บทที่309 ใกล้จะได้อุ้มหลาน

สีหน้าของกวนเยว่หวั่นเปลี่ยนไปทันที

เธอพูดเสียงเข้ม “คุณป้า คิดว่าคุณป้าเข้าใจผิดแล้วค่ะ หนูกับกู้จื่อจุน เป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรอย่างอื่น

“ป้ารู้ นี่มันคือเมื่อก่อนนี้ ต่อไปทำความรู้สึกกันมากขึ้นก็มี อะไร ๆ เองแหละจ้ะ”

ในขณะที่เขากล่าวเขาเหลือบมองไปที่เห้อหลันซิน อย่างมี

“พูดไปแล้วแม่เธอเองก็รับปากแล้ว พวกเราอาจหลอกเธอ ได้ แต่แม่เธอไม่มีวันหลอกเธอแน่ ใช่ไหม!

กวนเยว่หวั่นไม่อยากจะเชื่อและหันไปมองแม่ของเธอ ความรู้สึกผิดฉายในดวงตาของเฟ้อหลันซิน แต่เขายังคงยิ้ม

แห้ง ๆ

“หวั่นหวั่น เรื่องนี้เอาไว้แม่จะคุยรายละเอียดกับลูกอีกที อย่างไรเสียพวกเราก็ตอบตกลง

“พวกแม่ตกลงกันแล้ว? นี่เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตที่เหลือของ หนู พวกแม่ไม่คิดจะถามสักคำ มีสิทธิอะไรตอบตกลงแทนหนู คะ?”

กวนเยว่หวั่นโมโหในทันที
เธอเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนโยน แต่ไม่ได้หมายความว่า เธอไม่มีอารมณ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องแบบนี้

เห้อหลันซิน กระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

เธออ้าปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก หลี่เหมียว มองเธอด้วยความไม่พอใจทันทีเมื่อเห็นเธอทำ หน้าแบบ น

“ฉันคิดว่าทำไมลูกของเธอถึงพูดจากับเธอแบบนี้ล่ะ? พวก เราตระกูล ไม่ได้มีอะไรด้อยเลยนะ จือจุน ก็ถือเป็นคนที่พิเศษ กว่าใคร มีตรงไหนที่ไม่คู่ควรกับเธอ? ทำไมเธอถึงมีความคิด แบบนี้ล่ะ?”

กวนเยว่หวั่นยิ้มเยาะ

“ได้ หนูรู้ค่ะว่าจือจุน นั้นดีเลิศ ไม่ใช่เขาไม่คู่ควรกับหนู เป็นหนูเองที่ไม่คู่ควรกับเขา แบบนี้ได้ไหมคะ?”

เธอหันไปมองเห้อหลันซิน ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและพูดอย่าง เย็นชา “แม่คะ แม่ไม่จําเป็นต้องเป็นธุระจัดการให้หนูหรอกค่ะ หนูจะบอกพวกคุณตรง ๆ ก็ได้ว่าหนูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ยิ่งกว่า นั้นถ้าไม่ใช่เขาหนูก็ไม่แต่งค่ะ!

ยังมี อย่าคิดว่าหนูไม่รู้ว่าในใจพวกคุณคิดจะทำอะไร การ ดองกันของตระกูลกวนและกู้ เมื่อไม่สามารถจับทางฝั่งกวนเส เฟยให้อยู่หมัดได้ ก็เบนเข็มมาทางหนู ไม่คิดบ้างว่าพวกเราถูก ทั้งออกมาเป็นญาติห่าง ๆ ไกลถึงขนาดนี้แล้วยังจะคิดว่าจะมีเรื่องดี ๆ ถึงพวกคุณเหรอ? หนูว่าคุณคิดให้ดี ๆ ก่อนเถอะค่ะ!” พูดจบ เธอก็หันหลังและเดินกลับห้องนอนโดยไม่หันกลับมา มองอีก

ในห้องนั่งเล่น เพ้อหลันซิน และ หลี่เหมียว ต่างตกตะลึงกับ เธอและใช้เวลานานในการตอบสนอง

ใบหน้าของ เห้อหลันซิน ดูเศร้าเล็กน้อย แต่ หลี่เหมียว ก็ ระเบิดอารมณ์ในทันที

“เด็กบ้า! เธอพูดเพ้อเจ้อะไรนะ? พวกเราจะคิดแผนอะไรได้ จื่อจุน ของเราถูกใจเธอถือเป็นโชคดีของเธอต่างหาก เธอจะเอา ก็เอาไม่เอาก็ช่าง ทําอย่างกับเราต้องขอร้องเธออย่างนั้นแหละ!

เมื่อ หลี่เหมียว พูดเช่นนี้ เห้อหลันซิน ก็ไม่เต็มใจ

เธอจ้องมองฝั่งตรงข้ามแล้วพูดอย่างเย็นชา “เอาเถอะ พวก เรารู้ว่าพวกคุณตระกูล นั้นฐานะดีกว่าเรา แต่เราก็ไม่ได้ขอให้ คุณมา จะพูดไป นี่เป็นลูกสาวของฉัน เธอยอมหรือไม่ยอมก็แล้ว แต่เธอ คุณจะมาพูดอะไรที่นี่?”

“เธอ!”

หลีเหมียว ไม่คาดคิดว่าเห้อหลันซิน จะหันหลังให้เธอไปที่ เธอและโกรธมากจนไม่พูดอะไรสักคำ

สุดท้าย เธอสะบัดมือแรงและพูดด้วยความโกรธ “ได้ ถือว่า ฉันดูครอบครัวเธอผิดไป ไม่แต่งก็ไม่ต้องแต่ง ฉันไม่หมดสิ้น หนทางหรอก!”
พูดจบก็หันหลังแล้วเดินจากไป

ที่ชั้นบนกวนเยาหวั่นได้เสียงปิดประตูดัง “ปัง” ดังขึ้นมาถึง ข้างบนจึงหลับตาลงแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

อีกด้านที่โรงแรม

หยุนซูตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง พร้อมกับอาการปวดหัว เหมือนเมาค้างตลอดคืน

ความแข็งแกร่งในร่างกายก็ดูเหมือนจะว่างเปล่าทั้ง ปวกเปียกและอ่อนแอ

เขาลืมตาและหันหน้ามองไปรอบ ๆ ศีรษะของเขารู้สึกมึนไป หมดและเขาก็สับสนว่าเขาอยู่ที่ไหน

เมื่อสายตาของเขาสัมผัสโลโก้โรงแรมบนผนังดวงตาของ

เขาก็หยุดลงและเขาก็ตื่นขึ้นมาและลุกขึ้นจากเตียง

เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องนอน แล้วยัง จะมีใครอีก?

สีหน้าเขาเปลี่ยนไป ความทรงจำที่คลุมเครือหลั่งไหลเข้ามา ในจิตใจของเขาเมื่อคืนเขาจำได้อย่างชัดเจนถึงการดิ้นรนและ ความเจ็บปวดของหญิงสาว ตลอดเสียงร้องไห้และกรีดร้องของ

เธอ

หัวใจของฉันบีบแน่นกัดฟันเบา ๆ และสาปแช่ง “shit!” จากนั้นจึงพลิกตัวและลงจากเตียง
ผ่านไปสิบนาที หลังจากอาบน้ำเสร็จ หยุนซูก็เดินออกมา จากห้องนํ้า

ในขณะที่กำลังจะใส่เสื้อผ้า เขาบังเอิญเห็นวัตถุที่เป็นโลหะ อยู่บนเตียง เขาหยุดเล็กน้อยเดินไปหยิบของชิ้นนั้นขึ้นมาและเห็นว่ามัน

เป็นสร้อยข้อมือลายใบไม้ที่ไม่เหมือนใคร หัวใจของเขาก็ตื่นเต้น

ขึ้นอีกครั้ง

สร้อยข้อมือนี้เป็นของใคร เขาจำได้ดี เมื่อคืนนี้หญิงสาวที่ มีดวงตาตื่นตระหนกสวมสร้อยข้อมือนี้อยู่ไม่ใช่หรือ?

เมื่อคิดถึงเธอ เขาก็ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความ วุ่นวายใจ

เขาใส่สร้อยข้อมือในกระเป๋า แล้วดึงประตูและเดินออกไป เมื่อไปถึงสถาบันวิจัย เขาทำการผ่าตัดเสร็จแล้วจึงได้ยินว่า วันนี้กวนเยาหวั่นไม่มาทํางาน

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกคาดไม่ถึงและก็ไม่ได้ใส่ใจ

หลังจากรับประทานอาหารเที่ยง เพราะเมื่อคืนไม่ได้พักผ่อน และปวดหัวเลยพักร้อนตอนบ่ายเตรียมกลับบ้านไปพักผ่อน

และในขณะเดียวกันในห้องรับแขกที่บ้านตระกูล

คุณนาย อายุเพียง 40 ต้น ๆ ในปีนี้ เป็นช่วงวัยที่กำลัง รุ่งโรจน์
วันนี้เธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ จึงได้เรียกบรรดาเหล่า คุณนายเพื่อนสนิทมาเล่นไพ่นกกระจอก

ขณะเล่นไฟ เธอก็แจกของขวัญที่เธอนำมาให้เพื่อน ๆ เมื่อ

กลับจากต่างประเทศ

ตอนนี้ทุกคนนั่งรวมกลุ่มคุยซุบซิบเล่นไพ่นกกระจอกอย่าง

สบายใจ

คุณแม่ นั่งอยู่ตรงกลางและรายล้อมไปด้วยคุณนายไฮโซ อีกหลายคน เมื่อเห็นเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่กลับมาก็อดที่จะ ถามด้วยความสงสัยไม่ได้ “ทำไมวันนี้เธอถึงได้อารมณ์ดีอะไร ขนาดนี้ มีเรื่องดี ๆ อะไรเล่าให้พวกเราฟังบ้าง?

คุณแม่ เม้มปากยิ้ม มองดูเธอและลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ อดไม่ได้ที่จะเล่าเรื่องดี ๆ ให้กับเพื่อนพี่น้องของเธอได้ฟัง

เธอเอนตัวลงและพูดเบา ๆ” “ฉันจะบอกพวกเธอ แต่พวกเธอ อย่าไปบอกใครล่ะ ฉันรู้สึกว่าใกล้จะได้อุ้มหลายแล้ว

ทุกคนอึ้งไปและมองเธออย่างไม่น่าเชื่อ “ทำไมเร็วจัง? หยุน ซูของเธอยังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ?”

คุณแม่จี้ เลิกคิ้ว “รอให้เขามีแฟน คงต้องรอจนปีมะโว้โน่น แหละ ให้ต้นสาคูออกดอกไม่แน่ลูกฉันอาจจะยังหาแฟนไม่ได้ ก็ได้

คำอุปมานี้ทำให้ ชิงชิง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและจ้องมองเธอ “แม่ที่ไหนพูดถึงลูกแบบนี้? ถ้าหยุนซูได้ยินเขาต้องคิดบัญชีกับเธอแน่

คุณแม่ พูดออกมา “เขากล้าเหรอ”

ในกลุ่มมีคุณนายคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย: “แล้วเธอรู้ ได้ยังไงว่าใกล้จะได้อุ้มหลานแล้ว?

เมื่อพูดถึงตรงนี้ คุณแม่จี้ รู้สึกอายเล็กน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกวักมือเรียก: “เธอเขยิบมาสิ ฉันจะแอบบอกเธอ”

คนคนนั้นเอียงหูเข้าไปหาและคุณแม่ ก็กระซิบพูดบาง อย่างที่ข้างหูเธอ

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ดวงตาของอีกฝ่ายก็เบิกกว้างขึ้นและ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เธอตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะกลับมามีสติอีกครั้งจากนั้น

เธอก็ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอีกหัวเราะออกมาดัง ๆ และส่ายหัว

“เธอทำแบบนี้หยุนซูจะโกรธเอานะ?”

คุณแม่เบ้ปากอย่างเยาะเย้ย “เขาโกรธเหรอ? ฉันไม่โกรธ แล้วเขาจะโกรธอะไร? เธอดูนะเขาอายุขนาดนี้แล้ว ยี่สิบเจ็ดแล้ว ฉันเคยบอกเขาว่า ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหนก็ให้พากลับมา ก่อน ให้ฉันได้เห็นความหวังสักเล็กน้อย

แล้วยังไง! ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว สักคนเขาก็ไม่เคยพากลับ มา ถ้าไม่ใช่ลูกชายฉัน ฉันคงสงสัยว่าไอ้นั่นเขาใช้การได้รั เปล่า!”