บทที่ 607 ทั้งหมดเป็นของเขา

ลมหายใจของเหอศี อกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาหันศีรษะกลับไป พร้อมกับเหลือบมองไปที่กลุ่มคนซึ่ง กำลังยืนอยู่นอกประตูนั้น แล้วกระซิบกับถังลั่วเหยาว่า “แค่เธอ รับประกันคําพูดตัวเองก็ได้แล้ว และอย่าโกหกฉันแล้วกัน!

ถังลั่วเหยาส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ฉันจะโกหกอะไรแกได้?ก็ ไม่ใช่ว่าแกไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันสามารถเอาตัวรอดในวัน แรกได้แล้วยังสามารถเอาตัวรอดในวันที่ 15 ได้ด้วยเหรอ?

เมื่อหล่อนพูดออกไปเหอ อก็โดนหล่อนพูดเกลี้ยกล่อมซะ แล้ว

คิดๆ ดูแล้วก็ใช่นะ หากพูดตามกฎหมายแล้ว เขาเป็นพ่อ บุญธรรมของหล่อน การที่ไปเขอเงินใช้จากหล่อนบ้างมันก็เป็น เรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

แม้ว่าหล่อนจะไม่ให้เขาก็ยังสามารถฟ้องว่าหล่อนทอดทิ้งผู้สูง

อายุ

ยิ่งไปกว่านั้นหลายปีมานี้ เหอศอก็เอาแต่ควบคุมแม่ลูกคู่นี้ และเขาก็เคยชินกับมันทางจิตใจแล้ว

สำหรับการป้องกันของพวกหล่อนนั้นมันต่ำมาก อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัยของเหตุผลบางอย่าง เขาจึงยังเหลือเฉลียวฉลาดอยู่บ้าง

“งั้นเอาอย่าง เธอบอกฉันมากว่า แม่เธออยู่ที่ไหนหลังจากที่ ฉันยืนยันว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ฉันจะปล่อยเธอไป

สีหน้าถึงลั่วเหยาเย็นชาลงในทันที

“เหอค อเรื่องของเราคือเรื่องของเรา มันไม่เกี่ยวอะไรกับแม่

ของ นแกคิดกับหล่อนน้อยๆ หน่อย!”

เหอศี อหัวเราะอย่างเย็นชา

“ไม่เกี่ยวอะไรกับหล่อนเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไง? หล่อน เป็นแม่ของเธอนะ และเป็นเมียของฉันด้วยแล้วเรื่องของเราจะ ไม่ใช่เรื่องของหล่อนได้ยังไง? นอกจากนี้เธอไม่ได้เหมือนอย่าง เมื่อก่อนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องโกหกฉันหรอก”

ฉันรู้ว่า เธอคบผู้ชายรวยคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เธอ ฉลาดขึ้นแล้ว ถ้าฉันปล่อยแกไปแต่แกไม่ยอมมอบเงินให้ฉัน ล่ะ ฉันยังสามารถทำให้เธอใช้การไม่ได้นะ? หรือว่าฉันอาจจะไม่ กลัวว่าผู้ชายของเธอจะมาแก้แค้นก็เป็นได้?”

“แต่ฉันกับแม่เธอมันต่างกัน เราเป็นสามีภรรยากันตาม กฎหมาย แม้ว่าฉันจะไม่ตบตีและด่าว่าหล่อน มันก็เป็นเรื่องปกติ ที่จะทําในสิ่งที่สามีกับภรรยาชอบทำกัน” เมื่อทำแบบนี้ ถ้าหัวใจ หล่อนยังไม่หายดี และมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้น นี่คงเป็นเรื่องที่ฉัน ควบคุมไม่ได้ว่าไหม?”

“สถานการณ์แบบนี้ในกฎหมาย

มันไม่ควรมาซักถามถึงรับผิดชอบของฉันใช่ไหม? ดังนั้น ทางที่ดีเธอควรบอกที่อยู่ของ หล่อนให้ฉัน แบบนี้ ฉันถึงจะสบายใจเมื่อถึงตอนนั้นพวกเราจะ ได้ร่วมมืออย่างมีความสุขและการยื่นหมูยื่นแมว มันจะไม่เป็นผล ด้วยกันทั้งสองฝ่ายได้อย่างไรล่ะ?”

ถังลั่วเหยา โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

หล่อนรู้มาโดนตลอดว่าเหอ อเป็นคนไร้ยางอาย แต่คิดไม่ ถึงเลยว่าเขาจะไร้ยางอายจนถึงขั้นนี้

หล่อนกัดฟันและมองไปที่เขาอย่างเย็นชาหล่อนพูดอย่าง

ชัดเจนว่า “แกอย่าได้คิดเพ้อเจ้อเลย!”

ท่าทีของหล่อน ทำให้สีหน้าเหอ อเย็นซาลงในทันที

“เฮ้ย ! ถ้าอย่างนั้น เมื่อแกแค่โกหกฉันงั้นเหรอ? เพราะ อยากโกหกฉัน ดังนั้นตอนนี้แกเลยไม่กล้าบอกที่อยู่ของแม่แก กับฉัน ถังลั่วเหยา แกล้อฉันเล่นใช่ไหม?”

เขาพูดอยู่อย่างนั้น อยู่ๆ ก็เอื้อมมือออกไปบีบคางหล่อนเอา

ไว้

ถังลั่วเหยารู้สึกเพียงว่าคางของหล่อนกำลังโดนเขาบดขยี้ และทั้งหัวของหล่อนก็กำลังโดนบังคับให้เงยขึ้น

ในขณะนั้นก็มีเสียงมาจากข้างนอก

“เฮ้ย แกขอถามหล่อนหรือยัง?”

เหอ อหันหลังกลับมามองพวกเขาแวบหนึ่ง เขายังไม่ทันได้พูด ก็ได้ยินถึงลั่วเหยากัดฟันตัวเองและลดเสียงลง “เงินอยู่ใน บ้านของฉัน”

เหอศี อตะลึง และหันกลับมองหลอน ซึ่งในตอนแรกนั้น หล่อนไม่ตอบสนองใดใดเลย

“แกกำลังพูดเรื่องอะไร?”

“ฉันพูดว่า เงินอยู่ที่บ้านของฉัน เช็คเงินเยอะขนาดนั้น ฉัน จะไม่ถือติดตัวแน่นอน ถ้าแกต้องการ ก็แค่กลับบ้านกับฉันและ เอามันมา

เหอศี อตื่นเต้นอย่างแรง!

เขาปล่อยมือหล่อน พร้อมกับหันศีรษะและตะโกนบอกกับพวก คนด้านนอกห้องว่า “ใกล้แล้ว”

จากนั้นเขาก็หันศีรษะกลับมา และมองไปที่ถังลั่วเหยา

“แกแน่ใจนะว่าแกไม่ได้โกหกฉัน”

ในที่สุดคางของถังลั่วเหยาก็โดนปล่อยลงความเจ็บปวด หล่อนจึงได้คลายลง

หล่อนหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “แน่นอน แต่แกต้องพาฉัน กลับไปด้วย เพราะถ้าไม่ฉัน แกก็ไม่สามารถเข้าบ้านฉันได้

เหอ อได้ยินดังนั้นก็แสยะยิ้มขึ้นมา

“แกพูดผิดแล้วหรือว่าแกลืมไปแล้วว่าครั้งที่แล้วฉันเข้าไปในบ้านแกได้ยังไง?”
เขาหัวเราะ และถังลั่วเหยาก็หัวเราะตามเช่นกัน

“งั้นเหรอ? ดังนั้นแกเลยคิดว่า ฉันโง่มาก โดยทั้งๆ ที่ก่อน หน้านี้แกเคยเข้าไปในบ้านฉันและฉันก็ยังโง่ที่ยังอาศัยอยู่ที่นั่น ต่อไป?”

เหอศี อตะลึง

ถังลั่วเหยาพูดต่อว่า “แกก็ยังบอกด้วยว่า ตอนนี้ฉันเป็น เปอร์สตาร์ ฉันรวยแล้ว และฉันยังตะกายขึ้นไปคบกับผู้ชาย รวยๆ อีกด้วย แน่นอนว่าฉันคงไม่อยู่ต่อที่คอนโดเล็กๆ แห่งนั้น แล้ว”

“เอาจริงๆ นะที่จริงแล้วคอนโดเล็กๆ นั้น ฉันตั้งใจปล่อยไว้ที่ นั่น เพื่อปิดบังแกโดยเฉพาะ

“ฉันมักจะออกไปถ่ายทำละคร ซึ่งเวลาส่วนใหญ่ฉันมักจะอยู่ ที่โรงแรม ปีหนึ่งฉันอยู่บ้านกี่วันแกมันไม่รู้ ดังนั้น ฉันจึงกลับ ไปที่นั่นเป็นครั้งคราวเท่านั้น แกเลยคิดว่า ฉันอยู่ที่นั่นมาโดย ตลอด

“เพราะแบบนี้ แกจึงไม่ไปตรวจสอบที่อยู่ที่จริงๆ ของฉัน แต่ ที่จริงแล้วฉันย้ายบ้านออกไปตั้งนานแล้ว และที่อยู่ของฉันใน ตอนนี้เป็นวิลล่าเดี่ยวแห่งหนึ่ง”

“ไม่ใช่แค่เช็คเท่านั้นนะ ข้างในยังมีอัญมณีและโบราณวัตถุ มากมาย มันเป็นสิ่งที่ฉันสะสมไว้อย่างเงียบๆ มาตลอดหลายปี ที่ผ่านมานี้ แค่แกยอมปล่อยฉันไป ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่เอา

ของเหล่านี้สักอย่างเลย ให้แกทั้งหมด แกว่ายังไงล่ะ?”
หลังจากที่เหอ อได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็ร้อนดังนั่งบน กองไฟขึ้นมาทันที

“แกพูดจริงเหรอ? ยังมีอัญมณีและของโบราณวัตถุด้วยเห รอ?”

“แน่นอน ฉันอยู่ในมือแกแล้ว จะกล้าโกหกอีกเหรอ?” เหอ อกลืนน้ำลายลง ถังลั่วเหยามองเขาเงียบๆ อย่างไม่ กังวลและรอคําตอบจากเขา

หล่อนรู้ ความโลภของเหอ อเป็นอย่างดี ในเมื่อรู้ว่าหล่อนมี เงินก้อนใหญ่ขนาดนั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ต้องการมัน

โดยความเป็นจริง ไม่กี่วินาทีจากนั้น เขาก็กัดฟันและพูดว่า ได้ ฉันจะปล่อยแกไปแต่ต้องรอจนกว่าฉันจะได้ของ!!

ถังลั่วเหยาหัวเราะอย่างช้าๆ “คำไหนคำนั้น

“ค่าไหนคํานั้น”

หลังจากที่เหอศี อปรึกษาหารือกับหล่อนแล้วเขาก็ออกไป กลุ่มคนข้างนอกนั้นคอยถามตลอดว่าสอบถามว่าเงินอยู่ที่ไหน หรือยัง

เขาแค่ยิ้มเยาะอย่างเย็นชาไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่านางปาก แข็งมาก ต้องรอจนกว่าหล่อนจะหิวอีกครั้ง แล้วค่อยพูดอีกใน ตอนเย็น

เมื่อผู้ชายอีกคนได้ยินดังนั้นเขาก็ชักสีหน้าลงเขาเหลือบมองถังลั่วเหยาอย่างเย็นชา ราวกับกำลังพูดว่าเขาต้องสั่งสอน หล่อนสะบ้างแล้ว

เขาพูดไปด้วยพร้อมกับถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไป

เมื่อเหอ อเห็นดังนั้น ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ยิ้มพร้อมกับ เอื้อมมือไปหยุดเขาไว้

“เฮ้ย อย่านะ ตอนนี้เงินก็ยังไม่ได้เลย นางอารมณ์รุนแรง มาก ตอนนี้ถ้าแกทำอะไรไม่ดีออกไป เมื่อถึงตอนนั้นมันจะไม่ คุ้มทั้งคนและเงินนะรอตอนเย็นก่อนค่อยและปากมันคิดว่าจะเล่น อะไรก็เล่นงั้นเหรอ ช่างพวกเขาเถอะ อย่าเข้าไปยุ่งเลย

เมื่อชายคนนั้นได้ยินดังนั้น จึงหยุดฝีเท้าลงแล้วล้มเลิกความ คิดจะกระทําในตอนนี้

ชายคนที่แขนมีรอยสักคนก่อนนั้นยิ้มและพูดว่า “เธอ ฉัน มองไม่ออกเลย มันค่อนข้างโหดร้าย และนี่ก็เป็นลูกสาว บุญธรรมของแกด้วยนะ! ถ้าโดนพวกพี่น้องย่ำยี แกไม่รู้สึก เจ็บใจเหรอ?”

เหอ อ หรี่ตาลง จากนั้นก็จุดบุหรี่ไปม้วนหนึ่ง เขายิ้มพร้อม พูดว่า “ลูกสาวบุญธรรมอะไร? เป็นแค่เงินค่าชดเชยสินค้า เท่านั้น ในช่วงหลาย 10 ปีที่ผ่านมานี้กินของฉันใช้ของฉัน แต่พอ รุ่งก็คิดจะเตะฉันออกไป แล้วฉันจะสนใจชีวิตความเป็นความ ตายของหล่อนได้อย่างไร?”

เมื่อชายคนนั้นได้ยินจึงดูเหมือนค่อยโล่งใจลงหน่อยวางมือ บนไหล่เขา แล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน