ลู่จึ่งเป็นเหลียวไปมองเธอทีหนึ่ง “ห้ะ? คุณว่าอะไรนะ?”

เขาบอกว่า…. กวนเสบู่เฟยลังเลนิดหน่อย “บอก ว่า ป่าลู่ยังสู้เด็กอนุบาลไม่ได้ มีตากับนิ้วเรียวยาวไว้ เล่นๆ แถมยังบอกด้วยว่าเขาเย่อหยิ่ง….” ลู่หลินจือน้ำตาไหลพรากระบายความอัดอั้นตันใจ

“จิ่งเซ็น แกดูสิ นี่คือคำพูดที่เด็กควรพูดกับผู้ใหญ่ หรือ? ต่อให้เขาไม่เห็นแก่หน้าตระกูลลู่ ก็ควรจะเห็นแก่ท่ ฉันลำบากเลี้ยงดูแกมาจนโตปฏิบัติต่อฉันสภาพหน่อย ก็ได้ แล้วดูสิ่งที่เธอทำกับฉันสิ?”

เธอยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจ น้ำตาไหลพรากราวกับประตู ระบายน้ำ กลั้นอย่างไรก็ไม่อยู่ กวนเสวีเฟยรีบหยิบกระดาษทิชชูเช็ดน้ำตาให้

เขา เช็ดไปพลางพูดปลอบใจ “ป้าลู่ อย่าเสียใจไปเลย

คะ ขึ้นเป็นแบบนี้พี่จิ่งเซินจะลำบากใจนะคะ”

ลู่หลินจือรับกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตา กล่าวว่า : “เขาหรือจะสนใจฉัน? จิตใจมัวแต่ลุ่มหลงนั่งจิ้งจอกนั้นไป หมดแล้ว ในสายตามองไม่เห็นคนอื่นแล้วล่ะ?”

ลู่วิ่งเขินอึ้ง ใช้นิ้วมือนวดหว่างคิ้ว

“คุณป้าครับ ไหนลองเล่าให้ฟังหน่อยครับ ว่าคุณ กับหนังหนังคุยอะไรกัน?”

“ฉัน…..”

ลู่หลั่นจือชะงักไปครู่หนึ่ง ล้ำๆอึ้งๆอยู่สักพัก แล้ว ดึงดันพูดว่า : “ฉันจะไปพูดอะไรล่ะ? แกเอาคนไปแอบ ซ่อนไว้ไม่ยอมพากลับบ้าน ฉันก็แค่อยากไปดูให้เห็นกับตา ว่าจะเธอเสียเมื่อไหร่กัน?

ลู่เซ็นเผยยิ้มเล็กน้อย “อ๋อ? ก็แค่แวะไปดูหรือ ครับ?

ความรู้สึกผิดปรากฏชัดบนใบหน้าของลู่หลันจือ ลู่ รู้สึกว่ามันน่าขำ

“เอาล่ะ ป้าครับคุณทำอะไรมา ย่อมรู้ดีอยู่แก่ ใจ พูดย้อนมาแบบนั้น ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด อีก ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วผมขอทำงานนะครับ เชิญพวก คุณตามสบาย!

เขาพูดจบ ก็กลับไปนั่งที่ของตัวเอง ไม่สนใจเขาอีก ลู่หลินจือโกรธมาก คิดจะพูดอะไรอีก แต่ถูก กวน ดึงชายเสื้อห้ามไว้เบาๆ

กวนเสวีเฟยยิ้มให้เขาแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย จึงเอาความโกรธจากก้นบึ้งกล้ำกลืนมันกลับลง ไป แล้วจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

แม้ว่า ลู่ออกไปแล้ว แต่ กวนเฟย กลับ ยังไม่ตามออกไปทันที

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สวมกระโปรงแคชเมียร์สีกากี ใส่ รองเท้าบูทหนังแกะสีดำ ทั่วทั้งร่างดูแล้วเบาสบายและทัน สมัย

เธอมองไปที่ผู้ชายใบหน้าหล่อเหลาและซึ่ง นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน รู้สึกเพียงหัวใจเต้นรัวเหมือนตี กลอง เต้นเร็วและแรงขึ้น ควบคุมไม่ได้

เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่แผดเผามองมาเหนือ ศีรษะ ในที่สุดลู่ก็ทนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา สายตาดำคู่หนึ่งมองมาที่เธอ ถามว่า : “มีนําหนิฉันทีไม่ควรทิ้งคุณไปเ อ าปีก่อน งั้นฉันต้อง ขอโทษคุณด้วยคะ แต่อานอ่านยังเป็นเด็ก เธอยังไม่ประสี ประสาอะไร เรื่องของผู้ใหญ่ระหว่างเราไม่ควรให้เธอเด็ก ตัวเล็กๆมาแบกรับ…..

“คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ?

ลู่วิ่งหนังขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ สายตาของเขา มองไปที่เธอด้วยความไม่อดทนอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันหมายความว่า ถึงแม้เราจะแยกทางกัน แล้ว อานอานก็ยังเป็นเด็กที่ฉันเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต ถ้า เขาไม่มีความสุขละ…..

“คุณกวนครับ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า คุณ ประเมินความสัมพันธ์ของเราผิดไปมากขนาดนี้ ลู่นิ่งเซินตัดบทเธออย่างไม่ลังเล ราวกับไม่อยาก

ได้ยินเธอพูดเรื่องสะเทือนใจตัวเองอีก

พวกเราไม่เคยอยู่ด้วยมาก่อนเลย แล้วจะแยกทาง กันได้อย่างไร? อีกอย่าง อานอานเป็นลูกสาวของผม เธอ จะมีความสุขหรือไม่ ไม่จำเป็นต้องให้คนภายนอกมา ตัดสิน!

กวนเเฟ : –

เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าที่เย็นชาและคำพูดที่ ไร้ความปรานี พุ่งเข้าไปในใจของเธอเหมือนมีดกรีดแทง

เธอคิดไม่ถึงว่า ความรู้สึกที่ตัวเองทุ่มเทมาตลอด หลายปี วันนี้กลับกลายเป็นแค่คนภายนอก?

เธอส่ายหน้า น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ ได้ อ้าปากอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ชายคนนั้นตัดบทเธอ อย่างไร้ความอดทน

“เอาล่ะ หมดเรื่องแล้วคุณออกไปเถอะ! “ในที่สุด กวนเสวีเฟย ก็ร้องไห้วิ่งออกไป

ถือเอกสารเข้ามา พอสวนกับเธอเข้า เห็นท่า เธอปิดหน้าวิ่งออกไป เขาเอามือทาบหน้าอกด้วยความ กลัว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน

“ท่านประธานครับ คุณหญิงป่าและกวนเส เฟย กลับไปแล้วหรือครับ?

ลู่จิ้งเซินเลิกคิ้วปลายตามองเขา

*สถานการณ์ที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง?

ซูมูชะงัก แล้วรีบตอบกลับ อย่างรวดเร็วว่า ปกติ ดีครับ เมื่อกี้ผมโทรศัพท์กลับไปหาป้าหลิว ป้าหลิวบอกว่า คุณผู้หญิงทานอาหารได้พักผ่อนเต็มที่ครับ ตอนกลางวัน ทานข้าวไปสามจาน

ส่งเข็นขมวดคิ้ว

ขณะที่ซูมคิดว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างที่ร้ายแรง มาก แต่เขากลับพูดว่า : “ป่วยแล้วยังจะกินเยอะขนาดนั้น ทำไม? เวลาป่วยเขาห้ามกินมากดื่มมากไม่รู้หรือไม่?

ท่านประธาน ท่านให้ความสำคัญผิดเรื่องหรือเปล่า

ครับ?

ตอนเย็น ลู่วิ่งเซ็นกลับมาที่คฤหาสน์บ้านสู่

ตอนบ่ายจิ้งหนังนอนพักบนเตียงอยู่ครึ่งวัน หลัง จากทานยาแล้วอาการหวัดก็ดีขึ้นมาก ตอนเย็นมีเวลา ว้าง จึงเข้าครัวลงมือทำกับข้าวด้วยตัวเองสองอย่าง

เมื่อลู่จิ่งเซ็นกลับไปถึงบ้าน เขาก็ได้เห็นภาพนี้ มือทำกับข้าวในครัวถูกไล่ออกมาหมด ผู้หญิงตัวเล็กๆสวมชุดอยู่บ้าน ใส่ผ้ากันเปื้อนไว้รอบเอว กิออน น คนน้ำซุปในหม้ออยู่ตรงนั้น

เธอตักมันขึ้นมานิดหน่อย ยื่นคอออกไปราวกับ ต้องการ มรสของมัน ลําคอสีขาวครึ่งหนึ่งเผยออกมา ภายใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่น ผมสีดำหลายเส้น ปกคลุมลงมาช้าๆ ตามการเคลื่อนไหวเบาๆ

ในใจของลู่วิ่งเป็นรู้สึกคันเล็กน้อย โบกมือให้ป่าเฉ นออกไปก่อน แล้วจึงเดินเข้าไปไม่ส่งเสียง

วันนี้จึงหนิงต้มซุปบีทรูท เธอรู้สึกว่า ไม่ว่าจะเกิด เรื่องอะไร ก็ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในการกินได้ ด้วยเหตุนี้ขณะที่กำลังจะชิมรสชาติ เธอก็รู้สึกได้ ว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ข้างหลัง

เธอยังคัดว่าเป็นคนรับใช้ในห้องครัว ดังนั้นจึงไม่ ได้หันไปมอง พูดขึ้นมาว่า : “กี่โมงแล้วเนี่ย? ถ้าใกล้เวลา แล้วก็ยกอาหารไปเสิร์ฟเถอะ น้ำซุปนี้ยังไม่ได้ที่ ต้องต้ม อีกสักหน่อย……