บทที่ 652 คุ้มค่าที่ชอบ

ว่ากันว่า ความฝันมักสะท้อนความรู้สึกลึก ๆ ที่อยู่ภายใน จิตใจได้

ดังนั้น แม้ว่ากูยิงโดยปกติแล้ว จะเมินเฉยต่อเรื่องนี้เป็น อย่างมาก แต่เพราะว่าคนรับใช้อิ่มเอมใจมีความสุข และยังมี บรรยากาศที่รื่นเริงเป็นพิเศษเกิดขึ้นภายในครอบครัว

ราวกับ วันนี้มีคนจงใจเปลี่ยนแจกันดอกไม้ทั้งหมดในบ้านให้ เป็นดอกไม้สด

ราวกับ วันนี้พื้นบ้านถูกจนสะอาดเอี่ยมอ่อง

ราวกับว่า ช่วงค่ำของวันนี้ ไม่ใช่เป็นเพียงเพราะว่าเฟิงสิ่งลัง สั่ง ถึงได้จัดอาหารเต็มโต๊ะเช่นนี้

แม่ครัวยังใส่ซอสสูตรพิเศษเฉพาะของตัวเองลงไปด้วย ซึ่ง

ทําให้รสชาติดีกว่าเดิม

แน่นอนว่า ทั้งหมดเหล่านี้ถูกยิงไม่สังเกตเห็น แต่ถังลั่วเหยากลับรู้สึกได้

เพราะตอนที่เพิ่งพาเธอไปเดินเล่นรอบสวนด้านหลัง จู่ ๆ ก็มี เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาขอลายเซ็นเธอด้วยท่าทางเขินอาย

เด็กหญิงคนนี้ก็เป็นคนรับใช้ของครอบครัว เพราะอายุยังน้อย แถมยังรักความสะอาด ประกอบกับความเฉลียวฉลาดและคล่องแคล่ว ตู้กูยิงจึงเก็บเธอไว้ใกล้ตัว

ทุก ๆ วันจะมีหน้าที่ทำความสะอาดห้องให้หล่อน ทําความ สะอาดห้องแต่งตัวและอื่นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นงานเบาๆ ถังลั่วเหยามองเธอแล้ว ก็เผลอยิ้มออกมาพร้อมเซ็นชื่อ ให้เธอ หลังจากเซ็นชื่อเสร็จ ก็ถามว่า “พวกเธอไม่เกลียดฉันเหรอ?” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผงะเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แล้วรีบส่ายหัว อย่างรวดเร็ว

“ไม่ได้เกลียดค่ะ พวกเราชอบคุณ ฉันดูละครที่คุณเล่นทุกเรื่อง ในนั้นคุณสวยเหมือนนางฟ้าเลย

ถังลั่วเหยาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

พูดอย่างนี้ หมายความว่าตัวจริงไม่สวยเหมือนในละครใช้ ใหม

เด็กหญิงตัวเล็กได้ยินอย่างนั้น ก็กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด จึง ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่เลยค่ะ ตัวจริงคุณสวยกว่าในละครอีก จริง ๆ นะคะ” เหมือนกลัวเธอจะไม่เชื่อ เด็กน้อยจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น เสริม

ความจริงถังลั่วเหยาตั้งใจจะหยอกล้อเธอเล่นเฉย ๆ ไม่คิดว่า เธอจะจริงจังขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงหลุดออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เชื่อแล้ว ฉันแกล้งเธอเล่นน่ะ ขอบคุณพวกเธอมาก ๆ เลยที่ขอบฉัน”

เด็กหญิงเมื่อรู้ดังนั้นก็โล่งอก และถือลายเซ็น วิ่งไปอย่างมี

ความสุข

เฟิงยี่ที่อยู่ข้าง ๆ มองด้วยความอิจฉา

“ซิ เมื่อก่อนตอนที่คุณยังไม่มา ในสายตาสาวน้อยเหล่านี้มี แต่ผมเท่านั้น ตอนนี้คุณมาแล้ว สายตาของพวกเธอก็มองแต่คุณ คนเดียว เห็นได้ชัดเลยว่าคุณมีเสน่ห์กว่าผม

ถังลั่วเหยาเลิกคิ้วขึ้นและเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ “จะเป็นแบบ นั้นได้อย่างไร คุณก็เหมือนกับผีเสื้อที่บินอ้อยอิ่งตอมดอกไม้ ทำไมถึงจะถูกฉันเด็ดทิ้งไปได้ล่ะ?

เฟิงหัวเราะ “ใช่แล้ว ภรรยาของฉันเก่งที่สุด ใครจะต้านทาน เสน่ห์ของคุณได้”

ขณะทั้งสองกำลังหยอกล้อกันอยู่ เหวินเหวินก็เดินเข้ามา

“พี่ชาย พี่สาว”

ถังลั่วเหยาและเฟิงยี่หันไปตามเสียงเรียก เห็นเหวินเหวินยืน อยู่ข้างหลังพวกเขาท่าทางของเธอดูฉลาดปราดเปรื่อง

ถังลั่วเหยาเมื่อนึกถึงที่เธอเพิ่งหยอกล้อกับเฟิง ใบหน้าแดง ระเรื่อด้วยความเขินอาย

“เหวินเหวินใช่ไหม?” มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย เธอยิ้มอย่างเคอะเขิน ทำท่าม้วนผมท่าทางดูไม่มั่นใจในตัวเอง

เหวินเหวินยิ้มมุมปาก แล้วมองมาที่เธอ “ฉันได้ยินมาว่าพี่ชาย กับพี่สาวกำลังเดินอยู่ในสวนที่ด้านหลัง ฉันเลยมาดูค่ะ”

ครู่หนึ่ง เธอก็พูดกับถังลั่วเหยาว่า “พี่สาว ฉันชอบการแสดง

ของพี่มากเลย พี่ช่วยถ่ายรูปกับฉันและเซ็นชื่อให้ฉันด้วยได้ไหม

ถังลั่วเหยาตกตะลึง

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้

เธอและเฟิงยี่สบตากัน ต่างคนต่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

รีบร้อนตอบตกลง “ได้แน่นอน”

เหวินเหวินเห็นดังนั้น ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา อย่างตื่นเต้น และขอให้เพิ่งถ่ายรูปคู่เธอกับถังลั่วเหยาให้

และล้วงเอาปีกภาพถ่ายที่ถูกแต่งอย่างประณีตสวยงามออก มาจากกระเป๋า ให้ถังลั่วเหยาเซ็น

ถังลั่วเหยามองภาพเหล่านั้น รอยยิ้มนั้นทำให้ความรู้สึก ชัดเจนขึ้น

ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกอบอุ่นก็ค่อย ๆ ไหลผ่านหัวใจของ ธอ

ขณะเซ็นชื่อ เหวินเหวินกระซิบข้างหูของถังลั่วเหยา “พี่สาว เพื่อนร่วมชั้นหลายคนของฉันก็ชอบพี่เหมือนกัน พี่ช่วยเซ็นให้อีกได้ไหม?”

ถังลั่วเหยาจึงเซ็นให้ทีละแผ่น

เมื่อเซ็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหวินเหวิน ก็หอบรูปถ่ายพร้อม ลายเซ็นแล้วพูดอย่างร่าเริงว่า “ถ้างั้นฉันไม่รบกวนพี่สาวกับพี่ ชายเดินเล่นแล้วค่ะ”

ถังลั่วเหยายิ้มและพยักหน้า เด็กน้อยหยุดชะงัก ฉับพลันนั้นก็ หรี่ตาอย่างเป็นกังกลและพูดว่า “พี่สาว ไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่คุณ ป้าพูดหรอกค่ะ ถึงเธอจะไม่เข้าใจ แต่พวกเราทุกคนชอบพี่ เรา ไม่เชื่อว่าพี่เป็นอย่างที่ชาวเน็ตพูดหรอก”

ถังลั่วเหยาอึ้ง ไม่คิดว่าอยู่ดี ๆ หล่อนจะพูดเรื่องนี้กับเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกซาบซึ้งใจ

แต่มันมีหลากหลายอารมณ์หลายความรู้สึกปนกันอยู่ในหัว เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น แล้วพูดว่า “พี่เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณพวกเธอมากนะ”

เหวินเหวินยิ้มอย่างสดใสให้เธอหนึ่งที แล้วโบกมือลา หลังจากที่หล่อนจากไป เพิ่งก็ก้าวไปยืนข้างหน้าเธอ และ กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

มองดวงตาที่แดงก่ำของหญิงสาว แววตาของเธอดูซึมลง

“งล่ะสิคณ?”

ถังลั่วเหยาปาดน้ำตา และยิ้มอย่างขวยเขิน “ใครซึ่งกัน?ทรายเข้าตาฉันต่างหาก”

เพิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้ม “เหยา คุณ คู่ควรที่จะได้รับความรักจากทุกคน ไม่จำเป็นต้องลังเล และไม่ ต้องกระวนกระวายไปหรอก”

ถังลั่วเหยาซาบซึ้งใจ

เขาฉลาดมาก

แค่การแสดงออกเพียงเล็กน้อยของเธอ ก็สามารถมองออกว่า ในใจเธอมีความลังเลและสับสน

หรือพูดได้อีกอย่างว่า เขาเป็นคนที่เข้าใจเธอดีที่สุด แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร หรือไม่ได้ทำอะไรเลย เขาก็เดาได้ แล้วว่าจริง ๆ แล้วในใจเธอคิดอะไรอยู่

บรรยากาศเงียบตลอดทางเดิน ทั้งสองโอบกอดกันเบา ๆ

โดยที่ไม่มีใครพูดอะไร

ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาได้ล่วงเลยมานานเท่าไหร่แล้ว อยู่ ๆ

ก็ได้ยินเสียงกระแอมไอดังมาจากทางด้านข้าง

ทั้งสองสะดุ้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมา จึงเห็นเฟิงสิ่งลังซึ่งยืนอยู่ไม่ ไกล กำลังส่งยิ้มให้พวกเขาอยู่

ถังลั่วเหยาหน้าแดง โดยพลัน

“คุณลุงเฟิง”

เธอรีบร้อนผละออกจากเพิ่ง
เฟิงสิงลังยิ้ม “ไม่เห็นต้องอายเลย พวกเราก็แค่คนที่เดินผ่าน มาเท่านั้นเอง เราเข้าใจ

แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเขาไม่พูดคงจะดีกว่านี้ เพราะยิ่งพูด ถังลั่ว เหยาก็ยิ่งเขินอายไปกันใหญ่ เพิ่งจ้องมองพ่อของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง จากนั้นจึงโอบถัง

ลัวเหยาและเดินไป

เฟิงสิ่งลังหัวเราะ “จะมาอะไรอีกล่ะ? ถึงเวลากินข้าวแล้ว พวก เธอไม่มาสักที เลยออกมาตามหานี่แหละ

พูดไป เขาก็มองเข้าไปในตาถังลั่วเหยา

ความจริงก็คือคนที่ไป ๆ มา ๆ ที่ห้างสรรพสินค้ามาหลายสิบปี เพียงแค่าเลืองมอง เขาก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาที่หางตาของถัง ลั่วเหยาที่ซับออกไม่หมด

แม้ว่าเขาจะถอนหายใจเงียบ ๆ ในใจ แต่มุมปากกลับยกขึ้น ໆ เป็นรอยยิ้ม “หนูถัง ถึงแม้ฉันจะไม่เคยเห็นการแสดงของเธอ แต่ ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเธอมาบ้าง ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ บน โลกนี้ พฤติกรรมของคนเราจะแสดงออกโดยอิงจากเจตนา พฤติกรรมแย่ ๆ ก็ทำให้จิตใจว้าวุ่น อย่างนี้แล้วก็ยิ่งไม่ต้องไป สนใจคำพูดคนอื่นเลยดีกว่า”

ถังลั่วเหยาตะลึง เงยหน้าและมองไปที่เขา

เฟิงสิ่งลังยิ้มด้วยความรักใคร่เอ็นดู ช่างเหมือนกับพ่อของเธอ ตอนยังมีชีวิตอยู่ซะจริง ๆ
เขายิ้ม “จะว่าไป เมื่อก่อนฉันและพ่อแม่ของเธอสนิทสนมกัน เหมือนกับพี่น้องร่วมสาบานเลยแหละ เขามีน้ำใจไมตรีที่ดีต่อ ครอบครัวเฟิงของเราอย่างมาก