บทที่ 743 เธอไม่กลับประเทศ

หลินเยว่เอ๋อร์เห็นเขาไม่พูดอะไร อีกทั้งยังคิดว่าตนเองได้ถาม คําถามที่ไม่ควรถามจึงเกิดความกลัวในใจเป็นอย่างมาก

ในขณะที่กำลังคิดว่าควรจะพูดอะไรอีกสักนิดดีจากนั้นก็รีบ

ออกไป

ก็ได้ยินเสียง “อือ” เบาๆ จากเขา

ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะเบามาก แต่มันกลับเป็นเหมือนก้อนหิน ก้อนหนึ่งที่หล่นลงในห้วงทะเลใจของหลินเยว่เอ๋อร์

เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับ ท้ายที่สุดเธอก็เพียงแค่

ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างผุดขึ้นในใจ เธอเงยหน้า ขึ้นมองเขา สายตาของเธอแสดงความสับสนเล็กน้อย

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นหล่อเหลามาก ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่ เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อน ด้วยออร่าที่แข็งแกร่งให้ความ รู้สึกแปลกแยกแบบผู้สูงศักดิ์

แต่เป็นเพราะความรู้สึกแปลกแยกนี้เองที่ทำให้หัวใจของเธอ เต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูก เหมือนกับครั้งแรกที่เธอได้เจอผู้ชาย ที่เธอชอบ

แต่กู้ซือเฉียนกลับไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากยอมรับก็มองไป ที่เธอและพูด: “หลังจากกลับประเทศไปก็ลืมเรื่องที่นี่ซะ เข้าใจไหม?”

เขาหรี่ตาเบาๆ อยู่ตลอดและมีแววความอันตรายฉายออกมา

จากดวงตา

หลินเยว่เอ๋อร์ไจสั่น เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยจากการจ้องมองนั้น แต่เธอก็ส่ายหัวอย่างต่อเนื่อง

“ฉันไม่กลับประเทศ

กู้ซือเฉียนผงะ

เห็นเพียงหญิงสาวตรงหน้าก้มหน้าลงเล็กน้อย กัดริมฝีปาก

แล้วพูดว่า “ฉันไม่กลับประเทศ คุณช่วย…อย่าส่งฉันกลับไปได้

ไหม?”

กู้ซื้อเฉียนส่งเสียงเบาๆ

เสียงหัวเราะเบาๆ เอ่อล้นออกมาจากลำคอของเขาพร้อมกับ

ความเยาะเย้ยในเสียงที่เหมือนจะหัวเราะแต่ก็ไม่หัวเราะ

“เธออยากอยู่กับฉัน?”

หลินเยว่เอ๋อ ตกใจ!

สุดท้ายก็ยังรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป “ก็คุณซื้อฉัน แล้วไม่ใช่เหรอคะ? ฉัน ฉันสามารถ…

“ไม่จําเป็น”

ยังไม่ทันจะพูดจนจบก็ถูกผู้ชายคนนี้ขัดจังหวะแล้ว
ความอับอายและกระอักกระอ่วนที่พูดไม่ออกอยู่เต็มหัวใจของ หลินเยว่เอ๋อร์ เธอเงยหน้าขึ้นและมองที่เขา กะพริบตาและขอบ ตาแดงเล็กน้อย “ทำไมคะ?”

กู้ซือเฉียนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและมองดูเธออย่างเฉยเมย ในท่าทางสบายๆ

“ในเมื่อเธอเห็นหน้าตาที่แท้จริงของฉันแล้วก็ควรจะเข้าใจ ฉัน ไม่ใช่คนที่เธอคิดว่าฉันเป็น ฉันไม่ได้ซื้อเธอ ที่พาเธอกลับมาก เพียงเพราะหวังดี แน่นอนว่าหากเธอคิดว่าไม่ต้องการความหวัง ดีนี้ ฉันให้คนกลับไปส่งเธอที่เมืองนั้นก็ได้ ฉันเชื่อว่าพี่น้องตระกูล เกาคงจะดีใจที่ได้เจอเธออีก”

เมื่อยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อร์ก็เปลี่ยนไป ทันที

เธอส่ายหน้าสุดชีวติและพูด: “ไม่! ฉันไม่ไป!”

กู้ซื้อเฉียนหัวเราออกมาเบาๆ

หลินเยว่เอ๋อร์มองไปที่การเยาะเย้ยในดวงตาของเขา ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ใบหน้าของเธอซีดขาว

กู้ซื้อเฉียนพูดเบาๆ “เธอจำไว้ พี่น้องตระกูลเกาไม่ใช่คนดี ฉัน เองยิ่งไม่ใช่คนดีอะไร ดังนั้นเก็บความคิดเพ้อเจ้อของเธอแล้วก ลับประเทศไปแต่โดยดี ครอบครัวของเธอรอเธออยู่ คือ?”

นี่คงจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมาที่อดทนพูดอะไร ได้ยาวขนาดนี้
ซึ่งแม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่รู้ว่าทำไม หรือว่าเพียงเพราะดวงตา เหล่านั้นมีจุดคล้ายกับเธออยู่ห้าหกส่วนกัน?

กู้ซื้อเฉียนไม่สามารถจะค้นหาคำตอบจากส่วนลึกในใจของ เขา หรือจะพูดว่าเขาไม่คิดอยากจะหาคำตอบนั้น

หลังจากพูดแบบนั้นไป เขาก็หมดความอดทนและปล่อยสุนัข ทั้งสองตัวให้พวกมันไปหาลุงโอว จากนั้นก็หันหลังและเดินไปอีก ทาง

ในตอนนี้เองก็มีเสียงของหญิงสาวดังตามหลังเขามา

“ฉันไม่ได้มาเที่ยวแล้วถูกหลอกมาขาย! ฉันหนีการแต่งงานมา ฉันขอให้คุณช่วยฉันได้ไหมคะ ถ้าหากคุณส่งฉันกลับ ฉันคงถูก พ่อจับแล้วให้ไปแต่งงานกับตาแก่น่าเกลียดที่แก่กว่าฉันยี่สิบกว่า ปี ชีวิตฉันคงจบเห่นับจากนี้! คุณช่วยฉันสักครั้งได้ไหมคะ?”

น้ำเสียงของหญิงสาวมีความสั่นเครือเล็กน้อยและแอบระคน

เสียงสะอื้น

กู้ซือเฉียนขมวดคิ้ว

ความทรงจําเลือนรางไปตามกาลเวลา และจู่ ๆ ก็ย้อนกลับไป เมื่อหลายปีก่อน

เด็กสาวร่างผอมบางคนนั้นคว้าแขนเสื้อเขาแน่นและบอกเขา ว่า คุณช่วยฉันเถอะนะคะ ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ชีวิตฉันคงจะจบสิ้น

หัวใจดูเหมือนจะโดนอะไรบางอย่างกระแทกอย่างแรง
เขายกมุมริมฝีปากอย่างเย้ยหยัน กลับไม่มีความอบอุ่นใน ดวงตาของเขาแม้แต่น้อยและไม่แม้แต่จะหันมา

ได้แต่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา, ชีวิตของเธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน ด้วย?”

พูดจบเขาก็ก้าวออกไป

หลินเยว่เอ๋อร์ไม่เคยคิดฝันว่าสิ่งที่เธอจะได้รับจะเป็นผลลัพธ์ เช่นนี้

เธอพูดขนาดนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าเขาจะไม่มีความเห็นอกเห็นใจ เลยสักนิดแถมยังพูดว่า…เกี่ยวอะไรกับเขา

สุดท้ายแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ

หลินเยว่เอ๋อร์โกรธถึงขีดสุดแต่เธอก็หมดหนทาง ที่นี่เป็นพื้นที่ ของกู้ซื้อเนียน เธอจึงไม่กล้าแม้แต่จะโกรธเขา

เมื่อคิดแบบนี้ เธอยืนอยู่ด้านนอกครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เช็ดน้ำตา และกลับเข้าห้องไป

ก่อนอาหารเย็น ลุงโอวมาเรียกเธอให้ไปกินข้าวเย็น

หลินเยว่เอ๋อร์ตามไปอย่างว่าง่าย และพบว่าบนโต๊ะอาหาร ขนาดใหญ่นั้นมีตนเองอยู่คนเดียว กู้ซื้อเฉียนไม่ได้อยู่ที่นั่นเลย

เธองุนงงเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัย “ลุงโอวคะ คะ…คนคนนั้นล่ะคะ?”

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงไม่รู้ชื่อของกู้ซื้อเฉียน ดังนั้นจึงได้แต่เรียกเขาว่าคนคนนั้น

ลุงโอวได้ยินแล้วจึงยิ้มและตอบ: “คุณขายท่านไม่ชินกับการ รับประทานอาหารร่วมกันคนอื่น จึงรับประทานอาหารที่อีกห้อง หนึ่งแล้วครับ”

นี่เป็นคำพูดที่อ้อมค้อมมาก แต่ความจริงแล้วกลับเหมือนกับ

หมดที่ค่อยเข้าหน้าของหลินเยว่เอ๋อร์อย่างจัง

เธอซ้อนสายตาลงเล็กน้อย กัดริมฝีปากและขอบตาแดง คนคนนี้เกลียดตัวเองขนาดนี้เลยอย่างนั้นเหรอ? แม้แต่กินข้าวเขายังไม่อยากจะร่วมโต๊ะกับตนเองเลยเหรอ? เขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันนะ?

แม้ว่าจะมีความคับข้องใจและความสงสัยในหัวใจ แต่ก็ไม่ กล้าพูดออกไป

หลินเยว่เอ๋อ ไม่อยากจะกลับประเทศ ที่จริงแล้วถึงแม้เธอจะ พบเจอกับหายนะนี้และสภาพจิตใจเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงมีความหวังในชีวิตของตนเอง

เธอไม่อยากจะกลับประเทศอาศัยฟังเพียงคำพูดของพ่อ แต่งงานกับตาแก่น่าเกลียด ดังนั้นเธอต้องคิดหาวิธีให้กู้ซื้อเฉียน

ล้มเลิกความคิดจะส่งเธอกลับประเทศให้ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้เจอใครเลยแล้วจะล้อมเลิกมันได้ยังไง?

หลินเยว่เอ๋อร์ก็คิดจะหนีแต่ หนึ่ง ตอนที่เข้ามาเธอพบว่าที่นี่รักษาความปลอดภัยแน่นหนา ไม่สามารถหนีไปได้ง่ายๆ

สอง เธอไม่มีเงินติดตัวแม้แต่เอกสารแสดงตัวตนก็ถูกผู้ชาย คนนั้นทิ้งไปหมดแล้วตอนที่ลักพาตัวไปขาย

เธอไม่มีเอกสารอะไรติดตัวที่สามารถยืนยันตัวตนของตนเอง ได้เลย ต่อให้หนีไปได้ก็กลัวว่าจะดำรงชีวิตได้ยาก

ถ้าเกิดอันตรายขึ้นอีกคงจะแย่แน่

และยังมีอีกจุดหนึ่งคือ ห่างออกไปทางใต้เล็กน้อยจากที่นี่คือ เขตสงคราม ข้างนอกวุ่นวายมาก เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่มี เรี่ยวแรงเธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะออกไปข้างนอกคนเดียว

หัวใจของหลินเยว่เอ๋อ สับสนปนเป็นอย่างมากจนแทบจะ เรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ระหว่างสวรรค์และมนุษย์ได้เลย

แต่ทั้งหมดนี้จะต้องได้พบกับกู้ซื้อเฉียนเสียก่อนจึงจะหาทาง

แก้ปัญหาได้

ในตอนนั้นเองมีคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอกอย่างรีบร้อน ลุงโอวเห็นเขาแล้วจึงถาม: “มีเรื่องอะไร?”

คนคนนั้นน่าจะเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง ภายในปราสาทในมือของเขามีซองจดหมายซองหนึ่งและพูด ขึ้น: “พ่อบ้านโอว เมื่อครูมีคนส่งจดหมายมาฉบับหนึ่งจ่าหน้า เป็นชื่อคุณชายครับ”