บทที่ 413 คุณยอมผมก็เต็มใจ

ลู่วิ่งเซินรู้ว่าเธอรู้สึกโมโห แล้วยิ้ม จึงจับมือเธอมาจูบที่หนึ่งและ พูดด้วยเสียงที่อ่อนหวาน “ขอโทษครับ เมื่อคืนควบคุมอารมณ์ ไม่อยู่ครั้งหน้าผมจะแก้ไขตัวเอง

เผชิญหน้ากับแววตาที่โมโหของสิ่งหนึ่งแล้ว เขาตะลึงอยู่สัก พัก ยิ้มแล้วพูดว่า: “คุณนอนพักอีกสักครู่ ยังมีเวลา ผมไปยก อาหารเช้าขึ้นมาให้คุณ พักผ่อนอีกหน่อยค่อยออกไป

จึงหนิงทําเสียงอิ่มอย่างเย็นชาแล้วปล่อยเขาไป

ในขณะนี้ อีกที่หนึ่ง

แสงอาทิตย์ในตอนเช้าส่องผ่านม่านหน้าต่างสีขาวเข้ามาข้าง ใน ทำให้ทั้งห้องสว่างจ้าและอบอุ่น

พรมที่หรูหราบนพื้น มีคนกำลังนอนหลับสนิทอยู่หนึ่งคู่ แสง อาทิตย์ส่องบนหน้าอันขาวเนียนของหญิงสาว มองดูอย่าง ละเอียดแล้วยังสามารถมองเห็นรูขุมขนบนผิวหน้า หน้าขาวนวล ดั่งนางฟ้า

ถังลั่วเหยาตื่นเพราะความเจ็บปวด

ทั้งตัวไม่มีที่ไหนที่ไม่เจ็บตัว เหมือนเคยถูกรถกระบะทับอย่าง นั้น เหมือนอะไหล่ในร่างทั้งตัวถูกแกะออกมาแล้วประกอบเข้า ร่างใหม่อีกครั้ง ไม่มีตรงไหนที่ไม่เจ็บ
เธอลืมตาขึ้น และมองดูเพดาน รู้สึกเพลียๆอยู่หลายวินาทีแล้ว ถึงรู้สึกตัวว่าตนเองอยู่ไหน

ความจําของเมื่อคืนค่อยๆนึกได้ทีละนิด เธอจําได้ว่า ตนเองไป ร่วมงานฉลองวันเกิดของเฟิง ทุกคนไปทานปิ้งย่างเสร็จแล้วก็ ไปดื่มเหล้า สุดท้ายเล่นเกมส์แพ้จนต้องดื่มเหล้าเยอะมาก

หลังจากนั้นทำไมถึงมาที่นี่ได้?

ความเจ็บปวดในหัวเหมือนจะระเบิด เธอหายใจลึกๆเบาๆและ ท่าเสียง “สี” ออกจากปาก กุมขมับไว้ทั้งสองข้างเตรียมจะลุก จากเตียง แต่กลับได้ยินด้านข้างมีเสียงดังขึ้น

เธอตกใจจนตัวเกร็งทันที หันไปมองด้านข้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ทันใดนั้น—–“อ้า!!!

“อ้า—-!”

เสียงกรี๊ดดังขึ้นทีละเสียง จากนั้นก็ได้ยินเสียง “พัฟ” คนที่อยู่ ข้างๆตกใจจนตกลงไปบนพื้น

ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” “

“แล้วคุณทำไมถึงอยู่ที่นี่?

ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ถังลั่วเหยาและเฟิงต่างจ้องหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อ เหมือนไม่อยากจะเชื่อภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าอย่างนั้น สุดท้าย ทั้งสองคนก็หันไปมองกระจกด้านข้างอีกครั้งโดยไม่ได้นัดหมาย

ในกระจกนั้นมีเงาของเขาทั้งสองคน

คนหนึ่งดึงผ้าห่มมาปิดและหดตัวไว้ไหล่ที่สวยงามและ ใบหน้าที่เนียนใส ทรงผมยุ่งเหยิง บนตัวยังมีรอยแห่งความรักที่ เขียว

ส่วนอีกคนกอดผ้าห่มไว้และยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าที่หล่อ เหลายังมีรอยแผลที่โดนชนหรือโดนตีก็ไม่รู้

ปกติใบหน้าที่ควรจะดูเป็นผู้ดี แต่ในตอนนี้ก็เพราะท่าทางและ สภาพทําให้ดูโทรมอย่างเห็นได้ชัดเจน

ทั้งสองคนกรี๊ดดังๆพร้อมกันอีกครั้ง

“อ้า—-!!”

ทันใดนั้น “เปรี๊ยะ——

เฟิงยี่หันข้างปุ๊บ รู้สึกว่าบนแก้มขอตนเองรู้สึกเจ็บแสบร้อน

มาก

“เฟิง นายมันสัตว์เดียรฉาน!”

ถังลั่วเหยา โกรธจนอยากจะร้องไห้

เธอไม่รู้เลยสักนิด ตนเองนอนอยู่บนเตียงกับชายคนนี้ได้ยังไง และจำไม่ได้เลยสักนิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น!

น่าสงสารเธอที่เก็บรักษาคืนแรกของเธอมานานยี่สิบกว่าปี กลับถูกไอ้เลวคนนี้ทำลายย่อยยับ
เฟิงในขณะนี้รู้สึกงง

หลังจากที่สูงอยู่พักหนึ่ง ถึงรู้สึกตัวว่าตนเองถูกตบไปที่หนึ่ง

ทันใดนั้นทั้งร้อนใจทั้งโมโห “คุณว่าใครคือสัตว์เดียรฉาน? คุณนั่นแหล่ะ! นี่เป็นห้องนอน

ของผม ถ้าไม่ใช่คุณเต็มใจเอง ทำไมถึงอยู่ที่ห้องนอนผม?”

ถังลั่วเหยาลืมตาโตจ้องกลับไป

“ไอ้เหี้ย คุณดูให้ชัดๆก่อน ว่านี่มันห้องใคร?!!!” เพิ่งได้ยินแล้ว หันไปมองเลขที่ห้องตรงประตู พอเห็นปุ๊บ ไม่ใช่ห้องเขาจริงๆด้วย

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย

หรือว่า เมื่อคืนตนเองจะเมาแล้วทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัวจริงๆ อารมณ์ขึ้น จึงทำอะไรเค้าแบบนั้น?

ถังลั่วเหยามองดูหน้าตาที่รู้สึกผิดของเขา ยิ่งมั่นใจว่าคนๆนี้ ตั้งใจอย่างแน่นอน ถือโอกาสลงมือ ทำลายความบริสุทธิ์ของ ตนเอง

เสียดายที่ตนเองยังอุตส่าห์ยินดีมาร่วมงานวันเกิดของเขา ฉลองวันเกิดให้เขา แต่เขากลับเป็นคนแบบนี้

ถังลั่วเหยาโมโหมาก จับหมอนขึ้นมาขว้างไปใส่เขา
ขว้างไปด้วยค่าไปด้วย “ไอ้ลามก ไอ้เลว! ฉันจะตื่นายให้ตาย ไปเลย!”

เพิ่งถูกเธอขว้างหมอนใส่จนหงุดหงิดและโมโห จึงตะคอก ตอบกลับ: “พอแล้ว!”

ถังลั่วเหยาหยุดชะงักกะทันหัน

ทันใดนั้น ท่าปากเหมือนรู้สึกเสียใจที่โดนรังแก

เฟิงยี่เห็นเช่นนั้นแล้ว กลับเธอจะร้องไห้ที่นี่ จึงรีบๆอดกลั้น ความรู้สึกหงุดหงิดไว้และปลอบโยนเธอ: “ผมขอโทษ ผม ผมไม่ ได้ตั้งใจจะตะคอกใส่คุณ คุณอย่าเพิ่งร้องไห้นะ เดี๋ยวผมลองย้อน นึกเรื่องราวดู อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้?”

พูดไปด้วยและเอาทิชชู่เช็ดน้ำตาให้เธอด้วย ถังลั่วเหยาในขณะนี้จะควบคุมได้ยังไง?

ตื่นมาแต่เช้าก็เห็นตัวเองเสียความบริสุทธิ์ก็รู้สึกเสียใจแย่แล้ว นี่ยังถูกผู้ที่กระทำตนตะคอกใส่อีก ยิ่งรู้สึกเสียใจยิ่งกว่า น้ำตาก็ ไหลออกมาไม่หยุด

“คุณยังคิดจะมาหลอกฉันอีกเหรอ? ฉันไม่เคยมีความรัก แต่ ฉันก็ไม่ได้โง่! เกิดอะไรขึ้นกับตนเองฉันจะไม่รู้สึกหรือ? ไอ้ชั่ว! ไอ้ เลว! นายทําอะไรลงไปยังไม่อยากยอมรับ! ไอ้คนหลอกลวง สารเลว!”

เธอพูดแล้ว ก็เอาหมอนขว้างใส่ตัวเขาอีกครั้ง
ครั้งนี้ เพิ่งยอมแล้ว ไม่ขยับ แล้วแต่เธอจะระบาย

ที่จริงบนตัวของถังลั่วเหยารู้สึกไม่สบายตัวอยู่แล้ว ไม่มีแรง มากขนาดนั้น ขว้างหมอนได้ไม่กี่ครั้งก็เหนื่อยแล้ว

เธอสะอึกสะอื้นดูดน้ำมูกเข้าไปแล้ว หลังจากที่ระบายอารมณ์ สักพักแล้ว ค่อยๆสงบสติอารมณ์เล็กน้อย

เธอหันไปมองเฟิงด้วยสองตาที่แดงและถาม: “คุณจำเรื่อง ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้จริงเหรอ?”

ถึงแม้เฟิง จะไม่อย แล้ว ยอมรับ แต่ที่จริงแล้วคือ เขาจําไม่ได้

ที่จำได้อย่างเดียว จิ่งหนึ่งและลู่วิ่งเซินพากันออกไปก่อนแล้ว พวกเขาก็ดื่มเหล้ากันต่อ จากนั้นเหมือนว่าคนอื่นก็ค่อยๆพากัน กลับแล้ว ก็เหลือแต่เขาและถังลั่วเหยาสองคน

เขาจองห้องไว้ที่โรงแรมล่วงหน้าแล้ว เพราะพวกจิ้งหนึ่งไม่เข้า พักที่นี่ จึงมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง

ดังนั้นเขาจึงพยุงตัวถังลั่วเหยา อยากจะส่งเธอกลับไปพักผ่อน ที่ห้อง

แต่หลังจากนั้นไม่รู้ทำไมทั้งสองคนถึงได้มาอยู่ห้องเดียวกัน แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาจำไม่ได้แม้แต่นิดเดียวจริงๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้ว เขาก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เพราะนั่นมันเป็นครั้งแรกของหญิงสาว กลับถูกเขาทำลายความบริสุทธิ์เพราะความประมาทเลินเล่อของเขา อีกทั้งหลังเกิด เหตุยังลืมเรื่องราวทั้งหมด ดูยังไงแล้วตนเองก็สมควรโดนตี

นึกถึงเช่นนี้แล้ว เขาทำใจและเอามือของเธอมาตบหน้าของ ตนเอง

ถังลั่วเหยาตกตะลึง

ตกใจกับสิ่งที่เขาทํา จนลืมร้องไห้ทันที

“คุณทําอะไรอ่ะ”

“ผม…… ปกติเพิ่งจะเป็นคนที่ท่าทางขี้เกียจ พอท่าตัวจริงๆ จังๆขึ้นมาทันทีทันใดเช่นนี้ กลับรู้สึกไม่ค่อยชิน หยุดชะงักไปหลายวินาที ค่อยพูดออกมา “ผมขอโทษ เมื่อคืน ผมไม่ได้ตั้งใจ เหยาเหยา คุณอย่าโกรธผมเถิดนะ คุณจะตีผมด่า

ผมก็ยอม ไม่หายโกรธก็มีหลายๆครั้ง ขอแค่อย่าโกรธผมก็พอ

ได้ไหมครับ?”

ถังลั่วเหยาเห็นดังนั้น มองหน้าเขาสักพัก แล้วทำเสียงฮีมใส่

เฟิงยี่รู้สึกปวดหัว

คุณชายรองของตระกูลเฟิงอย่างเขา เที่ยวมานานหลายปี นอนกับใครก็ยินยอมทั้งสองฝ่าย เคยมีตอนที่เขินอายเช่นนี้ ที่ไหน?