บทที่ 91 หนิงหนิง ผมเอง

หนึ่งในนั้นได้รับกุญแจแล้วและก้าวไป ข้างหน้าเพื่อเปิดประตู

เพียงแค่ได้ยินเสียง “คลิก” ประตูที่ล็อก อยู่ก็เปิดออกทันที

แทบจะทันทีที่ประตูเปิดออก ทุกคนก็หัน หลังโดยพร้อมเพรียงกัน

ตราบใดที่นึกถึงฉากที่อาจเกิดขึ้นในห้อง ส่วนตัวนั้น ใบหน้าของเกือบทุกคนก็แสดง สีหน้า ทนไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ก็เห็นมีเพียงลู่จึ่งเป็นที่ยืน อยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ไม่ขยับเลย

มีคนสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ก็มอง กลับไปอย่างสงสัย

วินาทีต่อมา ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ด้วยความตกใจ ในห้องส่วนตัวนั้น มีชายร่างก๋าย่า คน นอนอยู่ที่พื้น ทุกคนมีเลือดไหลออกมาจาก ศีรษะ และนิ้วก็ขาดไปหนึ่งนิ้ว คนนั้นหมดสติ ไปแล้ว เลือดซึมลงบนพรม พรมสีเบจอาบด้วย สีแดงเลือดหมู

จิ่งหนิงย่อตัวอยู่บนโซฟา พร้อมกับขวด

ไวน์ที่แตกในมือ

เธอนั่งกอดเข่า ขดตัวอยู่บนโซฟา ผม กระเซอะกระเซิง แขนของเธอทั้งสองข้างเต็ม ไปด้วยรอยแผล และมือที่ถือขวดไวน์ก็มีคราบ เลือดจํานวนมาก ราวกับว่าถูกกระจกบาด

ราวกับว่าได้ยินอะไร สายตาของเธอ เหม่อลอย

มองออกไปที่ประตู เห็นได้ชัดว่าสติ กําลังสับสน แต่ใบหน้าก็เผยให้เห็นการตื่นตัว ของจิตใต้สํานึก คนทั้งคนก็เหมือนกระต่ายที่ ตกใจแล้วลุกขั้นนั่ง

“ใคร! ลู่จิ่งเซินก้าวขา และเดินไปทีละก้าว

“อย่าเข้ามานะ!”

จิ่งหนิงพิมพ์เสียง

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย การรวมกันของ แอลกอฮอล์กับยาท คนวางให้เธอ ทําให้เธอ รู้สึกเหนื่อยและสับสนมาก

อย่างไรก็ตามเธอยังคงถือขวด ม เหมือนนักรบหญิงที่กำลังเข้าสู่สนามรบ ปกป้องตัวเองอย่างมั่นคง และจะไม่ล้มลง จนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย

ดวงตาของลู่จิ้งเซินจมลง เมื่อเขาเดิน ผ่านชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้น เขาก็เหยียบ มือของเขาอย่างไร้ความปรานี

อ๊ะ – !” ”

มีเสียงกรีดร้องอีกครั้ง

จิ่งหนังดูเหมือนจะได้ยินเสียงนี้ ร่างกาย ของเธอสั่น และหลังของเธอโค้งลง เธอเขย่าขวดไวน์ในมือสองครั้ง จ้อง มองไปที่ด้านหน้าแต่ก็ไม่ได้โฟกัส และตะโกน เสียงแหบ “อย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก!”

ลู่จิ่งเซินยังคงเดินไปข้างหน้า

จังหนังดูเหมือนจะตระหนักดีว่าศัตรูใน ครั้งนี้ไม่ง่ายเหมือนก่อนหน้านี้อีก ดังนั้นเธอ จึงรีบแตะโทรศัพท์

“ฉันจะบอกให้ลู่วิ่งเซิน ฉันกำลังเรียกลู่ จิ่งเชิน อย่าเข้ามา ไม่งั้นจึงเป็นจะไม่ปล่อย คุณไปแน่ เขาจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ เขาจะ ไม่ … อ๊ะ!”

ทันใดนั้นลู่จึงเชินก็จับมือเธอ

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันนะ! ”

“หนิงหนัง ผมเอง”

ในขณะที่เขาพยายามควบคุมมือของเธอ โบกมือไปมา ก็ระวังไม่ให้สัมผัสโดน บาดแผลที่มือของเธอ เสียงแหบแห้งและหมองหม่นพูดว่า “ไม่ ต้องกลัว หนิงหนิง เป็นผมเอง ผมมาแล้ว”

จิ่งหนึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไร มองไม่ เห็นอะไร ยังคงดิ้นรนอย่างหนัก ในขณะที่ กําลังดิ้นรนก็ใช้ขวดแทงใส่เขาด้วย

“อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา …”

ซูมู่ยืนอยู่ที่ประตูมองดูอย่างหวาดกลัว อยู่อย่างนั้น หลายครั้งที่ท่านประธานกลัวว่า คุณจิ่งจะได้รับบาดเจ็บ ก็เกือบถูกด้านคมบน ขวดที่หักมาด

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านประธาน ครับ ให้บอดี้การ์ดมาจัดการไหมครับ ตอนนี้ คุณ งไม่มีสติ อาจจะทําให้ท่านบาดเจ็บบ…

ลู่วิ่งเขินกลับไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูด ด้วย ทักษะในมือของเขา เขาได้คว้าขวดไวน์ในมือ ของจิ้งหนัง จากนั้นก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ของเขาอย่างแรง”

“หนิงหนิง ผมเอง ผมคือลู่จึ่งเป็น ไม่ ต้องกลัว ผมมาแล้ว”

เขาเอาแต่พูดคําเรียบง่ายและซ้ำซากอยู่ เช่นนี้ ใช้เวลาอยู่นาน ในที่สุดจิ้งหนิงก็สงบลง เล็กน้อย

ในที่สุดเธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของ เขาด้วยความไม่อยากเชื่อ ใบหน้าที่ใสและ สวยงามตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา และเปื้อนไป ด้วยสีแดง หดหู่และเหนื่อยล้าอย่างพูดไม่ ออก

“ลู่จิ้งเซินเหรอ เป็นคุณจริงๆเหรอ”

“ผมเอง” ลู่จิ่งเขินมองไปที่เธออย่างลึก ซึ่ง จับมือของเธอขึ้นมาลูบใบหน้าของเขา

“ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองสัมผัสดู นี่คือผม จริงๆ”

บนนิ้วมือของจิ่งหนึ่งยังคงมีเลือดอยู่ ลูบ คิ้วของเขา ลูบจมูกโด่งของเขา และริมฝีปา บางๆ

แล้วเธอก็หลั่งน้ำตาทันที โผเข้าอ้อมกอดของเขา และกอดเอว

ของเขาแน่น

เป็นคุณจริงๆด้วย ฮือๆๆๆ ในที่สุดคุณก็ มา ทําไมคุณเพิ่งมาที่นี่ตอนนี้ คุณรู้ไหม ฉัน เกือบโดน ฉันเกือบจะโดน … ”

“ผมรู้”

ลู่จึงเชินกอดเธอแน่น กดฝ่ามือใหญ่ของ เธอบนหลังศีรษะของเธอ แล้วกดศีรษะของ เธอไว้ในอ้อมแขนของคณ

“ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว คุณ กล้าหาญมาก พวกเขายังไม่ได้ทำอะไรคุณ”

“ฮือๆๆๆ… ฉันกลัวมาก …

“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ที่นี่ ไม่มีใครกล้า ร้งแกคุณแล้ว”

จิ่งหนึ่งพยักหน้าสะอึกสะอื้น น้ำตาและ นํามูกถติดบนเสื้อของเขา ลู่วิ่งเขินไม่ได้ รังเกียจ ถอดเสื้อคลุมแล้วคลุมบนไหล่ของ เธอ จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา “คนดี ผมจะพาคุณกลับบ้าน โอเคไหม”

“ค่ะ”

จึงหนังฝังศีรษะไว้ในอ้อมแขนของเขา ลู่วิ่งเซินอุ้มผู้หญิงไว้แล้วเดินออกไป

เมื่อเขาเดินไปถึงประตู ขาของเขาก็หยุด แล้วออกคําสั่งอย่างสีหน้าว่างเปล่าว่า”ทั้งสี่คน นี้จัดการให้หมด ผมหวังว่าจะไม่เห็นพวกมัน อีกในเมืองจิ้น”

ทุกคนตกตะลึงและรีบตอบว่า “ครับ”

ตระกูลมู่ควรได้รับบทเรียนสักหน่อย แล้ว ซูมู่ ฝากบอกไปว่า ยุติความร่วมมือทั้ง หมดกับมู่ อกรุ๊ป ใครก็ตามที่ร่วมมือกับชื่อ กรุ๊ปในอนาคต ก็เท่ากับว่าเป็นศัตรูของผมลู่จึง เชิน”

ในใจของ มู่ตะลึง พยักหน้าอย่าง

รวดเร็ว “ครับ”

ลู่วิ่งเป็นไม่อยู่อีกต่อไป แล้วพาจิ่งหนิง จากไป จนกระทั่งร่างของเขาหายไปจากทาง เข้าลิฟต์แล้ว ซูมู่ถึงจะเงยหน้าขึ้น มองชาย คนที่นอนอยู่ในห้องส่วนตัวนั้นอย่างเย็นชา

เขายกริมฝีปากอย่างเย็นชา และพูดกับ บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขา “เนื่องจากวันนี้ พวกเขาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น และสัมผัสสิ่ง ที่ไม่ควรสัมผัส ฉะนั้นดวงตาและมือของพวก เขาก็ไม่เอาแล้ว รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง

บอดี้การ์ดหลายคนตอบทันทีว่า “คร้บ ผม

“เอาออกไปจัดการข้างนอกเถอะ ในเมื่อ เป็นสังคมที่ถูกปกครองโดยกฎหมาย เฮอะ!”

เสียงหัวเราะครั้งสุดท้าย เป็นเสียง ถากถาง

หลังจากที่ซูมู่สั่งการเสร็จ แล้วก็จากไป

เขายังต้องไปจัดการกับการแจ้งเรื่องการ

ยุติความร่วมมือกับมู่ อกรุ๊ป ไม่มีเวลาอยู่ที่นี่

อีกด้านหนึ่ง ลู่จิ่งเซ็นอุ้มจั๋งหนึ่งขึ้นรถ วางเธอไว้ที่เบาะข้างคนขับ และคาดเข็มขัด นิรภัยให้เธอ ก่อนจะเดินไปอีกด้านหนึ่ง และ นั่ง เบาะคนขับ

“ลู่จิ่งเขิน ฉันอึดอัดมากเลยค่ะ ตัวร้อน

มาก”

จิ่งหนิงดึงเสื้อคลุมของผู้ชายที่พันรอบ

ตัวของเธอไว้

จิ่งเซ็นมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอส แตงก๋า สายตาเยิ้มๆ

ท่าทาง น ดวงดาจมดิ่ง

เขายื่นมือไป คลุมเสื้อผ้าที่เธอดึงออก จากกัน และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “อดทน หน่อย ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

เขาสตาร์ทรถ รถก็ขับออกไปเหมือนลูก ศรที่พุ่งออกไป

จึงหนังกลับรู้สึกเพียงอึดอัดจนทนไม่ ไหวแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีไฟในร่างกายของเธอ ยิ่งเผาผลาญก็ยิ่งรุนแรง เธอร้อนจนแทบจะ ระเบิดอยู่แล้ว

เธอถูไปมาบนเบาะนั่ง ไม่รู้ว่าทำไมเธอถู ไปดูมาก็ไปข้างๆชายหนุ่ม ราวกับว่าเธอพบ ภูเขานําแข็ง แล้วก็แนบหน้าเข้าไปในทันที

“ลู่จิ่งเชิน… เราไม่ต้องไปโรงพยาบาลได้ ไหมคะ… ฉันร้อนมาก… ฉันอยากดื่มน้ำ….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ