บทที่303 เธอต้องการจะลงจากรถ

หัวเหยาหยุดนิ่งไปและมองไปที่เขาโดยไม่เต็มใจเล็กน้อย แต่ถ้าไปเอารถตอนนี้ก็เห็นได้ชัดว่าสายไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ เผด็จการแบบนี้คงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่

ตัดใจเลยแล้วกัน ก็แค่นั่งรถไม่ใช่รึไง? มันจะเป็นเรื่องใหญ่ อะไรนักหนา

ดังนั้นจึงไม่ลังเลและขึ้นรถไป

เธอไม่ปฏิเสธอีก หลินยวนจึงมีท่าทีผ่อนคลายและจากนั้น เขาก็นั่งลงที่เบาะคนขับ

กลางดึกรถแล่นไปอย่างเงียบ ๆ บนถนนที่เงียบสงบกลาง เมืองหลวง โดยมีฉากกลางคืนที่คึกคักตลอดสองข้างทางทั้งสอง คนนั่งอยู่ในรถ โดยไม่พูดคุยกัน

เวลา ในตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อันที่จริงหัวเหยารู้สึกเหนื่อยไม่ น้อย หลังจากคลอดลูกได้ไม่นานและความแข็งแรงทางร่างกาย ของเธอก็ไม่ได้ดีเท่าคนปกติดังนั้นเธอจึงรู้สึกง่วงเล็กน้อยทันทีที่ ขึ้นรถ

แต่ตอนนี้เป็นฤดูหนาวอุณหภูมิในตอนกลางคืนจะลดต่ำลง ถึงแม้ในรถจะเปิดฮีตเตอร์แต่สำหรับหัวเหยาที่อ่อนแอกว่าปกติ แล้วมันก็ยังหนาว
เธอรวบเสื้อคลุมของเธอพยายามพันตัวให้แน่นขึ้น

แต่กลับมีใครคนหนึ่งที่ไวกว่าเธอ เขายื่นมาพร้อมส่งเสื้อ คลุมให้เธอตัวหนึ่ง

หัวเหยานิ่งไป

เป็นเสื้อนอกของจี๋หลินยวนและยังมีกลิ่นอายจาง ๆ ของชาย หนุ่มกระจายอยู่บนเสื้อตัวนั้น

เขาจับพวงมาลัยอยู่และไม่ได้มองเธอ ใบหน้าเคร่งขรึมตรง นั้นยังคงมีสีหน้าเฉยเมย

อย่างไรก็ตามหัวเหยารู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธออบอุ่นเล็ก น้อย หัวใจซึ่งอยู่ในสงครามเย็นมาหลายเดือนก็มีแนวโน้มที่จะ ค่อย ๆ อบอุ่น น

เธอกระแอมไออย่างไม่สบายตัวและไม่ปฏิเสธที่จะคลุมเสื้อ คลุมรอบตัวแล้วพูดอย่างคลุมเครือ “ขอบคุณนะ

หลินยวนไม่ได้ตอบเธอ

แต่ใบหน้าที่เป็นชานั้นกลับอ่อนโยนลงไปไม่น้อย

บรรยากาศในรถเปราะบางอยู่ไม่น้อย

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่คุยกันแต่ก็ชัดเจนว่าไม่ได้เย็นชามาก อย่างเมื่อตอนที่เพิ่งขึ้นรถแล้ว

อันที่จริงหัวเหยาไม่ค่อยชอบความรู้สึกเช่นนี้เลย ความรู้สึกนี้ทำให้เธอรู้สึกควบคุมไม่ได้บางอย่างเธอเคยลองมาแล้วครั้งหนึ่งและครั้งหนึ่งเคยคิดว่าการกล้าหาญจะน่า กำไรมาสู่ตัวเองอย่างคาดไม่ถึง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมากลับ เป็นความเจ็บปวดเจียนตาย

ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการจะพบเจอมันอีก เธอก็แค่อยากจะใช้ ชีวิตที่เงียบสงบต่อไปและเลี้ยงดู เล่อเล่อ

ความเยาว์วัยและหัวใจสั่นไหวเหล่านั้น มันถูกฝังไปในคืน

สิ้นหวังนั้นเมื่อกว่าครึ่งปีมาแล้ว

เธอเอียงศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่างทันใดนั้น

โทรศัพท์มือถือของจี๋หลินยวนก็ดังขึ้น

เธอเหลือบมองไปที่เขาหลินยวนขมวดคิ้วและหลังจากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความรำคาญใจเล็กน้อยและหยิบ มันขึ้นมา

เขาไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแต่ตอบคือออสองสามคำซึ่งเป็น

บรรยากาศที่เย็นชามาก

ดังนั้นหัวเหยาจึงไม่สามารถเดาอะไรจากคำพูดของเขาได้ ว่าใครโทรเข้ามา อย่างไรเสียเธอก็ไม่เป็นกังวล ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

หลินยวนวางสายไปอย่างรวดเร็ว

เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนแล้วก็พูดขึ้น “อีกสองสามวันพาเลอ เล่อ กลับไปที่ตระกูลจิ้น สักรอบ”

หัวเหยาได้ยินแล้วเปลือกตากระตุกในทันที
ความเคลิ้มที่เคยเพิ่มขึ้นมาถูกกวาดออกไป เธอมองจี๋หลินยวนด้วยความระแวดระวังและพูดอย่างเป็น ซา: หมายความว่ายังไง?

จี้หลินยวนขมวดคิ้วและดูเหมือนจะกำลังเลือกใช้ค่าพูดจาก นั้นไม่นานเขาก็ตอบกลับ: “ที่บ้านโทรมา พวกเขาอยากจะเจอกับ เด็กคนนี้

“ไม่ได้”

หัวเหยาปฏิเสธ โดยไม่ต้องไตร่ตรอง

บรรยากาศในรถตกอยู่ในความเงียบและเย็นยะเยือกอีก

ใบหน้าของจี๋หลินยวนแลดูมืดมนลงในทันใด

หัวเหยากอดอกแล้วหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมและไม่พูดอะไรอีก

ผ่านไปสักพักจึงได้ยินหลินยวนพูดขึ้น: “ผมตอบตกลงเรื่อง นี้ไปแล้ว ไม่ได้ก็ต้องได้

“มีสิทธิอะไร?”

หัวเหยาระเบิดอารมณ์ออกมาภายในเวลาอันรวดเร็ว

เธอหันหน้าไปมองชายตรงหน้าด้วยดวงตาสีแดงเข้ม “ฉัน เคยบอกแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ! ไม่มีความเกี่ยวข้อง กับครอบครัวคุณ! แล้วมีสิทธิอะไรที่พวกเขาอยากเจอฉันก็ต้องพาเลอเล่อ ไปเจอด้วย? ฉันไม่เห็นด้วย

จี๋หลินยวนสีหน้าบึ้งตึง

“หัวเหยา ฉันไม่ได้กำลังปรึกษาเธอ ฉันกำลังบอกให้รู้

หัวเหยาถูกเขาโกรธจนลมออกหู “ฉันเบื่อที่จะต้องยื้อยุดกับคุณแล้ว!”

เธอพูดแล้วถอดเสื้อคลุมและโยนกลับไปที่เขาแล้วเปิดประตู

“จอดรถ! ฉันจะลงจากรถ!”

สีหน้าของ หลินยวนดูแย่กว่าเดิม

หัวเหยาเห็นเขาไม่ยอมจอดรถจึงโกรธกว่าเดิมและสุดท้ายก็

ตัดใจแย่งพวงมาลัยจากเขา

จี้หลินยวนเลิกคิ้วสูง

“หัวเหยา เธอทําอะไรน่ะ?”

“ฉันบอกให้จอดรถ คุณไม่ได้ยินรึไง?”

“นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง! นี่มันบนสะพานนะ!”

“สะพานแล้วไง? ถ้าไม่อยากตายก็จอดข้างทาง ให้ฉัน! ไม่ งั้นฉันจะลากคุณตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกันเลยเชื่อไหมล่ะ?”

ในที่สุดรถก็พุ่งลงข้างทางอย่างกะทันหันและหยุดลง
ใบหน้าของ หลินยวนเดือดดาลและจ้องเขม็งไปที่หัวเหยา เธอหน้าแดงด้วยความโกรธเปิดประตูและกระโดดออกจากรถ

“ฉันจะบอกคุณ! หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน แล้วพวกคุณ คิดจะแย่งเด็กคนนี้ไป อย่าหวังว่าจะเป็นไปได้! นอกเสียจากคุณ จะข้ามศพฉันไปก่อน! ไม่เช่นนั้นเด็กคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับ พวกคุณตระกูลจิ้น แม้แต่น้อย!

หัวเหยาตะโกนด้วยความโกรธหลังจากพูดจบ จากนั้นก็หัน ไปและเดินออกไป

จี๋หลินยวนจับพวงมาลัยทั้งใบหน้าของเขาเกือบจะด่ามืด เขาจ้องไปที่ด้านหลังของผู้หญิงตรงหน้าอย่างเย็นชาและนิ้วที่จับ พวงมาลัย บีบแน่นจนเปลี่ยนเป็นสีขาว

หลังจากนั้นไม่นานทันใดนั้นฝ่ามือก็กระแทกเข้ากับพวง มาลัย!

จากนั้นจึงสตาร์ทรถและขับรถออกไป

หัวเหยากลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว เป็นเวลาเกือบตีหนึ่ง

เธอไม่สามารถจะเลี้ยงดูลูกคนเดียวได้แน่

ดังนั้นทันทีที่กลับประเทศก็มีสิ่งหนึ่งคอยช่วยในการจัดหาพ เลี้ยงที่ไว้ใจได้เป็นพิเศษ

วันนี้ที่เธอออกไปข้างนอกเด็กจึงต้องอยู่กับพี่เลี้ยงโดยปริยาย

เมื่อเธอกลับถึงบ้านพี่เลี้ยงก็พาเด็กเข้านอนแล้ว

หัวเหยาเปิดประตูเบา ๆ และพบเพียงเล็กน้อยที่นอนหลับ สนิทอยู่บนเตียง

เพื่อให้พี่เลี้ยงลุกขึ้นกลางดึกเพื่อให้นมลูกได้ง่ายขึ้น โคมไฟ ตั้งพื้นถูกวางไว้ที่มุมผนังซึ่งเปิดตลอดทั้งคืน

ในเวลานี้แสงสีส้มสาดลงมาส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องอย่าง อบอุ่นและเงียบงัน

หัวเหยามองเด็กที่อยู่ในเปลด้วยความรักเขานอนหลับสนิท พร้อมกับกำปั้นสีชมพูของเขาที่กอดกันแน่นซึ่งมันน่ารักเสียเหลือ เกิน

ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็อ่อนลงเธออดไม่ได้ที่จะโค้งงอริม ฝีปากของเธอ โน้มตัวและจูบใบหน้าของเด็กน้อย อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอสัมผัสหน้าผากของเด็ก ก็รู้สึกว่ามี

บางอย่างผิดปกติ

อุณหภูมิของเด็กสูงอย่างน่าประหลาดใจและรู้สึกเหมือน สัมผัสลูกบอลไฟที่กำลังลุกไหม้

ในตอนแรกหัวเหยายังคิดว่าเป็นเพราะตัวเธอเพิ่งกลับมา จากข้างนอกตัวเธอจึงเย็น ดังนั้นเมื่อโดนตัวเจ้าตัวเล็กเข้าจึงรู้สึก ว่าร้อน
อย่างไรก็ตามเธอลององหน้าตัวเองแล้วใช้หน้าผากตัวเอง สัมผัสกับเจ้าเด็กน้อยอีกครั้ง เจ้าตัวน้อยก็ยังตัวร้อนจัด

สีหน้าของหัวเหยาเปลี่ยนไป

เสียวจ้าว เสี่ยวจ้าวตื่นเร็ว!

เธอรีบปลุกพี่เลี้ยงที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ และวิ่งออกไปอีก ครั้งและเปิดเครื่องวัดอุณหภูมิ

พี่เลี้ยงเดี่ยวจ้าว ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอลืมตา สะลึมสะลือแล้วถามขึ้น “คุณหัวคะ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ เป็น อะไรคะ?”

สีหน้าของหัวเหยาเปลี่ยนไปไม่สู้ดี “เหมือนเล่อเล่อจะเป็น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ