บทที่ 790 ไม่กล้าทำให้เธอโกรธ

เฉียว ไม่ได้คิดว่าคนตนเป็นคนดีอะไร และอารมณ์เธอก็ร้าย หากเพียงแค่ครั้งสองครั้งเธอก็จะยังอดทนอยู่

ก่อนหน้านี้ที่สนามกอล์ฟ หลินเยว่เอ๋อร์จงใจมาหาเรื่องกับเธอ และสาดน้ำใส่หน้าเธอ จึงถูกเธอตบเข้าให้หนึ่งครั้งถือว่าเจ้ากัน ดังนั้น เธอจึงไม่รู้สึกว่าหลินเยว่เอ๋อร์ เอาเปรียบอะไรเธอ

แต่แม้จะเป็นแบบนั้น เฉียว ก็รู้สึกหมดความอดทนเมื่อต้อง เผชิญหน้ากับคนที่ตามติดสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อนแบบนี้

เธอเกลียดการทะเลาะเบาะแว้งเล็กๆน้อยๆ และอุบายของผู้ หญิงพวกนี้

แม้จากความสามารถของเธอจะรับมือกับมันได้อย่างสมบูรณ์ แบบก็ตาม แต่เธอก็จะรู้สึกรำคาญและเหนื่อยหน่ายจึงไม่อยาก

จะเข้าไปยุ่งด้วย

ดังนั้น จะเป็นการดีกว่าถ้าข่มขู่ไปแรงๆสักทีเพื่อที่จะได้ไม่มา ยั่วยุตนอีก

เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉียวฉีก็รู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย และใน ขณะนั้นเองร่างอันคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นนอกหน้าต่าง

“เฉียว เหม่ออะไรอยู่?

เฉียวฉีตกตะลึงและได้สติกลับคืนมา
หลังจากที่จดจ่ออยู่สักพัก ในที่สุดก็มองเห็นว่านอกหน้าต่าง นั่นหลินซงยืนเอามือไขว้หลังอยู่และยิ้มให้เธอ

เธอจึงเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามว่า “มาได้ยังไงกัน?

“ผมอยู่บ้านแล้วรู้สึกเบื่อๆ ก็เลยมาเดินเล่นน่ะ

เขาพูดจบก็มองซ้ายมองขวา และหันไปถามเธอว่า “ออกมา เดินเล่นหน่อยมั้ย?”

เฉียว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบตกลงเขา

หลินซึ่งไม่ใช่คนแปลกหน้า ก่อนหน้านี้สี่ปีครึ่งตอนที่เธอและ ซื้อเฉียนอยู่ด้วยกัน ก็สนิทสนมกับเพื่อนฝูงคนนี้มาก และมีความ สัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

หลินซงเป็นคุณชายของหลินชื่อกรุ๊ป และถูกคนในครอบครัว ทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก จึงทำให้มีชื่อเสียงว่าเป็นคุณชายที่รู้จัก กันดีในท้องถิ่น

เขาค่อนข้างจากมีความสนิทสัมพันธ์ที่ดีกับกู้ซื้อเฉียน และ คนในบ้านก็ไม่ได้คัดค้านอะไรอีกทั้งยังสนับสนุนด้วย

ดังนั้นหลินซงมักจะมาเที่ยวที่บ้านกู้ซื้อเฉียนเสมอ ทั้งสองคน พูดว่าเป็นเพื่อนตายกันก็ว่าได้

ส่วน เฉียวฉี ก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญหลินซงแต่อย่างใด หลังจาก เดินออกไปเธอก็ค่อยๆเดินเลาะไปตามถนนลูกรังเล็กๆ ในสวน

หลินซงถามขึ้นมาว่า “เรื่องของคุณกับกู้ซื้อเฉียน คุยกันรู้เรื่องหรือยัง?”

เฉียว หยุดชะงักลง

คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามคำถามนี้

เธอจึงยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “มีอะไรให้พูดกันคะ คิ้วของหลินซงเลิกขึ้นเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก เขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “นิสัยขอ งกู้ซื้อเฉียนคุณก็รู้ดี เขาก็เป็นคนแบบนั้น ปากร้ายแต่ใจดี ที่จริง เขารักคุณจะตายแต่กลับไม่ยอมรับ เรื่อง ในตอนนั้นเขาทำผิดต่อ คุณ แต่เขาไม่กล้าพูดมันออกมา แต่สี่ปีมานี้เขาใช้การกระทำ บอกกับคุณ พวกเราทุกคนก็มองเห็น วันนี้คุณออกมาแล้ว และ เขาก็ยินดีจะรับคุณมาอยู่ข้างกาย เห็นได้ชัดว่าในใจของเขายังมี คุณอยู่ ความโกรธแค้นที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเถอะ คนเราต้อง มองไปข้างหน้า

เฉียว เงยหน้ามองไปตามทางด้านหน้า แสงแดดสีทองส่อง ผ่านกิ่งก้านและใบไม้ ตกกระทบเป็นเงาโปรยปรายลงมาตรงพื้น

เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “คุณบอกว่าสี่ปีมานี้เขาเองก็ รู้สึกผิด แล้วทำไมเขาจึงไม่ไปช่วยฉันออกมาจากในคุกล่ะคะ?”

หลินซงตกตะลึง

และพูดออกมา โดยสัญชาตญาณว่า “ตอนนั้นคุณ…….

“ตอนนั้นฉันไม่ได้ฆ่าผู้หญิงคนนั้นพวกคุณก็รู้ดีไม่ใช่หรือไง?”
เมื่อพูดจบ เธอก็เอียงศีรษะไปมองเขา แววตาอันใสสะอาด ของเธอเปรียบเสมือนทะเลสาบอันกว้างใหญ่สะท้อนให้เห็นภาพ ของผู้คนได้อย่างชัดเจน

จู่จู่หลินซงก็พูดอะไรไม่ออก

เฉียวฉีจึงได้ยิ้มและพูดว่า “ที่จริงฉันไม่ได้เกลียดที่เขาส่งฉันไป เข้าคุก ถ้าเรื่องนั้นฉันเป็นคนทำจริงๆล่ะก็ กฎหมายจะตัดสินฉัน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร

“แต่สิ่งที่ฉันเกลียดก็คือเขาใส่ร้ายฉัน และส่งฉันเข้าคุกไป เขา พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อใส่ร้ายฉัน หลินซง อย่าบอกนะว่าคุณ ไม่รู้ว่าตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นถูกใครฆ่า เธอเป็นผู้หญิงของเขา เขา ยังกล้าลงไม้ลงมือ และมีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้อีก?”

หลินซงคิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา

เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ในวันนี้ที่ตนเดินทางมาเพราะคิดว่าจะพอช่วย อะไรได้บ้าง แต่มองไปดูเหมือนกลับทำให้เรื่องราวแย่ลง เขาจึง รีบอธิบายว่า “เฉียวฉี คุณพูดอะไรเนี่ย ฟังผมนะ เรื่องนี้ไม่ใช่ แบบที่คุณคิด ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงของเขา ทั้งสองคนไม่ได้ เป็นอะไรกันเลย…….

“ไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างนั้นเหรอ?” เฉียวเลิกคิ้วขึ้นถามและ หัวเราะพูดว่า “หลินซงฉันเห็นกับตาว่าพวกเขานอนอยู่บนเตียง เดียวกัน คุณคิดว่าฉันมองเห็นได้ชัดกว่า ดวงตาของคุณอย่างงั้น เหรอ?”

หลินซงยืนตัวแข็งทื่อ
ทีหลังของเขามีเหงื่อไหลออกมามากมาย ราวกับเข็มเล่มเล็กๆ เจาะเข้าไปในรูขุมขน ทำให้เขาเป็นชาไปทั้งตัว

เมื่อเห็นว่าเขานิ่งๆเงียบไป เฉียวเห็นดังนั้นก็ไม่พูดอะไรออก

มา

ทั้งสองคนเดินไปด้านหน้าอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าเดินไปไกล เท่าใด ในที่สุดเฉียวฉีก็พูดออกมาว่า

“วันนี้ เขาให้คุณมาสินะ?”

หลินซงชะงักลงเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างว่า ง่าย

เฉียว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีเธอแค่พูดออกไป เท่านั้นเองคิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับจริงๆ

หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนถูกประชดประชัน แต่ก็รู้สึกตลก ใน ขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกอันยุ่งเหยิงที่ยากจะอธิบายปะปนอยู่ ในนั้นด้วย

เธอพูดออกมาเบาๆว่า “มองดูแล้ว เขาอยากจะให้ฉันอยู่ต่อ จริงๆสินะ”

ประโยคนี้เป็นความจริง

หลินซงก็ไม่ได้ปฏิเสธ จากนั้นเฉียว จึงได้พูดขึ้นมาว่า “แล้ว ทำไมเขาถึงไม่มาพูดกับฉันเอง?”

หลินซึ่งยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ยักไหล่พูดว่า “ใครจะไปรู้ล่ะ?บางทีเขาอาจจะเคยพูดแล้วแต่คุณไม่อยากฟัง เขารู้ดีว่าถ้าเขา พูดออกมาเอง คุณก็จะปิดกั้นเอาไว้ พอคุณไม่อยากฟังละไม่ ต้องการได้ยิน บางทีตอนที่เขาพูดออกมาคุณอาจจะต้องข้อ สงสัยไว้ก็ได้ เลยได้มอบหน้าที่นี้ให้กับผมมั้ง

เมื่อหลินซงพูดออกมาถึงตรงนี้เขาก็ถอนหายใจเบาๆ ช่างไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้เลยจริงๆ

“นี่ ตอนนั้นที่พวกคุณสองคนอยู่ด้วยกันก็ดีมากไม่ใช่รึไง? เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ความสัมพันธ์ของพวกคุณดีมาก ทําไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้?”

หัวใจของเฉียวฉีสั่นคลอน เธอเองก็คิดอยู่ในใจว่า นั่นสิ กลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

ก่อนหน้านี้ ที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน พวกเธอรู้จักกันและกันดี และเชื่อใจกันมากที่สุด ไปด้วยกันได้ดีมาก แล้วทำไมอยู่ๆถึงได้ กลายมาเป็นไม่ถูกกันอย่างสิ้นเชิงแบบนี้ล่ะ?

เฉียว หาคำตอบไม่เจอ ที่จริงแล้วไม่มีใครหาคำตอบนี้ได้ หรอก

ความเงียบที่มองไม่เห็นกระจายอยู่รอบๆทั้งสองคน จนกระทั่ง พวกเขาเดินไปจนสุดทาง เฉียวจึงหันหน้ามามองดูหลินซงแล้ว พูดว่า “คุณไปบอกเขาทีนะ เรื่องในอดีตไม่ต้องไปติดตามมันอีก และเรื่อง ในอนาคต เดินไปก้าวหนึ่งค่อยว่ากัน ต่อจากนี้อย่ามา คุยกับฉันเรื่องนี้อีก”
หลินซงขมวดคิ้ว น

การที่เผชิญหน้ากับท่าทางอันเฉียบขาดและเย็นชาของเชียว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ยินดีเห็นด้วย

เขาลังเลอยู่สักครู่ ก่อนจะถามขึ้นว่า “ไม่มีช่องว่างให้หันหลัง กลับได้แล้วจริงๆเหรอ?”

เฉียว กระตุกริมฝีปากของเธอด้วยความประชดประชัน

เมื่อพูดจบเธอก็หันหลังเดินตรงไปทางห้องนอน

หลินซงไม่เดินตามไปด้วย

เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆมองดูมองดูเธอเดินจากไป และ รอจนกระทั่งร่างของเธอหายลับตาไปตรงมุมห้อง เขาจึงได้ถอน หายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ส่ายหัวและเดินไปอีกด้านหนึ่ง