บทที่ 21 อยากอ่อยใคร

มีคนเริ่มพูดคุยนินทากันเสียงเบา “นั้นใครน่ะ? สวยจัง!”

“ไม่รู้จัก น่าจะเป็น แขกที่ตระกูลจิ่ง เชิญมาก็ได้!”

ห้าปีก่อนตอนที่จึงหนิงไปจากตระกูลจิ่ง นั้น อายุยังน้อย หน้าตาตั้งเติบโตไม่เต็มที่ อีกอย่างเวลาส่วนมากนั้นได้ใช้ไป กับการเรียน เพราะงั้นคนที่เคยเจอเธอนั้นมีไม่มาก

ก็เพียงพอที่เธอปรากฏตัวแล้ว ไม่มีคนจำเธอได้

แต่คนอื่นจำไม่ได้ จึงเสี่ยวหย่า นั้นจำได้

เวลานี้ เธอนั้นได้ถูกล้อมรอบอยู่ใจกลางคน ตอนที่เห็น หญิงสาวที่เดินเข้ามาทางประตูนั้น ก็ได้อึ้งไปสักพัก

นั้นเป็นจิ่งหนิง?

ในความทรงจำของเธอนั้น จึ่งหนิง จะสวมชุดทำงาน หรือ ว่าชุดธรรมดาอยู่ตลอด

ถึงแม้ว่าจะสะอาด แต่ก็ยังธรรมดามากๆ มองไปนานๆ ก็ จะทำให้รู้สึกว่าไม่มีความเป็นผู้หญิงอยู่อีกอย่างเธอนั้นก็ไม่ ค่อยชอบที่จะแต่งหน้า ยิ่งไม่ค่อยที่จะจัดการกับทรงผม ผมที่ ทั้งดำแล้วยาวนั้นก็ได้ดำยาวแล้วก็ตรงอยู่อย่างนั้น ดูแล้ว โบราณ
การแต่งตัวแบบนั้น ถ้าเกิดจับไปรวมกับพนักงานหญิง ธรรมดา ก็อาจถือว่าโดดเด่นอยู่บ้าง

แต่ถ้าจับไปรวมกับคุณหนูที่ได้แต่งหน้าแต่งตัวอยู่ตลอด นั้น ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร

แต่เพราะ เป็นคนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรนั้น วันนี้กลับก้าว เข้ามาราวกับนางฟ้า ทำให้คนนั้นอึ้งไป

เธอได้กำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ

คนที่อยู่รอบๆ เธอก็ได้ถามเธอด้วยความสงสัยว่า “เสี่ยว หย่า เธอคนนั้นเป็นใครอ่ะ? สวยจัง เป็นแขกที่พวกเธอเชิญ

มาวันนี้เหรอ?”

“หรือว่าจะเป็นดาราคนไหน!”

“น่าจะไม่ใช่นะ ถ้าเกิดเป็นดาราจริง หน้าตาแบบนี้ได้ดัง ไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางที่พวกเรานั้นไม่รู้จัก”

เสียงรอบตัวนั้นก็เหมือนกับเข็มได้แทงไปที่ใจจิงเสี่ยว หย่า ที่ละเล่มๆ

เธอนั้นได้กัดฟันเงียบๆ ผ่านไปสักพัก ก็ได้ค่อยๆ สูดลม หายใจเข้าลึกๆ

“พวกเธอไม่รู้จักเหรอ? นั้นเป็นพี่สาวของฉันจิ่งหนิง ไง!”

“หา?”
“จะเป็น เธอได้ยังไง?”

สีหน้าของคนรอบข้างนั้นได้ตกใจมากๆ

จึงเสี่ยวหย่า ยิ้มออกไปอย่างอ่อนโยน “ไม่แปลกหรอกที่ พวกเธอนั้นจะจำไม่ได้ ยังไงซะหน้าตาของพี่สาวฉันตอนนี้ เมื่อเทียบกับห้าปีก่อนได้ต่างกันมากจริงๆ ที่จริงถ้าไม่ใช่ เพราะไม่ได้เจอกันครั้งแรก ฉันก็ไม่กล้าที่จะมั่นใจว่าเป็น เธอ!”

เธอพูดค่านี้ออกมา ก็ได้มีคนเข้าใจเลยทันที

“เธอหมายความว่า พี่สาวเธอนั้นไปทำศัลยกรรม?”

“ถึงว่า ฉันว่าเมื่อก่อนนางนั้นก็หน้าตาธรรมดานะ ทำไม ตอนนี้สวยขึ้นขนาดนี้!”

“จี! อาจเป็นเพราะข่าวเสียหายเมื่อห้าปีก่อนนั้นหนักเกิด ไป มองใบหน้าแบบนั้นต่อก็กลัวคนเขาจะเอาไข่เน่ามาโยน ใส่นาง เพราะงั้นถึงได้เปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตาไง!”

“หูว เธอพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลจริงๆนั่นแหละ”

จึงเสี่ยวหย่า แสดงออกมาว่าลำบากใจ

“พวกเธออย่าว่าพี่สาวฉันแบบนี้ เรื่องเมื่อห้าปีก่อนไม่ใช่ ความผิดของเธอ..

“เสี่ยวหย่า เธอนั้นแม่พระเกินไปจริงๆ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เป็นเพราะนางนั้นขโมยผลงานเธอไป เธอจะพลาดโอกาสที่ จะไปมหาวิทยาลัยศิลปากรรอยัล เหรอ?”

“ใช่ นางนั้นสิ ออกไปต่างประเทศหลบข่าวเสียๆ หายๆ เรื่องนี้ก็ผ่านไปแบบนี้ เธอล่ะ? เสียใจเพราะเรื่องนี้อยู่ตั้งนาน ใครมาซด ใช้ให้เธอ?”

“ฉันดูนะ นางกลับมาคราวนี้ดีไม่ดียังจะมาเล่นงานเธอ เสี่ยวหย่า เธอนั้นต้องระวังหน่อยนะ!”

คนกลุ่มนั้นก็ได้พูดอะไรเยอะแยะไปหมด เสี่ยวหย่า ได้พูด ห้ามเสียงเบา นัยน์ตานั้นกลับมีแสงแสดงออกมาว่าได้ใจ

อีกด้าน จิ้งหนิง ได้เดินไปตรงหน้าหวังเสว่เหมย

“ทำไมถึงมาเอาป่านี้?”

จึงเชี่ยวเต๋อ ได้ขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์

จึงหนิง ใต้มองเขาอย่างเย็นชา พูดออกไปว่า “ฉันมาได้ก็ ถือว่าให้เกียรติคุณมากๆ แล้ว คุณจึง”

“เธอ!”

จึงเชี่ยวเต๋อ ได้ถูกท่าทางที่หยิ่งยโสของเธอทำเอาโมโห สายตานั้นได้มองชุดที่เธอใส่มางานของเธอ ก็ได้พูดด้วย ความโกรธว่า

“ที่เธอแต่งตัวมาวันนี้มันอะไรกัน? วันนี้เป็นงานวันเกิดของเสี่ยวหย่า ไม่ใช่ของเธอ! ใส่มาแบบนี้อยากจะอ่อยใคร?” จึงหนิง ได้มองไปที่เขา สายตานั้นได้ตกใจเล็กน้อย

ยังไงซะ เมื่อก่อนถึงแม้จะรู้ว่าพ่อคนนี้นั้นไม่เคยที่จะรักตัว เอง แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ว่าจะพูดอะไรออกมาแบบนี้

แต่วันนี้….ฟังที่พูดสิ เป็นคำพูดที่พ่อคนหนึ่งควรพูดออก

มาเหรอ?

ใจเธอนั้นได้หวิวลงเล็กน้อย ใบหน้าไม่ได้มีสีหน้าอะไร

“ฉันจะใส่อะไรคุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”

“เธอ!”

“พอได้แล้ว!”

เสียงที่น่าหวั่นเกรงได้ดังขึ้น เสียงของหวังเสว่เหมย ได้ชัด คำพูดของเขาไว้

เธอได้เรียกพนักงานมาคนหนึ่ง ให้เขานั้นเอาแก้วไวน์ เสิร์ฟให้จิ่งหนิง พูดเสียงเข้มว่า “ที่ที่คนเยอะขนาดนี้ คนบ้าน เดียวกันทะเลาะกันมันดีหรือไง? ยังไม่เงียบไปอีก!”

จึงเชี่ยวเต๋อ ไม่พอใจเล็กหน่อย ยังอยากจะพูดอะไรออก มาต่อ แต่ก็ได้ถูกหวังเสว่เหมยเขม็งกลับไป

คำพูดที่เหลือนั้นก็ได้กลืนลงคออย่างช่วยไม่ได้ จึงหนิงได้ยิ้มอย่างเย็นชา ที่พนักงานเสิร์ฟให้เธอนั้นเป็นค็อกเทลอ่อนๆ กลิ่นนั้นได้หอม ดมแล้วยั่วยวนมาก

หวังเสว่เหมยได้มองเธอสักพัก สายตาก็ได้หยุดอยู่ที่แก้ว ไวน์ในมือของเธอ สีหน้าใต้ผ่อนคลายแล้วพูดว่า “ยาย บุญธรรมของเธอมาแล้ว เรื่องเธอกับคุณชายมู่ เธอรู้ใช่ไหม ว่าควรอธิบายอะไรออกไปยังไง!”

“คุณอยากจะให้ฉันพูดยังไง?”

“ก็พูดออกไปว่าที่เธอกับคุณชายมู่ เลิกกันเพราะนิสัย ใจคอไม่เข้ากัน แล้วก็ได้เลิกกันไปตั้งนานแล้ว เรื่องนี้ไม่ เกี่ยวกับเสี่ยวหย่า เลยสักนิด

จึ้งหนิง ได้หยักมุมปากขึ้นเรียบๆ ตอบตกลงอย่างว่าง่าย

“ได้เลย”

หวังเสว่เหมย ได้พยักหน้าอย่างพอใจอยู่ๆ ก็ได้ยกแก้ว มาชนกับแก้วที่อยู่ในมือของเธอเบาๆ

“ลำบากเธอหน่อยนะ แต่ว่าเธอวางใจเถอะ เรื่องเธอคราว นี้ฉันจำไว้แล้ว จะตอบแทนให้เธอวันหลังแน่นอน”

จึงหนิง เลิกคิ้ว ได้รู้สึกแปลกใจกับการกระทำของเธอ

แต่ว่าเธอนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าหวังเสว่เหมย มี เรื่องขอร้องเธอ เพราะงั้นก็ได้พูดคำพูดอ่อนหวานพวกนั้น ออกมา คอแห้งพอดี ก็ได้ยกแก้วขึ้นแล้วก็ดื่ม

ดื่มเหล้าหมด หวังเสว่เหมย ก็ได้พาเธอไปหาที่ที่คุณนายยู่อยู่

ที่จริงคุณนายยู่ได้เห็นเธอตั้งนานแล้ว ยังไงซะที่เขามาวัน

นี้ ก็เพราะมาหาเธอ

ไม่ได้เจอกันมาห้าปี ตอนที่เห็นจิ่งหนิง ปรากฏตัวออกมา นั้น ก็ได้พบว่าเด็กน้อยที่มีใบหน้าที่ขี้อายในตอนนั้น ก็ได้ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้ว

ท่าทางที่ดูสง่าแล้วก็สูงส่งนั้น ได้เหมือนกับแม่ของเธอไม่มี ผิด ก็เหมือนกันว่าได้กลับมาเกิดใหม่ยังไงอย่างนั้น

“ยัยหนิง น้อย! เป็นหนูจริงๆ เหรอเนี่ย!”

จึงหนิง เห็นแบบนั้น ก็ได้เดินเข้าไปประคองเธอ

“คุณยายบุญธรรม”

“เด็กน้อย หนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่มาเยี่ยม ยายบ้างเลย?”

คุณนายยู่ ที่ดูหนักแน่นอยู่ตลอดก็ได้ดีใจจนแทบร้องไห้ จึงหนิง ก็เริ่มหวั่นไหวขึ้นมาตาม

“ขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้เยี่ยมหาท่าน ตอนนี้ยายร่างกายแข็ง แรงดีไหมคะ?”

“ดี ยายสบายดีมากๆ”

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน ในใจของจิงหนิงก็ได้มีปมขึ้นเพราะงั้นก็ได้กลับมาเมื่อสองปีก่อน เธอไม่ได้ติดต่อหาใคร

มากมาย

คุณนายยู่ เหมือนว่าจะเข้าใจในความลำบากของเธอ ได้ ตบมือเธอเบาๆ พูดปลอบออกไปว่า “เด็กดี เรื่องมันผ่านไป แล้ว กลับมาก็ดีแล้ว”

หวังเสว่เหมย ได้เดินเข้ามา ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหญิง จิง หนิงมีเรื่องบางอย่างจะพูดกับท่าน”

พูดจบก็ได้ส่งสายตาย้ำเตือนให้จิงหนิง

จึงหนิงขำออกมาเบาๆ “รีบร้อนอะไร? เรื่องที่ย่าสั่ง หนูนั้น ต้องพูดกับคุณยายบุญธรรมอยู่แล้ว ไม่ให้โอกาสหนูร่าลึก เรื่องราวในอดีตเลยเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ