บทที่ 429 เธอคู่ควรกับล้านล้าน

ต้องโทษ หลินยวนที่เป็นบ่อเกิดหายนะ!

ทั้งๆ ที่อยู่ดีๆแท้ๆ ไหนบอกว่าช่วงนี้จะไม่กลับ แต่จู่ๆวันนี้กลับ วิ่งกลับบ้านมา!

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาต้องการตรวจสอบบัญชีล่วงหน้า ถ้า ไม่ใช่เพราะเขาแจ้งคณะกรรมการบริหาร ถ้าไม่ใช่เพราะเขา…

ตัวเธอจะ กลายเป็นแบบนี้หรือ?

จิ้นหงจ้อง หลินยวนด้วยความโกรธ อยากจะใช้ความที่ตน อาวุโสกว่าจิกตาใส่อีกฝ่ายเพื่อเขา

แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่เย็นชาของหลินยวน เธอกลับ เหมือนหนูที่เห็นแมว ความกลัวที่ติดเป็นนิสัยที่เพิ่มขึ้นในใจ จึง หลบสายตาหนีโดยไม่รู้ตัว

“โจวเหวินจงล่ะ?” คุณนายย่าถาม

“ฉัน ฉันไม่รู้” จิ้นหงพูดเสียงเบา

“เรื่องนี้เธอก็ไม่รู้! เรื่องนั้นก็ไม่รู้! เธอรู้อะไรอีกบ้างกันแน่?

พอคุณนายย่าโกรธก็โยนแก้วชา ใส่เธอ จิ้นหงไม่กล้าหลบ แก้วชาจึงกระแทกเข้าที่ใบหน้า เธอตกอยู่ในสถานะจนตรอก ทันที

โชคดีที่ชาไม่ได้ร้อน อีกทั้งคุณนายยาก็ยังคงออมแรงนอกจากเป็นรอยเขียวๆที่หน้าผาก บริเวณอื่นก็ไม่ได้เป็นอันต รายใดๆ

ทำให้เสียหน้าอย่างเสียไม่ได้

“ยังไม่พูดอีก!” ขึ้นชิงซานกัดฟันตะโกนอยู่ข้างๆ

แม่โกรธ หลานก็โกรธ เขาเป็นถึงพี่ชายแต่กลับไม่รู้อะไรเกี่ยว

กับเรื่องนี้มาก่อน จึงอดปวดใจไม่ได้ จิ้นหงร้องไห้ ตอนนั้นเองความกลัวก็ทะลักออกมา”ฉันไม่รู้

จริงๆ เมื่อคืนฉันติดต่อเขาไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว

“เธอนี่มันน่านัก!” ลิ้นชิงซานตะโกนใส่หน้าเธอจากนั้นก็ลุกขึ้น ยืนด้วยความโกรธ “หลานคนนี้! ถ้าเขากล้าหนี ฉันจะตัดขาเขา ทิ้ง เสี่ยวจาง แจ้งตำรวจ!!

ทันทีที่ได้ยินว่าจะแจ้งตำรวจ สีหน้าของจิ้นหงก็เปลี่ยนไปทันที

เธอคว้าเสื้อของลิ้นชิงชานพลางร้องไห้

“พี่อย่าแจ้งตำรวจเลยนะฉันขอร้อง พี่อย่าแจ้งตำรวจเลย ฉัน จะรีบให้เขาหาเงินมาคืนทันที แต่ขอร้องพี่อย่าแจ้งตำรวจเลยนะ ถ้าพี่แจ้งตำรวจเหวินจงแย่แน่

“เธอคิดว่าลำพังแค่ตระกูลโจวของพวกเขาจะสามารถหาเงิน จํานวนนี้มาคืนได้จริงๆหรอ?”

จิ้นชิงซานสะบัดเธอออก ภายนอกดูเข้มแข็งแต่ภายในอ่อนแอ “ถ้าไอ้เหี้ยนั่นเป็นหมาที่เชื่อฟัง พวกลูกแมวน้อยพวกอีหนูนั้นฉัน ยังจะทน แต่มันตกลงปลงใจกับดนตระกูลจิ้นของเราแล้ว! แล้วจะให้ฉันสุภาพกับมันอีกหรอ?”

พูดจบก็สั่งให้เสี่ยวจางโทรแจ้งตำรวจ แต่ทว่าในขณะนั้นเอง

โทรศัพท์ หลินยวนก็ดังขึ้น

หลินยวนมองหมายเลขโทรศัพท์ ดวงตาของเขาก็หรี่ลง เขายกมือสั่งให้พวกจิ้นชิงชานหยุดการเคลื่อนไหว

ทุกคนมองมาเขาด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่า

อะไร

จี๋หลินยวนรับสาย

เสียงที่ผิดเพี้ยนของโจวเหวินจงดังขึ้นจากปลายสาย “ตระกูล

จี้ เคาชิว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?” คิ้วที่ดุดันของหลินยวนย่นเล็กน้อย รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี

เพิ่มขึ้นจากก้นบึงในใจอย่างไม่รู้ตัว

“ฉันอยู่ในร่างผู้หญิงของคู่จึงเป็นแหนะ มันทั้งแน่น ทั้งนุ่ม สบายสุดๆ! คุณชายมิน่าล่ะพวกนายถึงชอบหญิงสาวซิ่งๆนุ่มๆ รสชาติมันช่างดีจริงๆ”

สีหน้า หลินยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

“เฮอะๆ ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ผู้หญิงของนายจะเครียดไปทำไม? ฉันเดินมาถึงจุดนี้ไม่มีทางถอยกลับแล้ว ฉันรู้ว่าตระกูลจิ้นของ พวกแกไม่มีทางปล่อยฉันแน่

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็จัดชุดใหญ่เลยดีกว่า ไม่ว่ายังไงนายกเป็นหลานฉัน ฉันไม่ตามหานาย แต่ฉันไม่มีช่องทางติดต่อของ จึงเงิน รบกวนนายช่วยบอกเขาด้วยนะ

บอกไปว่าผู้หญิงของเขาอยู่ในกำมือฉัน ถ้าอยากให้ผู้หญิงเขา ไม่เป็นอะไร ก็รีบให้เขาโทรหาฉันทันที ถ้าสายไปก็อาจไม่ทันนะ

“โจวเหวินจง!” จี้หลินยวนตบโต๊ะยืนขึ้น ตะโกนอย่างรุนแรง

จนมีเส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา

“หึ! โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ที่จริงถ้าผู้หญิงของนาย อยู่ที่นี่ฉันคงจะจับตัวผู้หญิงของนายแล้ว แต่โชคดีที่เธอไม่อยู่

อีกฝ่ายหยุดพูดชั่วคราวแล้วพูดต่อว่า “ให้เขาเตรียมเงินไว้ หนึ่งพันล้าน! ภายในสองชั่วโมง ให้เขาเอามาแลกที่ท่าเรือชิง เจียงด้วยตัวเอง ถ้าหากถึงตอนนั้นเขาไม่มา ก็อย่าโทษว่าฉันไม่ เกรงใจนะ!”

โจวเหวินจงพูดจบก็วางสาย

หลังจากวางสายเขาถึงเงยหน้าขึ้นมองชายในเงาที่มุมมืดตรง ดาดฟ้า

“ผมทําทุกอย่างตามที่คุณสั่งแล้ว แน่ใจนะว่าจะส่งผมไป

จริงๆ”

“แน่นอน”

ชายคนนั้นอ้าปากหันหลังให้เขา เขารูปร่างผอมแต่สูงโปร่ง สวมหมวกและหน้ากาก ทั้งตัวถูกห่อหุ้มอย่างแน่นหนา น้ำเสียง เขาเหมือนคลื่นแม่เหล็ก ไม่สามารถมองตัวตนของเขาออกเลย
โจวเหวินจงคิดสักพัก แต่ก็ยังลังเล

“คุณว่าลู่จึงเป็นจะมาช่วยผู้หญิงคนนี้จริงๆมั้ย? นั่นเงินตั้งพัน

ล้านเลยนะ! ราคามันสูงเกินไปรึเปล่า?” “เฮอะ! คิดว่าสำหรับลู่จึงเป็นแล้ว หนึ่งพันล้านคิดว่ามันเยอะ

หรอ?”

“ไม่เยอะ แต่ก็ไม่น้อย ยังไงซะก็แค่เพื่อผู้หญิงคนเดียว”

“ในสายตาแกผู้หญิงก็เป็นแค่ของเล่น แต่ในสายตาของบาง คนมันไม่เหมือนกัน แถวางใจเถอะ! อย่าว่าแต่พันล้านเลย ต่อให้ เป็นแสนล้าน เพียงแค่เขาสามารถหามันมาได้ก็จะเอามาช่วยเธอ แน่นอน”

พูดจบเขาก็เหลือบมองนาฬิกา “สายมากแล้ว พวกเขาน่าใกล้ ออกเดินทางแล้ว ฉันไปล่ะ”

โจวเหวินจงพยักหน้าจากนั้นก็มองชายคนนั้นลงเรือหาปลา เรือสปีดโบ๊ทจากไป

อีกด้านหนึ่งที่โรงพยาบาล

หลินยวนพาคนมาห้องพักผู้ป่วยของลู่จึงเป็น

ถ่ายทอดถ้อยคำที่โจวเหวินจงพูดกับเขาสำเร็จแล้วมอง ใบหน้าของชายบนเตียงผู้ป่วย

สีหน้าของลู่วิ่งเซินเย็นชา ไม่ดูโกรธอย่างที่คิดเอาไว้ เขาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ พูดอย่างเรียบๆ “ตอนนี้นายได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าไม่สะดวกไป ฉันไปที่นั่นแทนได้นะ

“ไม่ต้อง”

ลู่จิ่งเซินพูดอย่างเย็นชา

เขาส่งสายตาให้คนข้างๆ ให้ถอดเข็มน้ำเกลือออกให้

“ฉันไปเอง”

“ท่านประธาน!”

ซูม่ส่งเสียงอย่างร้อนใจ

“ตอนนี้ท่านยังไปไม่ได้นะครับ ท่านยังบาดเจ็บอยู่ แล้วถ้าโจว เหวินจงเอาความกล้ามาทำเรื่องแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าบ้าไปแล้ว ชัดๆ ถ้าท่านไปตอนนี้จะเป็นอันตรายต่อตัวท่านเองได้นะครับ”

จี้หลินยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ว่าไปแล้วแม้ว่าฉันจะไม่อยากยอมรับ แต่ยังไงเขาก็เป็น สมาชิกคนหนึ่งในตระกูลของเรา จริงๆแล้วเรื่องนี้เกิดก็เป็น เพราะครอบครัวฉันทำให้จิ้งหนึ่งพลอยรับเคราะห์ ดังนั้น ให้ฉัน ไปจึงเป็นทางเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว”

ลู่วิ่งเซินเลิกคิ้ว มองเขาเรียบๆ

“ถ้านายไปเขาจะปล่อยเธอเหรอ?”

จี๋หลินยวนชะงัก

โจวเหวินจงพูดอย่างชัดเจนแล้วว่าต้องการให้ลู่วิ่งเซินไป ถ้าเขาพบว่าคนที่ไปไม่ใช่จึงเป็น เขาอาจไม่ปล่อยเธอ

ซูมู่พูดเห็นเช่นนั้นก็กังวล “หรือไม่งั้นให้ผมปลอมตัวเป็นท่าน ประธานไปมั้ยครับ ความของเราพอๆกัน ยังไงซะโจวเหวินจงก เคยเจอท่านแค่ครั้งเดียว ไม่คุ้นเคยกับหน้าตาดี เพียงแค่ผม ปลอมตัวไป ไม่แน่เขาอาจดูไม่ออก

แต่ทว่าข้อเสนอนี้ถูกลู่นิ่งเซ็นปฏิเสธ

“ไม่ต้อง ฉันจะไปคนเดียว นายรอข่าวอยู่บนฝั่ง

“ท่านประธาน!”

“นี่คือคําสั่ง!”

ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาก็เย็นชา พยาบาลก็เห็นดังนั้นจึงต้อง ถอดสายน้ำเกลือออกให้เขาอย่างใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ