอง

จากนั้นหล่อนก็ร้องไห้สะอื้น

ใบหน้าของกู้ซื้อเฉียนซีดเผือด เขาหันหน้าไปมองที่เฉียว และ พูดออกไปว่า “เธอฟังที่ฉันอธิบายก่อนนะ มันไม่ใช่…”

“เจ้านาย คุณนี่มันคึกคักจริงๆ เลยนะ”

ยังไม่ทันที่จะได้พูดอธิบายอะไรออกไป เขาก็ถูกเธอพูดขัดขึ้น มาเสียก่อน

ไม่มีความโกรธหรือความหึงหวง เหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้ เธอนั่งอยู่ตรงนั้น พร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย รอยยิ้มบน

ใบหน้าของเธออ่อนโยนและเย็นชา ดูนุ่มนวลและใจดี ถ้าไม่ใช่เพราะมือที่วางอยู่บนขาที่กำลังกำหมัดอยู่ ทุกคนก็ อาจจะคิดว่าหัวใจของเธอสงบนิ่ง ราวกับอารมณ์ที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

แต่ก็เห็นได้ชัดเลยว่า กู้ซื้อเฉียนไม่ทันได้สังเกตรายละเอียด เหล่านี้

เขาเพียงแค่ฟังเฉียว พูดออกไปมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับ รอยยิ้มว่า “ความจริงแล้วฉันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ก็เลยอยากจะ มาแจ้งเจ้านาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะมาผิดเวลา ก็เลยมาร บกวนช่วงเวลาดีๆ ของคุณ งั้นฉันก็ขอโทษด้วยนะคะ ฉันจะไป เดี๋ยวนี้แหละค่ะ แล้วเรื่องอื่นเราค่อยมาพูดกันใหม่”

หลังจากพูดจบ เธอก็หมุนวีลแชร์ และเตรียมที่จะเดินออกไป

สีหน้าของกู้ซือเฉียนแข็งกร้าวขึ้นมาทันที

ดวงตาของเขาสงบนิ่งจนดูเหมือนกับจะมีน้ำหยดออกมา จาก นั้นเขาก็ตะโกนออกไปว่า “หยุด!”

เขาก้าวยาวๆ ตรงไปยังทิศทางของเฉียว

เขาหยุดวีลแชร์ของเฉียวเอาไว้ได้ทัน ความจริงแล้วเธอก็ไม่ อยากหยุด แต่วีลแชร์ของเธอก็ถูกฉินเยวจับเอาไว้ และด้วยพละ กำลังของเธอในตอนนี้ เธอจึงไม่สามารถขยับไปไหนได้

และในเวลานี้เสี่ยวเยว่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้

เธอจึงทำได้เพียงแค่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหายใจออกมา โดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น มีเสียงเยาะเย้ยผ่านเข้ามาในหัวใจ ของเธอ จากนั้นเธอก็หันไปมองผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามา
“ทำไม? เจ้านายกรั้งฉันเอาไว้ทำไม คุณอารมณ์ดี ก็เลยอยาก จะเชิญฉันให้มาชื่นชมการโจมตีในฤดูใบไม้ผลิที่มีชีวิตชีวาของ คุณหรือ?”

ใบหน้าของซื้อเฉียนดูถมึนถึงขึ้นมา จากนั้นเขาก็พูดออก ด้วยน้ำเสียง โกรธเคืองว่า “มันไม่ใช่อย่างที่คุณเห็น!”

“แล้วมันเป็นยังไง?”

เฉียว ไม่มีความรู้สึกเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย จากนั้นเธอก็ เชิดหน้าขึ้น

ใบหน้าที่บริสุทธิ์และสวยสดงดงามราวกับดอกบัวที่โผล่พ้น ขึ้นมาจากน้ำ มองตรงมาที่เขา พร้อมกับคำพูดที่เย้ยหยันว่า “เจ้า นายกู้ไม่ได้พยายามจะบอกว่า คุณหลินจงใจยั่วยวนคุณ และฉัน ก็บังเอิญเข้ามาเห็นฉาก ที่พวกคุณสองคนกำลังกอดกันด้วย เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยนั่นหรอกใช่ไหม?

เธอหยุดชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ยมากขึ้นไป

อีก

“เจ้านาย ฉันอ่านนิยายดราม่ามาเยอะ และมันก็ไม่มี ประโยชน์อะไรมากขนาดนี้”

กู้ซือเฉียนกัดฟันกรอด และรู้สึกราวกับว่ามีเลือดซูบฉีดออกมา

จากอกของเขา

และในเวลานี้ หลินเยว่เอ๋อร์ก็ดูเหมือนว่าหล่อนจะรับรู้ได้ถึง อะไรบางอย่าง หล่อนจึงตอบสนองมัน
ทันทีที่หล่อนกลอกตา หล่อนก็รีบตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียง ราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรมว่า “ซื้อเฉียน”

สีหน้าของเฉียวเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ

กู้ซือเฉียนพูดออกไปอย่างเย็นชา “หุบปาก!”

จากน้ำเสียงของเขา เห็นได้ชัดเลยว่าเขากำลังโกรธมาก

หลินเยว่เอ๋อร์ถึงกับสะดุ้งตกใจกับความโกรธของเขา ร่างกาย ของหล่อนสั่นเทา หล่อนจึงไม่กล้าที่จะทำอะไรอีก จากนั้นหล่อนก็ รีบหุบปากอย่างรวดเร็ว

กู้ซือเฉียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หันไป มองที่ฉินเยว่ และพูดออกไปว่า “เอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป! ถ้า ไม่มีคำสั่งจากฉัน ใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ปล่อยหล่อนไปทั้ง นั้น!”

ฉินเยวถึงกับตกใจ จากนั้นเขาก็รีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

ว่า “ครับ”

หลังจากนั้น กู้ซือเฉียนก็เดินมาผลักวีลแชร์ และพูดออกไปว่า

“ออกไปคุยกับฉันข้างนอกหน่อย”

เฉียว ไม่อยากจะออกไปกับเขา

เพราะในตอนนี้ แม้แต่หน้าของเขา เธอก็ไม่อยากจะมองมัน เลยด้วยซ้ำ

ดังนั้น ในตอนที่กู้ซือเฉียนคว้าที่จับวีลแชร์ไปจากเสี่ยวเยว่เธอจึงดิ้นคัดขืนและพูดออกไปว่า “กู้ชื่อเฉียน คุณปล่อยเถอะ ฉัน ไม่อยากให้คุณมาผลักวีลแชร์ให้ฉัน และฉันก็ไม่อยากคุยกับคุณ ด้วย ปล่อยฉัน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ