บทที่ 563 เธอให้คำมั่นแล้ว

“เงินจํานวนนี้มากพอให้เธอเสวยสุขไปได้อีกหลายปี รอฉัน แต่งงานกับเฟิง เธอก็ยังกลับมาแสดงหนังต่อได้ ฉันรับรอง ต่อ ให้อยู่ชิงฮุยต่อไปไม่ได้ ก็สามารถแนะนำเธอไปบริษัทอื่นได้ รับรองว่าไม่แพ้ที่นี่”

สายตาของถังลั่วเหยาฉายแววไปที่ตัวเลขบนเช็ค หนึ่งร้อย

ล้าน!

ว้าว ถือว่า…วางเดิมพันครั้งเดียวพันตำลึง (ฟุ่มเฟือย) เพื่อ ความรัก โคตรรวย!

มุมปากยกยิ้มประชดประชัน เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่าง

เป็นธรรมชาติและรับเช็คมา “งั้นก็ขอบคุณ”

ส้งเจียเจียไม่คิดว่าเธอจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เธอตกตะลึง และกวาดสายตามองดูแววตาของหญิงสาวอย่างถ้วนทั่วไร้ซึ่งผล ทนใดๆ

เธอโล่งอก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ตราบใดที่ผู้หญิงคนนี้ เต็มใจที่จะถอย เธอจะต้องได้กลับไปอยู่ข้างกายเฟิงอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าเงินจำนวนนี้แทบจะผลาญทรัพย์สินของครอบครัว เธอจนเกือบหมด แต่เพื่อเฟิง มันก็คุ้ม

ท้ายที่สุดแล้วด้วยสถานะอย่างถังลั่วเหยา หากให้เงินน้อย กว่านี้เธอก็คงไม่ยอมไป
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน”

ถังลั่วเหยาพูดจบก็ลงจากรถไป

สังเจียเจียมองดูเธอเดินจากไปไกลๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่าง

ผิดปกติ

เธอหันไปถามพี่เสา “พี่ว่าหล่อนจะไปจากคุณชายเฟิงจริง ไหม?” พี่เสวยิ้มเยาะ “ผู้หญิงประเภทนี้ ชอบก็แต่เงิน เธอให้หล่อน

ไปร้อยล้านแล้ว หล่อนจะต้องยอมถอยแน่”

ไม่รู้ด้วยเหตุใด สังเจียเจียกลับรู้สึกไม่คิดเช่นนี้ พี่เสเห็น เธอมีท่าทางวิตกแบบนี้จึงพูดด้วยความปวดใจ: “อย่าคิดมาก เลย ไม่ว่ายังไงพวกเธอก็คบกันมาตั้งนานแล้ว เขาไม่มีทางจะ เสียเธอไปได้หรอก”

หัวใจของสังเจียเจียสั่นสะท้าน ใช่แล้ว เพิ่งจะต้องกลับมา

อยู่ข้างกายเธอแน่!

ถังลั่วเหยากลับถึงบ้านก็หกโมงเย็นแล้ว พอออกจากลิฟต์ก็

ต้องตกใจ

ที่หน้าประตูชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนพิงกำแพง ข้างเท้ามี เศษก้นบุหรี่กองหนึ่ง ดูแล้วคงรอมานานแล้ว

“ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
เธอถือกระเป๋าเดินเข้าไป เพ่งยี่ขมวดคิ้วแน่นไม่ตอบแต่ถาม กลับ: “ไม่ใช่ว่าเลิกกองตั้งนานแล้วเหรอ? ทำไมเพิ่งถึงเอาปาน

ถังลั่วเหยาหยิบกุญแจและตอบไปพลาง: “ระหว่างทางเกิด” จู่ ๆ เธอก็นิ่งไปแล้วหันกลับไปแต่กลับคิดไม่ถึงว่าเพิ่งที่จะตามมา

ปากของเธอชนกับคางของเขา ทั้งสองต่างตกตะลึง

“ระหว่างทางเกิดอะไร?” เพิ่ง

มุมปากของเฟิงดึงเส้นโค้งออกมาและมือข้างหนึ่งจับประตู ไว้ เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาพร้อมกับรอยยิ้มในดวงตาของเขา

ทั้งสองอยู่ใกล้กันเกินไปจนถึงลั่วเหยาได้กลิ่นลมหายใจปน กลิ่นบุหรี่ของเขาได้อย่างชัดเจน พร้อมกลิ่นไม้จันทน์จาง ๆ จาก ชายคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เหม็นแต่กลับทำให้คนรู้สึกพิศวงเล็กน้อย

เธอเม้มริมฝีปากแน่นและส่ายหน้าแล้วผลักเขาออก “คุณ ปล่อยนะ ฉันเปิดประตูก่อน”

เมื่อประตูถูกเปิดออก นี่เป็นห้องชุดขนาดสองห้องนอนที่มี

การจัดวางแบบเรียบง่าย การตกแต่งและการจัดวางที่ดูอบอุ่น มี

ของเยอะจนทำให้ห้องนั่งเล่นดูแออัดเล็กน้อย เฟอร์นิเจอร์บาง

ชิ้นดูล้าสมัยไปหน่อย แต่โชคดีที่เจ้าของมีไหวพริบและมีผ้าคลุม

สีเดียวกันจึงดูกลมกลืน

ถังลั่วเหยาชี้ไปที่โซฟาเพื่อให้เขานั่งตามสบายและไปในน้ำ สองแก้วแล้วส่งให้เขาแก้วหนึ่ง แล้วจึงอธิบาย: “วันนี้ช่วงบ่ายสัง เจียเจียมาหาฉัน ให้เงินร้อยล้าน ให้ฉันไปจากคุณ”
เหมือนกับจะรู้อยู่แล้ว เพิ่งที่ไม่มีท่าทีคิดไม่ถึงใดๆ เพียงแค่ กวาดสายตามองแก้วน้ำเปล่าตรงหน้าแล้วรู้สึกเบื่อหน่ายเล็ก น้อย ก่อนจะหยิบขึ้นมาดื่มในที่สุด แล้วเธอว่าไง?”

“ฉันรับปากไปแล้ว”

ชายหนุ่มจ้องเธอตาเขม็ง ไม่โกรธแต่มีท่าที่น่าเกรงขาม

ถังลั่วเหยายักไหล่แล้วทำหน้าไม่แคร์ “คุณจ้องฉันก็ไม่มี ประโยชน์หรอก ฉันก็แค่มดตัวหนึ่ง ไม่มีอำนาจอะไร แล้วคุณหวัง ว่าฉันจะไปประจันหน้ากับเธอเลยเหรอ?”

เฟิงยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ทำ อะไรไม่จําเป็นต้องกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ถังลั่วเหยายิ้มและไม่พูดอะไร ในใจกลับรู้ดีว่า ต่อให้ตอนนี้ เฟิงยี่ปกป้องเธอ ต่อไปหากไปยั่วโมโหเขาเข้าและทั้งสองคน ต้องจบความสัมพันธ์แบบนี้ เธอทำแบบนั้นคงแบกรับผลที่ตาม มาไม่ไหว

“ช่างเถอะ เรื่องนี้ผมจัดการเอง” เพิ่งที่เหมือนจะรู้ว่าตัวเอง นั้นทำให้คนอื่นต้องลำบากใจและโบกมือไปมา “เอาของมา!”

ถังลั่วเหยาตะลึง “ของเอาอะไร?”

“เช็คที่สังเจียเจียให้คุณ

ถังลั่วเหยา: “มีสิทธิ์อะไร? นั่นมันของฉันนะ
เฟิง มองไปที่เธออย่างเย้ยหยัน “เธอมั่นใจ?”

ถังลั่วเหยาไม่พูดอะไรแล้ว

รับเงินมาแล้วไม่ทำตามสัญญาหากสังเจียเจียหันกลับมา และรู้ว่าโดนหลอกคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่

แต่นั่นมันเงินทั้งร้อยล้านนะ ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่เงินที่ควรจะ รับไว้ แต่จะให้ผู้ชายคนนี้ได้ไปสบายๆ ก็เรียกได้ปวดใจจริงๆ

เธอเอาไปบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าแล้วได้รึเปล่า?

ไอเดียนั้นมีมากมายแต่ความเป็นจริงนั้นกลับแห้งเหี่ยว สุดท้ายภายใต้ “คำบังคับขู่เข็ญ ของฝ่ายชาย เธอก็ยอมหยิบ เช็คใบนั้นให้ไปอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทางปวดใจเช่นนั้นสีหน้าของเฟิงก็ อ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้สนใจว่าเขาจะถูกเอาไปขายใน ราคาหนึ่งร้อยล้านแล้วจึงลูบศีรษะเธอ “ไม่ต้องปวดใจหรอก เดี๋ยวผมให้ของขวัญคุณ เป็นการปลอบใจ

แต่ถังลั่วเหยาก็ไม่สนใจแล้ว เนื้อชิ้นหลุดลอยออกจากปาก แล้ว เธอดูไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

เฟิงยี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นพลางถอดเสื้อแล้วเดินไปทาง ห้องอาบนํ้า

ถังลั่วเหยาตกตะลึง “คุณทำอะไรน่ะ?”

เฟิงไม่หันกลับมา “อาบน้ำ!”
เธออึ้งไปชั่วครู่แล้วกระโดดขึ้นจากโซฟา ในทันทีและรีบ ตามไป “เฮ นี่มันบ้านฉันนะ!”

“แต่คุณเป็นผู้หญิงของผม!”

ประตูห้องน้ำปิดดังปัง ถังลั่วเหยาหยุดที่หน้าประตูซึ่งอีกนิด เดียวก็แทบจะชนจมูกเธอ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็รู้อยากจะ ร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

พระเจ้า! ทำไมเธอถึงได้รู้สึกหลงทางแบบนี้

เสียงซ่าๆ ดังออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอจึงได้แต่ยอมรับ ชะตากรรม สูดลมหายใจลึกแล้วตะโกนเสียงดัง “ห้ามใช้ผ้า ขนหนูของฉันนะ! ในชั้นมีผืนใหม่อยู่

แสงไฟสว่างไสว ถึงเวลาค่ำคืน

ถังลั่วเหยาเดินไปห้องครัวอย่างไม่สบอารมณ์ ในระหว่างที่ เปิดตู้เย็น ก็มีเสียงเคาะประตูดังก๊อกๆ จากด้านนอก

เธอเดินออกไปและส่องตาแมวก็พบว่าเป็นผู้ช่วยเหลิง

“คุณถัง สวัสดีครับ” เหลิ่งเมียอายุราวยี่สิบห้าปีเขาดูเป็น ผู้ชายที่เย็นชา แต่ในเวลานี้เขามีพฤติกรรมที่อ่อนโยนมาก

เขายืนอยู่ที่ประตูถือเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมกองโตพร้อมกับรอย ยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า “ขอโทษครับ ผมเอาเสื้อผ้ามาให้ คุณชายรอง”
ถังลั่วเหยามองเขาด้วยความสงสัย “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าเพิ่ง อยู่ที่นี่? เขาโทรเรียกคุณมาเหรอคะ?”

“เอ่อคืออย่างนี้ครับ วันนี้คุณชายรองพาทีมตรวจสอบไปที่ สวนดอกโบตั๋น ในเชียงซานเพื่อตรวจสอบ เนื่องจากท่านแพ้เกสร ดอกไม้ จึงรู้สึกไม่สบายมาตลอดทางหลังจากลงมาจากภูเขา ต้องรีบหาที่อาบน้ำโดยด่วน แต่สถานที่อยู่ห่างจากโรงแรมไกล มากเกินไป ท่านประธานรู้ว่าบ้านคุณอยู่แถวนี้ ดังนั้นจึงสั่งให้ผม ไปหยิบเสื้อผ้าที่โรงแรมเอามาส่งที่นี่”

ที่แท้เป็นแบบนี้เอง

หัวใจที่เลื่อนลอย ในที่สุดก็วางลง เธอก็ว่าแล้ว คนอย่างเพิ่ง จะมาบ้านเธออย่างไม่มีเหตุมีผลได้อย่างไรกัน